شاملو

یا بیامیز یا بیاموزم
//
مولوی
با صدای احمد شاملو
//
:موسیقی متن 
Für Alina , Arvo Pärt

در وصالت چه را بیاموزم

Barang Band - Man Bi To Hich

نه دل مفتون دلبندی نه جان مدهوش دلخواهی

 

 

 

نه بر مژگان من اشکی نه بر لبهای من آهی

 

 

 

نه جان بی نصیبم را پیامی از دلارامی

 

 

 

نه شام بی فروغم را نشانی از سحرگاهی

 

 

 

نیابد محفلم گرمی نه از شمعی نه از جمعی

 

 

 

ندارد خاطرم الفت نه با مهری نه با ماهی

 

 

 

كیم من آرزو گم كرده ای تنها و سرگردان

 

 

 

نه آرامی نه امیدی نه همدردی نه همراهی

 

 

 

گهی افتان و خیزان چون غباری در بیابانی

 

 

 

گهی خاموش و حیران چون نگاهی بر نظرگاهی

 

 

 

"رهی" تا چند سوزم در دل شبها چو كوكبها

 

 

 

به اقبال شرر نازم كه دارد عمر كوتاهی

رهی معیری

گلهای رنگارنگ 237 - بنان - ارکستر گل ها - جواد معروفی - سعدی

Nazanin

تکنوازی کمانچه در آواز ابوعطا

▨ نام شعر: قصیده‌ی آبی خاکستری سیاه (کامل‌ترین نسخه موجود با صدای شاعر)
▨ شاعر: حمید مصدق
▨ با صدای: شاعر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_________________
*این نسخه کامل‌ترین خوانش موجود از این قصیده، با صدای خود شاعر است، اگرچه با نسخه‌ی نهایی چاپ شده توسط شاعر، کم و بیشی هایی دارد در ادامه متن دکلمه شده آمده و در بخش هایی که بعدا کامل‌تر شده، سه نقطه ... گذاشته شده..*
────── ♪ ──────
من قامت بلند تو را در قصیده‌ای
با نقش ِ قلب ِ سنگ ِ تو، تصویر می‌کنم
...
در شبان غم تنهايي خويش
عابد چشم سخنگوي تو ام
من در اين تاريكي
من در اين تيره شب جان‌فرسا
زائر ظلمت گيسوي توام
...
شكن گيسوي تو
موج درياي خيال
كاش با زورق انديشه شبی
از شط گيسوي مواج تو من
بوسه زن بر سر هر موج گذر مي كردم
كاش بر اين شط مواج سياه
همه‌ی عمر سفر می‌كردم
...
وای، باران
باران
شيشه‌ی پنجره را باران شست
از دل من اما
چه کسی نقش تو را خواهد شست؟
آسمان سربی رنگ
من درون قفس ِ سرد ِ اتاقم دلتنگ
می‌پرد مرغ ِ نگاهم تا دور
وای، باران
باران
پر ِ مرغان نگاهم را شست

خواب رویای فراموشی‌هاست
خواب را دریابم
که در آن دولت ِ خاموشی‌هاست 
با تو در خواب مرا
لذت ناب هم‌آغوشی هاست

من شكوفايى گل‌هاى اميدم را در روياها مى‌بينم
و ندايى كه به من مى‌گويد
“گر چه شب تاريك است
دل قوى‌دار ، سحر نزديك است “

دل من در دل شب
خواب پروانه‌شدن مى‌بيند
مهر در صبح‌دمان داس به دست
خرمن خواب مرا مى‌چيند
آسمان‌ها آبى
پر ِ مرغان صداقت آبى‌ست
ديده در آينه‌ى صبح تو را مى‌بيند
از گريبان تو صبح صادق
مى‌گشايد پر و بال

