روزگارا قصد ایمانم مکن / زآنچه می گویم پشیمانم مکن
کبریای خوبی از خوبان مگیر / فضل محبوبی ز محبوبان مگیر
گم مکن از راه پیشاهنگ را / دور دار از نام مردان ننگ را
گر بدی گیرد جهان را سربه‌سر / از دلم امید خوبی را مبر
چون ترازویم به سنجش آوری / سنگِ سودم را منه در داوری
چون که هنگام نثار آید مرا / حبّ ذاتم را مکن فرمانروا
گر دروغی بر من آرد کاستی / کج مکن راه مرا از راستی
پای اگر فرسودم و جان کاستم / آنچنان رفتم که خود می خواستم
هر چه گفتم جملگی از عشق خاست / جز حدیث عشق گفتن دل نخواست
حشمت این عشق از فرزانگی ست / عشق بی فرزانگی دیوانگی ست
دل چو با عشق و خرد همره شود / دست نومیدی از او کوته شود
گر درین راه طلب دستم تهی است / عشق من پیش خرد شرمنده نیست
روی اگر با خون دل آراستم / رونق بازار او می خواستم
ره سپردم در نشیب و در فراز / پای هشتم بر سرِ آز و نیاز
سر به سودایی نیاوردم فرود / گرچه دست آرزو کوته نبود
آن قَدَر از خواهش دل سوختم / تا چنین بی خواهشی آموختم
هر چه با من بود و از من بود نیست / دست و دل تنگ است و آغوشم تهی است
صبرِ تلخم گر بر و باری نداد / هرگزم اندوه نومیدی مباد
پاره پاره از تن خود می بُرم / آبی از خون دل خود می خورم
من در این بازی چه بردم؟ باختم / داشتم لعل دلی، انداختم
باختم، اما همی بُرد من است / بازیی زین دست در خوردِ من است
زندگانی چیست؟ پُر بالا و پست / راست همچون سرگذشت یوسف است
از دو پیراهن بلا آمد پدید / راحت از پیراهنِ سوم رسید
گر چنین خون می رود از گُرده ام / دشنه ی دشنام دشمن خورده ام

سرو بالایی که می بالید راست / روزگار کجروش خم کرد و کاست
وه چه سروی، با چه زیبی و فری / سروی از نازک دلی نیلوفری
ای که چون خورشید بودی با شکوه / در غروب تو چه غمناک است کوه
برگذشتی عمری از بالا و پست / تا چنین پیرانه سر رفتی ز دست
خوشه خوشه گرد کردی، ای شگفت / رهزنت ناگه سرِ خرمن گرفت
توبه کردی زآنچه گفتی ای حکیم / این حدیثی دردناک است از قدیم
توبه کردی گر چه می دانی یقین / گفته و ناگفته می گردد زمین
تائبی گر ز آن که جامی زد به سنگ / توبه فرما را فزون تر باد ننگ
شبچراغی چون تو رشک آفتاب / چون شکستندت چنین خوار و خراب؟
چون تویی دیگر کجا آید به دست / بشکند دستی که این گوهر شکست
کاشکی خود مرده بودی پیش ازین / تا نمی مردی چنین ای نازنین!
شوم بختی بین خدایا این منم / کآرزوی مرگ یاران می کنم
آن که از جان دوست تر می دارمش / با زبان تلخ می آزارمش
گرچه او خود زین ستم دلخونتر است / رنج او از رنج من افزونتر است
آتشی مُرد و سرا پُر دود شد / ما زیان دیدیم و او نابود شد
آتشی خاموش شد در محبسی / درد آتش را چه می داند کسی
او جهانی بود اندر خود نهان / چند و چون خویش به داند جهان
بس که نقش آرزو در جان گرفت / خود جهان آرزو گشت آن شگفت
آن جهان خوبی و خیر بشر / آن جهان خالی از آزار و شر
خلقت او خود خطا بود از نخست / شیشه کی ماند به سنگستان درست؟
جان نازآیین آن آیینه رنگ / چون کند با سیلی این سیل سنگ؟
از شکست او که خواهد طرف بست؟ / تنگی دست جهان است این شکست

پیش روی ما گذشت این ماجرا / این کری تا چند، این کوری چرا؟
ناجوانمردا که بر اندام مرد / زخمها را دید و فریادی نکرد
پیر دانا از پسِ هفتاد سال / از چه افسونش چنین افتاد حال؟
سینه می بینید و زخم خون فشان / چون نمی بینید از خنجر نشان؟
بنگرید ای خام جوشان بنگرید / این چنین چون خوابگردان مگذرید
آه اگر این خواب افسون بگسلد / از ندامت خارها در جان خلد
چشمهاتان باز خواهد شد ز خواب / سر فرو افکنده از شرم جواب
آن چه بود؟ آن دوست دشمن داشتن / سینه ها از کینه ها انباشتن
آن چه بود؟ آن جنگ و خونها ریختن / آن زدن، آن کشتن، آن آویختن
پرسشی کان هست همچون دشنه تیز / پاسخی دارد همه خونابه ریز
آن همه فریاد آزادی زدید / فرصتی افتاد و زندانبان شدید
آن که او امروز در بند شماست / در غم فردای فرزند شماست
راه می جستید و در خود گم شدید / مردمید، اما چه نامردم شدید
کجروان با راستان در کینه اند / زشت رویان دشمن آیینه اند
آی آدمها این صدای قرن ماست / این صدا از وحشت غرق شماست
دیده در گرداب کی وا می کنید؟ / وه که غرق خود تماشا می کنید

هوشنگ ابتهاج

AliSalemi

Popular tracks