دمام زنی

چنگ دل | غلامرضا کویتی‌پور

سسیمه یوخدی سس ورن دانش منیله فاطمه.سلیم موذن زاده اردبیلی

میان خیمه ای غمگین بازگو کننده حال بیقرار حضرت زینب(س) در روز عاشورا در میان خیمه هاست که از طرفی باید طفلان خیمه را آرام کند و از طرفی خود در دل گریان و نالان است. تا اینکه خود را به جایی می رساند تا صحنه ی جنگ را ببیند و پیکر امام حسین (ع) را مشاهده می کند که بر زمین افتاده و خونین است و … می خواهد که  خود را به برادرش برساند اما برادر به او اشاره می کند که به خیمه ها بازگردد و او ناچار, گریان و نالان به خیمه ها باز می گردد …

میان خیمه ای غمگین نشسته زینب نالان
دو چشمش منتظر بر در، دلش در صحنه ی میدان

دمی بگذشته و صوت حسین بر او نمی آید
به گوش او فقط آید صدای شیهه ی اسبان

صدای آه و افغان یتیمان صبر او برده
به کف آبی ندارد از برای آن همه عطشان

ز فریاد و ز افغان حرم شد محشری بر پا
ولی زینب کند اشک خود از چشم حرم پنهان

به خیمه دختری کوچک بُوَد بی تاب بابایش
دمادم گیرد از عمّه سراغ باب خود نالان

نمی داند سوالش را چگونه بر دهد پاسخ
که او خود منتظر مانده که آید خسروِ خوبان

میان خیمه ای دیگر شهیدان خفته اند در خون
یتیمان حرم بر آن به خون آغِشتِگان نالان

رباب از داغ اصغر اشک ریزان و پریشان است
لب عطشان اصغر کی شود از خاطرش پنهان

پر از اندوه و واویلا فضای خیمه ها گشته
ولی زینب دلش فکر حسین و این همه عدوان

زمانی اینچنین بگذشت و صبر از دست زینب رفت
گهی خاموش بنشسته گهی ایستاده و حیران

پر از اندوه و واویلا فضای خیمه ها گشته
ولی زینب دلش فکر حسین و این همه عُدوان

زمانی اینچنین بگذشت و صبر از دست زینب رفت
گهی خاموش بنشسته گهی ایستاده و حیران

نمی دانست چرا قلبش تلاطم ها چنین دارد
که گویی لحظه ای دیگر رود از پیکر او جان

برون از خمیه گردید و به تلّی مرتفع ایستاد
وُرا یک صحنه ای جانسوز برابر گشته با چشمان

میان قتلگه جسم پر از چاک برادر دید
که از اسبش فرو افتاده و در خاک و خون غلتان

فغان از دل کشید آن دم که با چشمان خود می دید
به روی سینه ی مولا نشسته شمر بی ایمان

نهاده خنجرش جای دو لب های رسول الله
کنار پیکر مولا نشسته فاطمه گریان

شتابان سوی میدان شد پریشان زینب کبری
زدی بر سر کشیدی ناله ها از سینه ی سوزان

چو مولا دید زینب را که عزم مقتلش کرده
اشارت کرد برگردد به خیمه خواهر نالان

به خیمه رفت زینب در پی فرمان ثارالله
تنش تا خیمه برگشته دلش جا مانده در میدان

نفس در سینه ها حبس و حرم مبهوت زینب شد
کسی آگه نبود از حالت محنت کش دوران

سکوتی سخت و جان فرسا که بر آن خیمه حاکم بود
شکسته شد به یک لحظه به آه و ناله ی نسوان

نمی دانست چه گوید او که چشمانش چه می دیده
و یا چون بر دهد تسکین دل غمدیده ی آنان

ز میدان، اسب خونین چون به خیمه دیده تر آمد
به یک دم گشت آن مرکب غریق بوسه ی طفلان

