Name: 1159. عشق جان است عشق تو جان تر by Ali Nateq
Duration: 1 min 36 s
Description: منتخب فایل صوتی مولانا خوانی دکتر عبدلکریم سروش

لیک‌ من بی طریق و‌سامان تر

دیوان شمس 1

58دیوان شمس

▨ نام شعر: امشب (غزلواره‌ی شماره ۱۰)
▨ شاعر: اسماعیل خویی
▨ با صدای: اسماعیل خویی
▨ موسیقی: کیهان کلهر، آلبوم شهر خاموش
▨ نقاشی پرتره‌ی پوستر: اثر امیرمحمد قاسمی‌زاده
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ــــــــــــــــــــــــ
امشب نمی‌دانم چه باید کرد
امشب کسی در خانه‌ی من نیست
گیرم، برون از من 
تاکِ شب از انگورِ صدها کهکشان پر بار
گیرم خُم مهتاب هم سرشار
من با که نوشم
دُردِ شادی یا غم خود را
وقتی که مستی چون تو
هم‌پیمانه‌ی من نیست؟
دیروزها وقتی که شب می‌شد
من تازه
با صد بامدادِ تازه در جانم
آغاز می‌گشتم
روزِ سیاهِ نابه‌سامان را 
چون خواب تاریک پریشانی
نوردیده
سوی نوازش، سوی آرامش
سوی نگاه و خنده‌ی تو باز می‌گشتم
اما
امشب شبِ بی‌روزنی در من
تنها، تهی، تاریک، گسترده‌ست
امشب نمی‌دانم چه باید کرد
وین تیره‌ی دل‌سرد
با من نمی‌دانی چه‌ها کرده‌ست
با من نمی‌دانی چه‌ها کرده‌ست
با من نمی‌دانی چه‌ها کرده‌ست
▨ 
اسماعیل خویی

اسماعیل خویی | امشب

▨ نام شعر: چکامه‌ی کوچ
▨ شاعر: نادر نادرپور
▨ با صدای: نادر نادرپور
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
کمان سرخ شفق، ناوک کلاغان را
به بازوان کبودِ درخت‌ها انداخت
و زخم ملتهبِ لانه‌ها دهان وا کرد

کسی ز شهر خبر آورد؛
که خانه‌ها همه تاریک‌تر ز تابوت است
هوا هنوز پر از بوی خون و باروت است
تفنگ‌داران فانوس‌های روشن را
به دود و شعله بدل می‌کنند و می‌خندند
و هیچ مستی در کوچه‌ها نمی‌نالد
و هیچ بادی در برگ‌ها نمی‌خواند

کسی ز شهر خبر آورد؛
که عشق‌ها همه بیمارند
تمام پنجره‌ها چشم‌های تب‌دارند
که رقص چلچله‌ها را در آسمانِ بهار
به خواب می‌بینند
و رقص آدمیان را فراز چوبه‌ی دار
به یاد می‌آرند
و دارها همگی بارِ آدمی دارند

کسی ز شهر خبر آورد؛
که قتل‌عامِ گلِ قالی
به چکمه‌های گِل‌آلود، رنگِ خون داده‌ست
و دیگر آیینه، نیروی تندِ حافظه را
به بی‌حواسیِ پیری سپرده است
و ماه از سَرِ دیوارهای خشتی شهر
نگاه می‌کند آینه‌های خالی را
و پیش می‌آید تا گونه‌های خیسش را
به شیشه‌های کبود دریچه چسبانَد

چراغ می‌گوید:
که در سیاهی دهلیزِ انتظار کسی نیست
صدای زمزمه‌ی دوردستِ اشباح است
که از درون شبستان به گوش می‌آید
و شب ز باغ خبر می‌دهد که زرگرِ ابر
نمی‌تراشد دیگر نگینِ شبنم را
که تا سپیده‌دمان در عروسیِ گل‌ها
به روی پنجه‌ی لرزانِ برگ بنشاند

و باد می‌گوید:
که هیچ برگی بر شاخه‌ها نمی‌ماند
درخت جاذبه‌ی رقص را نمی‌داند
برهنه بر لب جوی ایستاده
و دست را به دعا سوی آسمان کرده ست
مگر پشیز مسین ستاره‌ای را باز
از این توانگرِ بی‌آبروی بستاند

زمین سراسر تاریک است
و هیچ نوری بازی نمی‌کند در آب
که انعکاسش بر طاقِ آسمان افتد

تو جامه‌دانِ سفر بربند
و رو به ساحلِ دیگر کن
مگر که در شبِ بی‌حاصلِ غریبی‌ها
غمِ تو دانه‌ی اشکی به خاک بفشاند
▨
نادر نادرپور
از کتاب گیاه و سنگ نه، آتش

نادر نادرپور | چکامه‌ی کوچ

▨ نام شعر: عماد خراسانی
▨ شاعر: شبی بر مزار خیام
▨ با صدای: شبی بر مزار خیام
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
خیام! بوی عشق دهد خاکِ کوی تو
امشب ز باده مست‌ترم کرده بوی تو

