حسن شماعی‌ زاده (زاده ۱۳۲۱ اصفهان) آهنگساز و خواننده ی نوآور، صاحب سبک و پر آوازه ی موسیقی پاپ ایرانی است . او پس از ۱۳۵۷، به همراه خانواده اش ساکن آمریکا است و در آنجا به آهنگسازی و خوانندگی، مشغول است .


وقتی رفتی هرچی خواستی از اتاق من ببر
آیینه رو ببر با این دل همیشه دربه در
ساعت ببر تا من دقیقه ها رو نشمارم
عکست ببر شاید یادم بره دوست دارم
اون کتابا رو ببر دیگه نمیخونمشون
نامه هات پس بگیر تا من نسوزونمشون
اگه خواستی این گلیم بردار از روی زمین
اما گیتارم با خودت نبر فقط همین
آخه گیتار من آهنگهای خوبی از بره
تو نباشی اون منو به خیلی جاها میبره
جای خالی تو با ترانه هم پر نمیشه
اما اینجوری تحمل غمت ساده تره
وقتی میری با چشم تر هر چی دلت میخواد ببر
گیتارو با خودت نبر
بذار که قلب در به در از تو بخونه تا سحر
گیتارو با خودت نبر
وقتی میری با چشم تر هر چی دلت میخواد ببر
گیتارو با خودت نبر
بذار که قلب در به در از تو بخونه تا سحر
گیتارو با خودت نبر
دفتر نوتامو بردار از توی گنجه ی من
ببر اون ترانه هارو همشون به نام تن
سیبارم از تو درخت پشت پنجره بچین
اما گیتارمو با خودت نبر فقط همین
آخه گیتار من آهنگهای خوبی از بره
تو نباشی اون منو به خیلی جاها میبره
جای خالی تو با ترانه هم پر نمیشه
اما اینجوری تحمل غمت ساده تره
وقتی میری با چشم تر هر چی دلت میخواد ببر
گیتارو با خودت نبر
بذار که قلب در به در از تو بخونه تا سحر
گیتارو با خودت نبر
وقتی داری میری سفر
هر چی دلت میخواد ببر
گیتار با خودت نبر
گیتار با خودت نبر
گیتار با خودت نبر
گیتار با خودت نبر

گیتار - شماعی زاده

فریدون فروغی (زاده ۹ بهمن ۱۳۲۹ هجری خورشیدی در تهران - درگذشته ۱۳ مهر ۱۳۸۰ هجری خورشیدی)، آهنگساز، نوازنده (گیتار، پیانو، درامز)، شاعر و خوانندهٔ ایرانی. او از خوانندگان مشهور موسیقی پاپ ایرانی است. درسال ۱۳۵۷، با وخیم شدن اوضاع سیاسی ایران، فروغی اعتراض خود را به اوضاع کشور با انتشار آلبوم بت شکن اعلام می‌دارد و در همین سال ترانه‌ای به نام روسپی را اجرا می‌کند که هرگز مجوز پخش نمی‌گیرد . درسال ۱۳۵۸، بعدازانقلاب، فروغی درایران می‌ماند و کنسرت اجرا می‌کند که ترانه‌های این کنسرت را در آلبوم فریدون فروغی در آغازی نو جای می‌دهد و دلیل نامگذاری آلبوم به این نام، وجود ترانه‌های ریتمیکی مانند حقه و شیاد است که در کارنامهٔ فروغی مانند آنها وجود نداشت. بعداز انتشار این کاست، درسال ۱۳۵۹، فروغی ترانهٔ یار دبستانی را برای فیلم از فریاد تا ترور به کارگردانی منصور تهرانی اجرا می‌کند که در تیتراژ فیلم استفاده می‌شود. در حالی که هنوز هیچ منبع رسمی‌ای برای فعالیت فروغی اعلام نشده بود، به تهرانی خبر می‌دهند که باید صدای فروغی را از تیتراژ فیلم‌اش حذف کند. در نتیجه جمشید جم خواندن این ترانه را به عهده می‌گیرد. این ترانه بسیار مطرح و معروف می‌شود و حتی امروزه به‌عنوان نمادی از مبارزه ارزشی خاطره‌انگیز دارد. در همین زمان است که زمزمه‌هایی در مورد ممنوعیت فعالیت فروغی شنیده می‌شود. او در همین سال ترانهٔ کوچهٔ شهر دلم را می‌خواند.
وی در روز جمعه، سیزدهم مهر ماه ۱۳۸۰ در منزلش در تهران پارس درگذشت. او را در روستای قرقرک اشتهارد کرج در کنار برکه‌ای کوچک، در سایهٔ کوهی بزرگ و در آرامشی که سالها انتظارش را می‌کشید به خاک سپردند. شهیار قنبری (خواننده، ترانه ساز، آهنگساز و دوست قدیمی فریدون فروغی) در مورد مرگ او می‌گوید: «فریدون فروغی برای دومین بار می‌میرد. نخستین بار وقتی مرد که نتوانست بخواند و دومین بار وقتی مرد که می‌خواست بخواند. فریدون را فراموشی و خاموشی کشت».




یار دبستانی ... فریدون فروغی - شعر از منصور تهرانی

یار دبستانی من
با من و همراه منی
چوب الف بر سر ما
بغض من و آه منی
حک شده اسم من و تو
رو تن این تخته سیاه
ترکه بیداد و ستم
مونده هنوز رو تن ما
دشت بی فرهنگی ما
هرزه تموم علفاش
خوب اگه خوب بد اگه بد
مرده دلای آدماش
دست من و تو باید این
پرده ها رو پاره کنه
کی میتونه جز من و تو
درد ما رو چاره کنه
یار دبستانی من
با من و همراه منی
چوب الف بر سر ما
بغض من و آه منی

يار دبستاني من - فريدون فروغي

چهارشنبه‌سوری یکی از جشن‌های ایرانی است که در شب آخرین چهارشنبهٔ سال (سه‌شنبه شب) برگزار می‌شود. در شاهنامهٔ فردوسی اشاره‌هایی درباره بزم چهارشنبه‌ای در نزدیکی نوروز وجود دارد که نشان‌دهندهٔ کهن بودن این جشن است. مراسم سنّتی مربوط به این جشن ملی، از دیرباز در فرهنگ سنّتی مردمان ایران زنده نگاه داشته شده‌است. واژهٔ «چهارشنبه‌سوری» از دو واژه چهارشنبه که نام یکی از روزهای هفته‌است و سوری که به معنی سرخ است ساخته شده‌است. آتش بزرگی تا صبح زود و برآمدن خورشید روشن نگه داشته می‌شود که این آتش معمولا در بعد از ظهر زمانی که مردم آتش روشن می‌کنند و از آن می‌پرند آغاز می‌شود و در زمان پریدن می‌خوانند: «زردی من از تو، سرخی تو از من» در واقع این جمله نشانگر یک تطهیر و پاک‌سازی مذهبی است که واژه «سوری» به معنی «سرخ» به آن اشاره دارد. به بیان دیگر شما خواهان آن هستید که آتش تمام رنگ پریدیگی و زردی، بیماری و مشکلات شما را بگیرد و بجای آن سرخی و گرمی و نیرو به شما بدهد. چهارشنبه‌سوری جشنی نیست که وابسته به دین یا قومیت افراد باشد و در میان بیشتر ایرانیان رواج دارد.

