آهنگ تو میای در نظرم مهستی

دروغ نگو آینه
که من هنوز جوونم

واسه دلای خسته
بازم می خوام بخونم

بنازم این نفس رو
که من رو یاری کرده

سالهای ساله عشقو
تو رگها جاری کرده

تو این قفس می مونم
تا بتونم بخونم

تو این قفس می مونم
تا بتونم بخونم
.
.
.
خدا خدای دلها
نذار که خاموش بشم

تو این همه هیاهو
نذار فراموش بشم

مرگ واسم شیرینه
اگه بناست نخونم

شکسته بال و خاموش
چه فایده که بمونم
.
.
.
.
بدبختی ما 
گناه بیگانه نبود

پیوند ِ من و شما
صمیمانه نبود

بودیم به ظاهر
همه مشتاق وطن

در باطن ِ ما
نقشی از آن خانه نبود
.
.
.
.
خدا خدای دلها
نذار که خاموش بشم

تو این همه هیاهو
نذار فراموش بشم

مرگ واسم شیرینه
اگه بناست نخونم

شکسته بال و خاموش
چه فایده که بمونم

بنازم این نفس رو
که من رو یاری کرده

سالهای ساله عشقو
تو رگها جاری کرده

تو این قفس می مونم
تا بتونم بخونم

تو این قفس می مونم
تا بتونم بخونم
.
.
.
دروغ نگو آئینه
که من هنوز جوونم

واسه دلای خسته
بازم می خوام بخونم

بنازم این نفس رو
که من رو یاری کرده

سالهای ساله عشقو
تو رگها جاری کرده

تو این قفس می مونم
تا بتونم بخونم

تو این قفس می مونم
تا بتونم بخونم

آهنگ آینه هایده

آزادی ای شادی! آزادی! ای شادیِ آزادی! روزی که تو بازآیی، با این دل غم‌پرورد من با تو چه خواهم کرد! غم‌هامان سنگین است. دل‌هامان خونین است. از سر تا پامان خون می‌بارد. ما سر تا پا زخمی، ما سر تا پا خونین، ما سر تا پا دردیم. ما این دل عاشق را در راه تو آماج بلا کردیم. وقتی که زبان از لب می‌ترسید، وقتی که قلم از کاغذ شک داشت، حتی، حتی حافظه از وحشت در خواب سخن‌گفتن می‌آشفت، ما نام تو را در دل چون نقشی بر یاقوت، می‌کندیم. وقتی که در ان کوچۀ تاریکی شب از پی شب می‌رفت، و هول، سکوتش را بر پنجرۀ بسته فرو می‌ریخت، ما بانگ تو را، با فوران خون، چون سنگی در مرداب، بر بام و در افکندیم. وقتی که فریب دیو، در رخت سلیمانی، انگشتر را یک‌جا با انگشتان می‌بُرد، ما رمز تو را، چون اسم اعظم، در قول و غزل قافیه می‌بستیم. از می، از گل، از صبح، از آینه، از پرواز، از سیمرغ، از خورشید، می‌گفتیم. از روشنی، از خوبی، از دانایی، از عشق، از ایمان، از امید، می‌گفتیم. آن مرغ که در ابر سفر می‌کرد، آن بذر که در خاک چمن می‌شد، آن نور که در آینه می‌رقصید، در خلوت دل، با ما نجوا داشت. با هر نفسی مژدۀ دیدار تو می‌آورد. در مدرسه، در بازار، در مسجد، در میدان، در زندان، در زنچیر، ما نام تو را زمزمه می‌کردیم: آزادی! آزادی! آزادی! آن شب‌ها، آن شب‌ها، آن شب‌ها، آن شب‌های ظلمت وحشت‌زا، آن شب‌های کابوس، آن شب‌های بی‌داد، آن شب‌های ایمان، آن شب‌های فریاد، آن شب‌های طاقت و بیداری، در کوچه تو را جستیم. بر بام تو را خواندیم: آزادی! آزادی! آزادی! می‌گفتیم: روزی که تو بازآیی، من قلب جوانم را چون پرچم پیروزی برخواهم داشت. وین بیرق خونین را بر بام بلند تو خواهم افراشت. می‌گفتم: روزی که تو بازآیی، این خون شکوفان را چون دسته گل سرخی در پای تو خواهم ریخت. وین حلقۀ بازو را در گردن مغرورت خواهم آویخت. ای آزادی! بنگر! آزادی! این فرش که در پای تو گسترده‌ست، از خون است. این حلقۀ خون است. گل‌خون است . . . ای آزادی! از ره خون می‌آیی، اما می‌آیی و من در دل می‌لرزم: این چیست که در دست تو پنهان است؟ این چیست که در پای تو پیچیده‌ست؟ ای آزادی! آیا با زنجیر می‌آیی؟ . . . تهران، دیماه 1357 هوشنگ ابتهاج (هـ . الف. سایه) از مجموعه «یادگار خون سرو»

