من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو
پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو

سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو
ور ازین بیخبری رنج مبر هیچ مگو

دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت
آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو

گفتم ای عشق من از چیز دگر می ترسم
گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو

من به گوش تو سخن های نهان خواهم گفت
سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو 

قمری جان صفتی در ره دل پیدا شد
در ره دل چه لطیفست سفر هیچ مگو    

گفتم ای دل چه مه است این  دل اشارت می کرد
که نه اندازه توست این بگذر هیچ مگو 

گفتم این روی فرشته است عجب یا بشر است
 گفت این غیر فرشته است و بشر هیچ مگو

ای نشسته تو درین خانه پر نقش و خیال
خیز ازین خانه برو رخت ببر هیچ مگو
   
گفتم ای دل پدری کن نه که این وصف خداست
گفت این هست ولی جان پدر هیچ مگو

مولانا

من غلام قمرم غیر قمر هیچ مگو - شاملو

سیما بینا (زاده ۱۳۲۳ در خوسف از توابع شهرستان بیرجند) آهنگساز و خواننده آوازها و ترانه‌های محلی ایرانی است. او از کودکی در کنار احمد بینا پدری که استاد موسیقی سنتی و شاعر و آهنگ ساز ترانه‌های اولیه او بود رشد کرد. سیما بینا در شهرستان بیرجند از استان خراسان به دنیا آمد. پدر او احمد بینا از اهالی تفرش و استاد موسیقی سنتی ایرانی بود. از همان کودکی و از سن ۹ سالگی خوانندگی را در رادیو ایران آغاز کرد. او ردیف موسیقی ایرانی و تکنیک‌های آوازی را نزد اساتید بزرگی چون موسی‌خان معروفی و نصرالله زرین‌پنجه فرا گرفت. بعد از فارغ‌التخصیل شدن از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران در سال ۱۳۴۹ تحصیل دانش موسیقی ایرانی و ردیف را نزد معلم یگانهٔ آواز، استاد عبدالله دوامی ادامه داد. او بعد از سال۱۳۵۷ در کنار تدریس موسیقی کلاسیک ایرانی و آواز به تحقیق و جمع‌آوری ترانه‌های محلی ایرانی و بازنویسی آهنگ‌های مردمی و روستائی، به‌خصوص موسیقی‌های محلی زادگاهش، خراسان پرداخته است. او با سفر به دورافتاده‌ترین نواحی در سرتاسر این ناحیه توانسته است مجموعه‌ای از ترانه‌ها و آهنگ‌های کمیاب و تقریباً فراموش‌شده را جمع‌آوری کند. از سال ۱۳۷۲ خانم سیما بینا برای ارائهٔ گنجینهٔ یافته‌هایش در موسیقی محلی ایرانی به جشنواره‌های معتبر موسیقی در سراسر دنیا دعوت شده است. سیما بینا پس از اتمام تحصیل با عزیز میتویی ازدواج کرد و ۲ فرزند دختر و پسر به دنیا آورد، اما زندگی مشترکشان با خودکشی همسرش پایان یافت. پسرش آرش میتویی نیز به آواز (در سبک جاز) علاقمند شد. سیما بینا سالها بعد با حسن زارع ازدواج کرد و گاهی در کلن به سر می‌برد و به تهیه آوازهای محلی مشغول است.  او نخستین زنی است که پس از انقلاب ۱۳۵۷ کلاس تعلیم آواز دایر کرد. او همچنین نخستین زنی بود که در تالار وحدت کنسرت برگزار کرد. از سال ۱۹۹۳ میلادی تا به امروز به جشنواره‌های جهانی دعوت شده و موسیقی مردمی ایران رابه گوش جهانیان رسانده‌است. سیما بینا اکنون، بعد از عمری تلاش در راه حفظ موسیقی محلی ایران، تجسم سی سال تلاش بی‌وقفه و خستگی‌ناپذیر برای جهانی شدن موسیقی‌اش را در پیش‌روی خویش نظاره‌گر است.

خوشه های گندم دسته دسته دسته
 جونم به جونه ت بسته بسته بسته
 جون دلم برگ گلم نقل ترم آب حیاتم یکی یکی دونه ی من
 عزیز دردونه ی من
 دلم بونه ی تو داره هوای خونه ی تو داره چراغ خونه ی من
 میام﻿ خونه ات خسته خسته
 دلم به جون تو بسته بسته 
جون دلم برگ گلم نقل ترم آب حیاتم
 بیاین گندم بکاریم
 برای مردم بکاریم
 برای مردم نه چندون برای چشمای قشنگت برای ابروی کمندت
 خوشه های گندم دسته دسته دسته
 جونم به جونه ت بسته بسته بسته
 جون دلم برگ گلم نقل ترم آب حیاتم



خوشه های گندم - سیمابینا

اشرف السادات مرتضایی با نام هنری مَرضیه ( زاده ۱ فروردین ۱۳۰۳ خورشیدی - درگذشته ۲۱ مهر ۱۳۸۹ خورشیدی ) خواننده ایرانی است.
بگذر از کوی ما، کن نظر سوی ما، به هر طرف ببین چو رو کنم
در پی من دوان، گشته پیر و جوان، ازین جنون چه گفتگو کنم

به گریه ندامتم ز انتظار بی پایه ای
چو می کند ملامتم ز جفای تو همسایه ای
به گریه ندامتم ز انتظار بی پایه ای
چو می کند ملامتم ز جفای تو همسایه ای
چه گفتگو برای او کنم؟
بر این بلا چگونه خو کنم؟

ای فرزانگان بر دیوانگان این ملامت چرا کنید
کم تماشای ما کنید
از من بگذرید راه خود روید عاشقان را رها کنید
کم تماشای ما کنید

مگر به شهر شما
قسم شما را به خدا
جنون عاشقی تماشا دارد
بسوزد آنکه هست و حاشا دارد
مگر به شهر شما
قسم شما را به خدا
جنون عاشقی تماشا دارد
بسوزد آنکه هست و حاشا دارد

من عاشقم و گنهکار آیا همه شما بی گناهید؟
من گمرهم و بیقرار آیا همه شما سر براهید؟
آیا همه شما بی گناهید؟

مگر به شهر شما
قسم شما را به خدا
جنون عاشقی تماشا دارد
بسوزد آنکه هست و حاشا دارد

بسوزد آنکه
بسوزد آنکه
هست و حاشا دارد

بگذر از کوی ما، کن نظر سوی ما، به هر طرف ببین چو رو کنم
در پی من دوان، گشته پیر و جوان، ازین جنون چه گفتگو کنم

به گریه ندامتم ز انتظار بی پایه ای
چو می کند ملامتم ز جفای تو همسایه ای
به گریه ندامتم ز انتظار بی پایه ای
چو می کند ملامتم ز جفای تو همسایه ای
چه گفتگو برای او کنم؟
بر این بلا چگونه خو کنم؟

از من بگذرید - مرضیه

مهدی اخوان ثالث (زاده اسفند ۱۳۰۷، مشهد- درگذشته ۴ شهریور ۱۳۶۹، تهران) شاعر پرآوازه و موسیقی‌پژوه ایرانی است. تخلص وی در اشعارش «م. امید» بود. اخوان ثالث در شعر کلاسیک ایران توانمند بود. وی به شعر نو گرایید او آثاری دلپذیر در هر دو نوع شعر به جای نهاده‌است. همچنین او آشنا به نوازندگی تار و مقام‌های موسیقیایی بوده‌است.