چهارشنبه سوری - فرخ

با این‌که «فریدون مشیری» این شعر را برای خوانده شدن به‌شکل ترانه نسروده بود ولی چنان مورد پسند اهل موسیقی واقع شد که بعدها چند اجرای متفاوت با صدای خوانندگان مختلف از آن ساخته و اجرا شد. «خوش به‌حالِ غنجه‌های نیمه‌باز» سال 1341 و در  مجموعۀ «ابر و کوچه» منتشر شد. سال‌ها بعد «فریدون مشیری» در شرح خاطره‌ای که از زمان سرودن آن به‌یاد داشت می‌نویسد:

« . . . بیست و چند سال پیش، ده ـ دوازده روزی به نوروز مانده، شبی تا صبح باران بارید و بامدادان، آفتابی درخشان، آخرین روزهای زمستان رفتنی و نخستین نشانه‌های فرا رسیدن فروردین را بشارت داد. دو کبوتر سپید داشتیم که در هوای صبح، نشاط می‌کردند و چند گلدان میخک، که دانه‌های باران، بر برگ‌هایشان در نور آفتاب می‌درخشید. همه چیز در حال شکفتن بود. صبح را تماشا می‌کردم، آسمان ‌آبی را، ابرهای سپید را، برگ‌های تازه از جوانه بیرون آمدۀ بید را و بوی بهار را. بی‌اختیار، آنچه را می‌دیدم و می‌چشیدم و حس می‌کردم، روی کاغذ آوردم: «بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک،
شاخه‌های شسته، باران‌خورده پاک . . .»

یک بار آن را خواندم، دیدم تقریبا به شیوه طراحان ـ که با چند خط طرحی می‌ریزند تا شکلی یا حالتی را بیان کنند ـ من هم با این چند کلمه طرحی از بهار پای در راه، در حقیقت نقاشی کرده‌ام و اگر چه حسرتم را با عبارت «خوش به حال روزگار» گفته‌ام اما هم این طبیعت زیبا و هم آن حسرت باید از احساس فردی و فضای خانه بیرون بیاید و در سطح وسیع‌تری بازتاب داشته باشد، ادامه دادم:

«خوش به‌حالِ چشمه‌ها و دشت‌ها
خوش به‌حالِ دانه‌ها و سبزه‌ها . . .»

شعر امروز با واقعیات ملموس زندگی سروکار دارد. طبیعت، مژده فرا رسیدن نوروز و بهار را می‌دهد و باید به پیشواز نوروز رفت و در حد مقدور، مثل طبیعت نو نوار شد، اما . . .

اما یاد میلیون‌ها نفر که این نو نواری برایشان آرزویی است و با یاد محرومیت‌ها و غم‌های دیگر و بلافاصله با یاد این راز جاودانه هستی که باید «با دل خونین لب خندان آورد» و در عین تنگدستی باید «در عیش کوشید و مستی» و اینکه بالاخره، با همه بی‌نصیبی‌ها باید پا به پای نوروز شادی را دریافت و لحظه‌ها را رنگین کرد، نوشتم:

«ای دلِ من گرچه در این روزگار
جامۀ رنگین نمی‌پوشی به کام . . .»

یک بار دیگر شعر را از ابتدا تا پایان خواندم. حرفی بیشتر از این نداشتم. می‌خواستم به همه گفته باشم در نوروز با آفتاب هم می‌توان مست شد.

این شعر، یک هفته بعد، در آستانه نوروز چاپ شد. سادگی و صمیمیت آن نظر عده‌ای را به خود جلب کرد، اظهار لطف‌هایی شد. از آن جمله، استاد «نظام‌العما» استاد ممتاز خط، بیت آخر شعر را با خط درشت بر مقوایی که دور آن تذهیب‌کاری شده بود، نوشتند که نسخه‌ای از آن به من لطف کردند و گفتند نسخه‌های متعددی از آن نوشته و به دوستان یادگار داده‌اند.

چندی بعد استاد «فرهاد فخرالدینی» گفتند آهنگی به نام «سرود بهار» برای قسمت آغازی این شعر ساخته‌اند و خواستند به‌جای قسمت‌های بعدی ـ که برای سرود طولانی است ـ چند سطر مربوط به نوروز، بر آن بیفزایم. این شش سطر بر آن مقدمه افزوده شد:

«به گلبانگ عید
گُل سرخ شادی دمید
خوشا چهرۀ باشکوه امید.
بهاران خوش است
گل روی یاران خوش است
شکست غم روزگاران خوش است . . .»


بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک،
شاخه‌های شسته، باران‌خورده پاک، 
آسمانِ آبی و ابر سپید،
برگ‌های سبز بید، 
عطر نرگس، رفص باد،
نغمۀ شوق پرستوهای شاد
خلوتِ گرم کبوترهای مست

نرم‌نرمک می‌‌رسد اینک بهار
خوش به‌حالِ روزگار

خوش به‌حالِ چشمه‌ها و دشت‌ها
خوش به‌حالِ دانه‌ها و سبزه‌ها
خوش به‌حالِ غنچه‌های نیمه‌باز
خوش به‌حالِ دختر میخک که می‌خندد به ناز

خوش به‌حالِ جام لبریز از شراب
خوش به‌حالِ آفتاب

ای دلِ من گرچه در این روزگار
جامۀ رنگین نمی‌پوشی به کام
بادۀ رنگین نمی‌بینی به‌ جام
نُقل و سبزه در میان سفره نیست
جامت از آن می که می‌باید تُهی‌ست
ای دریغ از تو اگر چون گُل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
ای‌ دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار

گر نکوبی شیشۀ غم را به سنگ
هفت‌رنگش می‌شود هفتاد رنگ

فریدون مشیری
از مجموعۀ «ابر و کوچه»

سرود بهار(بوی باران) - شجریان

شقایق کمالی خواننده سوپرانو، در تهران به دنیا آمده است. او تحصیلات موسیقی خود را در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران آغاز نموده و سپس در آلمان و هلند به ادامه آن در رشته های آواز و تعلیم و تربیت موسیقی پرداخته است. او در کنار سیاوش بیضایی آهنگساز ایرانی از بنیان گذاران «گروه ترانه های محلی ایران» است که در سال1993 کار خود را برای معرفی و گسترش موسیقی محلی ایرا ن آغاز کرد. این گروه سپس با نام « آنسامل شهرزاد» با نوازندگان جدید (انوشا گلستانه: پیانو و اولریش پترمان: فلوت و کلارینت) به کار خود ادامه داد و تا به امروز کنسرتهای فراوانی در شهرهای اروپایی اجرا کرده است. شقایق کمالی هم اکنون در کنار حرفه خوانندگی به تدریس آواز و پیانو مشغول است.

سر اومد زمستون، شکفته بهارون
گل سرخ خورشید باز اومد و شب شد گریزون
کوه‌ها لاله‌زارن، لاله‌ها بیدارن
تو کوه‌ها دارن گل گل گل آفتابو می‌کارن
توی کوهستون، دلش بیداره
تفنگ و گل و گندم، داره می‌آره
توی سینه‌اش جان جان جان
یه جنگل ستاره داره، جان جان، یه جنگل ستاره داره
لبش خنده نور، دلش شعله شور
صداش چشمه و یادش آهوی جنگل دور
توی کوهستون ...

آفتابکاران جنگل که به سر اومد زمستون هم معروف است، نام یکی از سرودهای انقلابی ایران است که پس از انقلاب ۵۷ در مجموعه‌ای بنام «شراره‌های آفتاب» توسط سازمان چریک‌های فدایی خلق ایران منتشر و از معروفیت فراوانی برخوردار شد. این سرود به واقعه سیاهکل اشاره دارد.

سر اومد زمستون - شقایق کمالی

مسافر شهر غمی
غریبی مثل خودمی
تو صورتت پر از غمه
غصه داری یه عالمه
دوست داری درد و دل كنی
دلت گرفته از همه
***
غریبه توی غربت
نگی چی شد محبت
بگی میگن دیوونه است
حرفاش چه بچه گونه است
تقصیر آدما نیست
این همه درد دوا نیست
آب و نون و نفس
كجا اومدی تو قفس
***
تو هم مثل همه ما ها
سر دو راهی موندی و
دل رو به دریاها زدی
گفتی غریبی بهتره
واسه همه در به درا
این دیگه راه آخره
تو شك و توی تردید
چشمات كجا رو می دید

غریبه - سیاوش قمیشی

میر نوروزی یکی از مراسم مربوط به جشن نوروز بود که در ایران مقارن با بهار انجام می‌دادند. در ایران رسم بود در ایام عید نوروز محض تفریح عمومی و مضحکه فردی عامی و از میان مردم را بعنوان پادشاه یا امیر یا حاکمی موقتی به نام میر نوروزی انتخاب می‌کردند و برای یک یا چند روز زمام امور شهری را به عهده‌اش می‌سپردند پس از انقضای ایام جشن پادشاهی او نیز به پایان می‌رسیده است. واضح است که جز تفریح و خنده و بازی هیچ منظور دیگری در بین نبوده است و احکامی که میرنوروزی صادر می‌کرده، پس از نوروز به حال اول بازگردانده می‌شده است. نظیر این جشن در بابل و در بین ملل دیگر نیز مرسوم بود.[۱] نشانی از این رسم را در اثر سروانتس به نام دن کیشوت نیز ملاحظه می‌کنیم. قهرمان داستان را که علی‌الظاهر سفیه و ابله است در شهری لباس شاهان می‌پوشانند که چند روزی حکومت کند و مردمان تفریح نمایند.

