Heaven's Ambience

شعر، به یاد خاوران
۱
کلمات گورستان اشیایند
صدای اسبی را که در این سطرها یورت می‌رود
از کودکی‌ام نشنیده‌ام
و خنده‌های تو در نوجوانی‌ام پوسیدند
می‌نویسم
انگار به زیارت اهل قبور می‌روم
اگر تصادفن زمان مسیری معکوس طی کند
پچ‌پچه‌های پدرم در گوش متن می‌پیچد
و صدای گلوله
خواب سطرها را بر هم می‌زند
و شعر با موهای آشفته
در اتاقی راه می‌رود
که سال‌هاست پوسیده‌است
کلمات روی نقشه‌ی محو خانه‌ای چیده‌شده‌اند
این‌جا پنجره است
پشت پنجره حیاط است
کسی نمی‌داند که کدام کابوس شعری را بیدار می‌کند
گاهی پنجره و نگاه دزدیده‌ی عروس همسایه را بر می‌دارد
گاه تاب و دوچرخه را
یا دیوار را با همه‌ی نقاشی‌های ارزان‌قیمتش
آن‌قدر نگاهشان می‌کند
تا زنده‌شوند
و در فاصله‌ی دم و بازدم اشیای زنده
به خواب می‌رود.
۲
سال‌ها پیش پچ‌پچه‌های پدرم
در خواب‌های متنی آواره شد
و شعر سه هزار شمع روشن کرد
سه هزار قایق کاغذی ساخت
همه را به اقیانوس سپرد.
حالا که من چمدان‌هایم را بسته‌ام
و منتظر اولین قطاری‌ام که مرا برنگرداند
شعر، سوار دوچرخه‌ایست
سراسیمه و لرزان رکاب می‌زند
بر دست‌اندازها، چاله‌های آب
زنگ دری را می‌زند
و به نجواها و هق‌هقی خیره می‌شود
که می‌ترسند شنیده‌شوند
در گوش متن نجواها آن‌قدر بلندند
که سوت هیچ قطاری را نمی‌توان شنید
من هنوز در ایستگاهم
و شعر در خاوران
مرده‌های چندین ساله را
از نگاه نگهبانان دور می‌کند.
۳
یک سال پیش
شعر از شکاف سیم‌های خاردار می‌گذشت
سربازان بر تپه‌های پستان‌هایت پاس می‌دادند
لب‌های تو را می‌دزدید
دست‌هایت را
و تنت را از نو می‌آفرید
امسال سربازان بر لبه‌ی هیچ پاس می‌دهند
تنت، سرقت شده است.
در ایستگاه
نیمکتم را مرده‌ای اشغال کرده‌است
که شعر نامش را نمی‌داند
همانطور که نام تو را یاد نمی‌گیرد
گلوله و خون گرم
در سطرها رسوخ می‌کنند
هیچ کاغذی خون را بند نمی‌آورد
ایستگاه پر از مسافرانی‌است که مرده‌اند
جوخه‌های آتش
طناب‌های دار
منتظر هیچ قطاری نیستند
پچ‌پچه‌ی گورکنان
زنگ سه هزار خانه را به صدا در می‌آورد.
سه هزار دوچرخه
در کوچه‌ها رها شده‌اند.
۴
هیچ شعری روبروی جوخه‌ی آتش نایستاده است
جوخه‌ی آتش هم نمی‌داند
که کجای شعر را باید هدف بگیرد
فقط قیمت آب و برق را بالا می‌برد
نرخ اجاره و هزینه‌ی کفن و دفن را
نمی‌توانم برای سه هزار مرده در ایستگاه سیگار بخرم
اما می‌توانم همه‌ی آن‌ها را زنده کنم
نمی‌خواهم شعر را وادار کنم
آن‌ها را به گورستانی برگرداند
که دیگر وجود ندارد
فقط می‌خواهم به یادش بیاورم
که دوچرخه‌های رهاشده پوسیده‌اند
و صدای زنگ مکرر در را هیچ‌کس نخواهد شنید
آن‌ها در ایستگاه خواهند ماند
و اگر شعر بتواند از هر خواننده یک بلیط بگیرد
آن‌ها را سوار اولین قطار یک‌طرفه می‌کند.
در سرزمین من
سه هزار مرده در ایستگاه طبیعی است
سه هزار مرده در قطار طبیعی است.
۵
در ایستگاه‌های مرزی
زبان‌های ما را توقیف می‌کنند
کلماتمان از مرز که رد می‌شوند می‌پوسند
من دست‌هایت را بیرون ایستگاه رها کرده‌ام
سوت قطار کلماتم را دستپاچه می‌کند
کلمات همه‌ی کوپه‌ها را پر کرده‌اند
کابوس‌های هزار ساله می‌بینند.
کلمات من جوان‌اند
سی‌ساله‌اند
زیر این لباس زندانی اما
لایه بر لایه
بر خود انباشته‌اند.
زرد، رنگ اولین کفش مدرسه‌ام نیست
سرخ، رنگ قلک و
آبی، رنگ اولین دوچرخه‌ام.
کلمات با رنگ‌های پیرهنت بالغ شدند
گله‌ی اسب‌های گریان بودند
رنگین‌کمانی که از تن در می‌آوردی
که در هوا قوس بر می‌داشت
و روی گل و لای سقوط می‌کرد
روی دستبند، تاریکی، فرمان آتش.
۶
برای نان و شیر در این صف بلند نایستاده‌ام
ایستاده‌ام تا زبانم را تحویل دهم
همه چیز از مرز که رد می‌شود، سبک‌تر می‌شود
ایستاده‌ام تا ترجمه شوم
دوچرخه‌ای روی مرزهای من راه می‌رود
بر دست‌اندازها، چاله‌های آب
شعر به حروف ربط و اضافه خیره می‌شود
در فاصله‌ی من و من
من تا از بر یا من
باران می‌بارد
بر حروف ربط و اضافه
بر نسبت‌ها.
در باران
من از تو دور می‌شوم
و خاوران در فاصله‌ی من و تو
وسیع می‌شود.
۷
در زبان من
هر وقت همه ناگهان سکوت می‌کنند
یک پاسبان به دنیا می‌آید
در زبان من
بر ترک هر دوچرخه‌ی هراسان
سه هزار کلمه‌ی مرده نشسته‌است
در زبان من
با پچ‌پچه اعتراف می‌کنند
با نجوا سیاه می‌پوشند
با سکوت
دفن می‌شوند
زبان من
سکوت است
چه کسی سکوت مرا ترجمه می‌کند
من
چطور از مرز رد شوم؟
«محسن عمادی»