قاصدک! هان، چه خبر آوردی؟ 
از کجا، وز که خبر آوردی؟ 
خوش‌خبر باشی، اما، اما 
گردِ بام و درِ من 
بی‌ثمر می‌گردی. 
انتظار خبری نيست مرا 
نه ز ياری نه ز ديّار و دياری - باری، 
برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس، 
برو آنجا که ترا منتظرند. 
قاصدک! 
در دل من همه کورند و کرند. 
دست بردار ازين در وطنِ خويش غريب. 
قاصد تجربه‌های همه تلخ، 
با دلم می‌گويد 
که دروغی تو، دروغ، 
که فريبی تو، فريب. 
قاصدک! هان، ولی ... آخر ... ای وای! 
راستی آيا رفتی با باد؟ 
با توام، آی! کجا رفتی؟ آی ...! 
راستی آيا جايی خبری هست هنوز؟ 
مانده خاکسترِ گرمی، جايی؟ 
در اجاقی - طمع شعله نمی‌بندم - خردک شرری هست هنوز؟ 
قاصدک! 
ابرهای همه عالم شب و روز 
در دلم می‌گريند. 

قاصدک - اخوان ثالث

گلچهره مپرس
گلچهره مپرس کان نغمه سرا از تو چرا جدا شد ؟ 
گلچهره مپرس پروانه تو بی تو کجا رها شد مپرس مپرس
مرنجان دلت را خدا را رها کن غمت را رها کن
مخور غم مخور غم نگارا
مخور غم مخور غم نگارا
گلچهره مپرس آن نغمه سرا چرا از تو چرا جدا شد؟
گلچهره بریز تو خون من عاشق خسته دل را

گلچهره - محمد رضا شجریان

گیتا از خوانندگان ایرانی بود. همسر وی جمشید نجفی می‌باشد. او با آهنگ «الو خواهش می‌کنم» معروف شد [۱] و آهنگهای «اگه عشق همینه» و « داش آکل » از آهنگ‌های معروف او هستند، بویژه که قسمتی از آهنگ داش آکل که در برگیرندهٔ متن « از اون خونه صدای دست، صدای خوندن میاد، از دل من صدای غم، صدای مردن میاد » است، به عنوان یکی از احساساتی‌ترین و سوزناک‌ترین صداهای خوانندگان عصر شاهنشاهی ایران عنوان شده است. همچنین چون گیتا اصلیتی تبریزی دارد، چند آهنگ به زبان ترکی نیز به صورت دو صدایی با خواننده محبوب و معروف تبریز " زنده یاد پیمان " اجرا کرده است.

بــازم دلــم گــرفـتــه، گریم اختیاری نیست، گریم اختیاری نیست
آخه جز گریه منو کاری نیست
یه عـمـره از مـحـبـت، بی نـصیـبـم ای خـدا، من غـریـبـم ای خـدا
چرا جز غصه منو یاری نیست
اگـه عشق همینه اگه زندگی اینه، نمـی خوام چشـمام دنیـا رو ببینه
از لب های سردم خـنـده گریـزونه، راز دل خستم هیچ کی نمی دونه
بـازیـچـه شـدن تـا کی، دل رو گول زدن تـا کی، افـســـردگــی تـا کی
اگـه عشق همینه اگه زندگی اینه، نمـی خوام چشـمام دنیـا رو ببینه
دل بـه هـر که دادم بـی وفــایـی دیــدم، چه رنجایی که عمری از عشق کشیدم
اگـه عشق همینه اگه زندگی اینه، نمـی خوام چشـمام دنیـا رو ببینه

اگه عشق همینه - گیتا

علیرضا قربانی (۱۵ بهمن ۱۳۵۱، تهران -)، خوانندهٔ موسیقی ایرانی است.وی در ارکستر ملی ایران به رهبری فرهاد فخرالدینی آواز و تصنیف می‌خواند.وی از دوران کودکی به مدت چندین سال به فراگیری هنر قرائت قرآن نزد استادان مختلف پرداخت و در این راه موفق به کسب مدارج مختلف گردید. تصانیف قدیمی را از کودکی با علاقهٔ فراوان می‌خواند، با موسیقی اصیل ایرانی رشد کرد و از سال ۱۳۶۳ به طور جدی به فراگیری ردیف آوازی، تلفیق شعر و موسیقی، بینش و زیبایی شناسی در آواز ایران پرداخت. وی در این راه از محضر خسرو سلطانی، بهروزعابدینی، مهدی فلاح، دکتر حسین عمومی و استاد احمد ابراهیمی و استاد رضوی سروستانی بهره‌مند گردید. علیرضا قربانی تاکنون در بسیاری از فستیوال‌های مهم موسیقی در نقاط مختلف دنیا به اجرای برنامه پرداخته‌است که حاصل برخی از این اجراها به صورت لوح فشرده در اروپا انتشار یافته‌است  از سال ۱۳۷۸ به عنوان خواننده ارکستر ملی ایران به رهبری فرهاد فخرالدینی به اجرای برنامه‌های متعدد در داخل و خارج از کشور پرداخته‌است.

گشته خزان نو بهار من
بهار من
رفت و نیامد نگار من
نگار من
سپری شد شب جدایی
به امیدی که تو بیایی
آخر ای امید قلبم
با من از چه بی وفایی

گشته خزان نو بهار من
بهار من
رفت و نیامد نگار من
نگار من
سپری شد شب جدایی 
به امیدی که تو بیایی
آخر ای امید قلبم
با من از چه بی وفایی