میر نوروزی

تا بهار دلنشین آمده سوی چمن
ای بهار آرزو بر سرم سایه فکن
چون نسیم نوبهار بر آشیانم کن گذر
تا که گلباران شود کلبه ی میران من
تا بهار زندگی آمد بیا آرام جان
تا نسیم از سوی گل با من بیا دامن کشان
چون سپندم بر سر آتش نشان بنشین دمی
چون سرشکم در کنار بنشین ، نشان سوز نهان
بازا ببین در حیرتم بشکن سکوت خلوتم
چون لاله ی تنها ببین بر چهره داغ حسرتم
ای روی تو آئینه ام عشقت غم دیرینه ام
بازا چو گل در این بهار ، سر را بنه بر سینه ام

بهار دلنشین - بنان

پوران با نام اصلی «فرح‌دخت عبّاسی طاقانی» متولد 1312 در دههٔ ۳۰ یکی از مشهورترین خوانندگانی ایران بود و این شهرت خود را تا اواسط دههٔ ۵۰ همچنان حفظ کرد. با نام «بانوی ناشناس» و سپس «بانو شاپوری» (نام خانوادگی همسر اول) و بعد از آن با نام مستعار «پوران» پا در وادی هنر گذاشت او خواهرزادهٔ بانو روح بخش دیگر خواننده ایرانی آن دوران است. پس از طی تحصیلات در دبیرستان اسدی و هنرستان عالی موسیقی با نام بانو ناشناس در صفحهٔ گرامافون می‌خواند که پس از آشنایی و ازدواج با همسر اول خود نام خانوادگی او را به عنوان نام مستعار خود برگزید. بعد از جدایی عباس شاپوری (ویولون‌نواز و آهنگساز) به همسری حبیب روشن زاده (مفسر ورزشی تلویزیون) در آمد که این ازدواج دوم نیز منجر به طلاق شد. دو فرزند به نام‌های امید و آرزو روشن زاده از او باقی مانده‌است. پوران در سال ۱۳۶۹ زمانی که برای دیدن نوه اش به ایران آمده بود به علت ابتلا به بیماری سرطان درگذشت و در امامزاده طاهر کرج به خاک سپرده شد.

گل اومد بهار اومد میرم به صحرا
عاشق صحراییم بی نصیب و تنها
دلبر مه پیکر گردن بلورم
عید اومد بهار اومد من از تو دورم

گر بیام از این سفر ای گل عذارم
از سفر طوق طلا برات میارم
دلبر مه پیکر گردن بلورم
عید اومد بهار اومد من از تو دورم

ز تو خواهم ز تو خواهم
عهد عشقی که بستی وفا کنی
یاد ما کنی
از چمنها گر گذشتی یاد من کن
گر شنیدی سرگذشتی یاد من کن
دلبر مه پیکر گردن بلورم
عید اومد بهار اومد من از تو دورم

گل اومد بهار اومد میرم به صحرا
عاشق صحراییم بی نصیب و تنها
خوش ادا بالا بلا شیرین زبونم
مانده ام دور از تو و از آشیونم

آشیونم رو گل خودرو گرفته
سبزه از هر گوشه تا زانو گرفته
گر بیام از این سفر ای گل عذارم
از سفر طوق طلا برات میارم

ز تو خواهم ز تو خواهم
عهد عشقی که بستی وفا کنی
یاد ما کنی
از چمنها گر گذشتی یاد من کن
گر شنیدی سرگذشتی یاد من کن
گر بیام از این سفر ای گل عذارم
از سفر طوق طلا برات میارم

گل اومد بهار اومد - پوران

نوایی - عطایی

حسین پناهی دژکوه (زادهٔ ۱۳۳۵ دژکوه – درگذشتهٔ ۱۳۸۳ تهران) شاعر و نویسنده وکارگردان و بازیگر ایرانی بود.

همه چی از یاد آدم می ره
مگه یادش که همیشه یادشه
یادمه قبل از سوال
کبوتر با پای من راه می رفت .
جیرجیرک با گلوی من می خوند.
شاپرک با پر من پر می زد .
سنگ با نگاه من برفو تماشا می کرد .
مست می کردم من با زنبور ، از گس عطر گل بابونه .
سبز بودم در شب رویش گلبرگ پیاز .
هاله بودم در صبح ، گرد چتر یاس .
گیج می رفت سرم ، در تکاپوی سر گیج عقاب .
نور بودم در روز ،
سایه بودم در شب .
خود هستی بودم ،
روشن و رنگی و مرموز و دوان .
من عفریته مرا افسون کرد
مرا از هستی خود بیرون کرد .
راز خوشبختی آن سلسله خاموشی بود
خود فراموش بود.
چرخ و چرخیدن خود با هستی
حذر از دیدن خود در هستی .
حلقه افتاد پس از طرح سوال .
ابدی شد قصه هجر و وصال.
آدمی مانده و آیا و محال .
بیکرانه است دریا
کوچیکه قایق من
های آهای
تو کجایی نازی
عشق بی عاشق من .
سردمه !!
مثل یک قایق یخ کرده رو دریاچه یخ ، یخ کردم .
عین آغاز زمین .
زمین !
یه کسی اسممو گفت !
تو منو صدا کردی یا جیرجیرک آواز می خوند ؟
جیرجیرک آواز می خوند .
تشنته ؟ آب میخوای ؟
کاشکی که تشنه م بود .
گشنته ؟ نون می خوای ؟
کاشکیکه گشنم بود .
دندونت درد می کنه ؟
سردمه .
خوب ! برو زیر لحاف .
صد لحاف هم کممه .
آتیشو الو کنم ؟
می دونی چیه نازی ؟
تو سینه ام قلبم داره یخ می زنه
اون وقتش توی سرم ، کوره روشن کردند .
پاتو چرا بستی به تخت ؟
پامو ! پامو بستم که اگه یه وقت
زمین سقوط کنه طوری نشم .
کی ، کی گفته زمین می خواد سقوط کنه ؟
قانون دافعه گفت .
چشممو دور می بینی می ری ددر !
بوی گوگرد می دی !
هی هوار !
فسفر و گوگردو تشخیص نمی دن !
وای از اقبالم !
باز بارون خیال ، آسیاب ذهنتو چرخونده ؟
باز فیلسوف و سوال.
باز عارف و سفال .
باز هستی و زوال .
باز آمال و محال .
باز شاعر و نهال .
باز کودک و خیال ؟
کجاها رفته بودی ؟
میخونه یا معبد ؟
رنج ما قوی تر از مشروبه !
میخونه افسونه !
پس چرا چشات شبیه چشای شیطونه ؟
من نمی بخشم اگه ، جای پات بی جای پام ، روی جایی حک بشه !
کجاها رفته بودی ؟
هیچ کجا !
رو شعاع هستی برا خودم می گشتم .
همه چی برای من ممکن بود
تو خودت می بینی ، همه چیز عادی بود
کاه دادم به خر
کفشامو بردم گذاشتم تو کپر ، که یه هو نصف شبی سگ نبره .
فرقونو شستم که سیمان تو کفش خشک نشه .
لحافو رو بچه ها پهن کردم .
همه چی ! همه چی !
همه چی برای من ممکن بود .
کار و تولید و تلاش
حرمت همسایه
می دونستم که سلام یعنی چه
می دونستم که زمان معناش چیه
من کیه
اون کدومه
می دونی ؟
بعدش هم ،
گردنُ صاف کردم
خیره ماندم به دور .
انگاری سایه م افتاد رو ماه
مثل یه هول
مثل یه غول
به خودم می گفتم : انسانم
من شعور همه آفاق هستم
می تونم برای شیر زائو ماما بشم .
می تونم پلنگو زنجیرش کنم.
می تونم با تیشه
چنار رو سرنگون کنم
می تونم !
بعدش هم زد به سرم که برم پشت سوال
برگردم به کودکی
تا که با چرخ خیال
وصله نور بدوزم به پیراهن شب .
یه هو وسوسه شدم رفتم توی نا ممکن !
تو ناممکن ، فیل هوا می کردن ؟
آره !خب! فیل هوا !
که می خواستی برگردی به کودکی ؟
آره ، آره خب ، پشت سوال
کی ؟ کجا ؟
کی ؟ کجا ؟
می خواستم ! می خواستم اما مقدورم نشد
باید مقدورم بشه
آه !
خنده های بی دلیل
گریه های بی دلیل
خیره گی ها ، خیره گی ها ، خیره گی
خیره گی ها و سکوت
خیره گی و افق سرخ غروب
خیره گی و علف ترد بهار
خیره گی و شبح کوه و درختان در شب
خیره گی و چرخش گردن جغد
خیره گی و بازی ستاره ها
خنده بر جنگ بز و گیوه ی پهن مادر
گریه بر هجرت یک گربه از امروز به قرنی دیگر
خنده بر عرعر خر .
من،
من باید برگردم ،
تا تو قبرستون ده ، غش غش ریسه برم
به سگ از شدت ذوق ، سنگ کوچیک بزنم
توی باغ خودمون انار دزدی بخورم
وقتی که هوای حلوا کردم با خدا حرف بزنم
آخه !
تنها من می دونم شونه چوبی خواهرم کجا افتاده .
آخه !
تنها من می دونم شونه چوبی خواهرم کجا افتاده .
کلید کهنه صندوق عجایت ، لای دستمال چه نوع پیر زنی پنهونه
راز خاموشی فانوس کجاست
گناه پای شل گاو سیاه گردن کیست
چه گلی را اگه پرپر بکنی شیر بزت می خشکه .
من باید برگردم تا به مادرم بگم ، من بودم اون شب ،
شیربرنج سحریتو خوردم
تا به بابام بگم ، باشه باشه ، نمی خواد کولم کنی !
گندوما را تو ببر ، من به دنبالت می آم
قول می دم که نشینم خونه بسازم با ریگ
دنبال مارمولکا ، نرم تا آن ور کوه !
من می خوام برگردم به کودکی