نگون زین گشته خونین یال و مجروح هست و بی صاحب
زند گه بر زمین سر را بریزد اشک از چشمان

غباری سخت بگرفته سر و یال پر از خونش
سکینه گویدش بابا کجا افتاده در میدان

تو گویی بحر ماتم را نباشد ساحلی دیگر
اسیر و مات طوفان بلا کشتی و کشتیبان

قیام سرخ عاشورا تداوم یافته اما بود
به یک سویی زنی تنها به یک سو لشکر عُدوان
به یک سویی زنی تنها به یک سو لشکر عُدوان

میان خیمه ای غمگین...مداحی: ایمان میرشکاری)
(مسجد دهدشتی بوشهر

میان خیمه ای غمگین نشسته زینب نالان.....نوحه ی بوشهری

چـنگ دل ، کویتی پور

من زینبم - نوحه یزد محرم / Man Zeinabam - Muharram Noha, Yazd

عجب سروی، عجب ماهی، عجب یاقوت و مرجانی
عجب جسمی، عجب عقلی، عجب عشقی، عجب جانی
عجب لطف بهاری تو، عجب میر شکاری تو
دران غمزه چه داری تو؟ به زیر لب چه می‌خوانی؟
عجب حلوای قندی تو، امیر بی‌گزندی تو
عجب ماه بلندی تو، که گردون را بگردانی
عجبتر از عجایبها، خبیر از جمله غایبها
امان اندر نواییها، به تدبیر، و دوا دانی
ز حد بیرون به شیرینی، چو عقل کل بره بینی
ز بی‌خشمی و بی‌کینی، به غفران خدا مانی
زهی حسن خدایانه، چراغ و شمع هر خانه
زهی استاد فرزانه، زهی خورشید ربانی
زهی پربخش، این لنگان، زهی شادی دلتنگان
همه شاهان چو سرهنگان غلامند، و توسلطانی
به هر چیزی که آسیبی کنی، آن چیز جان گیرد
چنان گردد که از عشقش بخیزد صد پریشانی
یکی نیم جهان خندان، یکی نیم جهان گریان
ازیرا شهد پیوندی، ازیرا زهر هجرانی
دهان عشق می‌خندد، دو چشم عشق می‌گرید
که حلوا سخت شیرینست و حلواییش پنهانی
مروح کن دل و جان را، دل تنگ پریشان را
گلستان ساز زندان را، برین ارواح زندانی
بدین مفتاح کوردم، گشاده گر نشد مخزن
کلیدی دیگرش سازم، به ترجیعش کنم روشن
توی پای علم جانا، به لشکرگاه زیبایی
که سلطان‌السلاطینی و خوبان جمله طغرایی
حلاوت را تو بنیادی، که خوان عشق بنهادی
کی سازد اینچنین حلوا جز آن استاد حلوایی؟!
جهان را گر بسوزانی، فلک را گر بریزانی
جهان راضیست و می‌داند که صد لونش بیارایی
شکفتست این زمان گردون بریحانهای گوناگون
زمین کف در حنی دارد، بدان شادی که می‌آیی
بیا، پهلوی من بنشین، که خندیم از طرب پیشین
که کان لذت و شادی، گرفت انوار بخشایی
به اقبال چنین گلشن، بیاید نقد خندیدن
تو خندان‌روتری یا من؟ کی باشم من؟ تو مولایی
توی گلشن منم بلبل، تو حاصل بنده لایحصل
بیا کافتاد صد غلغل، به پستی و به بالایی
توی کامل منم ناقص، توی خالص منم مخلص
توی سور و منم راقص، من اسفل تو معلایی
چو تو آیی، بنامیزد، دوی از پیش برخیزد
تصرفها فرو ریزد به مستی و به شیدایی
تو ما باشی مها ما تو، ندانم که منم یا تو
شکر هم تو، شکر خا تو، بخا، که خوش همی خایی
وفادارست میعادت، توقف نیست در دادت
عطا و بخشش شادت، نه نسیه‌ست و نه فردایی
به ترجیع سوم یارا، مشرف کن دل ما را
بگردان جام صهبا را، یکی کن جمله دلها را
سلام علیک ای دهقان، در آن انبان چها داری؟
چنین تنها چه می‌گردی؟ درین صحرا چه می‌کاری؟
زهی سلطان زیبا خد، که هرکه روی تو بیند
اگر کوه احد باشد، بپرد از سبکساری
مرا گویی: « چه می‌گویی؟ » حدیث لطف و خوش خویی
دل مهمان خود جویی، سر مستان خود خاری
ایا ساقی قدوسی، گهی آیی به جاسوسی
گهی رنجور را پرسی، گهی انگور افشاری
گهی دامن براندازی، که بر تردامنان سازی
گهی زینها بپردازی، کی داند در چه بازاری؟
سلام علیک هر ساعت، بر آن قد و بر آن قامت
بر آن دیدار چون ماهت، بر آن یغمای هشیاری
سلام علیک مشتاقان! بر آن سلطان، بر آن خاقان
سلام علیک بی‌پایان، بر آن کرسی جباری
چه شاهست آن، چه شاهست آن؟ که شادی سپاهست آن
چه ماهست آن؟ چه ماهست آن؟ برین ایوان زنگاری
تو مهمانان نو را بین، برو دیگی بنه زرین
بپز گر پروری داری، وگر خرگوش کهساری
وگر نبود این و آن، برو خود را بکن قربان
وگر قربان نگردی تو، یقین می‌دان که مرداری
خمش باش و فسون کم خوان، نداری لذت مستان
چرایی بی‌نمک ای جان، نه همسایهٔ نمکساری؟
رسیدم در بیابانی، کزو رویند هستیها
فرو بارد جزین مستی از آن اطراف مستیها

