Rapper and Songwriter : Ali Sorena
Producer : Ali Sorena Sample From Penhan 2 And Soltan1(Karen Homayounfar)
Mix and Mastering : Alireza
Artwork : DejCrew
Executive Producer: Mehdi Niami
Sunday - 2019 02 September
شعر اجرا :علی سورنا
  آهنگ:علی سورنا -نمونه برداری شده از قطعات پنهان 2 و سلطان 1 اثر کارن همایونفر
میکس و مسترینگ:علیرضا
جلد:گروه دژ
مدیر هنری و اجرایی:مهدی نیامی
تاریخ انتشار:دوشنبه - 11 شهریور ۱۳۹۸
ورس اول
من و تو مثه همیم خوف می کنن می بیننمون
واسمون غلاف بلف می کنن
رپکنا منو خیلی دوست ندارن
مثه تو که خیابونا جلوت جفت می کنن
بچه سینه بتونا ،ترساشو صاف گذاشت تو کمر نامردا
جنده بازنده ها رفیق همن
تنهایی مبارک،برنده ها تنهان
داداشت دنیا رو جر میده
لخت تر از جیبش حنجرشه
سفت وایساده واسه جنگ 
تو می دونی یه دیوار که خودتی پنجرش حیف
زمستون از ترس لی لی میکرد
وقتی بهار تنت و نفله می کرد
از پشت زدتت الان نه ،تو کودکی
اسلحش گلوله رو گریه می کرد
کردن توی خون لقممونو 
دوتا کلمه که گذاشتن نقطمونو
من سحر میکنم با واژه ها
کیا زدنت بزنم جملشونو
انقدی هستی که خط میندازی روم
می باره چشات می باری روم
کردن زیر چکمه ها گردمونو
بیا نشون بدیم عرضمونو
یادته که گاهی هوا زشت می شد
میگفتم این چش می شد یهویی
از نفست بدتر می گرفتی
اینا رو ولش کن عشق چی شد؟
تک تهران هوا بد می بارید
قانونا میگفتن تو کاست چی داری؟
برجا ضر زدن پول چی داری؟
یاد تو افتادم  بشون گفتم برادر چی دارین؟
می بینی که زدنا،زدنا،میزنمشون تن لاغرتم منا
واسه بچه ها شون موزه می ساختن
اما اونا که نه نه هاشون تو روز می زایید
می یام از همونجا که سوز می گایید
تفنگم هنوزم زوزه میخواد 
بیا


"همخوان"

زیر سینم سیر سرخه
تو دود کرد رفتنت ،من کردم سرفه
آواره نصیب اون پل که زیر سنگینیای دیروز و امروز همیشه تو شکه
زیر سینم سیر سرخه
تو دود کرد رفتنت ،من کردم سرفه
آواره نصیب اون پل که بین سنگینیای دیروز و امروز همیشه تو شکه

"ورس دوم"

نوبت چشمی که ترشه شماست
ملکوت آسمونا عرش شماست
اون ابرا که سقف ما بودن
امروز می دونم که فرش شماست
خواهرا،پول،زندگی،پدر،مادرا،هرویین،خرابه ها
مهران درد
اوه،مهران پول نامرد
همه گازای کپسول نامرد
هرچی سلول دور نامرد
همه خاکای نمور نامرد
می بینی که زدنا
زدنا
می زنمشون ،تن لاغرتم منا
همه دردای مادرتم منا
فنا بریم هنوز،زود یه کم،کجا بری تکی؟
رپ کن بی میکروفون شعر شو
یه ورس دیگه رو باید راه بری هنوز که
سر نمی کنه کسی مثه من
صدای پولای گنده گوش منو کر نمی کنه ،نه
همه جراحتتم منا
نعره می کشیم تو رو داوران مست
با میم مادران
دود میشیم به قد یه خاورمیانه خاوران،کوه
زور پات اما نیست
دعوا داریم با برجا زمان نیست
بریدی یه خونه دیگه
مگه چی بوده تا الان؟