همه چی از یاد ادم میره - حسین پناهی

هایده در سال 1321 شمسی در یکی از روستاه ای کرمانشاه بدنیا آمد.وی کارش را در رادیو با برنامه های رنگارنگ آغاز کرد و از همان اوایل نام خود را در شناسنامه موسیقی ایران به ثبت رسانید.هایده به گفته بسیاری دارای یکی از بهترین صداهای تاریخ ایران بود. هایده در 7 شهریور 1357 مانند بسیاری از هنرمندان وطن را به قصد لندن ترک کرد و پس از مدتی به امریکا رفت و کار هنری خویش را در آنجا ادامه داد...تا این که در 30 دی 1368 با این که هنوز بیش از 47 بهاراز عمرش نگذشته بود در آمریکا بر اثر سکته قلبی دیده از جهان فرو بست و دوستداران خویش را در غم و اندوه فرو برد. پیکر هایده در مراسمی با شکوه و با حضور هنرمندان زیادی در آمریکا به خاک سپرده شد.

"تلخ ترین خاطره هایده"

تلخ ترین خاطره من اینه که آهنگی از جهانبخش پازوکی به من پیشنهاد شده بود بخونم که ترجیح بند آن اینه"من خودم رفتنی ام"من به شدت به پازوکی پافشاری می کردم که من این آهنگ را نمی خونم،نمی دونم چرا دلشوره عجیبی داشتمچون می خواستم به مسافرت اروپا بیام و فکر حادثه ای مرا تعقیب می کرد،فکر می کردم،بیماری ای ،تصادفی و یا چیزی باعث شود که من برنگردم به ایران وهیچ وقت فکر نمی کردم چنین اتفاقی بیافتد و من تا امروز یعنی 6 سال نتوانم وطنم را ببینم.به هر صورت با با ناراحتی خیلی شدید رفتم روی صحنه و اونو اجرا کردم.7 شهریور ایران را به قصد لندن ترک کردم و نمی تونم براتون توضیح بدم که حالت من در اون ساعت و لحظه چگونه بود.

بهار،بهار باز اومده دوباره
باز تموم دلها چه بیقراره
اما برای من دور ز خونه
بهارا هم مثه خزون میمونه
 
بهار خونه بوی دیگه داره
هوای خونه همیشه بهاره
اما برای من دور ز خونه
بهارا هم مثه خزون میمونه
 
خونه هزار،هزارتا یاد و یادگاری داره
بچگی و قلک و عیدی به یادم میاره
گلدون و یاس رازقی
بنفشه های باغچه
آینه و شمعدون جهاز مادر تو طاغچه
 
بهار،بهار باز اومده دوباره
باز تموم دلها چه بیقراره
اما برای من دور ز خونه
بهارا هم مثه خزون میمونه

بهار بهار- هایده

وی در ابتدا به سبک نیمایی شعر می‌سرود ولی بعدها رویه خودش را باز شناخت. در این شیوه جدید سهراب سپهری بر دیدگاه انسان مدارانه و آموخته‌هایی که از فلسفه ذن فرا گرفته بود به شیوه جدیدی دست یافت که «حجم سبز» شیوه تکامل یافته سبکش محسوب می‌شود. وی عادت داشت که دور از جامعه آثار هنری اش را خلق کند و برای رسیدن به تنهایی‌هایش «قریه چنار» و کویرهای کاشان را انتخاب کرده بود. شعر وی صمیمی، سرشار از تصویرهای بکر و تازه‌است که همراه با زبانی نرم، لطیف، پاکیزه و منسجم تصویر سازی می‌کند. از معروفترین شعرهای وی می‌توان به: نشانی، صدای پای آب و مسافر را نام برد که شعر صدای پای آب یکی از بلندترین شعرهای نو زبان فارسی است. کریم امامی که از دوستان نزدیک وی بوده در زمان حیاتش برخی از شعرهای سهراب را به زبان انگلیسی ترجمه کرده‌است. بعدها نیز مترجمان دیگری شعرهای وی را به زبانهای انگلیسی، فرانسوی، اسپانیایی و ایتالیایی ترجمه کردند. در سال ۱۳۷۱ شعرهای منتخبی از دو کتاب حجم سبز و شرق اندوه با نام «ما هیچ، ما نگاه» توسط «کلارا خانیس» به زبان اسپانیایی ترجمه شد. در سال ۱۳۷۵ منتخبی از اشعار سهراب سپهری توسط هنرمند ایرانی جاوید مقدس صدقیانی به زبان ترکی استانبولی ترجمه و از سوی انتشارات YKY در کشور ترکیه منتشر شد.

