بهشون نگاه می‌کنم و مشتم رو باز می‌کنم. دنبال چی‌ام؟ دنبال کی‌ام؟ مشتم برای کدومشون باز میشه.
روزها و ماه‌ها و سال‌هاست که میام اینجا. میام اینجا که پیدایم کنم. میام که ببینمش، ببینمم. که پرنده‌ها رو از بغلم پرواز بدم که یه آغوش خالی داشته باشم. 
‌‌
یه آغوش خالی برای خودم. میام که کاغذهای خالی‌ که تو برام از آسمون باروندی رو به خونم رنگ کنم و اون کاغذ آغشته به‌ خون خودم رو به پای اون پرنده‌ی خاص، اون پرنده‌ی من، تو ببندم و پروازش بدم.
‌
گاهی احساس می‌کنم یه پرنده، پُر از روحِ تو بالای یکی از شیرونی‌های شهرداری نشسته و برای اونه که من هربار مشتم رو باز می‌کنم. مشتم رو باز می‌کنم که شاید، که کاش‌کاش بیاد و بشینه جلوی پام. رو به من و من خیره بهش، نگاهش کنم. نگاهش کنم و سیر نشم از تماشا. یه پرنده‌ی لطیف منظر که سیر نمیشم از تماشاش. که به پای همون پرنده کاغذ رو ببندم. که همون پرنده رو پرواز بدم. که اون پرنده تو باشی. که اون پرنده من باشم. که اون پرنده ما باشیم.
‌
به این فکر کنم که اون پرنده که شاید اسمش #طرقه باشه، پرواز کنه و باد اون کاغذ رو از پاش باز کنه و اون کاغذ به دریا بباره. که من اون کاغذ باشم و ندونم از کجا به این ساحل امن رسیدم. که وقتی توو ساحل پهلو گرفتم، مرطوب عطر اسمت باشم. مرطوب یه "آ" باشم. یه "آ". همینقدر ساده. 
‌
که بیای و من رو از لابه‌لای شن‌ها پیدا کنی. که تکونم بدی و ببینی دیگه قرمز نیستم. نارِنجی شدم. که دستات رو ببینم قد کشیدن تا ماه. که من رو بذاری اون بالا و برگردی و از اون بالا تماشات کنم و هیچ‌وقت سیر نشم.
‌
از ماه و برای باز قد کشیدن دستات، دوباره دریاها رو نزدیک و دور کنم. که دوباره برگردم و وصل باشم به پات. که تو پرواز کنی و باد سو به سو ببرتمون بالای یه خونه باغِ خرمالو. که من بشم رسیده‌ترین خرمالوی اون باغ. نارِنجی‌ترینشون. که بالای شاخه بشینم و خیره به روبه‌رو انتظار اومدنت از در اون خونه باغ رو بکشم. که بیای و بی‌توجه به رسیده‌ها و نرسیده‌ها؛ منو بچینی. که من خرمالویِ نارِنجی تو باشم.
‌
وقتی منو بردی و گذاشتی کنار اون انار خشک‌ِ سرخ که همراه دست‌هام بهت دادم اون روز و بعدش دیگه دستی نداشتم، چون می‌دونستم دیگه دستی نیاز نیست. تا بال میشی برام، حتی اگه به جای دستام، واسم بالی سبز نشه. من از شوق، هنوزم وصل به پات، وصل به پای اون پرنده، رو زمین نباشم و از اون بالا بازم تماشات کنم و سیر نشم. 
‌
شنیدی میگن باد تنهاست و هرچیزی رو بیشتر بخواد، بیشتر از خودش دور میکنه؟ واسه همینه که قاصدکا آروم‌ترین بی‌قرارای دنیان؟ از ته دل میخوام که یه قاصدک باشم. یه خواستنِ از تَه، که وقتی از تو قرار می‌گیرم، بی‌قراری‌هامم داشته باشم. من عاشق بی‌قراری‌هامم. بشم یه قاصدک سبز. یه قاصدک سبز که بیاد پائین، کنار خرمالوی‌ِ نارِنجی بشینه، دور انگشتای حنا گرفتمون، باهم پیچ بخورن و برسن به ابرا. همونجا كه شيده ها راه باز ميكنن تا بتابن به دستات. به دستام. به دستامون. به دستایی که قطره مرطوبشون کرده. مرطوب به عطر "قاف".
‌
من یادمه‌. من جلویِ چشمامه اون قاب. مثه ماه‌مون. مثه گل‌بچه.
تو که یادت نمیره؟ نه؟

