باید اِستاد و فرود آمد
بر آستانِ دری که کوبه ندارد،
چرا که اگر به‌گاه آمده‌باشی دربان به انتظارِ توست و
اگر بی‌گاه
به درکوفتن‌ات پاسخی نمی‌آید.
کوتاه است در،
پس آن به که فروتن باشی.
آیینه‌یی نیک‌پرداخته توانی بود
آنجا
تا آراستگی را
پیش از درآمدن
در خود نظری کنی
هرچند که غلغله‌ی آن سوی در زاده‌ی توهمِ توست نه انبوهی‌ِ مهمانان،
که آنجا
تو را
کسی به انتظار نیست.
که آنجا
جنبش شاید،
اما جُنبنده‌یی در کار نیست:
نه ارواح و نه اشباح و نه قدیسانِ کافورینه به کف
نه عفریتانِ آتشین‌گاوسر به مشت
نه شیطانِ بُهتان‌خورده با کلاهِ بوقیِ منگوله‌دارش
نه ملغمه‌ی بی‌قانونِ مطلق‌های مُتنافی. ــ
تنها تو
آنجا موجودیتِ مطلقی،
موجودیتِ محض،
چرا که در غیابِ خود ادامه می‌یابی و غیابت
حضورِ قاطعِ اعجاز است.
گذارت از آستانه‌ی ناگزیر
فروچکیدن قطره‌ قطرانی‌ است در نامتناهی‌ ظلمات:
«ــ دریغا
ای‌کاش ای‌کاش
قضاوتی قضاوتی قضاوتی
درکار درکار درکار
می‌بود!» ــ
شاید اگرت توانِ شنفتن بود
پژواکِ آوازِ فروچکیدنِ خود را در تالارِ خاموشِ کهکشان‌های بی‌خورشیدــ
چون هُرَّستِ آوارِ دریغ
می‌شنیدی:
«ــ کاشکی کاشکی
داوری داوری داوری
درکار درکار درکار درکار…»
اما داوری آن سوی در نشسته است، بی‌ردای شومِ قاضیان.
ذاتش درایت و انصاف
هیأتش زمان. ــ
و خاطره‌ات تا جاودانِ جاویدان در گذرگاهِ ادوار داوری خواهد شد.

بدرود!
بدرود! (چنین گوید بامدادِ شاعر:)
رقصان می‌گذرم از آستانه‌ی اجبار
شادمانه و شاکر.
از بیرون به درون آمدم:
از منظر
به نظّاره به ناظر. ــ
نه به هیأتِ گیاهی نه به هیأتِ پروانه‌یی نه به هیأتِ سنگی نه به هیأتِ برکه‌یی، ــ
من به هیأتِ «ما» زاده شدم
به هیأتِ پُرشکوهِ انسان
تا در بهارِ گیاه به تماشای رنگین‌کمانِ پروانه بنشینم
غرورِ کوه را دریابم و هیبتِ دریا را بشنوم
تا شریطه‌ی خود را بشناسم و جهان را به قدرِ همت و فرصتِ خویش معنا دهم
که کارستانی از این‌دست
از توانِ درخت و پرنده و صخره و آبشار
بیرون است.
انسان زاده شدن تجسّدِ وظیفه بود:
توانِ دوست‌داشتن و دوست‌داشته‌شدن
توانِ شنفتن
توانِ دیدن و گفتن
توانِ اندُهگین و شادمان‌شدن
توانِ خندیدن به وسعتِ دل، توانِ گریستن از سُویدای جان
توانِ گردن به غرور برافراشتن در ارتفاعِ شُکوهناکِ فروتنی
توانِ جلیلِ به دوش بردنِ بارِ امانت
و توانِ غمناکِ تحملِ تنهایی
تنهایی
تنهایی
تنهایی عریان.

 

انسان
دشواری وظیفه است.

 

□

 

دستانِ بسته‌ام آزاد نبود تا هر چشم‌انداز را به جان دربرکشم
هر نغمه و هر چشمه و هر پرنده
هر بَدرِ کامل و هر پَگاهِ دیگر
هر قلّه و هر درخت و هر انسانِ دیگر را.