مسافر

دم غروب میان حضور خسته اشیا 
 نگاه منتظری حجم وقت را می دید 
و روی میز هیاهوی چند میوه نوبر 
به سمت مبهم ادراک مرگ جاری بود 
 و بوی باغچه را ‚ باد روی فرش فراغت 
نثار حاشیه صاف زندگی می کرد 
 و مثل بادبزن ‚ ذهن ‚ سطح روشن گل را 
 گرفته بود به دست 
و باد می زد خود را 
 مسافر از اتوبوس 
پیاده شد 
 چه آسمان تمیزی 
 و امتداد خیابان غربت او را برد 
غروب بود
 صدای هوش گیاهان به گوش می آمد 
مسافر آمده بود 
 و روی صندلی راحتی کنار چمن 
 نشسته بود 
دلم گرفته 
 دلم عجیب گرفته است 
 تمام راه به یک چیز فکر می کردم 
 و رنگ دامنه ها هوش از سرم می برد 
 خطوط جاده در اندوه دشت ها گم بود 
چه دره های عجیبی 
 و اسب ‚ یادت هست 
سپید بود 
 و مثل واژه پاکی ‚ سکوت سبز چمنزار را چرا می کرد 
 و بعد غربت رنگین قریه های سر راه 
و بعد تونل ها 
 دلم گرفته 
 دلم عجیب گرفته است 
 و هیچ چیز 
نه این دقایق خوشبو که روی شاخه نارنج می شود خاموش 
 نه این صداقت حرفی که در سکوت میان دو برگ این گل شب بوست 
نه هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف 
نمی رهاند 
 و فکر میکنم 
 که این ترنم موزون حزن تا به ابد 
شنیده خواهد شد 
نگاه مرد مسافر به روی میز افتاد 
 چه سیبهای قشنگی 
 حیات نشئه تنهایی است 
 و میزبان پرسید 
قشنگ یعنی چه ؟
قشنگ یعنی تعبیر عاشقانه اشکال 
و عشق تنها عشق 
ترا به گرمی یک سیب می کند مانوس
و عشق تنها عشق 
 مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد 
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن
و نوشداروی اندوه ؟
 صدای خالص اکسیر می دهد این نوش 
و حال شب شده بود 
 چراغ روشن بود 
 و چای می خوردند 
 چرا گرفته دلت مثل آنکه تنهایی
 چه قدر هم تنها 
 خیال می کنم 
 دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی 
دچار یعنی 
..........عاشق
و فکر کن که چه تنهاست 
 اگر که ماهی کوچک دچار آبی دریای بیکران باشد
و چه فکر نازک غمناکی
و غم تبسم پوشیده نگاه گیاه است 
 و غم اشاره محوی به رد وحدت اشیاست 
خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند 
و دست منبسط نور روی شانه آنهاست 
نه وصل ممکن نیست 
 همیشه فاصله ای هست 
اگر چه منحنی آب بالش خوبی است 
برای خواب دل آویز و ترد نیلوفر 
همیشه فاصله ای هست 
دچار باید بود 
 وگرنه زمزمه حیرت میان دو حرف 
 حرام خواهد شد 
 و عشق 
سفر به روشنی اهتزاز خلوت اشیاست
 و عشق 
صدای فاصله هاست 
صدای فاصله هایی که غرق ابهامند 
نه 
 صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند 
 و با شنیدن یک هیچ می شوند کدر 
 همیشه عاشق تنهاست 
 و دست عاشق در دست ترد ثانیه هاست 
و او و ثانیه ها می روند آن طرف روز 
و او و ثانیه ها روی نور می خوابند 
و او و ثانیه ها بهترین کتاب جهان را 
به آب می بخشند 
 و خوب می دانند 
 که هیچ ماهی هرگز 
هزار و یک گره رودخانه را نگشود 
 و نیمه شب ها با زورق قدیمی اشراق 
 در آب های هدایت روانه می گردند 
و تا تجلی اعجاب پیش می رانند 
 هوای حرف تو آدم را 
عبور می دهد از کوچه باغ های حکایات
و در عروق چنین لحن 
چه خون تازه محزونی
حیاط روشن بود 
و باد می آمد 
و خون شب جریان داشت در سکوت دو مرد 
اتاق خلوت پاکی است 
 برای فکر چه ابعاد ساده ای دارد 
 دلم عجیب گرفته است 
خیال خواب ندارم 
کنار پنجره رفت 
و روی صندلی نرم پارچه ای 
نشست 
هنوز در سفرم 
 خیال می کنم 
 در آبهای جهان قایقی است 
 و من ‚ مسافر قایق ‚ هزارها سال است 
 سرود زنده دریانوردهای کهن را 
به گوش روزنه های فصول می خوانم 
 و پیش می رانم 
مرا سفر به کجا می برد ؟
 کجا نشان قدم ‚ ناتمام خواهد ماند 
 و بند کفش به انگشت های نرم فراغت 
گشوده خواهد شد ؟
کجاست جای رسیدن و پهن کردن یک فرش 
و بی خیال نشستن 
 و گوش دادن به 
 صدای شستن یک ظرف زیر شیر مجاور ؟
و در کدام بهار درنگ خواهی کرد 
 و سطح روح پر از برگ سبز خواهد شد ؟
شراب باید خورد 
 و در جوانی  روی یک سایه راه باید رفت 
 همین 
کجاست سمت حیات ؟
من از کدام طرف میرسم به یک هدهد ؟
و گوش کن که همین حرف در تمام سفر
 همیشه پنجره خواب را به هم میزد
چه چیز در همه ی راه زیر گوش تو می خواند ؟
 درست فکر کن 
 کجاست هسته پنهان این ترنم مرموز؟
 چه چیز پلک ترا می فشرد 
چه وزن گرم دل انگیزی ؟
سفر دراز نبود 
عبور چلچله از حجم وقت کم می کرد 
 و در مصاحبه باد و شیروانی ها 
 اشاره ها به سر آغاز هوش برمی گشت 
در آن دقیقه که از ارتفاع تابستان 
به جاجرود خروشان نگاه می کردی 
 چه اتفاق افتاد 
که خواب سبز ترا سار ها درو کردند ؟
و فصل ‚ فصل درو بود 
 و با نشستن یک سار روی شاخه یک سرو 
 کتاب فصل ورق خورد 
و سطر اول این بود 
 حیات غفلت رنگین یک دقیقه حوا ست 
نگاه می کردی 
 میان گاو و چمن ‚ ذهن باد در جریان بود 
به یادگاری شاتوت روی پوست فصل 
 نگاه می کردی 
 حضور سبز قبایی میان شبدرها 
 خراش صورت احساس را مرمت کرد 
 یقین همیشه خراشی است روی صورت احساس 
همیشه چیزی انگار هوشیاری خواب 
به نرمی قدم مرگ می رسد از پشت 
 و روی شانه ما دست می گذارد 
 و ما حرارت انگشتهای روشن او را 
بسان سم گوارایی
کنار حادثه سر می کشیم 
 ونیز یادت هست 
و روی ترعه آرام؟
در آن مجادله زنگدار آب و زمین 
 که وقت از پس منشور دیده می شد 
 تکان قایق ذهن ترا تکانی داد 
غبار عادت پیوسته در مسیر تماشاست 
همیشه با نفس تازه راه باید رفت 
و فوت باید کرد 
 که پاک پاک شود صورت طلایی مرگ 
کجاست سنگ رنوس؟
من از مجاورت یک درخت می ایم 
که روی پوست آن دست های ساده غربت 
اثر گذاشته بود 
 به یادگار نوشتم خطی ز دلتنگی 
 شراب را بدهید 
شتاب باید کرد 
 من از سیاحت در یک حماسه می ایم 
 و مثل آب 
 تمام قصه سهراب و نوشدارو را 
روانم 
سفر مرا به در باغ چند سالگی ام برد 
 و ایستادم تا 
 دلم قرار بگیرد 
 صدای پرپری آمد 
 و در که باز شد 