امشب به باده‌خانه‏ی عالم رسیده‏ام‏
بیهوده منّت از می و مینا کشیده‏ام‏

آری چو بخت رهبرم آمد به سوی تو
بس بود بهر مستیِ من، خاکِ کوی تو

عمری اگرچه باده‌خوری بوده کار من‏-
-هرگز نگشته مست دل غمگسار من‏

هرگز ز باده این همه مستی ندیده‏ام‏
وین سرخوشی ز باده‏پرستی ندیده‏ام‏

امشب بهار و ساغر می، مست‏کن‏تر است‏
مهتاب و آسمان و زمین رنگ دیگر است‏

گیسوی سنبل این همه هرساله چین نداشت‏
سلطان گُل جمال و جلالی چنین نداشت‏

آری شگفت نیست چو این‏جا مزار تُست‏
در این چمن به دیده‏ی نرگس غبار تست‏

ذرات این فضا همه مست‌اند و بی‏قرار
گل‏های این چمن همه دارند بوی یار

امشب ز جای خیز که مهمان رسیده است!‏
از ره عمادِ مست و غزل‌خوان رسیده است!‏

با یک سری که شور قیامت در آن بوَد
با یک دلی که دشمن دیرین جان بوَد

با حالتی خراب‏تر از کارِ روزگار
افتاد مست یکه و تنها بر این مزار

مهتاب‏روی باغ سفیدآب کرده است‏
از وجد غنچه خنده به مهتاب کرده است‏

مستانه باد، زلفِ سمن شانه می‏زند
خود را به باغ سرخوش و مستانه می‏زند

از راه دور ناله‏ی مرغی رسد به گوش‏
مرغی چو من که داده ز کف عقل و صبر و هوش‏

البته عاشقی‏ست جدا مانده از حبیب‏
وین ناله‏ها ز جور حبیب است یا رقیب؟‏

با ماه گرم درددلِ عاشقانه‏ایست‏
آهنگ او ز خانه خرابی فسانه‏ایست‏

این‌سان که او نوای غم‏انگیز سر کند
بسیار مشکل است که شب را سحر کند

مستانه سرگذاشته‏ام من به روی دست‏
با خویش گرم زمزمه‏ای سوزناک و مست‏

گردیده خاطرات، مجسم برابرم
وز اشک خود ز هر شبه با آبروترم‏

ای دل به راه عشق غم هست و نیست،نیست‏
هستیّ و نیستی به بَرِ عاشقان یکی‏ست‏

امشب ز باده آتش دل باد می‏زنم‏
دیوانه می‏شوم به خدا داد می‏زنم‏

ای اوستاد و رهبر مستان هوشیار!
برخیز می خوریم علی‏رغم روزگار

برخیز با عماد دمی هم‏پیاله شو
و ز سیر و گشت مبهم گردون بناله شو

من یک غزل بخوانم ار آن عاشقانه‏ها
تو یک ترانه سرکنی از آن ترانه‏ها

گاه از گلوی شیشه برآریم ناله‏ای‏
گاهی کشیم ناله و گاهی پیاله‏ای‏

باهم نوای عشق و جنون ساز می‏کنیم‏
می می‏خوریم و مشتِ فلک باز می‏کنیم‏

آن‏قدر در میان قفس داد می‏زنیم‏
کآتش به آشیانه‏ی صیاد می‏زنیم

پروانه‏وار سوخته، شب را سحر کنیم‏
با بال‏های سوخته با هم سفر کنیم‏

برخیز باده دارم و این باغ خلوت است!‏
ای میزبان مخواب که دور از فتوت است!‏

اما نه! هرکه رفت، دگر بار برنگشت‏
و ز سِرّ خاکِ تیره کسی باخبر نگشت‏

این گیر و دار عمر به غیر از خیال نیست‏
معلوم نیست حاصلِ این گیر و دار چیست‏

امشب عجب ز باده مرا فکر درهمی‏ست‏
با عالم خیال مرا باز عالمی‌ست‏

ورنه چو خاک گشته دل و آرزوی تو
بیهوده دل کند هوسِ جست‏وجوی تو

خیام من بخواب! که من هم بر آن سرم‏
کز این قفس به گلشن آزادگان پرم
▨
عماد خراسانی
اردیبهشت ماه ۱۳۲۴
ـــــــــ
در باب سرایش این شاهکار ادبی توسط عماد خراسانی، افسانه‌های مختلفی نقل شده است. اما آنچه مسلم است آنکه عماد این شعر را در شوق و تاثر از دیدار آرامگاه خیام سروده است.
ضمنا تذکر این نکته ضروریست که شعر در نسخه‌ی چاپی ابیاتی چند، بیش‌تر دارد. متن فوق، از روی صدای شاعر پیاده شده.

عماد خراسانی | شبی بر مزار خیام | با صدای شاعر

رضا براهنی - در رثای غزاله

منتخب فایل صوتی مولانا خوانی دکتر عبدلکریم سروش

1159. عشق جان است عشق تو جان تر

Ali Nateq

Recent comments

rostam rostaminejad

Milad Bonakdar

Mahdi

SUN

Related tracks