AudioMix

برای قافم

روزهاست زندگی، پالت رنگش برام خالی شده و بی‌رنگی همه‌جا رو که حتی خودم رو هم پُر کرده‌. هرچقدر میتونستم سر گردوندم و یه گوشه‌ی رنگین پیاده نکردم.
‌
من وقتی رسیدم اینجا، اَیّوب رو پهن کردم و نشستم و از روزنه چشم دوختم به تمامِ تجربه‌هایِ کبوترانه‌ام. یادمه چمن‌ها سبز بودن. یادمه می‌شنیدم صدای طرح‌های روی آب رو. خنکای بال زدن پرنده‌‌ی بالای دریاچه، پشت پلکم رو لمس می‌کرد. من صدای سنگ‌ها رو می‌شنیدیم. نورِ دُرشتی که خورشید رو سهم دریاچه کرده بود، مزه می‌کردم.‌ دوردستی پیدا کرده بودم و نشسته و از این روزنه نگاه می‌کردم و جز بهشت چیزی نمی‌دیدم. بویِ لالایی من رو به خواب برد و اون بیداریِ شیرین بین علف‌ها گم شد. یه پرده‌ی پر از نقش و نگاری جلوی چشام بوده و من مات تماشاش، سر برگردوندم که داد بزنم، نگاه کنین و اون پرده ناپیدا شد. با کی می‌تونم بگم که توو اون پرده چیا دیدم!؟
‌‌
پا میشم و می‌شینم. بغلش می‌کنم. محکم بغلش می‌کنم و چشام رو از عطشِ تاریکی سفت می‌بندم. هیچ می‌بینم. هیچ می‌شنوم. به هیچ فکر می‌کنم. سازم رو بغل می‌کنم و صدای استاد پورعطایی میپیچه توی گوشم که؛ "خشک چوبی از درخت توت، که کرم ابریشم پروانه می‌کنه." می‌خوام اون کرم ابریشم باشم و روی دوتارم پیله ببندم. پیله ببندم برای پروانه شدن.
‌
پروانه بشم و از میانه‌یِ زندگی و دنیا فاصله بگیرم‌. انقدی دور شم که به حاشیه‌ی آفرینش برسم. برسم و پَر و بال بزنم.‌ پَر و بال بزنم و برسم به دنیای پروانه‌ها. پروانه‌ها قدشون از شب بلندتره. می‌خوام دست بندازم و از این شب بی‌رنگی که؛ "یادِ رنگینی در خاطر من، گریه می‌انگیزد."، خودم رو پَر بدم تا آسمون، که اَبر بکارم، که بارون بیاد. آخه خیلی وقته یه عالمه اَبر بی که بارون بشن، بالای سرِ منن.
‌
خودم رو تو پیله‌ام پیچیدم و تاب دادم و گره خورده، نشستم. نشستم و با چشم‌های باز چیزی نمی‌بینم. یه وقتایی فکر می‌کنم شاید اونقدری که باید دیدم و شنیدم که هیچ تازگی دیده و شنیده‌های جدید واسم ندارن و این میترسونه من رو. میترسونه که نخوام از این پیله بیرون بیام و ابدی بشه این پیله‌ی گره خورده برام.
‌