من از هجوم حقیقت به خاک افتادم 
 و بار دیگر در زیر ‌آسمان مزامیر
در آن سفر که لب رودخانه بابل
به هوش آمدم 
نوای بربط خاموش بود 
و خوب گوش که دادم صدای گریه می آمد 
و چند بربط بی تاب 
به شاخه های تر بید تاب می خوردند 
و درمسیر سفر راهبان پاک مسیحی 
به سمت پرده خاموش ارمیای نبی 
اشاره می کردند 
 و من بلند بلند
 کتاب جامعه می خواندم 
و چند زارع لبنانی
 که زیر سدر کهن سالی 
 نشسته بودند 
مرکبات درختان خویش رادر ذهن شماره می کردند 
کنار راه سفر کودکان کور عراقی
به خط لوح حمورابی 
 نگاه می کردند 
و در مسیر سفر روزنامه های جهان را مرور می کردم 
سفر پر از سیلان بود 
و از تلاطم صنعت تمام سطح سفر 
گرفته بود و سیاه 
 و بوی روغن می داد 
و روی خاک سفر شیشه های خالی مشروب 
شیارهای غریزه و سایه های مجال 
 کنار هم بودند 
میان راه سفر از سرای مسلولین 
صدای سرفه می آمد 
زنان فاحشه در آسمان آبی شهر 
 شیار روشن جت ها را 
نگاه می کردند 
 و کودکان پی پر پرچه ها روان بودند
سپورهای خیابان سرود می خواندند 
و شاعران بزرگ 
به برگ های مهاجر نماز می بردند 
و راه دور سفر از میان آدم و آهن 
به سمت جوهر پنهان زندگی میرفت 
به غربت تریک جوی آب می پیوست 
به برق ساکت یک فلس
 به آشنایی یک لحن 
 به بیکرانی یک رنگ 
 سفر مرا به زمین های استوایی برد 
 و زیر سایه آن بانیان سبز تنومند 
 چه خوب یادم هست 
 عبارتی که به ییلاق ذهن وارد شد 
 وسیع باش و تنها و سر به زیر و سخت 
من از مصاحبت آفتاب می ایم 
کجاست سایه ؟
ولی هنوز قدم ‚ گیج انشعاب بهار است 
و بوی چیدن از دست باد می آید 
 و حس لامسه پشت غبار حالت نارنج 
به حال بیهوشی است 
 در این کشاکش رنگین کسی چه می داند 
 که سنگ عزلت من در کدام نقطه فصل است 
هنوز جنگل ابعاد بی شمار خودش را 
 نمی شناسد 
 هنوز برگ 
سوار حرف اول باد است 
هنوز انسان چیزی به آب می گوید 
و در ضمیر چمن جوی یک مجادله جاری است 
و در مدار درخت 
طنین بال کبوتر حضور مبهم رفتار آدمی زاد است 
 صدای همهمه می اید 
و من مخاطب تنهای بادهای جهانم 
 و رودهای جهان رمز پاک محو شدن را 
به من می آموزند 
فقط به من 
و من مفسر گنجشک های دره گنگم 
 و گوشواره عرفان نشان تبت را 
 برای گوش بی آذین دختران بنارس 
کنار جاده سرنات شرح داده ام 
به دوش من بگذار ای سرود صبح ودا ها 
 تمام وزن طراوت را 
 که من 
 دچار گرمی گفتارم 
 و ای تمام درختان زیت خاک فلسطین 
وفور سایه خود را به من خطاب کنید 
به این مسافر تنها که از سیاحت اطراف طور می اید 
و ازحرارت تکلیم درتب و تاب است 
ولی مکالمه یک روز محو خواهد شد 
 و شاهراه هوا را 
شکوه شاهپرک های انتشار حواس 
سپید خواهد کرد 
برای این غم موزون چه شعر ها که سرودند
ولی هنوز کسی ایستاده زیر درخت 
ولی هنوز سواری است پشت باره شهر 
 که وزن خواب خوش فتح قادسیه 
به دوش پلک تر اوست 
هنوز شیهه اسبان بی شکیب مغول ها 
بلند می شود از خلوت مزارع ینجه 
هنوز تاجر یزدی ‚ کنار جاده ادویه 
به بوی امتعه هند می رود از هوش
و در کرانه هامون هنوز می شنوی 
 بدی تمام زمین را فرا گرفت 
هزار سال گذشت 
صدای آب تنی کردنی به گوش نیامد 
 و عکس پیکر دوشیزه ای در آب نیفتاد 
و نیمه راه سفر روی ساحل جمنا 
 نشسته بودم 
 و عکس تاج محل را در آب 
 نگاه می کردم 
 دوام مرمری لحظه های کسیری 
و پیشرفتگی حجم زندگی در مرگ 
ببین ‚ دوبال بزرگ
به سمت حاشیه روح آب در سفرند 
جرقه های عجیبی است در مجاورت دست 
بیا و ظلمت ادراک را چراغان کن 
که یک اشاره بس است 
حیات  ‚ ضربه آرامی است 
به تخته سنگ مگار 
و در مسیر سفر مرغهای باغ نشاط 
غبار تجربه را از نگاه من شستند 
به من سلامت یک سرو را نشان دادند 
و من عبادت احساس را 
به پاس روشنی حال 
کنار تال نشستم و گرم زمزمه کردم 
عبور باید کرد 
 و هم نورد افق های دور باید شد 
 و گاه در رگ یک حرف خیمه باید زد 
عبور باید کرد 
 و گاه از سر یک شاخه توت باید خورد 
 من از کنار تغزل عبور می کردم 
و موسم برکت بود 
 و زیرپای من ارقام شن لگد می شد 
 زنی شنید 
کنار پنجره آمد نگاه کرد به فصل 
در ابتدای خودش بود 
 ودست بدوی او شبنم دقایق را 
 به نرمی از تن احساس مرگ برمیچید 
من ایستادم 
 و آفتاب تغزل بلند بود 
 و من مواظب تبخیر خواب ها بودم
و ضربه های گیاهی عجیب رابه تن ذهن 
 شماره می کردم 
خیال می کردیم 
 بدون حاشیه هستیم 
 خیال می کردیم 
 میان متن اساطیری تشنج ریباس 
شناوریم 
 و چند ثانیه غفلت حضور هستی ماست 
 در ابتدای خطیر گیاه ها بودیم 
که چشم زنی به من افتاد 
صدای پای تو آمد خیال کردم باد 
عبور می کند از روی پرده های قدیمی 
صدای پای ترا در حوالی اشیا 
 شنیده بودم 
 کجاست جشن خطوط ؟
 نگاه کن به تموج ‚ به انتشار تن من 
 من از کدام طرف می رسم به سطح بزرگ ؟
و امتداد مرا تا مساحت تر لیوان 
پر از سطوح عطش کن 
کجا حیات به اندازه شکستن یک ظرف 
دقیق خواهد شد 
و راز رشد پنیرک را 
 حرارت دهن اسب ذوب خواهد کرد ؟
 و در ترکم زیبای دست ها یک روز 
صدای چیدن یک خوشه رابه گوش شنیدیم 
 و در کدام زمین بود 
که روی هیچ نشستیم 
و در حرارت یک سیب دست و رو شستیم ؟
 جرقه های محال از وجود برمی خاست 
کجا هراس تماشا لطیف خواهد شد 
و ناپدیدتر از راه یک پرنده به مرگ ؟
و در مکالمه جسم ها ‚ مسیر سپیدار
 چه قدر روشن بود 
 کدام راه مرا می برد به باغ فواصل ؟
عبور باید کرد 
 صدای باد می اید عبور باید کرد 
 و من مسافرم ای بادهای همواره 
 مرابه وسعت تشکیل برگ ها ببرید
 مرا به کودکی شور آب ها برسانید 
و کفش های مرا تا تکامل تن انگور
 پر از تحرک زیبایی خضوع کنید 
 دقیقه های مرا تا کبوتران مکرر 
در آسمان سپید غریزه اوج دهید 
و اتفاق وجود مرا کنار درخت
بدل کنید به یک ارتباط گمشده پاک 
 و در تنفس تنهایی
 دریچه های شعور مرا به هم بزنید 
روان کنیدم دنبال بادبادک آن روز 
 مرا به خلوت ابعاد زندگی ببرید
 حضور هیچ ملایم را 
به من نشان بدهید 