2019 01 September

Mehran

غرق تو تباهی / معلق بی فردا 
من نشستم پشت ارابه ی  مرگم 
شلاقم از جنس آتیش /جاده ها پر از سرب 
از آهن اسبم 
با درد که بی انتها شدیده 
یه بی راهه از تو جاده ها رمیده بود 
دستمو کردم تو سیاهی فهمیدم 
مرز بین دیدن و بلعیدن پدیده رو 
تا بوفالو ها گذشتن از کنارم این 
بی راهه های پر از سنگ و لاخ
شکستن استخون چرخ ارابه رو 
اما ادامه می داد اسب آهنی
لخته لخته جون/ هوای کدر 
زرد زرد نور / بعد مه 
تنفس جرم /آبشار خون 
رو ریه ی ترکیده ی زمین سرنگون 
گذشت تا تالار اول ...
بازار پرچما و کارزار و خطر و تباهی 
خوک خوک رو می درید 
پوک استخون مرده ها / زیر سم اسبم خورد می شد هر کنار 
خوک ها ی سیر دست ها رو جفت چشا / می ریزن اشک سوگ بالا سر کشته ها 
افسار کشیدم سرعتم شه کم / شیهه رو شنیدن و زل زدن به من 
....
حمله می کنن بهم / گیر می کنم تو شن 
می زنم شلاق و / می کنم هی
ارابه در نمیاد فرو می رم بین شن 
نزدیک شد خر و  خر / تا در اومد از تو چاله اسب آهنی 
به سمت تالار دوم ...
گله ی گرازا ی گنگ/ همون تالار زندگی که با سایه پر شد 
نفس کشیدیم دالان جرم رو 
راه رو بسته صخره / گله حاضره به حمله / گرازا دسته دسته / بعد فریاد حرکت 
می زنن به گرد راه / تو خط صاف 
با شعار جنگ تا افتخار ..
جنگ جنگ خون حط صاف/ سنگ از تو صخره می شد پرتاب 
لنگ لنگ گرازا به پیش / اونا حتی ندیدن اطرافشون رو 
گرازا ندیدن کجا می رن اونقدر/ غرق بودن که حتی سوالی نموند 
دونه دونه می خوردن تو صخره / صخره ها ریختن اما گرازی نموند 
رسید به تالار سوم ...
تالار عشق 
بدون چشم 
تیکه پاره آش و لاش 
آواز سحر می خوندم..
فریاد کشیدم به پیش بی نقاب 
اسبم پاشو کشید روی خاک 
ادامه رو پیاده میرم..
پشتم گلهای مرده / پیش گیر خار..
بعیده این مهیب جا بشه اصلا/ تو و  کلمه ها جاکش رنجن 
تو و کل این تابشت از دم / وقتی که رسیدن ارضا بشه طنزن 
اما با این همه از خودت پر کن / من سوز تو رو خوب می شناسم اوه اوه اوه ... 
بدون تو جسارت می خشکه / منو برم دار تا لباسم بیفته... 
اِاِاِنگار افتادم از ارتفاع
چشمامو باز کردم معلقم تو هوا 
نمی دونم تا کجا 
قراره ادامه بدم به این اضطراب 
عشق بوسه ی خون بود 
این تالار تا ابد لوپ سقوطه 
واسه ادامه ی جنگ/ رسید اسب آهنی و ارابه ی مرگ 
غرق تو تباهی /معلق بی فردا / من نشستم پشت ارابه ی مرگم 
شلاقم از جنس آتیش /جاده ها پر از سرب / از آهنه اسبم 
با درد که بی انتها شدیده / یه بی راهه از تو جاده ها رمیده بود 
دستمو کردم تو سیاهی فهمیدم / مرز بین دیدن و بلعیدن پدیده رو

Gavazn

Harkat (Arrabeye Marg) [Prod. Dehghan]