گشته خزان - علی رضا قربانی

حسین خواجه امیری به تاریخ ۱۳۱۱/۱۰/۱۱ در خالدآباد نطنز در خانواده ای هنرمند به دنیا آمد. پدربزرگش از خوانندگان بنام زمان ناصرالدین شاه بود وپدرش که از صدایی خوش و رسا برخوردار بود و ردیف میدانست مدتها او را تحت تعلیم خویش قرار میدهد.حسین در همان زمان در مراسم های تعزیه خوانی شرکت میکرده و نزد تعزیه خوانانی که ردیف و دستگاه میدانستند به یادگیری آواز پرداخت.وی پس از پایان تحصیلات ابتدایی به تهران رفته و در سال 1326 به مکتب استاد ابوالحسن صبا راه می یابد وبه مدت دو سال پیاپی در محضر ایشان دانسته های خویش را تکمیل مینماید وبه وسیله ایشان به رادیو ایران معرفی میشود و شروع به اجرای برنامه با ارکستر ابراهیم خان منصوری مینماید.وی پس از مدتی به دانشکده افسری رفته و شبهای جمعه که آزادی داشته از ساعت 30/7 تا 8 دربرنامه ارتش شرکت و با ارکستر محمد بهارلو به اجرای برنامه میپرداخته ودر همان زمان به خاطر محدودیت های ارتش نام مستعار(ایرج) را که در اصل نام برادرش بود برای خود بر میگزیند. ایرج در سال 1336به دعوت داوود پیرنیا به برنامه گلها راه میابد و در اولین همکاری خود با برنامه گلها برگ سبز 43 را در مایه ی شور-ابوعطا و با همکاری : علی تجویدی و فرهنگ شریف و امیر ناصر افتتاح می خواند وهمکاریش با برنامه گلها ادامه میابد. ایرج علاوه بر اجرای برنامه های مختلف رادیویی به اجرای ترانه وآواز برای فیلم های فارسی همت گماشت و بازیگران زیادی از جمله : محمد علی فردین- منوچهر وثوقی- رضا بیگ ایمانوردی و...به لب خوانی ترانه های وی میپرداختند. اولین فیلمی که استاد ایرج در آن ترانه خوانده فیلمیست به نام روزنه امید به کارگردانی سردار ساکر هندی و ترانه ها از ساخته های جواد لشکری است. استاد ایرج با هنرمندان زیادی مانند: پرویز یاحقی- اسدالله ملک- جلیل شهناز- فرهنگ شریف- امیر ناصر افتتاح- جهانگیر ملک- حسن کسایی- لطف الله مجد- علی تجویدی-رضا ورزنده- منصورصارمی- محمد موسوی- احمد عبادی- حسن ناهید- انوشیروان روحانی- همایون خرم- حبیب الله بدیعی وبسیاری از نوازندگان و البته خوانندگان دیگر همکاری داشته ومورد تایید و تحسین آنها بوده است. از شاگردان ایرج میتوان به امیر احسان فدایی اشاره کرد. استاد ایرج در دوران فعالیت هنری خود بیش از 1000 آواز و تصنیف و ترانه در برنامه های مختلف خوانده ازجمله :

قصه زندگی - ایرج

گلشیفته فراهانی (زاده ۱۹ تیر ۱۳۶۲ در تهران) بازیگر و نوازنده ایرانی است. او فرزند بهزاد فراهانی و فهیمه رحیم‌نیا و خواهر شقایق فراهانی بازیگران سینما و تلویزیون است. گلشیفته فراهانی بعد از خروج از ایران در زمینه خوانندگی نیز فعالیت کرد و ترانه هایی نظیر سکوت و جستجوی سرنوشت را اجرا کرد.

متن ترانه:

يک شب تو خواب وقت سحر
شهزاده ای زرین کمند
نشسته بر اسب سپيد
میومد از کوه و کمر

می رفت و آتش به دلم می زد نگاهش
می رفت و آتش به دلم می زد نگاهش

کاشکی دلم رسوا بشه
دریا بشه، این دو چشم پر آبم
روزی که بختم باز بشه
بیدار بشه اونکه اومد به خوابم

شهزاده ی رویای من شاید تویی
اونکس که شب در خواب من آید تویی تو

از خواب شیرین، ناگه پریدم
او را ندیدم، دیگر کنارم
بخدا... جانم رسیده، از غصه بر لب
هر روز و هر شب در انتظارم به خدا

کاشکی دلم رسوا بشه
دریا بشه، این دو چشم پر آبم
روزی که بختم باز بشه
بیدار بشه اونکه اومد به خوابم

می رفت و آتش به دلم می زد نگاهش
می رفت و آتش به دلم می زد نگاهش

شهزاده قصه مــن - گلشیــفتــه فراهانی

مشیری سرودن شعر را از نوجوانی و تقریباً از پانزده سالگی شروع کرد. اولین مجموعه شعرش با نام تشنه توفان در ۲۸ سالگی او با مقدمه محمدحسین شهریار و علی دشتی در ۱۳۳۴ به چاپ رسید. خود او دربارهٔ این مجموعه میگوید: «چهارپاره‌هایی بود که گاهی سه مصرع مساوی با یک قطعه کوتاه داشت، و هم وزن داشت، هم قافیه و هم معنا، آن زمان چندین نفر از جمله نادر نادرپور، هوشنگ ابتهاج (سایه)، سیاوش کسرایی، مهدی اخوان ثالث و محمد زهری بودند که به همین سبک شعر می‌گفتند و همه شاعران نامدار شدند، زیرا به شعر گذشته بی‌اعتنا نبودند. اخوان ثالث، نادرپور و من به شعر قدیم احاطه کامل داشتیم، یعنی آثار سعدی و حافظ و فردوسی را خوانده بودیم، در مورد آنها بحث می‌کردیم و بر آن تکیه می‌کردیم.» مشیری توجه خاصی به موسیقی ایرانی داشت و در پی همین دلبستگی طی سالهای ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ عضویت شورای موسیقی و شعر رادیو را پذیرفت، و در کنار هوشنگ ابتهاج، سیمین بهبهانی و عماد خراسانی سهمی بسزا در پیوند دادن شعر با موسیقی، و غنی ساختن برنامه گلهای تازه در رادیو ایران در آن سالها داشت. علاقه به موسیقی در مشیری به گونه‌ای بوده است که هر بار سازی نواخته می شده مایه آن را می‌گفته، مایه‌شناسی‌اش را می‌دانسته، بلکه می‌گفته از چه ردیفی است و چه گوشه‌ای، و بارها شنیده شده که تشخیص او در مورد برجسته‌ترین قطعات موسیقی ایران کاملاً درست و همراه با دقت تخصصی ویژهای بوده است. فریدون مشیری در سال ۱۳۷۷ به آلمان و آمریکا سفر کرد و مراسم شعرخوانی او در شهرهای کلن، لیمبورگ و فرانکفورت و همچنین در ۲۴ ایالت آمریکا از جمله در دانشگاه‌های برکلی و نیوجرسی به طور بی سابقه ای مورد توجه دوستداران ادبیات ایران قرار گرفت. در سال ۱۳۷۸ طی سفری به سوئد در مراسم شعر خوانی در چندین شهر از جمله استکهلم و مالمو و گوتبرگ شرکت کرد. معروفترین اثر وی شعر «کوچه» نام دارد که در اردیبهشت ۱۳۳۹ در مجله «روشنفکر» چاپ شد. این شعر از زیباترین و عاشقانه ترین شعرهای نو زبان فارسی است. او در سال ۱۳۳۳ با خانم اقبال اخوان ازدواج کرد و اکنون دو فرزند به نام‌های بابک و بهار از او به یادگار مانده‌است. مشیری سال‌ها از بیماری رنج می‌برد و در بامداد روز جمعه ۳ آبان ماه ۱۳۷۹ خورشیدی در سن ۷۴ سالگی در تهران درگذشت.

                                             در پاسخ دوستی آزادی‌خواه و ایران‌دوست 
                                             که در سال 1352 از این سرزمین کوچ کرد 
                                             و مرا نیز تشویق به رفتن می‌نمود.
 

ریشه در خاک

تو از این دشتِ خشکِ تشنه روزی کوچ خواهی کرد و 
اشکِ من تو را بدرود خواهد گفت.
نگاهت تلخ و افسرده‌ست.
دلت را خار خار ناامیدی سخت آزرده‌ست.
غم این نابسامانی همه توش و توانت را زتن بُرده‌ست!

تو با خون و عرق، این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی.
تو با دست تهی با آن همه طوفانِ بنیان‌کن در افتادی.
تو را کوچیدن از این خاک، دل بر کندن از جان است!
تو را با برگ‌برگِ این چمن پیوندِ پنهان است.