 

رخصتِ زیستن را دست‌بسته دهان‌بسته گذشتم دست و دهان بسته
گذشتیم
و منظرِ جهان را
تنها
از رخنه‌ی تنگ‌چشمی‌ حصارِ شرارت دیدیم و
اکنون
آنک دَرِ کوتاهِ بی‌کوبه در برابر و
آنک اشارتِ دربانِ منتظر! ــ
دالانِ تنگی را که درنوشته‌ام
به وداع
فراپُشت می‌نگرم:
فرصت کوتاه بود و سفر جانکاه بود
اما یگانه بود و هیچ کم نداشت.
به جان منت پذیرم و حق گزارم!
(چنین گفت بامدادِ خسته.)

۲۹ آبانِ ۱۳۷۱

Dar Aastaneh

انسان دشواری وظیفه است_ احمد شاملو

احمد شاملو_ فدریکو گارسیا لورکا

چه هنگام می‌زیسته‌ام؟
کدام مجموعه‌ی پیوسته‌ی روزها و شبان را
                                                                   من ــ

اگر این آفتاب
              هم آن مشعلِ کال است
                                                   بی‌شبنم و بی‌شفق

که نخستین سحرگاهِ جهان را آزموده است.

چه هنگام می‌زیسته‌ام،
کدام بالیدن و کاستن را
                                   من
که آسمانِ خودم
                          چترِ سرم نیست؟ ــ

آسمانی از فیروزه نیشابور
با رگه‌های سبزِ شاخساران،
همچون فریادِ واژگونِ جنگلی
                                    در دریاچه‌یی،

آزاد و رَها
همچون آینه‌یی
                  که تکثیرت می‌کند.

□

بگذار

          آفتابِ من
                          پیرهنم باشد
و آسمانِ من
                     آن کهنه‌کرباسِ بی‌رنگ.

بگذار
بر زمینِ خود بایستم
بر خاکی از بُراده‌ی‌ الماس و رعشه‌ی‌ درد.

بگذار سرزمینم را
                     زیرِ پای خود احساس کنم

و صدای رویشِ خود را بشنوم:
رُپ‌رُپه‌ی طبل‌های خون را
                                            در چیتگر
و نعره‌ی ببرهای عاشق را
                                            در دیلمان.

‌
وگرنه چه هنگام می‌زیسته‌ام؟
کدام مجموعه‌ی پیوسته‌ی روزها و شبان را من؟

 

۱۵ اسفندِ ۱۳۵۶

پرینستون

چه هنگام می‌زیسته‌ام؟ _ احمد شاملو

جخ امروز
از مادر نزاده‌ام
نه
عمرِ جهان بر من گذشته است.

 

نزدیک‌ترین خاطره‌ام خاطره‌ی قرن‌هاست.
بارها به خونِمان کشیدند
به یاد آر،
و تنها دست‌آوردِ کشتار
نان‌پاره‌ی بی‌قاتقِ سفره‌ی بی‌برکتِ ما بود.

 

اعراب فریبم دادند
بُرجِ موریانه را به دستانِ پُرپینه‌ی خویش بر ایشان در گشودم،
مرا و همگان را بر نطعِ سیاه نشاندند و
گردن زدند.

 

نماز گزاردم و قتلِ عام شدم
که رافضی‌ام دانستند.
نماز گزاردم و قتلِ عام شدم
که قِرمَطی‌ام دانستند.
آنگاه قرار نهادند که ما و برادرانِمان یکدیگر را بکشیم و
این
کوتاه‌ترین طریقِ وصولِ به بهشت بود!

 

به یاد آر
که تنها دست‌آوردِ کشتار
جُل‌پاره‌ی بی‌قدرِ عورتِ ما بود.

 

خوش‌بینیِ‌ برادرت تُرکان را آواز داد
تو را و مرا گردن زدند.
سفاهتِ من چنگیزیان را آواز داد
تو را و همگان را گردن زدند.
یوغِ ورزاو بر گردنِمان نهادند.
به گاوآهن‌مان بستند
بر گُرده‌مان نشستند
و گورستانی چندان بی‌مرز شیار کردند
که بازماندگان را
هنوز از چشم
خونابه روان است.

 

کوچِ غریب را به یاد آر
از غُربتی به غُربتِ دیگر،
تا جُستجوی ایمان
تنها فضیلتِ ما باشد.

 

به یاد آر:
تاریخِ ما بی‌قراری بود
نه باوری
نه وطنی.