تو گل سرخ منى
تو گل ياسمنى
تو چنان شبنم پاك ِ سحرى
نه
از آن پاك‌ترى
تو بهارى
نه
بهاران از توست
از تو مى‌گيرد وام
هر بهار اين همه زيبايى را
...
در سحرگاه سر از بالش خواب بردار
كاروان‌هاى فرومانده خواب از چشمت بيرون كن
باز كن پنجره را
تو اگر بازكنى پنجره را
من نشان خواهم داد
به تو زيبايى را
بگذر از زيور و آراستگى
من تو را با خود تا خانه‌ى خود خواهم برد
كه در آن شكوت پيراستگى
چه صفايى دارد
آرى از سادگي‌اش
چون تراويدن مهتاب به شب
مهر از آن مى‌بارد
باز كن پنجره را
من تو را خواهم برد
به عروسى عروسك‌هاى
کودک خواهر من 
كه در آن مجلس جشن
صحبتى نيست ز دارايى داماد و عروس
صحبت از سادگى و كودكى است
چهره‌اى نيست عبوس
کودک خواهر من
در شب جشن عروسى عروسك‌هايش مى‌رقصد
کودک خواهر من
امپراتورى پر وسعت خود را هر روز
شوكتى مى‌بخشد
کودک خواهر من نام تو را مى‌داند
نام تو را مى‌خواند
گل قاصد آيا
با تو اين قصه‌ى خوش خواهد گفت؟
باز كن پنجره را
من تو را خواهم برد
به سَرِ رود خروشان حيات
آب اين رود به سرچشمه نمى‌گردد باز
بهتر آن است كه غفلت نكنيم از آغاز
باز كن پنجره را
صبح دميد
...
و چه رویاهایی
که تبه گشت و گذشت
و چه پیوند صمیمیت‌ها
که به آسانی یک رشته گسست
چه امیدی، چه امید؟
چه نهالی که نشاندم من و، بی بر گردید
دل من می‌سوزد
که قناری‌ها را پر بستند
که پر پاک پرستوها را بشکستند
و کبوترها را
آه کبوترها را
و چه امید عظیمی به عبث انجامید

در ميان من و تو فاصله‌هاست
گاه می‌انديشم
می‌تواني تو به لبخندي اين فاصله را برداريی
تو توانايي بخشش داري
دست‌هاي تو توانايي آن را دارد
كه مرا
زندگاني بخشد
چشم‌های تو به من می‌بخشدی
شور عشق و مستي
و تو چون مصرع شعري زيبا
سطر برجسته‌اي از زندگي من هستي
...
من به بی‌سامانی
باد را می‌مانم
من به سرگردانی
ابر را می‌مانم
من به آراستگي خنديدم
من ژوليده به آراستگي خنديدم
سنگ طفلی، اما
خواب نوشين كبوترها را در لانه می‌آشفت
قصه‌ی بی سر و سامانی من
باد با برگ درختان می‌گفت
باد با من می‌گفت:
” چه تهيدستي مرد “
مرد باور مي‌كرد

من در آيينه رخ خود ديدم
و به تو حق دادم
آه مي‌بينم، می‌بينم
تو به اندازه‌ی تنهايی من خوشبختی
من به اندازه‌ی زيبايی تو غمگينم
ه اميد عبثي
من چه دارم كه تو را در خور ؟
هيچ
من چه دارم كه سزاوار تو؟
هيچ
تو همه هستي من، هستي من
تو همه زندگي من هستي
تو چه داري؟
همه چيز
تو چه كم داري؟ هيچ
ي تو در مي ابم
چون چناران كهن
از درون تلخي واريزم را
كاهش جان من اين شعر من است
آرزو مي كردم
كه تو خواننده ي شعرم باشي
راستي شعر مرا مي خواني ؟
نه ، دريغا ، هرگز
باورنم نيست كه خواننده ي شعرم باشي
كاشكي شعر مرا مي خواندي
...

حمید مصدق | آبی خاکستری سیاه | با صدای شاعر

عشقِ تو آتش جانا، زد بر دلِ من
بر بادِ غم داد آخر آب و گل من
رویِ تو چون دیده دل، بهتر ز لیلی
شد بندِ زنجیرِ دام، مجنون دلِ من
وصلِ تو مشکل مشکل، جان دادن آسان
یا رب کن آسان آسان، این مشکل من

بازخوانیِ تصنیفِ «عشقِ تو آتش جانا...» همایون شجریان

بخشی از کنسرت

پیش وجودت از عدم، زنده و مرده را چه غم؟
کز نفس تو دم به دم می شنویم بوی جان
پیش تو جامه در برم نعره زند که بر دَرم!
آمدنت که بنگرم، گریه نمی دهد امان


http://khosousi.com
https://fb.com/Khosousi
https://plus.google.com/+KhosousiM

محمدرضا لطفی - گریه نمی‌دهد امان

احمد شاملو  at دهانت به ظرافتِ شعر شهوانی‌ترینِ بوسه‌ها را به شرمی چنان مبدل می‌کند که جاندارِ غارنشین از آن سود می‌جوید تا به صورتِ انسان درآید. و گونه‌هایت با دو شیارِ مورّب، که غرورِ تو را هدایت می‌کنند و سرنوشتِ مرا که شب را تحمل کرده‌ام بی‌آنکه به ان