Azadi

Mahasti - Ashofteh - Harfeh - Akhar - Ra - Bezan

دانلود آهنگ خدا می داند گلپا

دسته های گل نهادن بر مزار من چه سود
در زمان بودنم یک شاخه گل دستم بده
دیگه این آخرِ کاره،آخرین سوت قطاره
هنوزم یکی سواره،هنوزم یکی پیاده
دیگه این آخرِ کاره
آخرین فرصت مونده،برای دیدن یاره
زندگی تعارف نداره،دیگه این آخرِ کاره
دیگه این اخرِ کاره

گلپا-دیگه این آخرِ کاره

بگو چه کنم

گر نمیدانی بدان غم در دل تنگم خانه کرده
کس نکرده با دلم کاری که غم جانانه کرده

خود تو دانی و دل منکز تو غم شد حاصل من
گرچه در هر محفلی این فتنه مرا دیوانه خواندی
گر نمیدانی بدان عشق تو مرا دیوانه کرده

عشق تو را در سینه ام با خون دل پرورده ام
از بی وفایی های تو در کوی جنون ره برده ام

عشق تو را در سینه ام با خون دل پرورده ام
از بی وفایی های تو در کوی جنون ره برده ام
اکنون که بی جرم و گنه سوزنده ما را
ای دل مکن بهر خدا با او مدارا
کنون که امیدی به سینه ندارم بگو چه کنم
بگو چه کنم
اگر دل خود را به او نسپارم بگو چه کنم
بگو چه کنم
بگو چه کنم

بگو چه کنم هایده

ساله های ساله ئه وینداری توم .........سالیان درازی كه عاشق تو هستم
 تو خوت دیزانی گیان و گیان گیان قه رزداری توم.....تو خودت میدونی جان حان جان كه بده كار تو هستم
 سا به س بو ره قیب شین وفریادکه....دیگه بسته برای رقیب گریه و ناله
 جاریکیش ذوستی گیان وگیان گیان هه ی قدیمیت یاد که..هر از چند گاهی از این دوست قدیمیت یادی كن
 ئازیز گوی مه که به قسه ی ئه م و ئه و ....عزیز من به حرف این و آن گوش نده
 روژی روناکم گیان و گیان گیان لی مه که به شه و...روزگار خوش و روشنایی را به شب تبدیل نكن
 خودا ده یزانی من بو تو چونم..تنها خدا میداندكه چه احساسی به شما دارم
 وه ک کووره ی ئاگر گیان وگیان گیان وه ی های له ده روونم.....درونم مانند كوره ی آتش است جان و جان و جان نسبت به تو
 هیچ خوشیم نه دی له رووی زه مانه ....هیچ خوشی از دست روزگار ندیدم
 بووم به نیشانه گیان وگیان گیان..هه ی بو تیروتانه..انگشت نما شدم برای طعنه مردم


