İNSAN OLMAZSA, OLMAZ İNSAN
	İnsanı insan yaşatır. Onu düştüğü yerden ancak insan kaldırır, yükselttir, yüceltir. İnsanlık için düşünebilmeyi, insanlık için gülebilmeyi yada acı çekebilmeyi denemezsek yaşamanın tadına nasıl varacağız.
	Kendi saltanatını tesis etme veya türlü menfaatleri kazanma adına insan haklarının gasp edildiği dünyada, zordur insanlığın ızdırabına ortak olmak. Her şeye rağmen bu gün birlikte bir adım atalım ne dersiniz? Sonu yalnızlıkla, anlaşılamamakla bitse bile yürüyelim yüreğimizin götürdüğü yere. İnsani olan hiçbir şeye yabancı kalmamaya söz verelim kendi kendimize. Hadi atalım yüklerimizi, sıradan olalım. İnsan olmak birazda sıradan olmaktır çünkü. Benliğin dar çerçevesinden çıkalım, süper egoların duvarlarını yıkalım. Yeniden büyük bir aşkla insandan insana uzanan bir sevgi atlasını çizelim. Çizelim insanlığa şefkat atlasını. Işıklar söndüğünde insan olmak zoruna gitmesin artık kimsenin. Problemlerin asıl kaynağını görelim. Zamanın huzursuzluğunu, vicdanlarımızın sesine kulak vererek dindirelim. Her şeyi yerli yerine koyalım. İdeolojileri dinleştirmeyelim; dinleri ideolojileştirmeyelim. Yedi kat gökten bize uzatılan o ipi -insanı karşılıksız sevmeyi- hayattan çözmeyelim. Allah'ın(cc) üzerine yemin ettiği insanı ötekileştirmeyelim. Kollarımızı yoran asırlık tabuları, dayatmaları, taassupları, korkuları olduğu yere bırakıp, bu sefer insana sarılalım. İlle de bir şeyi kıracaksak; kalpleri katılaştıran, ufukların önüne geçen taşları kıralım.
	Hayat bir insanlık sahnesi. Başkasını beklemeden önce, biz hatırı sayılır bir rol oynayalım. İnsanlığın kirli bir savaşa kurban gittiğini, boşalan şehirleri, köyleri, zorunlu göçleri, cinayetleri, açlığı yoksulluğu, haksızlığı görme yetimizi kaybetmeyelim. Fark edelim gidişatı, fark edelim ki savrulmasın insanlık geçici avuntularla. Savrukluğuna mazeret aramakla vakit kaybetmesin. Dilimizi içimize yuvarlamayalım bu kez. Mutluluğu ötekinin dramında arayanlara dur diyelim. bakışlarımız bulanmasın, bulanık camlardan bakmayalım hayata ve insana. Benliğimiz, kimliğimiz, ismimiz, insana duyacağımız sevdanın önüne geçmesin. Yaşayalım, anlatalım, paylaşalım. Tıpkı diğer çocukları düşünen merhametli ve meraklı bir çocuk gibi olalım. Olalım ki büyüyelim. Bu toprağın büyükleri gibi yaradılanı Yaradandan ötürü sevelim. Yaşatalım insanı hayat sahnesinden çekilmeden. Yaşama coşkusunu, dünyayı güzelleştirmeye dair heyecan ve umudunu yitirmek üzere olan insanlığa, yaşatma idealiyle bir kez daha ab-ı hayat sunalım. 
	"Ben"lik, "Biz"lik, "Siz"lik değil "İnsanlık" yaşasın...


Ali Rıza Bayazıt