خسرو شکیبایی، مهرداد کاظمی - انتظار

شب اول جشنواره موسیقی تهران
شهریور ۱۲، ۱۳۹۳ - عمارت مسعودیه 
استاد حسین علیزاده و گروه هم آوایان با صدای محمد معتمدی
بخش اول - دستگاه: بیات ترک 
تصنیف: دیر فانی
شعر: مولانا

:هم آوایان
حسین علیزاده: تار، شورانگیز
محمد معتمدی: آواز
علی بوستان: سه تار
سیامک جهانگیری: نی
سینا جهان آبادی: کمانچه
صبا علیزاده: کمانچه
رادمان توکلی: تار
سیاوش برهانی: بم تار
محمد انشایی: قیچک
احمد مستنبط: تمبک

--
ای آن که بر اسب بقا از دیر فانی می‌روی
دانا و بینای رهی آن سو که دانی می‌روی
بی‌همره جسم و عرض بی‌دام و دانه و بی‌غرض
از تلخکامی می‌رهی در کامرانی می‌روی
نی همچو عقل دانه چین نی همچو نفس پر ز کین
نی روح حیوان زمین تو جان جانی می‌روی
ای چون فلک دربافته‌ای همچو مه درتافته
از ره نشانی یافته در بی‌نشانی می‌روی
ای غرقه سودای او ای بیخود از صهبای او
از مدرسه اسمای او اندر معانی می‌روی
ای خوی تو چون آب جو داده زمین را رنگ و بو
تا کس نپندارد که تو بی‌ارمغانی می‌روی
شب کاروان‌ها زین جهان بر می‌رود تا آسمان
تو خود به تنهایی خود صد کاروانی می‌روی
ای آفتاب آن جهان در ذره‌ای چونی نهان
وی پادشاه شه نشان در پاسبانی می‌روی
آخر برون آ زین صور چادر برون افکن ز سر
تا چند در رنگ بشر در گله بانی می‌روی
ای ظاهر و پنهان چو جان وی چاکر و سلطان چو جان
کی بینمت پنهان چو جان در بی‌زبانی می‌روی

دیر فانی - استاد حسین علیزاده - محمد معتمدی - گروه هم آوایان - اجرای زنده عمارت مسعودیه

فکر و ذکرمان شد کسب آبرو، چه آبرویی، مملکت رو تعطیل کنید، دارالایتام دایر کنید درست‌تره. مردم نان شب ندارند، شراب از فرانسه می‌آید، قحطی است، دوا نیست، مرض بیداد میکند، نفوس حق النَفَس می‌دهند، باران رحمت از دولتی سر قبله‌ی عالم است، و سیل و زلزله از معصیت مردم. میرغضب بیشتر داریم تا سلمانی. سر بریدن از ختنه سهل‌تر. ریخت مردم از آدمیزاد برگشته، سالک بر پیشانی همه مهر نکبت زده، چشم‌ها خمار از تراخم است، چهره‌ها تکیده از تریاک. اون چهار تا آب انبار عهد شاه عباسم، آبش کرم گذاشته، ملیجک در گلدان نقره می‌شاشد، چه انتظاری از این دودمان. با آن سرسلسله‌ی... اخته. خلق خدا به چه روزی افتادند از تدبیر ما ,دلال، فاحشه، لوطی، یله، قاپ باز، کف زن، رمال، معرکه گیر، گدایی که خودش شغلی است.


حاجی واشنگتن- دیالوگ منولوگ عید قربان

هرگز نمیشد باورم

سوگ‌سرودی به انگیزه‌ی سالگرد جان‌فشانی میرزاجهانگیرخان صوراسرافیل و یارانش

«وصیت‌نامه‌ی دوست یگانه‌ی من، هدیه‌ی برادری بی‌وفا، به پیشگاهِ آن روحِ اَقدس و اَعلی»
این یادداشت را زنده‌یاد علی‌اکبرخان دهخدا (۱۳۳۴-۱۲۵۷ خورشیدی) هنگامی نوشت که سروده‌ی «ز شمع مرده یادآر!» را به روان یار جوان و همسنگر شهیدش، میرزاجهانگیر خان صور اسرافیل (۱۲۵۴– ۱۲۸۷خورشیدی)، ناشر و سردبیر روزنامه‌ی سیاسی و طنز صور اسرافیل، پیشکش و آن را به همراه آن سروده، در رویه‌های ۴ و ۵ واپسین شماره‌ی دوره‌ی دوم روزنامه‌ی صوراسرافیل (۱۵ صفر ۱۳۲۷ – دوشنبه ۱۷ اسفند ۱۲۸۷ خورشیدی) که در ایوردون سوئیس منتشر شد، جای داد
او در این یادداشت می‌گوید با سرودن این یادنامه به وصیت‌نامه‌ی دوست یگانه‌اش عمل کرده است. اما به راستی کدام وصیت‌نامه‌ی به‌جای‌مانده از جهانگیرخان؟
شبی مرحوم میرزاجهانگیرخان را به خواب دیدم. در جامه‌ی سپید (که عادتاً در تهران دربرداشت) و به من گفت: «چرا نگفتی او جوان افتاد؟». من از این عبارت چنین فهمیدم که می‌گوید: «چرا مرگ مرا در جایی نگفته یا ننوشته‌ای؟» و بلافاصله در خواب این جمله به خاطر من آمد: یادآر زشمع مرده یادآر! در این حال بیدار شدم و تا نزدیک صبح سه قطعه از مسمط ذیل را ساختم و فردا گفته‌های شب را تصحیح کرده و دو قطعه دیگر به آن افزودم

