ذوقی چنان ندارد بی دوست زندگانی ... دودم به سر برآمد زین آتش نهانی
ای بر در سرایت غوغای عشقبازان ... همچون بر آب شیرین آشوب کاروانی
تو فارغی و عشقت بازیچه می‌نماید ... تا خرمنت نسوزد احوال ما ندانی
شهر آن توست و شاهی فرمای هر چه خواهی ... گر بی عمل ببخشی ور بی‌گنه برانی

غزل سعدی



محمّد رضا شجریان - آواز دیلمان

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم ... بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم
الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد ... مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم
جهان پیر است و بی‌بنیاد از این فرهادکش فریاد ... که کرد افسون و نیرنگش ملول از جان شیرینم
ز تاب آتش دوری شدم غرق عرق چون گل		بیار ای باد شبگیری نسیمی زان عرق چینم
جهان فانی و باقی فدای شاهد و ساقی		که سلطانی عالم را طفیل عشق می‌بینم
اگر بر جای من غیری گزیند دوست حاکم اوست ... حرامم باد اگر من جان به جای دوست بگزینم

 غزل حافظ


محمّد رضا شجریان - به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم

 به سر شوق سر کوی تو دیرم ... به دل، مهر مه روی تو دیرم 
بت من، کعبه من، قبله من ... تویی هر سو نظر سوی تو دیرم

کسی که ره به بیدادم بر نی ... خبر بر سرو آزادم بر نی
تمام خوبرویان جمع گردند ... کسی که یادت از یادم بر نی

بابا طاهر عریان

محمّد رضا شجریان - آواز دشتستانی

من آن نیم که دل از مهر دوست بردارم ... و گر ز کینه دشمن به جان رسد کارم
نه روی رفتنم از خاک آستانه دوست ... نه احتمال نشستن نه پای رفتارم
کجا روم که دلم پای بند مهر کسیست ... سفر کنید رفیقان که من گرفتارم
نه او به چشم ارادت نظر به جانب ما ... نمی‌کند که من از ضعف ناپدیدارم
اگر هزار تعنت کنی و طعنه زنی ... من این طریق محبت ز دست نگذارم
مرا به منظر خوبان اگر نباشد میل ... درست شد به حقیقت که نقش دیوارم
در آن قضیه که با ما به صلح باشد دوست ... اگر جهان همه دشمن شود چه غم دارم
به عشق روی تو اقرار می‌کند سعدی ... همه جهان به درآیند گو به انکارم
کجا توانمت انکار دوستی کردن ... که آب دیده گواهی دهد به اقرارم

غزل سعدی

محمّد رضا شجریان - یادواره استاد رضوی سروستانی

به من گفتی که دل دریا کن ای دوست ... همه دریا از آن ما کن ای دوست
دلم دریا شد و دادم به دستت ... مکش دریا ز خون پروا کن ای دوست
کنار چشمه ای بودیم در خواب ... تو با جامی ربودی ماه از آب
چو نوشیدیم از آن جام گوارا ... تو نیلوفر شدی من اشک مهتاب
تن بیشه پر از مهتابه امشب ... پلنگ کوه ها در خوابه امشب
به هر شاخی دلی سامون گرفته ... دل من در تنم بیتابه امشب

سیاوش کسرایی

(محمّد رضا شجریان - اشک مهتاب (تصنیف دشتی

ما سرخوشان مست دل از دست داده‌ايم ... همراز عشق و هم نفس جام باده‌ايم
بر ما بسي كمان ملامت كشيده‌اند ... تا كار خود ز ابروي جانان گشاده‌ايم
اي گل تو دوش داغ صبوحي كشيده‌اي ... ما آن شقايقيم كه با داغ زاده‌ايم
پير مغان ز توبه ما گر ملول شد ... گو باده صاف كن كه به عذر ايستاده‌ايم
كار از تو مي‌رود مددي اي دليل راه ... كانصاف مي‌دهيم و ز راه اوفتاده‌ايم
چون لاله مي مبين و قدح در ميان كار ... اين داغ بين كه بر دل خونين نهاده‌ايم
گفتي كه حافظ اين همه رنگ و خيال چيست ... نقش غلط مبين كه همان لوح ساده‌ايم