 

□

 

نه،
جخ امروز
از مادر
نزاده‌ام.

Madaayeh Bi Saleh

به یاد آر _ احمد شاملو

پرتوی که می‌تابد از کجاست؟
یکی نگاه کن
در کجای کهکشان می‌سوزد این چراغِ ستاره تا ژرفای پنهانِ ظلمات را به اعتراف بنشاند:

انفجارِ خورشیدِ آخرین
به نمایشِ اعماقِ غیاب
در ابعادِ دلهره.

 

□

 

آن
ماه نیست
دریچه‌ی تجربه است
تا یقین کنی که در فراسوی این جهازِ شکسته‌سُکّان نیز
آنچه می‌شنوی سازِ کَج‌کوکِ سکوت است.

 

تا
یقین کنی.
تنها
ماییم
ــ من و تو ــ
نظّارِگانِ خاموشِ این خلأ
دل‌افسردگانِ پادرجای
حیرانِ دریچه‌های انجمادِ همسفران.

 

دستادست ایستاده‌ایم
حیرانیم اما از ظلماتِ سردِ جهان وحشت نمی‌کنیم
نه
وحشت نمی‌کنیم.

 

تو را من در تابشِ فروتنِ این چراغ می‌بینم آن‌جا که تویی،
مرا تو در ظلمتکده‌ی ویران‌سرای من در می‌یابی
این‌جا که منم.

 

۵ شهریورِ ۱۳۶۸
خانه‌ی دهکده

 [Free-Music.Ir]

پرتویی که می تابد از کجاست؟_ احمد شاملو

من آن مفهومِ مجرد را جُسته‌ام.

پای‌درپای آفتابی بی‌مصرف
که پیمانه می‌کنم
با پیمانه‌ی روزهای خویش که به چوبین کاسه‌ی جذامیان ماننده است،
من آن مفهومِ مجرد را جُسته‌ام
من آن مفهومِ مجرد را می‌جویم.

پیمانه‌ها به چهل رسید و از آن برگذشت.
افسانه‌های سرگردانی‌ات
ای قلبِ دربدر
به پایانِ خویش نزدیک می‌شود.

بیهوده مرگ
به تهدید
چشم می‌دَرانَد:
ما به حقیقتِ ساعت‌ها
شهادت نداده‌ایم
جز به گونه‌ی این رنج‌ها
که از عشق‌های رنگینِ آدمیان
به نصیب برده‌ایم
چونان خاطره‌یی هریک
در میان نهاده
از نیشِ خنجری
با درختی.

□

با این همه از یاد مبر
که ما
ــ من و تو ــ
انسان را
رعایت کرده‌ایم
(خود اگر
شاهکارِ خدا بود
یا نبود)،
و عشق را
رعایت کرده‌ایم.

□

در باران و به شب
به زیرِ دو گوشِ ما
در فاصله‌یی کوتاه از بسترهای عفافِ ما
روسبیان
به اعلامِ حضورِ خویش
آهنگ‌های قدیمی را
با سوت
می‌زنند.

(در برابرِ کدامین حادثه
آیا
انسان را
دیده‌ای
با عرقِ شرم
بر جبینَش؟)

□

آنگاه که خوش‌تراش‌ترینِ تن‌ها را به سکه‌ی سیمی توان خرید،
مرا
ــ دریغا دریغ ــ
هنگامی که به کیمیای عشق
احساسِ نیاز
می‌افتد
همه آن دَم است
همه آن دَم است.

□

قلبم را در مِجریِ کهنه‌یی
پنهان می‌کنم
در اتاقی که دریچه‌یی‌ش
نیست.
از مهتابی
به کوچه‌ی تاریک
خم می‌شوم
و به جای همه نومیدان
می‌گریم.

آه
من
حرام شده‌ام!

□

با این همه، ای قلبِ دربِدر!
از یاد مبر
که ما
ــ من و تو ــ
عشق را رعایت کرده‌ایم،
ازیاد مبر
که ما
ــ من و تو ــ
انسان را
رعایت کرده‌ایم،
خود اگر شاهکارِ خدا بود
یا نبود.