توو این خواب غریبم. غریب بودن اونم وقتی که خواب باشی، نمیتونه بیداری‌ای رو برات داشته باشه که انتظار شکفتن نیلوفری رو روی آب بکشی. بی‌ نیلوفر و بی انتظار شدم و خواب و غریب شدم. انگار دست‌های کوچیکی برای نگه داشتن بیداری و آشناییم داشتم یا حتی دست نداشتم. انگار دستام رو کندم و پرتشون کردم بالای یه درخت نخل و الان، چطور خیال خرما رو از سر بگذرونم؟
‌‌
کجای راه رو اشتباه اومدم؟ آخه من اینهمه وایستادم و به پشت سرم نگاه کردم و مطمئن از مسیر، ادامه دادم راه رفتنم رو. اینجا و اکنون انگار پشت سری نداره برام، جلوترم نمی‌بینه چشام. سر بالا می‌گیرم و شب و ماه رو نگاه می‌کنم. حس می‌کنم تو یه چاه عمیق که این دنیا باشه گیر افتادم، تنها و ماه دهانه‌ی اون چاهه. می‌بینین؟ بازم باید پروانه بشم که از این چاه خلاص شم.
‌‌
کاش‌کاشم که نمی‌دونستم. نمی‌دونستم خیلی از چیزها رو. دونستن اندوهناک می‌کنه آدم رو و این اندوه رو تنهایی به دوش کشیدن، شونه‌هات رو ازت می‌گیره و باید بغل بگیریش. بغل بگیریش و بیشتر از قبل چیزی نبینی. 
‌
با خودم میگم خب پاشو و راه برو. نشین اینجا. با یه عالمه فکر درهم و برهم و بی‌هدف شروع به راه رفتن می‌کنم. افکار  اونقدر برای یه نفر زیادن که سرگیجه می‌گیرم از بودنشون تو سرم. آدم‌ها رو نگاه می‌کنم. شاید واکنش همدلانه‌ای کمکم کنه، اما هیچ‌کس واینمیسته تا دستم رو بگیره.
‌
اینجاست که غمین از همه‌ی روزای از دست رفته‌، احساساتی که از ته‌ترین نقطه‌ی دلم اومدن بالا، کلمه‌هام و دنیا و تنهاییم میشم. یه بذر کاشتم تو قلبم و زمانی که شادمانه به قد کشیدن و رشدش نگاه می‌کردم، شعله انداختن و الان یه وجودِ نا زنده روی قلبم سنگینی می‌کنه. بارها و بارها واسه دوباره رشد کردنش تلاش کردم. چرا سبز نشد. سهمم از فعل "نشدن" اندازه‌ی هزارتا آدم بوده و این رنجورم میکنه.
‌‌
تنهایی رنگ داره. رنگِ تنهایی نارِنجیه. تنهایی صدای هُدهُد داره. تنهایی با چشم‌هاش راه میره تا پاهاش‌. تنهایی شاید یه گُل آفتاب گردون باشه. تنهایی اگه شهر باشه، رشته. تنهایی اگه ساز باشه دوتاره. تنهایی محمدرضا لطفیه. تنهایی شبِ مهتاب و گل بچه است. تنهایی یه قاصدک با یه قطره است روش. تنهایی اگه حرف باشه، "قافه". تنهایی منم.