حافظ

محمّد رضا شجریان - تصنیف سرخوشان

دل از من برد و روی از من نهان کرد ... 		خدا را با که این بازی توان کرد
شب تنهاییم در قصد جان بود ... 		خیالش لطف‌های بی‌کران کرد
صبا گر چاره داری وقت وقت است		 ... که درد اشتیاقم قصد جان کرد

حافظ

محمّد رضا شجریان - دیلمان

غمم غم بی و همراز دلم غم ... غمم همصحبت و همراز و همدم
غمت مهله که مو تنها نشینم ... مریزا بارک الله مرحبا غم

بابا طاهر


محمّد رضا شجریان و عثمان محمد پرست - دشتستانی

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد ... 		عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
جلوه‌ای کرد رخت دید ملک عشق نداشت ... 		عین آتش شد از این غیرت و بر آدم زد
عقل می‌خواست کز آن شعله چراغ افروزد ... 		برق غیرت بدرخشید و جهان برهم زد
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز		 ... دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
دیگران قرعه قسمت همه بر عیش زدند		 ... دل غمدیده ما بود که هم بر غم زد
جان علوی هوس چاه زنخدان تو داشت ... 		دست در حلقه آن زلف خم اندر خم زد
 آن روز طربنامه عشق تو نوشت		 ... که قلم بر سر اسباب دل خرم زد
<حافظ>


محمّد رضا شجریان - کار عمل راست پنجگاه

بازت ندانم از سر پیمان ما که برد ... باز از نگین عهد تو نقش وفا که برد
چندین وفا که کرد چو من در هوای تو ... وان گه ز دست هجر تو چندین جفا که برد
بگریست چشم ابر بر احوال زار من ... جز آه من به گوش وی این ماجرا که برد
گفتم لب تو را که دل من تو برده‌ای ... گفتا کدام دل چه نشان کی کجا که برد
سودا مپز که آتش غم در دل تو نیست ... ما را غم تو برد به سودا تو را که برد
توفیق عشق روی تو گنجیست تا که یافت ... باز اتفاق وصل تو گوییست تا که برد
جز چشم تو که فتنه قتال عالمست ... صد شیخ و زاهد از سر راه خدا که برد
سعدی نه مرد بازی شطرنج عشق توست ... دستی به کام دل ز سپهر 
دغا که برد

<سعدی>

محمّد رضا شجریان - بازت ندارم از سر پیمان ما که برد

ای که دور از تو چون، مرغ پر شکسته ام

 بی تو در باغ غم، منتظر نشسته ام

 می نویسم امشب از صفای دل

نامه ای پر آرزو برای تو

که به دیدنم بیا

دور از این بهانه ها

تو طنین شعر عاشقانه ای

 همچو روح شادی زمانه ای

 تو بیا که بشکفد

... به لبم ترانه ای

چه شود گر بدهی جواب نامه ی مرا

 بنویسی دو سه جمله با کلام بی ریا

که در آنجا ز خیال من نمی شوی رها

پس از این هم نفریبد عشق دیگری تو را
 
می نویسم امشب از صفای دل

 نامه ای پر آرزو برای تو

 که به دیدنم بیا

 دور از این بهانه ها

تو طنین شعر عاشقانه ای

همچو روح شادی زمانه ای

تو بیا که بشکفد

... به لبم ترانه ای



محمّد رضا شجریان - نامه ای برای تو

تو را سریست که با ما فرو نمی‌آید ... 		مرا دلی که صبوری از او نمی‌آید
کدام دیده به روی تو باز شد همه عمر		 ... که آب دیده به رویش فرو نمی‌آید
جز این قدر نتوان گفت بر جمال تو عیب		 ... که مهربانی از آن طبع و خو نمی‌آید
چه جور کز خم چوگان زلف مشکینت 		... بر او فتاده مسکین چو گو نمی‌آید
اگر هزار گزند آید از تو بر دل ریش		 ... بد از منست که گویم نکو نمی‌آید
گر از حدیث تو کوته کنم زبان امید		 ... که هیچ حاصل از این گفت و گو نمی‌آید
گمان برند که در عودسوز سینه من		 ... بمرد آتش معنی که بو نمی‌آید
چه عاشقست که فریاد دردناکش نیست		 ... چه مجلسست کز او های و هو نمی‌آید
بشیر بود مگر شور عشق سعدی را		 ... که پیر گشت و تغیر در او نمی‌آید