چلچلی- احمد شاملو| Chel-cheli _ Shamlou

باور نمی‌کند دل من مرگ خویش را
نه نه من این یقین را باور نمی‌کنم
تا همدم من است نفس‌های زندگی
من با خیال مرگ دمی سر نمی‌کنم
آخر چگونه گل خس و خاشاک می شود ؟


آخر چگونه این همه رویای نو نهال
نگشوده گل هنوز
ننشسته در بهار
می پژمرد به جان من و خاک می‌شود ؟


در من چه وعده‌هاست
در من چه هجرهاست
در من چه دست‌ها به دعا مانده روز و شب
اینها چه می‌شود ؟


آخر چگونه این همه عشاق بی‌شمار
آواره از دیار
یک روز بی‌صدا
در کوره راه‌ها همه خاموش می‌شوند ؟


باور کنم که دخترکان سفید بخت
بی وصل و نامراد
بالای بامها و کنار دریچه ها
چشم انتظار یار سیه پوش می‌شوند ؟


باور نمی‌کنم که عشق نهان می‌شود به گور
بی آنکه سر کشد گل عصیانی‌اش ز خاک
باور کنم که دل
روزی نمی‌تپد
نفرین بر این دروغ دروغ هراسناک


پل می‌کشد به ساحل آینده شعر من
تا رهروان سرخوشی از آن گذر کنند
پیغام من به بوسه لبها و دستها
پرواز می کند
باشد که عاشقان به چنین پیک آشتی
یک ره نظر کننند


در کاوش پیاپی لبها و دستهاست
کاین نقش آدمی
بر لوحه زمان
جاوید می‌شود


این ذره ذره گرمی خاموش وار ما
یک روز بی گمان
سر می زند جایی و خورشید می‌شود


تا دوست داری ام
تا دوست دارمت
تا اشک ما به گونه هم می چکد ز مهر
تا هست در زمانه یکی جان دوستدار
کی مرگ می‌تواند
نام مرا بروبد از یاد روزگار ؟


بسیار گل که از کف من برده است باد
اما من غمین
گلهای یاد کس را پرپر نمی کنم
من مرگ هیچ عزیزی را
باور نمی‌کنم


می ریزد عاقبت
یک روز برگ من
یک روز چشم من هم در خواب می شود
زین خواب چشم هیچ کسی را گریز نیست
اما درون باغ
همواره عطر باور من در هوا پر است.

باور- سیاوش کسرایی

رود قصیده‌یِ بامدادی را
در دلتایِ شب
مکرر می‌کند
و روز
از آخرین نفسِ شبِ پُر‌انتظار
آغاز می‌شود.
و اکنون سپیده‌دَمی که شعله‌یِ چراغِ مرا
در تاقچه بی‌رنگ می‌کند
تا مرغکانِ بومیِ رنگ را
در بوته‌هایِ قالی از سکوتِ خواب برانگیزد،
پنداری آفتابی‌ست
که به‌آشتی
در خونِ من طالع می‌شود.

اااا

اینک محرابِ مذهبِ جاودانی که درآن
عابد و معبود و عبادت و معبد
جلوه‌ئی یک‌سان دارند:
بنده پرستشِ خدای می‌کند
هم از آن‌گونه
که خدای
بنده را.
همه برگ و بهار
در سرانگشتانِ توست.
هوایِ گسترده
در نقره‌یِ انگشتان‌ات می‌سوزد
و زلالیِ چشمه‌ساران
از باران و خورشیدِ تو سیراب می‌شود.

اااا

زیباترین حرف‌ات را بگو
شکنجه‌یِ پنهانِ سکوت‌ات را آشکاره کُن
و هراس مدار از آن‌که بگویند
ترانه‌ئی بی‌هوده  می‌خوانید. ـــ
چرا که ترانه‌یِ ما
ترانه‌یِ  بی‌هوده‌گی نیست
چرا که عشق
حرفی بی‌هوده نیست.
حتا بگذار آفتاب نیز برنیاید
به خاطرِ فردایِ ما اگر
بر ماش منّتی‌ست؛
چرا که عشق
خودْ فرداست
خودْ همیشه است.