بابل | بهار 1345

مسافر - سهراب سپهری

نام و شهرت اصلی من سید مصطفی موسوی است ، درهفت آبان 1325در کرمانشاه متولد شده و در خانواده ای مذهبی نشو و نما کردم ، بعلت حضور ذهن و قابلیتهای هنری در اکثر زمینه ها به ویژه مجسمه سازی ،خط و نقاشی ، شعر و نویسندگی ، تئاتر و موسیقی همیشه در اعیاد ملی و مذهبی و جشن تحصیلی آخر سال شرکت می کردم . درسن 12 سالگی با همان خرجی روزانه پولی جمع کرده و سازی دست دوم خریدم و بدور از چشم مادر که بر عکس پدر که یک روحانی روشنفکر بوده وهست بدون راهنما و معلم پس از یکسال تمرین با خود توانستم علاوه بر نوازندگی شعر و آهنگی نیز به نام “هو یا علی مدد“ بسازم، با تشویق پدر در شب سیزده رجب روز تولد مولای متقیان علی علیه السلام آنرا در جمعی که مادر هم حضور داشت خواندم .و “مادر“ آنچنان تحت تاثیر قرار گرفت که ضمن دعای خیر گفت : حال که عشق و علاقه به موسیقی هم پیدا کرده ای و بدون استاد و معلم چنین شعر و آهنگی ساختی و با ساز و آوازت مرا به یاد پدر شهیدم عاشق حاج علی اف انداختی که چون تو ولی به زبان ترکی از علی علیه السلام می خواند ، دیگر نیازی نیست که دور از چشم من باشی ، اطاق بالا را در اختیارت می گذارم تا بعد از تکالیف مدرسه هر مقدار که می خواهی تمرین کنی ، من از توجه و مهر ناگهانی مادر که برایم تازگی داشت به گریه افتادم و اشک شوق ریختم ومادر در حالیکه با دستان زبر و پینه بسته اش که در اثر کار زیاد سفت و سخت و زبر چون سنگ خارا شده بودند سر و صورتم را نوازش می داد گفت : من نگران بودم ولی حالا دانستم ، تا عمر داری با همین سازت در خدمت علی علیه السلام و آل علی خواهی بود ، گریه نکن پسرم ، به تو افتخار می کنم و برای همیشه شیرم را به تو حلال کردم ، کسانی که در مناطق عشایری زندگی می کنند می دانند که معنی این حرف آن هم از زبان مادری پر ابهت و سخت گیر و متعصب چقدر شیرین و افتخار آفرین است وهمین حرف به موقع مادر نقش بزرگی در سر نوشت من بازی کرد. پدر او عاشق حاج علی اف “یوسف“ همان عاشق مشهور و دلاور آذربایجان شوروی سابق است که به خاطر گرایشهای اسلامی به دست بلشویکهای کمونیست شوروی شهید شد و جالب است اگر بدانید مادر بزرگ مادرم نیز همان “قدم خیر“معروف است که در جنگ با انگلیسیها حماسه ها آفریده است و دلاوریهای این شیرزن افسانه ای قصه همیشگی و بی پایان شبهای دراز زمستان عشایر لرستان و مناطق کرد نشین و اصیل است .به یاد او اسم مادر مادرم را نیز “ قدم خیر “ می گذارند تا یاد وخاطره او برای همیشه زنده بماند .

و پدرم نیزحجت الاسلام والمسلمین سید شاهمراد موسوی معروف به سید کرمانشاهی همرزم شهید واحدی کرمانشاهی ، یار و یاور همیشگی رهبر و بنیانگذار فدائیان اسلام حضرت شهید سید نواب صفوی رحمة الله علیه است. در زمان سلطنت نفس عماره در سال 1347 در سن 22 سالگی چون علاقمند به ادامه تحصیل بودم بنا بر توصیه دوستان پدرم به نام مستعار و غیر حقیقی در دانشگاه تهران اسم نویسی کردم که از گزند ساواک در امان بمانم ،ولی در اوائل سال 1348 درسال دوم “علوم سیاسی“ بعلت فعالیت های مستقیم سیاسی در تیر اندازی حکومت شیطانی شاهنشاهی بالاخره شناخته شده و مجبور به فرار و ترک دانشگاه شدم . چون از نظر شکل و شباهت ظاهری شباهت بسیار نزدیکی به شهید حضرت نواب صفوی داشتم و این مطلب را سازمان امنیت که به ساواک معروف بود می دانست ، به کمک دکتری جراح که محرم و از دوستان نزدیک پدرم بود تغییر چهره و روش مبارزاتی دادم ، با بلند شدن موی سر کاملا به هیئت دراویش در آمده و در نزدیکیهای آبشار دربند شمیران اطاقی اجاره کرده و بانام مستعار درویش جاویدان زندگی دوباره ای را شروع کردم ، دوست همرزمی داشتیم به نام شیخ احمدی که در همان زمان از چنگ ساواک گریخته و به محل جدید من پناه آورده بود به علت تغییر ظاهری در وحله اول موفق به شناخت من نشد ، تاکه خود به او گفتم من همان سید مصطفی هستم ، اگر او در ایران و در کنار من می ماند بی گمان هر دو شناخته و دستگیر می شدیم ، بعد از چند هفته پذیرایی و پیدا کردن آرامش خودش گفت کمکم کن تا از کشور خارج شوم ، من به یاد مرحوم شهید “باباخانی“ افتادم که آزاد مرد و حر صفتی بود و در قصر شیرین زندگی می کرد ، بعدها او هم بوسیله ساواک دستگیر و زندانی شد و تا پیروزی انقلاب همچنان در زندان ماند ، چند مدتی هم در زندان با مرحوم زنده یاد آیت الله طالقانی رحمت الله علیه هم سلول بود در اثر لطمات و شکنجه های سختی که دیده بود چند ماه بعد از پیروزی انقلاب لذت پیروزی را نچشیده به شهدای اسلام پیوست .

به او گفتم من از طریق مرتضی بابا خانی تورا به نجف اشرف می رسانم ، تو هم قول بده هر جا که می توانی از من رد پا بگذاری بگذار و همه جا شاع کن سید مصطفی موسوی تو هستی ، تا اگر ساواک کوچکترین بویی از تغییرات من برده باشد توجهش به سوی تو و کارهای تو جلب شود تا من بتوانم با این حرکت جدید مبارزاتی که حرکتی فرهنگی و هنری است در صورت امکان کاری کنم و شیخ احمدی هم الحق آنچنان در نقش خود و من ماهرانه بازی کرد که ساواک را بدنبال خود تا نجف اشرف و جبل عامل لبنان کشاند.