Mohsen Chavoshi - Amir e Bigazand (Harmless Ruler)

سرگشته حيران/کشتکار بوشهری
منم سرگشته حیرانت ای دوست کنم یکباره جان قربانت ای دوست
خليل آسابه شوق وصل كويت نهم سربرسرپيمانت اي دوست
دلی دارم در آتش خانه کرده میان شعله ها کاشانه کرده
دلی دارم که از شوق وصالت وجودم را زغم ویرانه کرده
من آن آواره بشكسته بالم ز هجرانت بتا رو بر زوالم
منم آن مرغ سرگردان و تنها پریشان گشته شد یکباره حالم
سحرسربرسرسجاده كردم دعایی بهر آن دلداده کردم
زحسرت ساغر چشمانم ای دوست لبالب يكسره از باده كردم
دلا تا کی اسیر یاد یاری؟ زهجر یار تا کی داغ داری؟
بگو تا کی زشوق روی لیلی تو مجنون پریشان روزگاری؟
پریشانم، پریشان روزگارم من آن سرگشته ی هجر نگارم
کنون عمریست با امید وصلت درون سینه آسایش ندارم
زهجرت روز و شب فریاد دارم زبیدادت دلی ناشاد دارم
درون کوهسار سینه خود هزاران کشته چون فرهاد دارم
چرا ای نازنینم بی وفایی؟ دمادم با دل من در جفایی
چرا آشفته کردی روزگارم عزیزم دارد این دل هم خدایی

حسین کشتکار...ای دوست

قدیمی‌ترین مداحی سلیم مؤذن‌زاده اردبیلی

- کربلایی جواد مقدم 
- شب سوم فاطمیه دوم - ۱۳۹۸/۱۱/۰۹
- هیئت بین الحرمین طهران

موذن زاده - (مداحی ترکی‌) گل اولورم چوخدی سوزوم اوغلی

Ale Taha Group 4

Recent comments

merlinmoon

Mohammad

Majid Rezaee

User 463376719

Related tracks