اااا

بیش‌ترین عشقِ جهان را به سویِ تو می‌آورم
از معبرِ فریادها و حماسه‌ها.
چرا که هیچ چیز در کنارِ من
از تو عظیم‌تر نبوده است
که قلب‌ات
چون پروانه‌ئی
ظریف و کوچک و عاشق است.
ای معشوقی که سرشار از زنانه‌گی هستی
و به جنسیتِ خویش غَرّه‌ای
به خاطرِ عشق‌ات! ـــ
ای صبور! ای پرستار!
ای مؤمن!
پیروزیِ تو میوه‌یِ حقیقتِ توست.
رگ‌بارها و برف را
توفان و آفتابِ آتش‌بیز را
به تحمل و صبر
شکستی.
باش تا میوه‌یِ غرورت برسد.
ای زنی که صبحانه‌یِ خورشید در پیراهنِ توست،
پیروزیِ عشق نصیبِ تو باد!

اااا

از برایِ تو مفهومی نیست
نه لحظه‌ئی:
پروانه‌ئی‌ست که بال می‌زند
یا رودخانه‌ئی که در گذر است. ـــ
هیچ چیز تکرار نمی‌شود
و عمر به پایان می‌رسد:
پروانه
بر شکوفه‌ئی نشست
و رود به دریا پیوست.
ا-----------------------
« شبانه » - 6 شهریور 1343
دفتر آیدا: درخت و خنجر و خاطره
مجموعه آثار احمدشاملو - دفتر یکم -

زیباترین حرفت را بگو_ احمد شاملو

آواز و دوتار: نعمت زنبیل‌باف


ساته دلتنگم از بی قرارم
(دلتنگو بیقرار تو ام)
بی ته زمستانه که بی بهارم
(بی تو یک زمستون بی بهارم)
بی ته کویرم تو سا من باران
(بی تو کویرم تو برام بارونی)
گل بی ته هژدو له شاخه زاران
(گل بی تو خشک شد روی شاخه درختان)
دلتنگته مه چمانه چویی؟
(دلتنگ تو ام چرا رفتی؟)
ساوی دلی من تو آرزویی
(برای این دل من تو آرزویی)
وره گلا من با از نمرم
(بیا گل من بی تو میمیرم )
و وین ته نفس دگرم
(با بوی تو من نفس میکشم)

لناو دلی ته از بومه هیسیر 
(توی دل تو، من شدم اسیر)
لناو دلی ته از بومه ژدیر
(توی دل تو من فراموش شدم)
وره یاره من هیوان شو من
(بیا یارمن ماه شب من)
لناو چاو من تویی خوه من
(توی چشمای من توی خواب من)
دلتنگته مه چمانه چویی؟
(دلتنگ تو ام چرا رفتی؟)
ساوی دلی من تو آرزویی
(برای این دل من تو آرزویی)
وره گلا من با از نمرم
(بیا گل من بی تو میمیرم )
و وین ته نفس دگرم
(با بوی تو من نفس میکشم)

هستر چاو من گره گره
(اشک چشای من سرازیره)
تو ژ دلی من خبر بگره
(از دل من خبر بگیر)
وره تو یاره دل بی قراره
(بیا تو فقط یار دل بیقرارمی)
بومه باران و ساته دبارم
(شدم بارون و برای تو می‌بارم)
دلتنگته مه چمانه چویی؟
(دلتنگ تو ام چرا رفتی؟)
ساوی دلی من تو آرزویی
(برای این دل من تو آرزویی)
وره گلا من با از نمرم
(بیا گل من بی تو میمیرم )
و وین ته نفس دگرم
(با بوی تو من نفس میکشم)

نعمت زنبیل‌باف_دل تنگتم

داستانی نه تازه
نیما یوشیج


شامگاهان که رؤیتِ دریا
نقش در نقش می‌نهفت کبود
داستانی نه تازه کرد به کار
رشته‌ای بست و رشته‌ای بگشود
                     رشته‌های دگر بر آب ببرد.
اندر آن جایگه که فندق پیر
سایه در سایه بر زمین گسترد
چون بماند آب جوی از رفتار
شاخه‌ای خشک کرد و برگی زرد
                     آمدش باد و با شتاب ببرد.
همچنین در گشاد و شمع افروخت
آن نگارین چربدست استاد
گوشمالی به چنگ داد و نشست
پس چراغی نهاد بر دمِ باد
                     هرچه از ما به یک عتاب ببرد.
داستانی نه تازه کرد، آری
آن ز یغمای ما به ره شادان،
رفت و دیگر نه بر قفاش نگاه
از خرابی ماش آبادان
                     دلی از ما ولی خراب ببرد!‌
‌