<سعدی>

محمّد رضا و همایون شجریان - هم آوایی در شوشتری

مرا عاشقی شیدا ، فارغ از دنیا
تو کردی ، تو کردی
مرا عاقبت رسوا ، مست و بی پروا
تو کر دی ، تو کردی

نداند کس جانا چه کردی
چه ها کردی با ما چه کردی ؟

دو چشمم را دریا ، دُرافشان
گوهرزا تو کردی ، تو کردی

روان از چشم ما گهرها
دریاها ، تو کردی ، تو کردی

نه یک دم از جورت فغان کردم
نه دستی سوی آسمان کردم

منم اکنون چون خاک راهی
غباری در شام سیاهی

اگر مهری رخشد تو آن مهری
اگر ماهی تابد ، تو آن ماهی

اگر هستی پاید ، تو هستی
اگربودی باید ، تو بودی

بی لطف و صفا 
باشد به خدا

بی تو هستی ها

از دیدارت ، از رخسارت
ای جان بینم ، سرمستی ها

شمیم روح افزایی ،
مُشکی ، عودی

منیر بزم آرایی ،
چنگی ، رودی
چنگی ، رودی

<منیره طاها>

محمّد رضا شجریان - مرا عاشقی شیدا تو کردی

دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم	...	و اندر این کار دل خویش به دریا فکنم
از دل تنگ گنهکار برآرم آهی	...	آتش اندر گنه آدم و حوا فکنم
مایه خوشدلی آن جاست که دلدار آن جاست	...	می‌کنم جهد که خود را مگر آن جا فکنم
بگشا بند قبا ای مه خورشیدکلاه	...	تا چو زلفت سر سودازده در پا فکنم
خورده‌ام تیر فلک باده بده تا سرمست	...	عقده دربند کمر ترکش جوزا فکنم
جرعه جام بر این تخت روان افشانم	...	غلغل چنگ در این گنبد مینا فکنم
حافظا تکیه بر ایام چو سهو است و خطا	...	من چرا عشرت امروز به فردا فکنم

<حافظ>

محمّد رضا شجریان - گنبد مینا

دل از من برد و روی از من نهان کرد ... خدا را با که این بازی توان کرد
شب تنهاییم در قصد جان بود ... خیالش لطف‌های بی‌کران کرد
صبا گر چاره داری وقت وقت است	... که درد اشتیاقم قصد جان کرد
که را گویم که با این درد جان سوز ... طبیبم قصد جان ناتوان کرد
<حافظ>

جلیل شهناز - بداهه نوازی سه تار در دشتی

خشک آمد کشتگاه من
در جوار کشت همسايه
گرچه می‌گويند: می‌گريند روی ساحل نزديک
سوگواران در ميان سوگواران 
قاصد روزان ابری، داروگ! کی می‌رسد باران؟

بر بساطی که بساطی نيست 
در درون کومه‌ی تاريک من که ذرّه‌ای با آن نشاطی نيست
و جدار دنده‌های نی به ديوار اتاقم دارد از خشکيش می‌ترکد
 چون دل ياران که در هجران ياران 
قاصد روزان ابری، داروگ! کی می‌رسد باران؟
<نیما یوشیج >

محمّد رضا شجریان ـ داروگ

باز آی دلبرا که دلم بی قرار توست ... وین جان بر لب آمده در انتظار توست
در دست این خمار غمم هیچ چاره نیست ... جز باده ای که در قدح غمگسار توست
ساقی به دست باش که این مست می پرست ... چون خم ز پا نشست و هنوزش خمار توست
سیری مباد سوخته ی تشنه کام را ... تا جرعه نوش چشمه ی شیرین گوار توست
بی چاره دل که غارت عشقش به باد داد ... ای دیده خون ببار که این فتنه کار توست
ای سایه صبر کن که برآید به کام دل ... آن آرزو که در دل امیدوار توست

<هوشنگ ابتهاج>

علیرضا قربانی - بی قرار

ارغوان، شاخه همخون جدا مانده من
آسمان تو چه رنگ است امروز؟
آفتابي ست هوا؟
يا گرفته است هنوز؟
من در اين گوشه كه از دنيا بيرون است
آسمانی به سرم نيست
از بهاران خبرم نيست
اندر این گوشه ی خاموش فراموش شده
یاد رنگینی در خاطر من
گریه می انگیزد
ارغوانم آنجاست
ارغوانم تنهاست
ارغوانم دارد می گريد
ارغوان
اين چه رازی است كه هر بار بهار
با عزای دل ما می آيد
ارغوان، ارغوان
تو برافراشته باش
تو بخوان نغمه ناخوانده ی من
تو بخوان، تو بخوان، تو بخوان
<سایه>