صحنه ی اول 
تو راسته ی بازار ماهی فروشا / غروب شلوغ بندر / ازدحام داد و ستد / عربده های بلند یه شهر 
مرطوب، شرجی / غرق عرق مردان یه سرزمین پر از رعشه و جنگ 
تو عرصه ی تنگ از همدیگه ..
یه تور سید جمعی / با اتصال مردن 
گره های فردی / از افتخار محکم 
و شکار و طعمه ان / گره های شل تر 
تو راسته ی بازار ماهی فروشا که صیاد و شکار هر دو یه لقمه ان 
ناخدا جلال /رئیس بزرگ بازار 
ترس ماهی گیرا / دستاش همیشه بوده یه اخطار 
عصبانی پر فریاد / عصبانی بود و عزادار 
سیاه بود از زخم / داد زد بیا تو اسد..
ناخدا جلال :
به تو نگفته بودم که مرزاتو بپا ؟
ول کردی که چی چاهتو داری دریا رو چه کار ؟
گفتم بگیر قلابو بکش دستاتو کنار از تور 
یادته گفتم بگیر دستاتو کنار و الا میذارم دستاتو کنار 
اسد:
جلال خلافم نگو
غلافم نکن 
اون چاه کوچیکه 
خواستم باشم کفافم نبود 
تازه چطور /به ما حرام به تو واجبه کی / دریا سند گرفته اصلا / کی شیش دانگش رو داده به تو ؟
ناخدا جلال:
اسد ....
این دریا ناموسته / کوری از نور فانوسته / کوری هنوز به والله / هنوز زبونت جاسوسته 
کور می کنید صحرا رو از رسیدن به ساحل فردا / میوه ی کوسه است سوغاتتون اگه بگیرید درخت دریا رو 
راوی :
اسد بی تاب و قرار دید واسه ادامه هیچ  راهی نداره 
اسد:
تو خفه شو راوی کی بی تاب و قراره ؟
این قصه بین ما و جلاله 
جلال دریا تو غروب فقره / همه خوندن سرود غرق 
چطور بگم به مردم دروغ برگ / بگم به دریا دروغ سد ؟
یه قلاب دادی دست ما / میگی از چاه بگیرید غذا
باز کن این بن بست لا مذهب را رو 
ما یاد می گیریم شنا رو /می کشیم همه کوسه ها رو 
سیاه کردی روز ما رو جلال 
ناخدا جلال :
اسد...
نمی بینی آماج حمله ی کوسه رو ؟
پاداش بدیم به دندونای تیز ؟
ساحل رو بدیم به تاراج؟
تو چه می دونی که پهن کردی تورت رو 
همه رو هم که خبر کردی 
اون راوی کی بود که قطع کردی بحث رو 
یه لحظه با کی صحبت کردی اسد؟
راوی :
من خالقتونم 
اسد:
خالق ما ؟ 
جلال این دیوانه که پا سفت کرده به قتل ما واسه ادامه ی شعر جدید رو بکش تا که وا بشه دریا ..
راوی :
یعنی من عاملم؟
ناخدا جلال و اسد :
بله خودتی عامل ما 
میندازیمت توی دریا خودت رو آماده بکن واسه شنا..

صحنه ی دوم
دست و پا می زنم تو این دریا ی بی ساحل / نمی دونم کجامو ساحل از کدوم راهه؟
نگه می دارم باز چشمای بی جونمو / من تو این دریای بزرگ شنا نمی دونم 

صحنه ی سوم
 تاره و تار
تاره و تار 
تاره و تار
تصویرا پشت غبار 
یه بچه فشار میده سینه امو آب می زنه بیرون از دهنم
با گیجی و مات 
می گم تو کی هستی ؟
میگه حصار بعد میره کنار 
پا میشم می بینم زیر چشاش کبوده 
یه قلاب توی کیفشه باهاش 
میره به سمت مرداب 
می پرسم اسم تو چی بود ؟ 
دوباره میگه حصار
من بچه ی اسدم / پدرم به جرم فتح دریا / دستاش موند توی دست جلاد ..
کیفشو وا می کنه میگه نگاه کن / دستاش هنوزم همرامه / تنها دلیل نفس هامه 
پا می شه پاهاشو می ده به راه / میگم کجا؟
میگه مرداب
میرم دنبالش..