تو را این ابر ظلمت‌گستر بی‌رحم بی‌باران،
تو را این خشک‌سالی‌های پی در پی،
تو را از نیمه ره بر گشتن یاران،
تو را تزویر غمخواران،
ز پا افکند!
تو را هنگامۀ شوم شغالان،
بانگ بی‌تعطیل زاغان،
در ستوه آورد.

تو با پیشانی پاک نجیبِ خویش،
که از آن سویِ گندم‌زار،
طلوع با شکوهش خوش‌تر از صد تاج خورشید است؛
تو با آن گونه‌های سوخته از آفتابِ دشت،
تو با آن چهرۀ افروخته از آتش غیرت،
ـ که در چشمان من والاتر از صد جام جمشید است،
تو با چشمانِ غم‌باری،
ـ که روزی چشمۀ جوشان شادی بود و، ـ
اینک حسرت و افسوس، بر آن 
سایه افکنده‌ست خواهی رفت.
و اشکِ من تو را بدروردخواهد گفت!

من اینجا ریشه در خاکم.
من اینجا عاشق این خاکِ از آلودگی پاکم.
من اینجا تا نفس باقی‌ست می‌مانم.
من از اینجا چه می‌خواهم، نمی‌دانم!
امید روشنایی گرچه در این تیره گی‌ها نیست،
من اینجا باز در این دشتِ خشکِ تشنه می‌رانم.
من اینجا روزی آخر از دل این خاک، با دستِ تهی
گُل بر می‌افشانم.
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه، چون خورشید.
سرود فتح می‌خوانم،
و می‌دانم
تو روزی باز خواهی گشت!

1353
فریدون مشیری
از مجموعۀ «تازه‌ها»

* * *

با این‌که «فریدون مشیری» این شعر را برای خوانده شدن به‌شکل ترانه نسروده بود ولی چنان مورد پسند اهل موسیقی واقع شد که بعدها چند اجرای متفاوت با صدای خوانندگان مختلف از آن ساخته و اجرا شد.

ریشه در خاک  - فریدون مشیری

فائقهٔ آتشین معروف به گوگوش (زاده ۱۵ اردیبهشت ۱۳۲۹ در تهران) خواننده و هنرپیشهٔ مشهور ایرانی است. او از محبوب‌ترین خوانندگان تاریخ موسیقی ایران به شمار رفته و در سایر کشورهای آسیای میانه و خاورمیانه نیز هواخواهان بسیاری دارد. در سالهای دههٔ هفتاد میلادی و پیش از انقلاب ایران وی را «شاه‌ماهی موسیقی ایران» می‌نامیدند. این لقب بعد از بازگشت وی به آمریکا دوباره بر سر زبان‌ها افتاد و در تبلیغات رادیو تلویزیونی تور بازگشت از این نام بسیار استفاده شد.

هیاهو " گوگوش "

هنوزم دستای گرمت جای امنی واسه گریه س 
تو قشنگی مثل بارون من دلم پر از گلایه س 
هنوزم تو این هیاهو توی این بغض شبونه 
من و گنجشکای خونه دیدنت عادتمونه 
پشت پنجره هنوز چشم براهت می شینم 
ای که بی تو خودمو تک و تنها می بینم 
ما دو تا پنجره بودیم گفتی که باید بمیریم 
دیوارا همه خراب شد ولی ما هنوز اسیریم 
ما هنوزم مثل مرداب مسخ آینه ی کویریم 
ما همونیم که می خواستیم خورشیدو با دست بگیریم 
گریه هام حروم شدن کاری بکن 
چشم من بیا منو یاری بکن 
وقتی که به تو رسیدم هنوزم آهو نفس داشت 
هنوزم چلچله انگار تو چشاش غم قفس داشت 
غزلک گریه نمی کرد تو شبای بی چراغی 
من و تو هم قصه بودیم از ستاره به اقاقی 
حالا اما دیگه وقت رفتنه 
جاده اسم منو فریاد می زنه 
حالا من موندم و یاد کوچه های خاکی و خیس 
یاد خونه ای که دیگه خیلی وقته مال ما نیس 
اگه خاموشم و خسته اگه از تو دور دورم 
تکیه کن به من غریبه من یه کوه پرغرورم 
پشت پنجره هنوز چشم براهت می شینم 
ای که بی تو خودمو تک و تنها می بینم

هیاهو - گوگوش

عبدالحسین زرین‌کوب در بارهٔ شعر مشیری می‌نویسد: «در طی سالها شاعری، فریدون از میان هزاران فراز و نشیب روز، از میان هزاران شور و هیجان و رنج و درد هرروزینه آنچه را به روز تعلق دارد، به دست روزگاران می‌سپارد و به قلمرو افسانه‌های قرون روانه می‌کند. چهل سالی – بیش و کم – هست که او با همین زبان بی‌پیرایهٔ خویش، واژه واژه با همزبانان خویش همدلی دارد... زبانی خوش‌آهنگ، گرم و دلنواز. خالی از پیچ و خم‌های بیان ادیبانهٔ شاعران دانشگاه‌پرورد و در همان حال خالی از تأثیر ترجمه‌های شتاب‌آمیز شعرهای آزمایشی نوراهان غرب.»

 فریدون مشیری
دل من دير زمانی است كه می پندارد :
« دوستی » نيز گلی است ؛
مثل نيلوفر و ناز ،
ساقه ترد ظريفی دارد .
بی گمان سنگدل است آنكه روا می دارد
جان اين ساقه نازك را
- دانسته-
بيازارد !
در زمينی كه ضمير من و توست ،
از نخستين ديدار ،
هر سخن ، هر رفتار ،
دانه هايی است كه می افشانيم .
برگ و باری است كه می رويانيم
آب و خورشيد و نسيمش « مهر » است
گر بدانگونه كه بايست به بار آيد ،
زندگی را به دل‌انگيزترين چهره بيارايد .
آنچنان با تو در آميزد اين روح لطيف ،
كه تمنای وجودت همه او باشد و بس .
بی‌نيازت سازد ، از همه چيز و همه كس .
زندگی ، گرمی دل های به هم پيوسته ست
تا در آن دوست نباشد همه درها بسته ست .
در ضميرت اگر اين گل ندميده است هنوز ،
عطر جان‌پرور عشق
گر به صحرای نهادت نوزيده است هنوز
دانه ها را بايد از نو كاشت .
آب و خورشيد و نسيمش را از مايه جان
خرج می بايد كرد .
رنج می بايد برد .
دوست می بايد داشت !
با نگاهی كه در آن شوق برآرد فرياد
با سلامی كه در آن نور ببارد لبخند
دست يكديگر را
بفشاريم به مهر
جام دل هامان را
مالامال از ياری ، غمخواری
بسپاريم به هم
بسراييم به آواز بلند :
- شادی روی تو !
ای ديده به ديدار تو شاد
باغ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست
تازه ،
عطر افشان
گلباران باد .