غریبانه - شعر و صدای ه.ا. سایه 
هوشنگ ابتهاج

گردید ، بگردید ، درین خانه بگردید
درین خانه غریبید ، غریبانه بگردید

یکی مرغ چمن بود که جفت دل من بود
جهان لانه ی او نیست پی لانه بگردید

یکی ساقی مست است پس پرده نشسته ست
قدح پیش فرستاد که مستانه بگردید

یکی لذت مستی ست ، نهان زیر لب کیست ؟
ازین دست بدان دست چو پیمانه بگردید

یکی مرغ غریب است که باغ دل من خورد
به دامش نتوان یافت ، پی دانه بگردید

نسیم نفس دوست به من خورد و چه خوشبوست
همین جاست ، همین جاست ، همه خانه بگردید

نوایی نشنیده ست که از خویش رمیده ست
به غوغاش مخوانید ، خموشانه بگردید

سرشکی که بر آن خاک فشاندیم بن تاک
در این جوش شراب است ، به خمخانه بگردید

چه شیرین و چه خوشبوست ، کجا خوابگه اوست ؟
پی آن گل پر نوش چو پروانه بگردید

بر آن عقل بخندید که عشقش نپسندید
در این حلقه ی زنجیر چو دیوانه بگردید

درین کنج غم آباد نشانش نتوان داد
اگر طالب گنجید به ویرانه بگردید

کلید در امید اگر هست شمایید
درین قفل کهن سنگ چو دندانه بگردید

رخ از سایه نهفته ست ، به افسون که خفته ست ؟
به خوابش نتوان دید ، به افسانه بگردید

تن او به تنم خورد ، مرا برد ، مرا برد
گرم باز نیاورد ، به شکرانه بگردید

غریبانه - شعر و صدای ه.ا. سایه

تکنوازی استاد جلیل شهناز در بیات ترک

احمد شاملو - روزگار غریبیست نازنین

مرا تو بی سببی نیستی... بامداد


چه بی تابانه می خواهمت

ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری!


چه بی تابانه تو را طلب می کنم!


بر پشت سمندی


گویی، نو زین


که قرارش نیست


و فاصله


تجربه ئی بیهوده ست


بوی پیرهنت


این جا، واکنون...


کوه ها در فاصله


سردند


دست، در کوچه و بستر


حضور مانوس دست تو را می جوید


و به راه اندیشیدن


یاس را، رج می زند


بی نجوای انگشتانت


فقط...


و جهان از هر سلامی خالی است

احمد شاملو/  ‏چه بی تابانه می خواهمت /  ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری

اشک رازیست - لبخند رازیست - عشق رازیست
اشک آن شب لبخند عشقم بود
قصه نیستم که بگویی - نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی - یا چیزی چنان که بدانی
من درد مشترکم مرا فریاد کن
درخت با جنگل سخن میگوید - علف با صحرا - ستاره با کهکشان
و من با تو سخن میگویم
نامت را به من بگو - دستت را به من بده
حرفت را به من بگو - قلبت را به من بده
من ریشه های تو را دریافته ام
با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام
و دستهایت با دستان من آشناست
در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زندگان
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام زیباترین سرودها را
زیرا که مردگان این سال عاشقترین زندگان بوده اند
دستت را به من بده - دستهای تو با من آشناست
ای دیریافته با تو سخن میگویم
بسان ابر که با توفان - بسان علف که با صحرا
بسان باران که با دریا - بسان پرنده که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن میگوید
زیرا که من ریشه های تو را دریافته ام
زیرا که صدای من با صدای تو آشناست

اشک رازیست - لبخند رازیست - عشق رازیست - احمد شاملو

هوای روی تو دارم نمی‌گذارندم
مگر به کوی تو این ابرها ببارندم

مرا که مست توام این خمار خواهد کشت
نگاه کن که به دست که می‌سپارندم

مگر در این شب دیر انتظارِ عاشق‌کُش
به وعده‌های وصال تو زنده دارندم

غمم نمی‌خورد ایام و جای رنجش نیست
هزار شکر که بی غم نمی‌گذارندم

سری به سینه فرو برده‌ام مگر روزی
چو گنج گم‌شده زین کنج غم برآرندم

چه باک اگر به دل بی‌غمان نبردم راه
غم شکسته‌دلانم که می‌گسارندم

من آن ستارۀ شب زنده‌دار امّیدم
که عاشقان تو تا روز می‌شمارندم

چه جای خواب که هر شب محصّلان فراق
خیال روی تو بر دیده می‌گمارندم

هنوز دست نَشسته‌ست غم ز خون دلم
چه نقش‌ها که ازین دست می‌نگارندم

کدام مست، می از خون سایه خواهد کرد
که همچو خوشۀ انگور می‌فشارندم

احمد شاملو - روزگار غریبیست نازنین

Ala93

Recent comments

Dariush

User 401833486

Sirwan

Amir

Related tracks