کانال تلگرام: @terriblemess

تنهایی

( طاق | جفت )
‌
گیلانم. رشت نه. شاید نزدیک به فومن.
کلی درخت هست. هوا پائیزه. تازه از آخرین ماشینی که هم‌ مسیر بوده باهام پیاده شدم. تا ماسوله می‌رفت و من نمی‌خواستم ماسوله باشم. اینجا کلی درخت هست و یه نَم‌بارون لطیفی سُر می‌خوره روی صورتم. روی دستم. دست راست و دستبندم رو بردم وسطِ دل هودیم. کوله‌ام رو دوشمه. موسیقی نیست روی گوشم.
‌
یه کلبه می‌بینم. وسط انبوه سبز و قهوه‌ایا. یه کلبه که صد و پنجاه و هفتا تنه با همدیگه ساختنش. نزدیکش می‌شم. جوونه‌ها رو روی تنه‌ها می‌بینم. شماره می‌کنم. پونزده‌تا تنه‌ی سبز.
‌
روی پله‌های جلو کلبه می‌شینم و به یه دونه سپیدار جلوی کلبه نگاه می‌کنم. باهاش حرف می‌زنم. آخه خیلی وقته حرف نزدم. می‌دونین حرف زدن با صحبت کردن خیلی فرق داره.
‌
یه عالمه ابر، بی‌که بارون بشن آسمون رو گرفتن از کلبه. از سپیدار. از من. بی‌آسمونی سخت‌ترین فقدان واسه آدمیه. آدمی که یه توهم سبز از یه کلبه و جنگل و سپیدار داره و تاریکی هوا، همه چیز رو روز می‌کنه.
‌
یه صدایی از لابه‌لای درختا میاد. شاید از تو کلبه‌ است. نه نه. یه صدا از آسمون میاد. صدا میگه؛
‌‌
خیّام، خیّام. اگر ز باده مستی خوش باش.
‌
با خوشی فکر می‌کنم. خوشی واسه‌ی من رنگِ بویِ چندم پرنده‌اس؟ خوشی منتج شده از "بودن". بودن به معنای غیبت آینده و گذشته.
‌
صدا ادامه میده؛
چون عاقبت کار جهان نیستی است؛ انگار که نیستی، چو هستی خوش باش.
‌
خوشیِ از هستن. حتی این خوشی هم، هیچ شبیه خوشیِ بودن نمیشه. خوشیِ بودن یاخته یاخته همراهته. "بودن" زیباترین فعل جهانه و خوشی حاصل ازون زیباترین خوشی.
‌
پا میشم. نزدیک سیپدار میشم. با دست راستم لمسش می‌کنم. چشمم میفته روی شعر دستبندم؛
من چه کنم که از درون؛ دست تو می‌کشد کمان.
‌
به اون دست فکر می‌کنم. کدوم دستیه که اینهمه من رو به غوغا و شیدایی واداشته. کدوم دستی که آرشه رو اینقد پس و پیش می‌کنه و به تارهای دلم همچین رعشه‌ای میده. کدوم دستی که طنابی واسم نمیندازه پائین. 
‌
دوباره شب شده و ماه بالا و جلوی چشمامه و من به طناب فکر می‌کنم. من این پائین، زیر ماه، تنهام. هرچقدری که سعی به نزدیکی داشتم؛ دورتر شدم. نه که من فاصله‌ای پیدا کنم. انگار آدما نمی‌بینن. من همون‌قدری به سنگ کنار کلبه نزدیکم که به خزه‌ی روش. نزدیک‌تر از رگ گردن حتی. یه وقتایی به جای همون سنگ نشستم و به این سپیدار نگاه کردم. یه وقتایی اون خزه بودم. من همه‌شونم و هیچکدومشون نیستم. من چی‌ام؟