فریدون مشیری - دوستی

پروانه امیرافشاری (که با نام هنری حمیرا شناخته می‌شود) (زاده ۲۶ اسفند ۱۳۲۳، تهران) خواننده ایرانی است. والدین وی اصالت ابرقویی دارند. از همان کودکی خانه آنها به افتخار افراد بانفوذ حکومتی شاهد مراسمات بزرگ با حضور هنرمندان نامی آن زمان مثل قمرالملوک وزیری, روح انگیز, غلامحسین بنان , ملوک ضرابی و... بود که همین انگیزه اولیه دختر خانواده برای رو آوری به آواز شد. حمیرا به دور از چشم پدر و با تشویق همسر روشن فکر و تازه از آلمان بازگشته پس از آن تحت تعلیم استاد علی تجویدی قرار گرفت. وی دو سال بعد در سن ۲۱ سالگی به یک خواننده تمام عیار تبدیل شد. در همان سن آوازی را در دستگاه سه گاه با آهنگسازی علی تجویدی و شعری از رهی معیری به نام صبرم عطا کن را اجرا کردند که در کتاب ترانه‌های ماندگار این اثر به ثبت رسیده‌است. وی به علت مخالفت پدر با نام مستعار حمیرا فعالیت حود را آغاز کرد اما پدر وی صدای دختر خود را می‌شناسد و طلاق دختر خود را از همسرش می‌گیرد و به مدت یک سال دختر خود در خانه زندانی می‌کند بعد یک سال یک سفر اروپا برای امیرافشاری پیش می‌آید ، حمیرا که از حمایت مادر و دوست پسر خود شخصی بنام حسین ناظری برخوردار بود دومین اثر خود به نام پشیمانم با آهنگسازی استاد تجویدی و ترانه‌ای از بیژن ترقی در دستگاه همایون اجرا می‌کند . پدر وی با آگاهی از اثر جدید دختر خود وی را از خانه طرد و از ارث محروم می‌کند بعد از آن وی مدتی را در خانه پسرعمویش که همسر وی هما میرافشار ترانه سرای معروف بودبه سر برد تا آنکه با استاد پرویز یاحقی ازدواج می‌کند.ایشان مدت شش یا هفت سال همسر آهنگساز به نام ایرانی پرویز یاحقی بودند که در این دوره زناشویی آثار ماندگاری با شعرهایی ار بیژن ترقی و آهنگ‌های از یاحقی همچون مرانفریبی هدیه عشق بهار نورسیده مراتنها نگداری پنجره‌ای به باغ گل و... اجرا کرده‌است. در این زمان رابطه اش با دوست پسرش یعنی حسین ناظری به اوج خود رسید تا آنجا که از عشق زیاد نمیتوانستند همدیگر را حتی برای چند روز رها کنند. ***(بعد از مهاجرت از ایران، حمیرا بسیاری از ترانه هایش را به یاد عزیز دلش حسین ناظری اجرا میکرد.)***وی بعد از انقلاب چند ماه در زندان به سر برد. و با پرداخت مالیاتی معادل سی هزار دلار آزاد[نیازمند منبع] وتا اواسط سال شصت خورشیدی در ایران ماند و بعد از گذراندن مزاحمت‌های فراوان با همسر و دختر دو ساله اش به نام هنگامه از مرز پاکستان از ایران خارج شد و از آنجا به اسپانیا و بعد از آن به کاستاریکا در آمریکای مرکزی رفت وی در کاستاریکا دچار افسردگی شدید شد به صورتی که مدت یک سال تحت درمان روان پزشک بود شوهر وی در این میان همسر و دختر خود را ترک و به آمریکا مهاجرت کرد.حمیرا با کمک همسر پسر عمویش هما میر افشار به ایالت کالیفرنیا مهاجرت و کار هنری خود را از سر گرفت.

ای مهتاب عشق بتاب
ای باران عشق ببار
ای خورشید محبت بسوزان بنیاد جنگ وكینه ها را
آی آدما بیاییدبشوئیم گرد و غبار سینه ها را
این همه حرص و طمع برای چیست
آخه این دنیا مگه سرای كیست
شاهان همه رفتند كاخ ها به جا ماند
شاه و گدا مردند دنیا به جا ماند
مهتاب عشق بتاب
باران عشق ببار
چه كسی با خود برده ذره ای از مال دنیا را
چه كسی پیمان بسته كه ببینه صبح فردا را
وقتی آدم یه روزی فنا میشه
میمیره روح از بدن جدا میشه
پس دیگه جنگ و جدال واسه چیه
اونی كه مونده تو این دنیا كیه-اونی كه مونده تو این دنیا كیه
شاهان همه رفتند كاخ ها به جا ماند
شاه و گدا مردند دنیا به جا ماند
مهتاب عشق بتاب
باران عشق ببار
انسان چرا وقتی كه به قدرتی می رسه
خودشو گم می كنه این همه ظلم میكنه
این عمر كوتاه ما تموم میشه یه روزی 
طعمه خاك می شویم
نیست و هلاك می شویم
شاهان همه رفتند كاخ ها به جا ماند
شاه و گدا مردند دنیا به جا ماند
مهتاب عشق بتاب
باران عشق ببار
خدای توانا فرا خوانده ما را
سوی آدمیت-نور حقیقت
خداوند عاشق فراخوانده ما را 
به عشق و محبت
نه بر خشم و نفرت
ماهمه از خاكیم 
دوباره از خاكیم
نه باقی مطلق
نه بام افلاكیم
شاهان همه رفتند كاخ ها به جا ماند
شاه و گدا مردند دنیا به جا ماند
مهتاب عشق بتاب
باران عشق ببار


مهتاب عشق - حمیرا

سیمین غانم در سال ۱۳۲۳ از پدری تهرانی و مادری ساروی در شهر تنکابن زاده شد. او از ۹ سالگی در جشن‌های مدرسه می‌خواند. غانم در سال ۱۳۴۱ در مسابقه‌های آموزشگاه‌های ایران در رشتهٔ آواز اول شد. نخستین اجرای تلویزیونی سیمین غانم ترانهٔ موج خروشان با تنظیم استاد مرتضی حنانه و تهیه عباس زندی در سال ۱۳۴۷ بود. سیمین غانم فعالیت رسمی خود را از ۲۵ سالگی و در سال ۱۳۴۸ آغاز کرد. او دوره موسیقی سنتی و ردیف را زیر نظر استاد محمود کریمی گذراند. مدتی نیز نزد استاد مرتضی حنانه قواعد موسیقی و سلفژ را آموخت و با استاد علی تجویدی نیز در زمینه موسیقی کار کرد. قلک چشات، نحستین ترانه او در سبک جدید بود. این ترانه در ایران مدت‌ها اولین صفحهٔ روز بود. شعر این ترانه سروده سعید دبیری است و آهنگ آن را فریبرز لاچینی ساخته است. معروف‌ترین ترانه سیمین غانم گل گلدون من نام دارد که سروده فرهاد شیبانی و ساخته فریدون شهبازیان است. غانم بیش از دو دهه در سال‌های پس از انقلاب ۵۷ از خوانندگی باز ماند. نخستین کنسرت او پس از انقلاب در مهرماه ۱۳۷۸ در سینما صحرا در تهران برگزار شد. در حال حاضر سیمین غانم به همراه خانواده اش در ایران به سر می‌برد و گهگاه به اجرای کنسرت می‌پردازد