Mohsen Emadi - Be Yade Khavaran.mp3

www.allah-mazar.persianblog.ir

استاد کریم کریمی - به قربان تو ای ترک غضب پوش

Eastern Arnalds (Remix)- Mahan Farzad

تَنِش 

باقر قربانی هویه 
 آهنگساز: ماهان فرزاد
_
خواب، سرگردان میان کوچه های شب
کوچه ها در پچ پچ تب
میخُرامد از فراز دشت های دور، با آرامشی سنگین،
                                                      نرم نرمک باد
داغ از هُرمِ نفسهایش
لحظه های تب زده، شب ناک،
 میدمد در کوچه های تنگ آبادی
آتش از سرشاخههای باد
                           میریزد
قطره های راز، از شب نقطه های دورخیزِ خیره
                                                     میبارد
بر مزار کومه های لخت آبادی

رودی از سرچشمۀ بنبست،
                                میخیزد
روح من جاری میان رود
رود، جاری از بُنِ احساس
آبخوردش چشمۀ بیآب اندیشه
کشتزارِ خشکِ احساساتِ همسایه
در هوای خالی مرداب
                          مدفون است
ابرهای کهنۀ چرکین بر این مرداب 
                                    گریان است
در نگاه شعله های شمع
 قطره های آتشین جامِ شب 
                             جاری است

رازناک فکر بکر دختری در جامه ای از نور
در خیال دفتری ممنوع
                        می جوشد.

می سراید، نغمه ها از یادهای دور یا نزدیک
                                          بر آتش
خاطرات سوگ پروانه:
- روزگاری بود، روزی بود
نهرهای زندگی از باوری سرشار
در عروق شهر،
                 جاری بود
در هوای نبض جنگلها، تپشهای محبت بود
سایه سار هر درختی، آبشار ریزش صوت قناری بود
هر چنار و نارون بید معلق، کاج

یادگار نازنینی بود

رازدار عشق «مجنون» شور «لیلی» بود
شعلۀ شمعی، چراغی، هیمه ای روشن
خانه هامان را
              صفا میداد

گاه گاهی نیز
با ادب فالی ز دیوان «لسان الغیب»
                             دل ها را،
                                  جلا میداد  
 
بر سپیدار و اقاقی
شور اوای کبوترهای عاشق بود
میربود آرامش از دیوارۀ مهتاب
زنگها را می زدود از چشم آئینه
رود را امواج سیمین دست و رو میشست
شب، کنار زهره و ناهید
در دل مهتابی دریاچه،
                        تن میشست
مرغ آتش خوار
در میان شعله های دوردست ماه
در دل مرداب میرقصید.