به ماه نگاه می‌کنم و میگم طناب رو بنداز. آخه من اینجا ته یه چاهم و ماه، دهانه‌ی اون چاهه. میدونم، مطمئنم یکی اون بالاست و وقتایی که نگاهم سمت ماه نیست، داره پائین رو نگاه می‌کنه و من رو. تا سر بالا میارم، میره اون‌ور. یه روزی می‌شنوه صدام رو و باهاش چشم تو چشم می‌شم و طناب رو واسم می‌ندازه پائین. شاید انداخته و من ندیدمش. آخه یه سری دیدم دستش رو که از لبه‌ی چاه محو شد. دست راستش بود. شاید همون موقع طناب رو انداخته.
‌
صدا دوباره میگه؛
یارا. جانا. 
و من می‌شنوم؛ یارآ. جان‌آ. 
‌
می‌خوام کَم باشم. می‌خوام همون "آ" باشم و این دوری و دیری رو "آ" باشم. "آ" باشم و بس کنم چاهی بودن رو. آخه چاه فقط واسه کفتر چاهیا دلخواهه. من که کفتر نیستم.
‌
می‌خوام اون "آ" باشم و از "بودن"، از خوشی بگم. گفتنیه؟ نشون دادنیه؟ سعی به چی دارم؟ این بودن رو باید دار بست. تار به تار و پود به پود بافتش. بافتش و اَیّوب داشت. من ایّوب دارم. ایّوب دارم و باید سرت رو بیاری زیرش، تا از زیر این شال دنیا رو ببینی. من رفتم و تو اون غاری که کنارش یه پَرِ سیمرغ افتاده، نشستم و از زیر این شال نگاه کردم. بودن زیباست. نشون دادنی نیست بودن. دیدنیه‌. به خویشی دیدن از نشون داده شدنی غیر دلخواه‌تره. پس من می‌شینم. پَر سیمرغمم دستمه. آتیش بدمش میای؟ میای که بشینی و از زیر ایّوب به دشت نگاه کنیم؟

دست راستم روی سپیداره و من نبض رگه‌های سبز روش رو پشت پلکام نوازش می‌کنم. 
‌
صدای آدما از تو کلبه میاد. شادن. شاد بودن چقدر پائین‌تر از خوشیه؟ پائین‌تره اصلا؟ صداشون میاد و شادن.
‌
از پشت سپیدار نزدیک میشه و دست چپش رو روی تنه‌ی سپیدار میذاره‌. یه سپیدار حائل بین من و اونه. اون کیه؟ چرا اینجاست و چرا دست به سپیدار برده؟ با خودش زمزمه می‌کنه؛

‌

من شاید یه سپیدارم.

خیلی کم مونده. شاید به اندازه پنج شیش ساعت. واسه اینکه به اندازه‌ی پاییز نداشتنِ امسالمون، پاییز داشته باشیم. به اندازه‌ی بارونی که تو سرمون بود، بارون داشته باشیم. به اندازه‌ای‌ که فقط چشمامون خیس می‌شد، این‌بار تنمون مثل سپیدارا از پا به سر بارون خورده بشه. 
‌
دوباره نارنج بشیم رو درختای شمال. دوباره نارنجی بشیم بین سبزها. بوی خوب بدیم و منتظر باشیم که برسیم و بالغ شیم. اَنار شیم. هزار دونه شیم. تو لحظه‌هایی که سفیدن و یه نقاش لازم دارن، تو یه جنگلِ بزرگ، ما بوی خاک بارون خورده‌ش شیم. پاییز رو پر کنیم، پاییز ما رو پر کنه.

واسه‌ی پاییز نیاز به واژه نداریم؛ تصویر کافیه. نیاز به حرف نداریم؛ نگاه کافیه.

سرخ باشیم رو سفیدی و داستان بگیم از دیوونگیا. نارنجی باشیم و بالغ. زرد باشیم و بیفتیم از رو درختا؛ امّا دوباره طلوع کنیم. سبز باشیم واسه‌ی اینکه خاطره‌ی تابستون یادمون بمونه. آبی باشیم که مثه بارون تو باد برقصیم بدون ترس از فنا شدن. که فنا نشیم که فقط شکل‌مون تغییر کنه. بشیم رطوبت شونه‌ی یه درخت یا شبنم یه برگ. بنفش باشیم. مثل یک سبد بنفشه که وطن بشیم برای هم. 

‌که آخرِ یلدا وقتی فصل جدید اومد و پاییز داشت می‌رفت، ما رنگین‌کمون باشیم. تنمون بشه خاطره‌ی پاییز.

| شمع |

baeiiid

Popular tracks