بگو ای مرد من ای از تبار هر چه عاشق
بگو ای در تو جاری خون روشن شقایق

بگو ای سوخته ای بی رمق ای کوه خسته
بگو ای با تو داغ عاشقای دل شکسته

بگو با من بگو از در و داغت
بذار مرحم بذارم روی زخمات

بذار بارون اشک من بشوره
غبار عصه ها رو از سراپات

بذار سر روی شونم گریه سر کن
از اون شب گریه های تلخ هق هق

بذار باور کنم یه تکیه گاهم
برای غربت یه مرد عاشق

رها از خستگی های همیشه باورم کن
بذار تا خالی سینم برات آغوش باشه

برهنه از لباس غصه های دور و دیرین
بذار تا بوسه های من برات تن پوش باشه

تو با شعر اومدی عاشقتر از عشق
چراغی با تو بود از جنس خورشید

کدوم طوفان چراغ رو زد روی سنگ
کتاب شعر رو از دست تو دزدید

بگو ای مرد من ای مرد عاشق
کدوم چله از این کوچه گذر کرد

هنوز باغچه برامون گل نداده
کدوم پاییز زمستون رو خبر کرد

بذار سر روی شونم گریه سر کن
از اون شب گریه های تلخ هق هق

بزار یه تکیه گاهم برای غربت یه مرد عاشق

مرد من - سیمین غانم

وی در ۳۱ اردیبهشت ۱۳۵۴ در تهران در خانواده‌ای سرشار از موسیقی متولد شد. وی فرزند، محمدرضا شجریان است و از کودکی علاقه به موسیقی و ریتم در او نمایان بود تا با تشخیص پدر نزد ناصر فرهنگ‌فر به فراگیری تکنیک و شناخت ریتم که اساس موسیقی است پرداخت و چند سالی هم آموختن را نزد جمشید محبی ادامه داد. از سن ده‌سالگی به همراه خواهرانش نزد پدر آواز را شروع کرد و در دوران بلوغ روزانه تکنیک آواز و صداسازی را به صورت فشرده فرا گرفت. در همان زمان به هنرستان موسیقی رفت و کمانچه را به عنوان ساز تخصصی خود انتخاب کرد و در خارج از هنرستان به ادامهٔ فراگیری آن نزد اردشیر کامکار و آشنایی با تار و سنتور بصورت گوشی پرداخت.

او از سال ۱۳۷۰ به همراه محمدرضا شجریان و گروه آوا در کنسرت‌های آمریکا، اروپا و ایران (با تنبک) همراهی کرد و از ۱۳۷۸ به بعد در صحنهٔ کنسرت‌ها به هم‌خوانی با پدرش پرداخت. همایون شجریان در کنسرت‌های بسیاری را با بزرگان موسیقی اجرا کرده و آثار زیادی را به همراه آنان در ایران و جهان منتشر کرده‌است که می‌توان به آلبوم کنسرت‌های «بی تو بسر نمی‌شود» و «فریاد» اشاره کرد که هردو اثر در سالهای ۲۰۰۳ و ۲۰۰۵ نامزد دریافت جایزه گرمی شدند.

اولین آلبوم همایون شجریان تنهایی خوانندگی آن را بر عهده داشت «نسیم وصل» نام دارد که آهنگسازی آن را محمدجواد ضرابیان بر عهده داشته‌است در سال ۱۳۸۲ منتشر شد. این سرآغازی بود بر اجرای کنسرت‌ها و آلبوم‌های مستقل او. وی پس از آن در سال ۱۳۸۳ دو آلبوم شوق دوست و ناشکیبا را منتشر کرد و در سال ۱۳۸۴ نقش خیال را به آهنگ‌سازی علی قمصری به بازار عرضه کرد که با استقبال فراوانی روبرو شد. پس از آن در مهر ماه ۱۳۸۵ آلبوم با ستاره‌ها که حاصل همکاری او با محمد جواد ضرابیان می‌باشد را به بازار عرضه کرد. در سال ۱۳۸۷ دو آلبوم قیژک کولی و خورشید آرزو را با همکاری گروه دستان منتشر کرد. او آب، نان، آواز را به آهنگسازی علی قمصری در سال ۱۳۸۸ و شب جدایی را در سال ۱۳۸۹ منتشر کرد.

چه غریب ما ندی ای دل نه غمی نه غمگساری
نــه بــه ا نـتـظـــار یــاری ، نــه ز یـــار ا نـتــظــاری
غــم اگــر بــه کــوه گـویــم، بــگـریــزد و بــریــزد
کــه دگــر بــدیـن گــرا نـی نـتـوان کشیــد بــاری
سحرم کشیده خنجر که چرا شبت نکشته‌ ست
تــو بـکــش که تا نیفـتـد دگـرم بـه شـب گـذاری
نه چنان شکسـت پشتـم که دوبـاره سـر بـرآرم
منـم آن درخـت پیـری که نـداشـت بـرگ و بـاری
ازهوشنگ ابتهاج


غمگسار- همايون شجريان

فروغ‌الزمان فرخزاد (زادۀ ۸ دی[۱]، ۱۳۱۳ - درگذشته ۲۴ بهمن، ۱۳۴۵) شاعر معاصر ایرانی است. وی پنج دفتر شعر منتشر کرد که از نمونه‌های قابل توجه شعر معاصر فارسی هستند. فروغ فرخزاد در ۳۲ سالگی بر اثر تصادف اتومبیل درگذشت. فروغ با مجموعه‌های «اسیر»، «دیوار» و «عصیان» در قالب شعر نیمایی کار خود را آغاز کرد. سپس آشنایی با ابراهیم گلستان نویسنده و فیلمساز سرشناس ایرانی و همکاری با او، موجب تحول فکری و ادبی در فروغ شد. وی در بازگشت دوباره به شعر، با انتشار مجموعه «تولدی دیگر» تحسین گسترده‌ای را برانگیخت، سپس مجموعه «ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد» را منتشر کرد تا جایگاه خود را در شعر معاصر ایران به عنوان شاعری بزرگ تثبیت نماید. بعد از نیما یوشیج فروغ، در کنار احمد شاملو، مهدی اخوان ثالث و سهراب سپهری از پیشگامان شعر معاصر فارسی است. نمونه‌های برجسته و اوج شعر نوی فارسی در آثار فروغ و شاملو پدیدار گردید.

و این منم
زنی تنها
در آستانه فصلی سرد
در ابتدای درک هستی آلوده ی زمین
و یأس ساده و غمناک اسمان
و ناتوانی این دستهای سیمانی
 
زمان گذشت
زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت
 ساعت چهار بار نواخت
امروز روز اول دی ماه است
من راز فصلها را میدانم
و حرف لحظه ها را میفهمم
نجات دهنده در گور خفته است
و خاک ، خاک پذیرنده
اشارتیست به آرامش
 
زمان گذشت و ساعت چهار بار نواخت
  
در کوچه باد میآمد
در کوچه باد میآمد
و من به جفت گیری گلها میاندیشم
به غنچه هایی با ساقهای لاغر کم خون
و این زمان خسته ی مسلول
و مردی از کنار درختان خیس می گذرد
مردی که رشته های آبی رگهایش
مانند مارهای مرده از دو سوی گلو گاهش
بالا خزیده اند و در شقیقه های منقلبش آن هجای خونین را
تکرار می کنند
-سلام
- سلام
و من به جفت گیری گل ها میاندیشم
 
در آستانه فصلی سرد
در محفل عزای آینه ها
و اجتماع سوگوار تجربه های پریده رنگ
و این غروب بارور شده از دانش سکوت
چگونه می شود به آن کسی که میرود اینسان
صبور ،
سنگین ،
سرگردان .
فرمان ایست داد .
چگونه می شود به مرد گفت که او زنده نیست ، او هیچوقت
زنده نبوده است.
  