روزگاری بود، روزی بود

دختران کولیِ سرمسست
قلبها پر شور
در نگاه سبزشان امواج بیتاب رهایی
                                  نور افشان بود
آرزوهایشان کنار دست
در کپر هاشان کمی مانده به آبادی
یا کنار چادری آن سوی نخلستان،
                سرود مهر، میخواندند.
نوجوانانشان – (نفس ها گرم)
پیرهاشان- (مرد یا زن)
                          خود تفاوت چیست؟
زندگی را در میان دستهای پینه بسته ناز میکردند
سینه ها، بی کینه،
                    سرشار از صداقت بود
ناگهان در کودکی، طفل بهاران مرد
اوج رویش در نگاه خشک باران مرد
بلبل از نامهربانی چمن افسرد
گل ز داغ او به باغ زندگی پژمرد
ماهِ افسونگر – چراغ آسمان- خاموش
اهرمن با اورمزد اینک شده در جوش
شب، به ولگردی رها در کوچه های شهر
                             کوچه ها اما اسیر شب
                             جاده ها باریک
                             قاصدک، دلتنگ
«بوعطا» سر داده بر جای«چکاوک»
                                «غوک»
شب، کنار جاده، وامانده
بذر امواج سیاه از دامن چیندار
                            افشانده
بر سر هر روزن و هر بام
خوابگاه ایمن تردید گسترده
لایه لایه، بر هوا، دریا، زمین،
                         بر کوه،
 سفر ه های پر ز هیچ از هیچ گسترده
تا چه روید از نهال این شبِ تردید ناک مست!
؛؛
دخمۀ کوتاه من،
                  اینجاست
سایۀ لرزان این بید خزان آلود آبادی
تک درخت خشک تنهائی
جز به بامِ سایه بان گون، کومۀ کوتاه من
ناخن انگشت بر بام و درِ دیگرکسان
                                       هرگز نمیساید.
هیچکس اما نمیداند،
گناه از کیست!
لیک میدانم، من امّا خوب میدانم
دخمۀ کوتاه را جز این نمیشاید
بامهای پست را، جز این نمیباید
این گناه از ماست،
                     آری...
                           این گناه ماست...
                                            میدانم!
—
طرح جلد: مسعود مرگان

Aghazi Digar

Tension

Tension | تنش

Message No. 54 by Adib Ghorbani - پیغام شماره ۵۴

Composer & Kamancheh player: Sina Alam
Electric Guitar:Afshin Mohseni
Clarinet: Paniz Shafaei
Drums: Hossein Zahedi
Mix & Master: Pejman Ekhtiari
Cover: Pejhan Pajouyan
Summer 2020

Investigate

Mohammad Reza Shajarian - Nafasi Ba To 3/3

Nafasi Ba To

Tar improvisation 
Ebrahim Poustinchi | October 2020
Ohio

هستِ نيستْ-رنگ | Absence-colored Present

می‌نویسم
تار و صدای محمدحسین درپور
ترانه: ابراهیم منصفی

------------------

عشق مرز نمی‌شناسد، اقلیم‌ها و فرهنگ‌های متفاوت، آن را با بیان‌ها و رنگ‌ها و صداهای گوناگون فریاد می‌کنند.
موسیقی خراسان همیشه راوی عشق و صدای عشاق بوده، با خود فکر می‌کردم اگر حدیث یک عشق پرشور جنوبی، به قامت این موسیقی درآید، چگونه اثری خواهد بود و چگونه اثری بر جان می‌گذارد؟
این ایده را با بزرگوار دوستم، محمدحسین درپور، [فرزند برومند حضرت استاد شادروان نورمحمد درپور] در میان گذاشتم و سروده‌ای از ابراهیم منصفی، راوی عشق‌های پر شور جنوب، را برای این گرامی فرستادم. ایشان به فروتنی و گرمی استقبال کردند و گفتند دوتار را برداشتم و شعر را جلویم گذاشتم، این آهنگ‌ها آمدند. 
ایشان این کار را در چند مقام خوانده‌اند و برای من فرستادند که هر یک به اندازه دیگری شنیدنی است، اکنون گوش بدهید به «می‌نویسم» سروده‌ی «رامی» در مقام نوایی با صدا و دوتار محمدحسین درپور.

سیاورشن / کانال کیدی
--------------

متن ترانه:
به یاد تو از درد جان می‌نویسم
همه از تو نامهربان می‌نویسم
تو را گفتن واز تو چیزی نوشتن
همیشه ولی ناگهان می‌نویسم
در این خانه ی تنگ و دربسته‌ی دل  
 من از آبی آسمان می‌نویسم
یکی تلخ رفته یکی مانده شیرین
من اما هم این و هم آن می‌نویسم
نه دیروز رفته نه امروز پیدا
 من از جبر تلخ زمان می‌نویسم
تو در غربت و من اسیر ولایت
 تو از ما و من از جهان می‌نویسم
تو از تنگناهای تاریک جانت
من از مشکل آب و نان می‌نویسم
از آن رو که تقدیر من بی کسی شد
من از محنت بی کسان می‌نویسم
چنین پیر و خسته نمی‌دانم آخر
  چرا شعرهای جوان می‌نویسم
همیشه خیال تو را می‌سرایم
همیشه ولی ناگهان می‌نویسم

Mohammad Hosein Dorpour

Minevisam, Mohammad Hosein Dorpour

Âbân | ترانۀ ماه آبان

Adib Ghorbani is an Iranian multi-disciplinary artist who integrates theater, music, and new technologies. Through the combination of physical theater, live music performance, and motion sensor technologies, he has shaped his unique style called Silent Music or Electro-musical Mime. Adib is also a pianist and a composer; his works span a wide variety of genres such as contemporary music, classical music, opera, experimental music, film music, and free improvisation. He is currently a Ph.D. candidate in the ICIT program (Integrated Composition, Improvisation, and Technology) at UC Irvine.

Message No. 54 by Adib Ghorbani - پیغام شماره ۵۴

Adib Ghorbani

Recent comments

rahanazari

rahanazari

Related tracks