از آثار منتشر نشده و نایاب استاد

عاشق آن باشد که چون آتش بود
گرم رو سوزنده و سرکش بود

درد و خون دل ببايد عشق را
قصه اي مشکل ببايد عشق را

ساقيا خون جگر در جام‌کن
گر نداري درد از ما وام‌کن

درد و خون دل ببايد عشق را
قصه اي مشکل ببايد عشق را

عشق را با کافري خويشي  بود     
 کافري خود مغز درويشي  بود

درد و خون دل ببايد عشق را
قصه اي مشکل ببايد عشق را

مرد کارافتاده بايد عشق را     
مردم آزاده بايد عشق را

تو نه کار افتاده اي نه عاشقي
مرده اي تو، عشق را کي لايقي

درد و خون دل ببايد عشق را
قصه اي مشکل ببايد عشق را
َ
هفت شهر عشق - عطار نیشابوری


عاشق آن باشد - شهرام ناظری - آلبوم ای حریفان

موسیقی مقامی مازندران - استاد محمد حسن طالبی
در این قطعه ، آواز صنم ( حقانی ) و نجمای شرق را در دو نوبت پی در پی اجرا میکند و برای هر نوبت یک بندِ دوبیتی از صنم را بلافاصله به یک بند از دوبیتی نجما پیوند می زند
در صنم بیشتر سبک گفتاری-آوازی حائز اهمیت است

محمد حسن طالبی - صنم و نَجمای شرق - مازندران- رادیونواحی

رها یوسفی اپرای عروسکی خیام

لبت کجاست؟ که خاک چشم به راه است

محمد مختاری

لبت کجاست؟ / سروده ی محمد مختاری / خوانش علیرضا ق

تَنِش 

باقر قربانی هویه 
 آهنگساز: ماهان فرزاد
_
خواب، سرگردان میان کوچه های شب
کوچه ها در پچ پچ تب
میخُرامد از فراز دشت های دور، با آرامشی سنگین،
                                                      نرم نرمک باد
داغ از هُرمِ نفسهایش
لحظه های تب زده، شب ناک،
 میدمد در کوچه های تنگ آبادی
آتش از سرشاخههای باد
                           میریزد
قطره های راز، از شب نقطه های دورخیزِ خیره
                                                     میبارد
بر مزار کومه های لخت آبادی

رودی از سرچشمۀ بنبست،
                                میخیزد
روح من جاری میان رود
رود، جاری از بُنِ احساس
آبخوردش چشمۀ بیآب اندیشه
کشتزارِ خشکِ احساساتِ همسایه
در هوای خالی مرداب
                          مدفون است
ابرهای کهنۀ چرکین بر این مرداب 
                                    گریان است
در نگاه شعله های شمع
 قطره های آتشین جامِ شب 
                             جاری است

رازناک فکر بکر دختری در جامه ای از نور
در خیال دفتری ممنوع
                        می جوشد.

می سراید، نغمه ها از یادهای دور یا نزدیک
                                          بر آتش
خاطرات سوگ پروانه:
- روزگاری بود، روزی بود
نهرهای زندگی از باوری سرشار
در عروق شهر،
                 جاری بود
در هوای نبض جنگلها، تپشهای محبت بود
سایه سار هر درختی، آبشار ریزش صوت قناری بود
هر چنار و نارون بید معلق، کاج

یادگار نازنینی بود

رازدار عشق «مجنون» شور «لیلی» بود
شعلۀ شمعی، چراغی، هیمه ای روشن
خانه هامان را
              صفا میداد

گاه گاهی نیز
با ادب فالی ز دیوان «لسان الغیب»
                             دل ها را،
                                  جلا میداد  
 
بر سپیدار و اقاقی
شور اوای کبوترهای عاشق بود
میربود آرامش از دیوارۀ مهتاب
زنگها را می زدود از چشم آئینه
رود را امواج سیمین دست و رو میشست
شب، کنار زهره و ناهید
در دل مهتابی دریاچه،
                        تن میشست
مرغ آتش خوار
در میان شعله های دوردست ماه
در دل مرداب میرقصید.