در کوچه باد میاید
کلاغهای منفرد انزوا
در باغهای پیر کسالت میچرخند
و نردبام
چه ارتفاع حقیری دارد.
  
آنها ساده لوحی یک قلب را
با خود به قصر قصه ها بردند
و اکنون دیگر
دیگر چگونه یک نفر به رقص بر خواهد خاست
و گیسوان کودکیش را
در آبهای جاری خواهد رخت
و سیب را که سرانجام چیده است و بوییده است
در زیر پالگد خواهد کرد؟
 
ای یار ، ای یگانه ترین یار
چه ابرهای سیاهی در انتظار روز میهمانی خورشیدند
 
 
انگار در مسیری از تجسم پرواز بود که یکروز آن پرنده ها
نمایان شدند
انگار از خطوط سبز تخیل بودند
آن برگ های تازه که در شهوت نسیم نفس میزدند
انگار
آن شعله های بنفش که در ذهن پاک پنجره ها میسوخت
چیزی بجز تصور معصومی از چراغ نبود .
  
در کوچه ها باد میامد
این ابتدای ویرانیست آن روز هم که د ست های تو ویران شد
باد میآمد
ستاره های عزیز
ستاره های مقوایی عزیز
وقتی در آسمان ، دروغ وزیدن میگیرد
دیگر چگونه می شود به سوره های رسولان سر شکسته پناه
آورد ؟
ما مثل مرده های هزاران هزار ساله به هم میرسیم و آنگاه
خورشید بر تباهی اجاد ما قضاوت خواهد کرد.
 
 من سردم است
من سردم است و انگار هیچوقت گرم نخواهم شد
ای یار ای یگانه ترین یار " آن شراب مگر چند ساله بود ؟ "
نگاه کن که در اینجا
زمان چه وزنی دارد
و ماهیان چگونه گوشت های مرا میجوند
چرا مرا همیشه در ته دریا نگاه میداری ؟
 
من سردم است و میدانم که از تمامی   اوهام سرخ یک شقایق وحشی
ز چند قطره خون
چیزی بجا نخواهد ماند .
خطوط را رها خواهم کرد
و همچنین   شمارش اعداد را رها خواهم کرد
و از میان شکل های هندسی محدود
به پهنه های حسی وسعت چناه خواهم برد
من عریانم ، عریانم ، عریانم
مثل سکوت های میان کلام های محبت عریانم
و زخم های من همه از عشق است
از عشق ، عشق ، عشق .
من این جزیره ی  سرگردان را
از انقلاب اقیانوس
و انفجار کوه گذر داده ام
و تکه  تکه شدن ، راز آن وجود متحدی بود
 که از حقیرترین ذره هایش آفتاب به دنیا آمد .
 
سلام ای شب معصوم !
 سلام ای شبی که چشم های  گرگ های بیابان را  
به حفره های استخوانی ایمان  و اعتماد بدل میکنی
ودر کنار جویبارهای تو ، ارواح بیدها
ارواح مهربان تبرها را میبویند
من از جهان بی تفاوتی فکرها و حرف ها و صداها میآیم
و این جهان به لانه ی ماران مانند است
و این جهان پر از صدای حرکت پاهای مردمیست
که همچنان که ترا میبوسند
در ذهن خود طناب دار ترا میبافند
 
سلام ای شب معصوم  
میان پنجره و دیدن
 همیشه فاصله ایست
چرا نگاه نکردم ؟
مانند آن زمانی که مردی از کنار درختان خیس گذر میکرد  
  
 
چرا نگاه نکردم ؟
انگار مادرم گریسته بود آن شب
آن شب که من به درد رسیدم و نطفه شکل گرفت
آن شب که من عروس خوشه های اقاقی شدم
آن شب که اصفهان پر از طنین کاشی آبی بود ،
و آن کسی که نیمه ی من بود ، به درون نطفه ی من بازگشته بود
 
و من در آینه میدیدش
که مثل آینه پاکیزه بود و روشن بود
و ناگهان صدایم کرد
 و من عروس خوشه های اقاقی شدم . . .
 
.انگار مادرم گریسته بود آن شب
چه روشنایی بیهوده ای در این دریچه مسدود سر کشید
چرا نگاه نکردم ؟
تمام لحظه های سعادت میدانستند
که دستهای تو ویران خواهد شد
و من نگاه نکردم
تا آن زمان که پنجره ی ساعت
گشوده شد و آن قناری غمگین چهار بار نواخت
چهار بار نواخت
و من به ان زن کوچک بر خوردم
که چشمهایش ، مانند لانه های خالی سیمرغان بودند
و آنچنان که در تحرک رانهایش میرفت
گویی بکارت رؤیای پرشکوه مرا
 با خود بسوی بستر میبرد
 
 آیا دوباره گیسوانم را در باد شانه خواهم زد ؟
آیا دوباره باغچه ها را بنفشه خواهم کاشت ؟
و شمعدانی ها را
در آسمان پشت پنجره خواهم گذاشت ؟
آیا دوباره روی لیوان ها خواهم رقصید ؟
آیا دوباره زنگ در مرا بسوی انتظار صدا خواهد برد ؟
به مادرم گفتم : " دیگر تمام شد "
گفتم :" همیشه پیش از آنکه فکر کنی اتفاق میافتد
باید برای روزنامه تسلیتی بفرستیم "
 
 انسان پوک
انسان پوک پر از اعتماد
نگاه کن که دندانهایش
چگونه وقت جویدن سرود میخوانند
و چشمهایش
چگونه وقت خیره شدن میدرند
و او چگونه از کنار درختان خیس میگذرد :
صبور ،
سنگین ،
سرگردان . . .
 
 در ساعت  چهار
در لحظه ای که رشته های آبی رگهایش
مانند مارهای مرده از دو سوی گلوگاهش
بالا خزیده اند
و در شقیقه های منقلبش ان هجای خونین را
تکرارمی کند
سلام
سلام
 
آیا تو
هرگز آن چهار لاله ی آبی را
بوییده ای ؟
 زمان گذشت
زمان گذشت و شب روی شاخه های لخت اقاقی افتاد
شب پشت شیشیه های پنجره سر میخورد
و با زبان سردش
ته مانده های روز رفته را به درون میکشد
 
 من از کجا میآیم ؟
من از کجا میآیم ؟
که اینچنین به بوی شب آغشته ام ؟
هنوز خاک مزارش تازه ست
مزار آن دو دست سبز جوان را میگویم......
 