ساله هاي ساله

دیدن روی تو و دادن جان مطلب ماست
 پرده بردار ز رخسار که جان بر لب ماست

بت روی تو پرستیم و ملامت شنویم
 بت پرستی اگر این است که این مذهب ماست

گرچه در مکتب عشقیم همه ابجدخوان
شیخ را پیر خرد طفل ره مکتب ماست

شرب می با لب شیرین تو ما راست حلال
 بی خبر زاهد از این ذوق که در مشرب ماست

نیست جز وصف رخ و زلف تو ما را سخنی
 در همه سال و مه این قصه ی روز و شب ماست

در تو یک یا رب ما را اثری نیست ولی
 قدسیان را به فلک غلغله از یا رب ماست

چرخ عشقیم و تو ما را چو مهی زیب کنار
 خون دل چون شفق و اشک روان کوکب ماست

این که نامش به فلک مهر جهان افروز است
 روشن است این که یکی ذره ز تاب و تب ماست

خواستم تا که شوم بسته ی فتراکش گفت
فرصت این بس که سرت خاک سم مرکب ماست
فرصت الدوله شیرازی

دکلمه اشعار متن برنامه گلها



ساقیا در ساغر هستی شراب ناب نیست
 و آنچه در جام شفق بینی به جز خوناب نیست

 زندگی خوشتر بود در پرده ی وهم خیال
 صبح روشن را صفای سایه ی مهتاب نیست

شب ز آه آتشین یک دم نیاسایم چو شمع
 در میان آتش سوزنده جای خواب نیست

 مردم چشمم فرو مانده است در دریای اشک
 مور را پای رهایی از دل گرداب نیست

 خاطر دانا ز توفان حوادث فارغ است
 کوه گردون‌سای را اندیشه از سیلاب نیست

 ما به آن گل از وفای خویشتن دل بسته ایم
 ورنه این صحرا تهی از لاله ی سیراب نیست

 آن چه نایاب است در عالم وفا و مهر ماست
 ورنه در گلزار هستی سرو و گل نایاب نیست

 گر تو را با ما تعلق نیست ما را شوق هست
 ور تو را بی ما صبوری هست ما را تاب نیست

 گفتی اندر خواب بینی بعد از این روی مرا
 ماه من در چشم عاشق آب هست و خواب نیست

 جلوه ی صبح و شکرخند گل و آوای چنگ
 دلگشا باشد ولی چون صحبت احباب نیست

 جای آسایش چه میجویی «رهی» در ملک عشق
 موج را آسودگی در بحر بی پایاب نیست

 رهی معیری
 

ساغر هستی

مگه تموم عمر چند تا بهاره
باقی مونده جز مختصری نیست
اینجور که گواهی میده قلبم
این شام سیه را سحری نیست

ببین چند تا بهار رفته و از تو خبری نیست
ببین چه کرده غم با من و از تو اثری نیست
یه وقت میای میبینی یه وقت میای میبینی
از این پرنده جز مشت پری نیست از این پرنده جز مشت پری نیست
مگه تموم عمر چند تا بهاره مگه تموم عمر چند تا بهاره
باقی مونده جز مختصری نیست

تا چشم به هم خورد شد آذر و شد دی
گفتی که میایی پس کی پس کی پس کی
عمر من خسته با یاد تو شد طی
گفتی که میایی پس کی پس کی پس کی

نذار که سر بره جام صبوری
طولانی تر از این بشه دوری
میگه صبر کنم چقدر و تا کی
میگه شاد باشم
آخه چه جوری آخه چه جوری

مگه تموم عمر چند تا بهاره مگه تموم عمر چند تا بهاره
باقی مونده جز مختصری نیست
تا چشم به هم خورد شد آذر و شد دی
گفتی که میایی پس کی پس کی پس کی
عمر من خسته با یاد تو شد طی
گفتی که میایی پس کی پس کی پس کی