روزگاری بود، روزی بود

دختران کولیِ سرمسست
قلبها پر شور
در نگاه سبزشان امواج بیتاب رهایی
                                  نور افشان بود
آرزوهایشان کنار دست
در کپر هاشان کمی مانده به آبادی
یا کنار چادری آن سوی نخلستان،
                سرود مهر، میخواندند.
نوجوانانشان – (نفس ها گرم)
پیرهاشان- (مرد یا زن)
                          خود تفاوت چیست؟
زندگی را در میان دستهای پینه بسته ناز میکردند
سینه ها، بی کینه،
                    سرشار از صداقت بود
ناگهان در کودکی، طفل بهاران مرد
اوج رویش در نگاه خشک باران مرد
بلبل از نامهربانی چمن افسرد
گل ز داغ او به باغ زندگی پژمرد
ماهِ افسونگر – چراغ آسمان- خاموش
اهرمن با اورمزد اینک شده در جوش
شب، به ولگردی رها در کوچه های شهر
                             کوچه ها اما اسیر شب
                             جاده ها باریک
                             قاصدک، دلتنگ
«بوعطا» سر داده بر جای«چکاوک»
                                «غوک»
شب، کنار جاده، وامانده
بذر امواج سیاه از دامن چیندار
                            افشانده
بر سر هر روزن و هر بام
خوابگاه ایمن تردید گسترده
لایه لایه، بر هوا، دریا، زمین،
                         بر کوه،
 سفر ه های پر ز هیچ از هیچ گسترده
تا چه روید از نهال این شبِ تردید ناک مست!
؛؛
دخمۀ کوتاه من،
                  اینجاست
سایۀ لرزان این بید خزان آلود آبادی
تک درخت خشک تنهائی
جز به بامِ سایه بان گون، کومۀ کوتاه من
ناخن انگشت بر بام و درِ دیگرکسان
                                       هرگز نمیساید.
هیچکس اما نمیداند،
گناه از کیست!
لیک میدانم، من امّا خوب میدانم
دخمۀ کوتاه را جز این نمیشاید
بامهای پست را، جز این نمیباید
این گناه از ماست،
                     آری...
                           این گناه ماست...
                                            میدانم!
—
طرح جلد: مسعود مرگان

Aghazi Digar

Tension

Tension | تنش

شعر «بهاران برگ‌هاست» شعری است از احسان حقیقی‌نژاد، شعر مردمان حاشیه، مردمان حذف‌شده، آنها که در خیزش دی‌ماه و قیام آبان به میدان آمدند و راه آینده را روشن کردند. این شعر هم‌چنین شعر نبرد است، شعر مبارزه، شعر امید به آینده، به بهارانِ خجسته‌ی در راه. احسان حقیقی‌نژاد در این شعر به کردی و فارسی شعر می‌خواند و ندا می‌دهد که «مەردمەگه وهار هات».


بهاران برگ‌هاست
زلال آبشار
آرزوی ناتمام کودکان کار
خون تو
هیاهوی کوچه 
کودکان پشت بساط آلوچه
بر شعله‌ی زخم تو نشسته‌ام اینجا
بر چهارراه دود و گلوله و دیو و زره‌پوش
و آب می‌شود
آب می‌شود صخره‌ی یخین هراسم
این اشک نیست که فرو می‌چکد از چشمم
بر گُرگُر شکفته‌ی زخمت

بر گُرگُر زخم شکفته‌ات
دست و دلمان گرم می‌شود
از نیزارهای سوخته‌ی معشور
تا جنگل‌های به غارت‌رفته‌ی گیلان
تا مردمانی که درو می‌شوند
هر روز، هر کجا در رویای نان
از کوره‌پزخانه‌ها
از زورآبادها
از زخم‌ها و پینه‌ها
از لای دندان چرخدنده‌ها
از پشت دار قالی
از فراز دار
هااااای بگذار بنویسم، بگذار
با نی استخوان کتف شکسته‌ی خواهرت بنویسم
با ساق خونین برادرت بنویسم
مویه‌های مادران داغدار
مادران سیاه‌پوش
مادران روسری‌سپید
مادرحمید، فرزاد، پویا
مادر فاطمه، سحر، ثریا:
گلم پرپر شد از باد خزانی
شکسته ساقه‌اش در نوجوانی
بیا ای سوخته‌جان تا دم بگیریم
سرود مادران خاورانی

شەهیدم، نەوجوانم، ماڵ و مینم
وە داخد پا نیەکیشم تا بمینم
هزاران جار ئەگەر بمرم هەڵسم
هەتا ئەو رووژه ک حقد بسێنم