چه مهربان بودی ای یار ، ای یگانه ترین یار
چه مهربان بودی وقتی دروغ میگفتی
چه مهربان بودی وقتی که پلک های آینه ها را میبستی
و چلچراغها را
از ساق های سیمی میچیدی
و در سیاهی ظالم مرا بسوی چراگاه عشق میبردی
تا آن بخار گیج که دنباله ی حریق عطش بود بر چمن خواب می نشست

و آن ستاره ها مقوایی
به گرد لایتناهی میچرخیدند .
چرا کلام را به صدا گفتند؟
چرا نگاه را به خانه ی دیدار میهمان کردند !
چرا نوازش را
به حجب گیسوان باکرگی بردند؟
نگاه کن که در اینجا
چگونه جان آن کسی که با کلام سخن گفت
و با نگاه نواخت
و با نوازش از رمیدن آرامید
به تیرهای توهم
 مصلوب گشته است
و به جای پنج شاخه ی انگشتهای تو
که مثل پنج حرف حقیقت بودند
 چگونه روی گونه او مانده ست
 
 
 
سکوت چیست ، چیست ، ای یگانه ترین یار ؟
سکوت چیست بجز حرفهای ناگفته
من از گفتن میمانم ، اما زبان گنجشکان
زبان زندگی جمله های جاری جشن طبیعتست .
زبان گنجشکان یعنی : بهار . برگ . بهار .
زبان گنجشکان یعنی : نسیم . عطر . نسیم
زبان گنجشکان در کارخانه میمیرد .
 
 
 
 این کیست این کسی که روی جاده ی ابدیت
بسوی لحظه توحید میرود
و ساعت همیشگیش را
با منطق ریاضی تفریقها و تفرقه ها کوک میکند .
این کیست این کسی که بانگ خروسان را
آغاز قلب روز نمیداند
آغز بوی ناشتایی میداند
این کیست این کسی که تاج عشق به سر دارد
و در میان جامه های عروسی پوسیده ست .
 
  
 
پس آفتاب سرانجام
در یک زمان واحد
بر هر دو قطب ناامید نتابید .
تو از طنین کاشی آبی تهی شدی .
  
 و من چنان پرم که روی صدایم نماز میخوانند ...
  
 جنازه های خوشبخت
جنازه های ملول
جنازه های ساکت متفکر
جنازه های خوش بر خورد ،خوش پوش ، خوش خوراک
در ایستگاه های وقت های معین
و در زمینه ی مشکوک نورهای موقت
 شهرت خرید میوه های فاسد بیهودگی و   ....
آه ،
چه مردمانی در چارراهها نگران حوادثند
واین صدای سوت های توقف
در لحظه ای که باید ، باید ، باید
مردی به زیر چرخ های زمان له شود
مردی که از کنار درختان خیس میگذرد....
  من از کجا میآیم؟
  
 به مادرم گفتم :"دیگر تمام شد."
گفتم :" همیشه پیش از آنکه فکر کنی اتفاق میافتد
باید برای روزنامه تسلیتی بفرستیم."
   
سلام ای غرابت تنهایی
اتاق را به تو تسلیم میکنیم
چرا که ابرهای تیره همیشه
پیغمبران آیه های تازه تطهیرند
و در شهادت یک شمع
راز منوری است که آن را
آن آخرین و آن کشیده ترین شعله خوب میداند.
  
 ایمان بیاوریم
ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد
ایمان بیاوریم به ویرانه های باغ های تخیل
به داس های واژگون شده ی بیکار
و دانه های زندانی .
نگاه کن که چه برفی میبارد....
  
شاید حقیقت آن دو دست جوان بود ، آن دو دست جوان
که زیر بارش یکریز برف مدفون شد
و سال دیگر ، وقتی بهار
با آسمان پشت پنجره همخوابه میشود
و در تنش فوران میکنند
فواره های سبز ساقه های سبک بار
شکوفه خواهد داد ای یار ، ای یگانه ترین یار

ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد - فروغ فرخزاد

گیتا از خوانندگان ایرانی بود. همسر وی جمشید نجفی می‌باشد. او با آهنگ «الو خواهش می‌کنم» معروف شد  و آهنگهای «اگه عشق همینه» و « داش آکل » از آهنگ‌های معروف او هستند، بویژه که قسمتی از آهنگ داش آکل که در برگیرندهٔ متن « از اون خونه صدای دست، صدای خوندن میاد، از دل من صدای غم، صدای مردن میاد » است، به عنوان یکی از احساساتی‌ترین و سوزناک‌ترین صداهای خوانندگان عصر شاهنشاهی ایران عنوان شده است.

الو اخ او اخ الو الو
الو اخ او اخ الو الو

خواهش میکنم الو خواهش میکنم
خواهش میکنم الو خواهش میکنم

بگو الان بمیر میمیرم
از ابر بهار گلاب می گیرم

سر راه تو عزیزمیریزم
اما من بدون تو میمیرم

خواهش میکنم الو خواهش میکنم
خواهش میکنم الو خواهش میکنم

تو رو مثل بره اهو من نوازش میکنم
خواهش میکنم الو خواهش میکنم

خواهش میکنم الو خواهش میکنم
من دلم میخواد که باتو سازش بکنم

دل دیونه رو تو سینه رامش بکنم
صدای زنگ خونه تو گوش من میخونه

عزیزی دارم امشب که پیش من میمونه
صدای زنگ خونه تو گوش من میخونه

عزیزی دارم امشبکه پیش من میمونه
سازش میکنم الو سازش میکنم

سازش میکنم الو سازش میکنم
برای اخرین بار از تو خواهش میکنم

برای اخرین بار از تو خواهش میکنم
خواهش میکنم الو خواهش میکنم
خواهش میکنم الو خواهش میکنم

الو اخ او اخ الو الو
الو اخ او اخ الو الو

خواهش میکنم الو خواهش میکنم
خواهش میکنم الو خواهش میکنم
سازش میکنم سازش میکنم سازش میکنم

اما من بدون تو میمیرم
بگو الان بمیر میمیرم

از غم باد گلو میچینم
سر راه تو عزیزمیریزم

اما من بدون تو میمیرم
اما من بدون تو میمیرم

بگو الان بمیر میمیرم
از غم باد گلو میگیرم

سر راه تو عزیزمیریزم
اما من بدون تو میمیرم

خواهش میکنم الو خواهش میکنم
خواهش میکنم الو خواهش میکنم

تو رو مثل بره اهو من نوازش میکنم
تو رو مثل بره اهو من نوازش میکنم

خواهش میکنم الو خواهش میکنم
من دلم میخواد که باتو سازش بکنم

دل دیونه رو تو سینه رامش بکنم
صدای زنگ خونه تو گوش من میخونه

عزیزی دارم امشبکه پیش من میمونه
صدای زنگ خونه تو گوش من میخونه

عزیزی دارم امشبکه پیش من میمونه

سازش میکنم سازش میکنم سازش میکنم
برای اخرین بار از تو خواهش میکنم

برای اخرین بار از تو خواهش میکنم
خواهش میکنم الو خواهش میکنم

خواهش میکنم الو خواهش میکنم
خواهش میکنم
خواهش میکنم
خواهش میکنم

الو
خواهش میکنم
خواهش میکنم
خواهش میکنم

الو
خواهش میکنم
خواهش میکنم
خواهش میکنم

الو
خواهش میکنم
خواهش میکنم

خواهش میکنم
خواهش میکنم
خواهش میکنم
الو


الو خواهش ميكنم - گيتا

موسیقی تنها هنریست که انسان خلق کرده است که از مشابهش درهنر آفرینش ،زیباتر و کاملتر است 
و همه این هنر مندان پیامبران این زیبایی هستند .

afshari_2000_6

Popular tracks