شاهنامه خوان قصه نخوان ، علی گویم علی جویم ، دوتا چشم سیاه داری ، بزن ای نی زن ، سوگندم ، درویش پولی نیست ، باباکوهی ، چینی بند زن ، هو یا علی مدد ، درویشم و درویشم ، علی آمد اسم اعظم ، زورخانه بسته ، من خد را دیده ام و دیگر سرودهایی که در آن زمان اجرا شد واکنش های مستقیم و غیر مستقیم من بودند که در برابر رژیم منحوس گذشته از خود نشان داده و به یادگار گذاشتم . با پیروزی انقلاب من هم چون دیگر عزیزان از زندان دلهره وترس دائم از ساواک آزاد شدم ، ولذت پیروزی بیقرارم کرده بود ، با مدد یاور همیشگی مبارزنستوه و اهل نور و قلم استاد عزت الله کریمی پدر زور خانه و فتوت و جوانمردی که هم اکنون مدیر و صاحب امتیاز نشریه “رخصت پهلوان“ است و استاد حسین چتر نور شاعر و نویسنده نامدار کشور و مرشد معروف فلامرز تهرانی سرود های امام آمد ، دکتر شریعتی ، تختی قهرمان ، آیت اله طالقانی وچند شعر و غزل زورخانه ای اجرا کردیم . با شروع جنگ تحمیلی نیز با سرودهای برادرم رفته به جنگ “پستچی“ شهید بی کفن جنگ زده ، کوچولو ، خاک وطن ، آرزوی شاعر ، تفنگ ، یاران ، یا محمد ، عموی روستا نشین ، وطنم ایران ، سر مای دار ، مرتضی علی و دیگر سرودهایی که الان یادم نیست چند مدتی مشغول بودم . چون پدرم در همان اوائل جنگ به جبهه رفته و خانواده را به من سپرده بود و آنوقت مشغول جذب نیروهای ستاد بسیج عشایری استان کرمانشاه در خدمت سپاه پاسداران در چم امام حسین علیه السلام بود . بالاخره طاقت نیاورده خانواده را به خدا سپرده و بعنوان یک بسیجی ساده و گمنام به نزد پدرم رفتم ، پدر خیلی تمایل داشت در کنار او بمانم ودر کارها به وی کمک کنم ، مدتی هم ماندم اماداغ فراق و یارانی که به شهادت می رسیدند برایم فوق العاده سنگین کشنده و طاقت فرسا شده بود وچون می دانستم با مشورت پدر به نتیجه نخواهم رسید واو نخواهد گذاشت به خط مقدم و خط حمله بروم بدون مشورت و حتی خدا حافظی با پدر به جبهه “ دهلران “ که شب وروز بمباران می شد و بنا به علتهایی در آنزمان نیرو کم داشت رفتم ، اما در سومین روز ورودم در اثر شدت انفجار موج شش سال تمام به نوعی بیماری نسیان و فراموشی افتادم ، تا عاشورای سال 1369 مادرم که ارادت خاصی نسبت به سرور شهیدان عالم آقا امام حسین علیه السلام دارد و از وضعیت و حال من خیلی دلتنگ و بی طاقت شده بود ، به آقا امام حسین “ع“ می گوید : اگر شفای پسرم را امسال هم ندهید من دیگر پا به مجالسی که با نام مقدس و قشنگ توبر پا می شود نخواهم گذاشت . و ماجرای شفای من خیلی شنیدنی و خاطره انگیز است . در این مدت شش سال این مادر خداشناس و فداکار که جانم و هرچه دارم فدای او باد به امید اینکه دیدن ساز، ساز مورد علاقه ام مرا به خود آورد ، آنرا روبروی من به دیوار آویزان می کند وشش سال تمام انتظار می کشد. تا آنروز معجزه آسا که روز تاسوعای حسینی بود ، صدای یا اخا ابوالفضل با ضربات سنگین طبل و سنج به وضوح شنیده می شد ومن مانند کسی که از خوابی بسیار سنگین و طولانی بیدار شده باشد بودم ، متوجه سازم شدم که به دیوار ، آویزان بود واز مادرم که با سینی چای وارد اطاق شده و به طرف من می آمد با تعجب پرسیدم مادر این ساز من است چقدر خاک گرفته است ، جلدش کجاست؟ و هنوز حرفم به آخر نرسیده بود که مادر ناله ای کرد و با سینی چای نقش بر زمین شد، در اثر ضربه افتادن مادر و ایجاد سروصدای سینی چائی ،خواهرم هراسان و سراسیمه وارد اطاق شد و وقتی که متوجه اتفاقی که افتاده است گردید در حالیکه پیوسته اشک شوق می ریخت مرا متوجه ساخت که بیچاره مادر شش سال تمام در انتظار چنین معجزه و روزی بوده است که من خود را و سازم را به یاد آورم ودر این مدت تنها یار و یاور و تنها مونس و غمخوارم بعد از خدا همین مادرعزیز و دوست داشتنی بوده است .....خلاصه اینکه با بهبودی و سلامت کامل در سال 1370 مشغول نوشتن نمایشنامه تابلو موزیکال “ وحدت جهانی حیوانات “ شدم . در این نمایشنامه هر حیوانی سمبل یک کشور بود ، فیل هندوستان ، روباه انگلیس ، شتر عربستان ، خرس شوروی ، پلنگ مظهر بلند پروازی آمریکا ، واسب سفید یادآور ایران همیشه نجیب و همیشه مظلوم سراسر تاریخ ، نمایش در مورد حفظ محیط زیست و زنگ خطر لایه “ ازن “دور می زد و اولین تئاتر تابلو موزیکال ایران اسلامی بعد از انقلاب بود . با کارگردانی و شرکت خودم در نقش اسب سفید به مدت دو ماه در تئاتر قلهک در مجموعه ورزشی تفریحی شهید چمران به روی صحنه آمد و مورد استقبال عموم به ویژه فرهنگیان و دانشگاهیان قرارگرفت ، ومن دراین تولد دوباره در اثر محبت و تشویق هنر دوستان به شوق و وجد آمده ونمایشنامه دیگری به اسم شب نشینی میوه ها نوشتم و در نظر داشتم ضمن اینکه تماشاگر را با خواص دارویی ودرمانی میوه ها آشنا کنم بصورت “طنز “ درامی جهانی را درباره نظم نوین جهانی و تک قدرتی دولتی قلدررا به نام آمریکا بصورت تمثیل و اشاره بطور غیر مستقیم به نمایش بگذارم که با کار شکنی و بد گویی عده ای از خدا بیخبر که در همه جا ودر هر لباسی هستند ،حتی در لباس هنری ودرگیری لفظی با برادر خوشرو معاونت پیشین وزارت محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی که به مدت سه سال مرا خانه نشین کرد ،گرچه این خانه نشینی بی حکمت وبی برکت نبود زیرا توانستم طراحی اولیه هفت کاست موسیقی را با نام “هفت سلام جاویدان “که اولین آن به نام سلام بر بسیج است و دومین آن سلام بر عرفان وسومین سلام بر مادر ، چهارمین سلام بر شادی ،پنجمین سلام بر انتظار و مهدی موعود“عج“، ششمین سلام برولایت وهفتمین سلام برمحمد “ص“خاتم پیامبران را انجام دهم ،اگر خدا یاری کند و عمری باقی باشد اجرای قطعی و نهایی این هفت سلام مستلزم سالها تلاش گروهی است که مدتی است با همفکری و همکاری دوستان بسیار صمیمی شروع شده است ونیز نمایشنامه دیگری به نام “عشق حافظ “ نوشته ام . مدتی پیش هم بوسیله دوستی مهربان به قسمت آفرینشهای ادبی حوزه محترم هنری معرفی شدم واولین برنامه هنری من پس از سه سال دوری از صحنه در هیئت یک خواننده محلی “درجرگه ی عشاق “ ویژه استان کرمانشاه در فرهنگسرای بهمن و وتالار اندیشه حوزه هنری ظاهر شدم وباز سعادت داشتم که به دعوت برادر مهندس شبرنگ سرپرست خانه فرهنگ کوثر در منطقه 12 شهرداری تهران به مناسبت هفته دولت یادواره دو شهید بزرگوار شهید باهنر و شهید 
رجائی در صحنه روباز آمفی تئاتر پارک خواجوی کرمانی در سه شب پیا پی ظاهر شده ،اوج حرمت و احترام را از امت هنر دوست و صمیمی حزب الله ببینم که جزئیات آن به تاریخ 19/6/76 در روزنامه خبر درج شده است .

Xتبلیغات در بلاگ اسکای
سرودی در مورد آیت الله طالقانی - کاری از درویش جاویدان
سرودی که شاید تا به حال نشنیده اید.

ایت الله طالقانی شمع بزم عارفانی             ایت الله طالقانی یاور فرماندگانی
بگو بگو مرد خدا بگو که چیست چاره ما        به ما بگو معنی زندگی چیه
اون که به تن راه صلح میده کیه                   اون که به تن راه صلح میده کیه

آیت الله طالقانی شمع بزم عارفانی             ایت الله طالقانی یاور فرماندگانی

خسه از جنگ و گریز روزگاریم                      خسته از تکرار پاییز و بهاریم
پاک کن از دل ما تو زنگار غم رو                   با یه حرفی که بمونه تی دنیا یادگاری  
فرزندان خوب من:
هیچ جامعه ای سعادتمند نخواهد شد مگر آنکه تمام افراد اون سعادتمند  شوند.
توصیه ی من به شماها این است :
نسبت به هم محبت کنید، محبت کنید حتی به دشمنان خود.

درویش جاویدان - آیت الله طالقانی

یه معجزه ای هست به اسم موسیقی ♫
میتونی باهاش حرفاتو بزنی، باهات حرفاشو بزنه ♪
باهاش گریه کنی،باهاش بخندی، باهاش خاطـــــره بسازی ♫
میتونــــی با موسیــــقی زندگی کنی

afshari_2000_5

Popular tracks