علیرضا قربانی - ارغوان

همه شب نالم چون نی که غمی دارم
دل و جان بردی اما نشدی یارم
با ما بودی بی ما رفتی
چون بوی گل به کجا رفتی
تنها ماندم تنها رفتی

چون کاروان رود فغانم از زمین بر آسمان رود
دور از یارم خون می بارم

فتادم از پا به ناتوانی
اسیر عشقم چنان که دانی
رهائی از غم نمی توانم 
تو چاره ای کن که میتوانی
گر ز دل برآرم آهی 
آتش از دلم خیزد
چون ستاره از مژگانم
اشک آتشین ریزد

چون کاروان رود فغانم از زمین بر آسمان رود
دور از یارم خون می بارم
نه حریفی تا با او غم دل گویم
نه امیدی در خاطر که تو را جوبم

ای شادی جان سرو روان
کز بر ما رفتی
از محفل ما چون دل ما 
سوی کجا رفتی؟

تنها ماندم ، تنها رفتی
چو ن بوی گل به کجا رفتی؟
به کجائی غمگسار من 
فغان زار من بشنو بازآ

از صبا حکایتی ز روزگار من بشنو
بازآ بازآ سوی رهی 
چون روشنی از دیده ما رفتی
با قافله باد صبا رفتی

 ... تنها ماندم ، تنها ماندم
<رهی معیّری>

محمّد رضا شجریان ـ کاروان

رفت آن سوار، کولی با خود تو را نبرده 
شب مانده است تو با شب تاریکی فشرده 
کولی کنار آتش رقص شبانه ات کو؟ 
شادی چرا رمیده؟ آتش چرا فسرده؟ 
رفت آنکه پیش پایش دریا ستاره کردی 
دستان مهربانش یک قطره ناسترده 
می رفت گرد راهش از دود آه تیره 
نیلوفرانه در باد پیچیده تاب خورده 
سودای همرهی را گیسو به باد دادی 
 ... رفت آن سوار با خود یک تار مو نبرده
<سیمین بهبهانی>

همایون شجریان - کولی

محمّد رضا لطفی - بیات اصفهان

دلم دیوانه شد، دیوانه شد، دیوانه، دیوانه
دگر از خویشتن بیگانه‌ام، بیگانه، بیگانه
خوشا حال و خوشا وقت دو مفتون و دو دلداده
که غیر از عشقشان گیتی بود افسانه، افسانه
در این دریای بی‌ساحل، در این صحرای بی‌حاصل
به لب جان آمد از بس گفت دل، جانانه، جانانه
دلم دیوانه شد، دیوانه شد، دیوانه، دیوانه
دگر از خویشتن بیگانه‌ام، بیگانه، بیگانه
{می‌ای در ده مرا امشب که تنها در صف محشر
ز جا خیزم به یاد چشم تو مستانه، مستانه
کتاب عاقلان میخوان بهل شعر عمادالدین
دلش دیوانه شد دیوانه شد، دیوانه، دیوانه

<عماد خراسانی>


همایون شجریان - دلم دیوانه شد

چنان در قید مهرت پای بندم ... که گویی آهوی سر در کمندم
گهی بر درد بی درمان بگریم ... گهی بر حال بی سامان بخندم
نه مجنونم که دل بردارم از دوست ... مده گر عاقلی ای بیهوده پندم
<سعدی>

استاد غلام حسین بنان - آواز دیلمان

ابر می بارد و من میشوم از یار جدا
چون کنم دل به چنین روز ز دلدار جدا
ابر و باران و من و یار ستاده به وداع
من جدا گریه کنان ابر جدا، یار جدا
ای مرا در سر هر موی به زلفت بندی
چه کنی بند ز بندم همه یکبار جدا
دیده از بهر تو خونبار شده ای مردم چشم
مردمی کن مشو از دیده خونبار جدا

<امیرخسرو دهلوی>

Ali Mehrsoroush

Popular tracks