تصور کن (به انگلیسی: Imagine). ترانهٔ مشهور آرمان‌شهری تصنیف‌شده و اجراشده توسط جان لنون است که در آلبومی به همین نام در سال ۱۹۷۱ منتشر شده‌است. در حالی که در طی این سال‌ها نسخه‌های متفاوتی از این ترانه توسط اشخاص مختلف اجرا شده‌اند، نسخهٔ اصلی با آوازی موقرانه و صدای پیانویی مسحورکننده، کیفیت موسیقایی خود را حفظ کرده‌است و در برنامه‌های رادیو و غیره هنوز هم پخش می‌شود. در فهرست مجلهٔ رولینگ استون از بهترین ترانه‌های راک تمام دورانها که بر طبق نظرخواهی از اهل فن منتشر کرده‌است، این ترانه رتبهٔ سوم را کسب کرده‌است.

لنون این ترانه را ترانه‌ای «ضد مذهبی، ضد مهین‌پرستانه، ضد رسم و رسوم عرفی، ضد سرمایه‌داری» معرفی می‌کند که «به دلیل ظاهر زیبا و غلط انداز پذیرفته و محبوب شده‌است».[۱]

در این ترانه لنون از ما می‌خواهد که تصویری آرمانگرایانه‌ای را در ذهن تصور کنیم که در آن «بهشت و جهنم وجورد ندارد»، «هیچ کشوری وجود ندارد»، «هیچ دینی نیست»، «تملک وجود ندارد» و «چیزی ارزش کشتن و مردن را ندارد». افراد در این جهان آرمانی «به صلح و صفا زندگی می‌گذراند» و «در همهٔ دنیا با هم سهیم‌اند». البته شک در مورد امکان وقوع چنین توصیفاتی در خود ترانه نیز ابراز می‌شود.

با وجود اینکه تصور می‌شده‌است که متن این ترانه کاملاً زادهٔ ذهن لنون و دید صلح‌طلب او به جهان بوده باشد، اما شاه‌بیت (ترجیع‌بند) این ترانه از یوکو اونو همسر جان لنون است. وی که کودکی خود را طی جنگ جهانی دوم در ژاپن گذرانده‌است، جملاتی این‌چنینی را در حدود سالهای دههٔ ۱۹۶۰ پیش از آنکه لنون را ملاقات کرده باشد در اشعارش آورده‌است. در مصاحبه‌ای که چهار روز پیش از قتل لنون انجام شده‌است، او اذعان می‌کند که یوکو هم باید به عنوان تصنیف‌گر این ترانه شناخته شود. در همین مصاحبه او اعتراف کرده‌است که در زمان انتشار این ترانه، اعلام نقش یوکو در مورد متن ترانه را نمی‌توانسته بدلیل دید بسیار مردانه‌اش بپذیرد.در هر صورت این ترانه به مشهورترین ترانهٔ لنون و امضایی برای او تبدیل شد.


تصور کن اگه حتی تصور کردنش سخته!
جهانی که هر انسانی تو اون خوشبخته خوشبخته!
جهانی که تو اون پول و نژاد و قدرت ارزش نیست!
جواب هم‌صدایی‌ها پلیس ضد شورش نیست!
نه بمب هسته‌ای داره، نه بمب‌افکن نه خمپاره!
دیگه هیچ بچه‌ای پاشو روی مین جا نمی‌زاره!
همه آزاده آزادن، همه بی‌درد بی‌دردن!
تو روزنامه نمی‌خونی، نهنگا خودکشی کردن!

جهانی را تصور کن، بدون نفرت و باروت!
بدون ظلم خود کامه بدون وحشت و طاغوت!
جهانی را تصور کن، پر از لبخند و آزادی!
لبالب از گل و بوسه، پر از تکرار آبادی!

تصور کن اگه حتی تصور کردنش جرمه!
اگه با بردن اسمش گلو پر میشه از سرمه!
تصور کن جهانی را که توش زندان یه افسانه‌س!
تمام جنگای دنیا، شدن مشمول آتش‌بس!
کسی آقای عالم نیست، برابر با هم‌اند مردم!
دیگه سهم هر انسانِ تن هر دونه‌ی گندم!
بدون مرزو محدوده، وطن یعنی همه دنیا!
تصور کن تو می‌تونی بشی تعبیر این رویا!


تصوّر کن - سیاوش قمیشی

بعد از سکوت، موسیقی بهترین وسیله برای بیان ناگهفته‌هاست.

تصوّر کن - سیاوش قمیشی

afshari_2000_7