هزاران سهره پر خونین ببینی
لباس مادران مشکین ببینی
هزازان تلخ‌تر از این ببینی
که سفره‌ی ظالمی رنگین ببینی

رووڵەم کوشتی سزانن جەرگ و گیانم
کوتان بەیداخ خەم وە نیشتمانم
سەنگەر چووڵه و نیەکەم رووڵەی شەهیدم
هەتا رووژێ نەمینێدن سقانم

گلوله بر دل یارم نشسته
میان کوچه‌ها خون لخته بسته
نگه کن کام ظالم تا برآید
جنازه می‌برند دسته به دسته

زمسانەو زەلانه و خەم له پەی خەم
تەپ و تووزه و شەواره و سەردەوا و تەم
کەسێ پا نیەڵگرێ پەی داد ئایەم
نه گوودەرزێ نه زووراوێ نه رووسەم

جنازه می‌برند از کوی و برزن
جوان و نوجوان، از مرد و از زن
تن آبانمان در خون کشیدی
بمان چشم‌انتظار ماه بهمن

بنویسم
و با کلمات جاری شوم
بر کرانه‌ی کارون و زنده‌رود
بر دهان کف‌آلود سیمره، ارس
و تن ماهیان سیاه کوچک را
از گوشه گوشه‌ی این خاکستر سرد جمع کنم
همه را بریزم در کوله‌پشتی حافظه‌ام
و ببرم تا زمین‌های بایرمان
تا نامشان را یکایک، دانه دانه
بکاریم
تا شکوفه...
تا گل...
تا گندم...
تا گِردِ گُرگُر شکفته‌ی زخمت
تا گِردِ گُرگُر زخم شکفته‌ات
گروه گروه، دسته دسته
با خط و خاک‌خوردگی‌مان
آستین‌های چرک و کفش‌های پاره‌مان
نان بپزیم، ناااان
تا بوی آن
بوی بد دهان این نرکددخدای را از خانه‌هامان بزداید
پای بکوبیم و بخوانیم:

دنیای نک و نوار هات
رەنجێ کیشایم وە بار هات
وادەی سەیران یار هات
مەردمەگه وهار هات

قڵای زووردار وێران بی
سفرەی هەژار پڕ له نان بی
وه سەر چێ جزر زمسان بی
مەردمەگه وهار هات

پەروانەی خاڵ وه خاڵ هات
زەلان چێ و شەماڵ هات
دار بێ‌نز وەحاڵ هات
مەردمەگه وهار هات

دەنگ تەمۊره و شمشال
وێنەی کەپوو سوک باڵ
پەڕ کیشێدن ماڵەوماڵ
مەردمەگه وهار هات

سییه درارن له وەر
ساز و دێوڵ کەین خەوەر
دەورەی زاڵم چێ وه سەر
مەردمەگه وهار هات

چیمەن گوڵ خەی وه داوان
هەم جار چۊ جارجاران
غەریبەیل تیەن وە باوان
مەردمەگه وهار هات

بهاران برگ‌هاست. شعر و صدای احسان حقیقی‌نژاد

امشب شهادت نامه عشاق امضا می شود...

Dehati(دهاتي)

از توئیتر
کاور: رزیتا شرف‌جهان

مرغ سحر، مرغ بی‌ دل | بیمارستان جم، ۱۷ مهر

#اسماعیل #رضا_براهنی دکلمه #کسرا

بانگ‌نوا عنوان سری جدید برنامه‌های رادیو شهرزاد است. این برنامه نویسندگانی از سه نسل را گرد هم آورده: شهریار مندنی‌پور و حسین نوش‌آذر از نشریه‌ی وزین ادبی بانگ و امین انصاری از رادیو شهرزاد که در کنار مهنوش راد تولید و اجرای این پادکست را به عهده دارند.   

موسیقی:
تو مرو با صدای میلاد درخشانی
به روی آب اثر پیمان سلیمی

موسیقی پس‌زمینه:
Music: https://www.purple-planet.com

https://baangnews.net
http://amin-ansari.net
http://radioshahrzad.com

بانگ‌نوا: صدایی برای ادبیات داستانی ایران - قسمت اول | رادیو شهرزاد

Music is the last retreat for peace of mind. And I deeply believe that each music has its own way of making us recall a story, either sad or happy :)

لبت کجاست؟ / سروده ی محمد مختاری / خوانش علیرضا ق

Ali Reza's Music Diary

Related tracks