نذار که سر بره جام صبوری
طولانی تر از این بشه دوری
میگه صبر کنم چقدر و تا کی
میگه شاد باشم
آخه چه جوری آخه چه جوری

مگه تموم عمر چند تا بهاره
باقی مونده جز مختصری نیست
اینجور که گواهی میده قلبم اینجور که گواهی میده قلبم
این شام سیه را سحری نیست
این شام سیه را سحری نیست


01_ Tamame Omr Chan Ta Bahare

خونده بودم مگه عمر چند تا بهاره ، می دونستم تو رو می بینم دوباره
حالا که به شوق دیدار اومدی ، فهمیدم که رسم یاری بلدی
باید هم پس از گذشت سالها ، خودت رو به آب و آتیش می زدی

خوش اومدی خوش اومدی ، تو رسم یاری بلدی
خوش اومدی خوش اومدی ، تو رسم یاری بلدی


* * * * *


غصّه رو می خوام فراموش کنم ، خبر بد نمی خوام گوش کنم
حرفی از آزار و سرکوب نزن ، تا می تونی حرف های خوب بزن

بگو سرزمین آزاد داری ، همه در سینه دلی شاد داری
بگو مردم همه باشهامتند ، بگو مثل سروهای خوش قامتند
بگو در حق گویی و حق طلبی ، مردم نجیب ما قیامتند

حالا که به شوق دیدار اومدی ، فهمیدم که رسم یاری بلدی
باید هم پس از گذشت سالها ، خودت رو به آب و آتیش می زدی

خوش اومدی خوش اومدی ، تو رسم یاری بلدی
خوش اومدی خوش اومدی ، تو رسم یاری بلدی


* * * * *


ما که سردار رستم زال داریم ، نگه تن خسته و بیمار داریم
نمی خوام از دل پُرغصّه و ناشاد بگی ، از گلویی که در آن شکسته فریاد بگی
نمی خوام از وحشت پرنده ی بی آشیون ، از رهاگشتن تیر و جور صیّاد بگی

حالا که به شوق دیدار اومدی ، فهمیدم که رسم یاری بلدی
باید هم پس از گذشت سالها ، خودت رو به آب و آتیش می زدی

خوش اومدی خوش اومدی ، تو رسم یاری بلدی
خوش اومدی خوش اومدی ، تو رسم یاری بلدی 

Track 05

می خوام ببینم گل عشق ، پشت درهای بسته
تو باغچه ی خاطره ها ، شکفته یا شکسته

می خوام بدونم که هنوز ، زینت روی طاقچه است
یا اینکه روی عکسمون ، گرد و غبار نشسته
یا اینکه روی عکسمون ، گرد و غبار نشسته


* * * * *


عکسی بگیر از خونمون ، اون خونه ی قدیمی
خاطره ها رو زنده کن ، با دست های صمیمی

تنی که داغه از تبت ، یار و دیاره اینجا
شاید که آروم بگیره ، با وزش نسیمی

خاطره هایی که برام ، هنوز نشونِ خونه ست
برای زنده بودنم ، قشنگ تربن بهونه ست

اون خونه ای که دیدنش ، خواب و خیاله انگار
اونجا که دیوار و درش ، از تو پُر از نشونه ست


* * * * *

می خوام ببینم گل عشق ، پشت درهای بسته
تو باغچه ی خاطره ها ، شکفته یا شکسته

می خوام بدونم که هنوز ، زینت روی طاقچه است
یا اینکه روی عکسمون ، گرد و غبار نشسته
یا اینکه روی عکسمون ، گرد و غبار نشسته


عکسی بگیر از خونمون ، اون خونه ی قدیمی
خاطره ها رو زنده کن ، با دست های صمیمی

تنی که داغه از تبت ، یار و دیاره اینجا
شاید که آروم بگیره ، با وزش نسیمی

Ahmad Hajian

Popular tracks