شادروان یحیی آرین‌پور در جایی نوشته است: شاید دهخدا در سرودن این شعر تحت تأثیر شعر «وقتا که گلوب بهار، یکسر» اثر رجائی‌زاده محمود اکرم‌بیگ (۱۲۶۳ ـ ۱۳۳۱ق) شاعر و نویسنده ترکیه واقع شده باشد. (از صبا تا نیما، تهران، ۱۳۵۰، ج ۲، رویه‌ی ‌۹۵)


ای مرغ سحر چو این شب تار
بگذاشت ز سر سیاهکاری 
وز نفحه‌ی روح‌بخش اَسحار
رفت از سر خفتگان خُماری 
بگشود گره ز زلف زرتار
محبوبه‌ی نیلگون عَماری 
یزدان به کمال شد پدیدار
و اهریمن زشت‌خو حِصاری 
یاد آر! ز شمع مُرده یاد آر

ای مونس یوسف اندر این بند
تعبیر عیان چو شد ترا خواب 
دل پر ز شَعَف لب از شکرخند
مَحسود عدو بکام اصحاب 
رفتی بر یار خویش و پیوند
آزادتر از نسیم و مهتاب 
ز آن‌کو همه شام با تو یک‌چند
در آرزوی وصال اَحباب 
اَختر به سحر شمرده، یاد آر

چون باغ شود دوباره خُرم 
ای بلبل مستمند مسکین 
وز سُنبل و سُوری و سِپرغَم 
آفاق نگارخانه‌ی چین 
گل‌ سرخ و به رخ عرق ز شبنم 
تو داده ز کف زمام تمکین 
زآن نوگل پیش رس که در غم 
ناداده به نار شوق تسکین 
از سردیِ دی فسرده، یاد آر

ای هَمره تیهِ پورعِمران 
بگذشت چو این سِنین معدود
و آن شاهد نغز بزم عرفان 
بنمود چو وعد خویش مشهود
وز مَذبح زر چو شد به کیوان 
هر صبح شَمیم عَنبر و عود
ز آن کو به گناه قوم نادان 
در حسرت روی اَرض موعود
بر بادیه جان سپرده، یاد آر

چون گشت ز نو زمانه آباد
ای کودک دوره‌ی طلایی 
وز طاعت بندگان خود شاد
بگرفت ز سر خدا خدایی 
نه رسم اِرم نه اسم شَدّاد
گل‌ بَست زبان ژاژخایی 
ز آن کس که ز نوک تیغ جلاد
مأخوذ به جرم حق‌ستائی 
تَسنیم وصال‌خورده، یاد آر

یاد آر! ز شمع مُرده، یاد آر

Soheil Nafisi

سیما بینا - بهار دلنشین

لبت کجاست؟
صدای روز بلند است اما کوتاه است دنیا
درست یک واژه مانده‌ است تا جمله پایان پذیرد
و هر چه گوش می‌ سپارم تنها
سکوت خود را می‌ آرایم
و آفتاب لب بام هم‌چنان سوتش را می‌ زند
شکسته پل‌ ها پشت سر
و پیش رو شنهایی که خاکستر جهان است
غروب ممتد در سایه‌ ی درون جا خوش کرده است
و شب که تا زانو می‌ رسد تحمل را کوتاه می‌ کند
چگونه است لبت؟
که انفجار عریانی، سنگ می‌ شود در بی تابی‌ های خاموش
هوای قطبی انگار
انگار فرش ایرانی را نخ نما کرده است
نشانه‌ یی نیست
نگاه می‌ کنم
اگر که تنها آن واژه می‌ گذشت
به طرفه العینی طی میشد راه
کودک باز می‌ گشت تا بازیگوشی
و در چهارراه دست می‌ انداخت دور گردنت
لبت کجاست؟
که خاک چشم به راه است...

شاید عاشقانه آخر
محمد مختاری

شاید عاشقانه آخر - شعر و صدای محمد مختاری

چو شو گیرُم خیالش را در آغوش
سحر از بسترُم بوی گل آیو...

پالت و باباطاهر

آیدا شاملو
آلبوم آفتاب های همیشه

خسرو شکیبایی، مهرداد کاظمی - انتظار

Abtin Zohrabi

Recent comments

Parniyan

Related tracks