فروردین 1325

داستانی نه تازه(نیما یوشیج)_ با صدای احمد شاملو

لالایی _ منیر وکیلی

ری را (نیما یوشیج) _ با صدای احمد شاملو

دلتنگی آدمی را، باد ترانه ای می خواند رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد و هر دانه ی برفی به اشکی ناریخته می ماند.
#مارگوت بیگل
#احمد شاملو
#بابک بیات

دلتنگی های آدمی را، باد ترانه ای می خواند_ احمد شاملو

صدای احمد شاملو زیر متن فیلم«باد‌ جن»؛ مستند ناصرتقوایی

تحمل آدم به خاطر این است که درد باز هم بیشتر بشود، اما هنگامی که درد آن قدر زیاد بشود که دیگر نتواند بیشتر بشود، سیاهان جنوب زارشان می‌گیرد.

در بندر خرد و خراب لنگه هنوز صدای مدام موج می‌آید با صخره‌های ساحل بی‌جاشو. کندوی امن جاشوی دریای فارس امروز جولانگه باد است؛ بادهای موذی و مرموز، سنگین و سرگردان؛ باد زار، باد جن،؛ بادهایی مثل برق چشم گربه در شب تاریک.

باد خبیث جن، سوار بر مرکب سفید موج، در خش خش شاخه‌های درخت یا تاریکی سوراخ متروک گور، پیوسته در کمین نشسته است تا بومیان جنوب را به نفرین خود مبتلا کند؛ و نفرین شدگان باد کافر جن در جنوب بسیارند.

لنگه را باد‌ها ویران کرد. نفوس لنگه یک روز هفتاد هزار بود، در سیزده خاکستان بزرگ لنگه؛ امروز حتی شوره هم نمی‌روید؛ و زن شوی مرده، بر خاک شوهرش، گل کاسۀ چینی نثار می‌کند؛ و چراغ نفتی بی‌نفت به یاد روشنایی.

شب بازی شب شفای جن زده هاست. روز پیش از بازی، یک دختر هوا، خیزران به دست، دور لنگه می‌گردد، که جن زدگان را به مجلس بازی بیاورد. امشب در صدای دهل اهل هوا نفس باد‌ها می‌برد.

از کشنده چه سود؛ خش خش کژدم نیست؛ باد در سایۀ طاقی که نیست می‌گذرد. نیش داغ آفتاب مار تشنه را گزید، و کشت؛ و حجره‌های بازار بزرگ لنگه لانۀ جن شد؛ و موریانه تشنۀ مرگ شد که نقش چوب دوام آورد.

این درخت کنار شب‌ها لانۀ جن است؛ و در جنوب جن زده بسیار است. پشت این خاکستان یک خاکستان دیگر، و پشت این خاکستان یک خانۀ مقدس هست. اهل هوا در اتاق پشت این دیوار، جن را از تن بیرون می‌کنند.

سابقۀ آمدن باد‌ها را به آمدن سیاهان از آفریقا نسبت داده‌اند. بیش از آن که سیاه به بهای خرما بیاید، در حاشیۀ خلیج باد‌ها بود؛ اما مثل نیرو در تن بیمار، و نفت زیر دریا، و هوش در مغز بی‌فرهنگ ناشناخته مانده بود؛ و سنت سیاه که از تجربۀ گرسنگی سرشار بود، شباهت را شناخت و شفادهنده شد.

«باد‌ جن؛ ناصر تقوایی»_ صدای احمد شاملو

«سیاه همچون اعماق آفریقایی خودم» احمدشاملو_ لنگستن هیوز

..:: Kordseda.info  09197443368 ::..

باران_ ثنا برزنجه

وطن کجاست که آواز آشنای تو چنین دور می نماید؟_ احمد شاملو

بر کدام جنازه زار می زند؟ _ احمد شاملو

به نوکردنِ ماه
بر بام شدم
با عقیق و سبزه و آینه.
داسی سرد بر آسمان گذشت
که پروازِ کبوتر ممنوع است.

صنوبرها به نجوا چیزی گفتند
و گزمگان به هیاهو شمشیر در پرندگان نهادند.

ماه
برنیامد.

۹ آبانِ ۱۳۵۱

Maliheh Amiri

Popular tracks