Nakhoda Jelal [Prod. Dehghan]

صحنه ی اول
تو اون سالها بیابونی بود تو خاکه های داراب / بیابونی بی آب و علف 
تموم چشمه های جوشان آب تلف شد ..
جوونه ها قبل رسیدن به باغ / آروم می رفتن توی قصه خواب
کسی نموند جز چند خانوار / که بعد کلی کار کندن چند چاه آب
در کنار هم زندگی رو کردن آغاز /صبح کار و شخم شب دعا و آواز
بعد مدتی کارگر شد دعاها و زمینشون بارور شد ..
خرما، سیب، بادام کوچک / شدن آغاز بازار کوچک 
کشت پنبه نخ ریسندگی / روسری پوشیه تا شال کوچک
بابا باد و ننه صحرا توی اون فصل ها ازدواج کردن 
مدتی گذشت صحرا مادر شد یه دختر کوچیک اسمش رو گذاشت مریم 
مریم بزرگ شد با دار و قالی / همیشه افسرده و تار و خالی 
غمگین می پرسید از مادرش صحرا / که توی کل دنیا همین داراب رو داریم ؟
این سوال بود توی فکر مریم / توی داراب نبود به شکل مریم 
مگه انتهای رویا دارابه؟ 
همه فکر می کنن دنیا داربه .
صحنه ی دوم
گذشت و کارگر شد / کشت پنبه نخ ریسی بارور شد 
کدخدا با فکر صادرات پارچه/ دستور داد بکنن باز مرز رو
کم کم دهات دیلاق تالاب / تبدیل شد به ییلاق داراب
مالکین اطراف با خریدن ملک و زمین / شدن هم پیمان داراب
چکاد قد بلند فریبنده/ پسر یکی از ملاکین کوهستان 
حسادت پسر های توی داراب/ و حسرت دخترای زیر پوشیه 
آخرای هفته تو تعطیلات کوه/ توی داراب در حال گشتن بود 
اهل بیرون این کوی و برزن / شاید بهترین پاسخ سوال مریم بود 
چرا قدتون بلنده ؟ چرا نگاهتون با ما پر از فرقه ؟
چی شد که شدید مسافر داراب ؟ چی میگذره پشت کوه مجاور داراب؟
چکاد تو این گستره تنهاست / درگیر مریم شد و لکنت حرفاش 
بین این عشق یه دره فاصله است / بین پسر کوهستان و دختر صحرا 
نزدیک مریم می کشه نفس / شرم دختر رو می کشه عقب 
مریم تو فکرش با تکفیر کدخدا/ به دور پرنده ی عشق می کشه قفس 
هر روز همین بود پاشو پس می کشید / چکاد نقشه ای از هوس می کشید 
یا میای با من سمت کوه های کولی وش / یا به کدخدا می گم دارم مو های بریده ات رو 
مریم ترسید تو دست های زنجیر / گفت یه بازنده ام تو دست های تقدیر 
مو ج مو های بیرون از پوشیه / یعنی جزر و مد دریای تکفیر 
فردا تو بازار یه جنجال خون / راه افتاده بود تو چنگال شوم 
خبر بی عفتی دختر صحرا / چکاد ایستاد با چند تار مو..
قلب مریم یه گوشه چکید / رکاب زخمیه خون نگین
بعد تکفیر داراب / واسه مدتی خونه نشین شد 
ننه صحرا غم تو نگاش بود / می گفت این ننگ باید از ما جدا شه 
مادر نگام کن دامن من پاکه / اون موهای من نبود / موها م سر جاشه 
موهام سر جاشه 

صحنه ی سوم  
تا که یک روز داراب رو صدا کرد 
عزادارارو نگاه کرد 
شالش رو برداشت 
از حجابش دفاع کرد 
قصه به اونجا رسید که داراب با حیرت 
این گستاخی رو نگاه کرد 
دوباره تکفیر رو امضا کرد

Daar (Dastane Maryam) [Prod. Dehghan]

بخش اول 
آغاز قصه ی تلخ/ این بیماری همیشه مثل یه صحنه/ توی صورتمه
این که زندگی جنگه  و بگیر به چنگ اگه جایی رو می خوای 
قدرت اگه فردایی رو می خوای 
قصه ی درد مشترک تموم ترک های جامعه 
واسه نگاهی که انقدر کدر و تلخه 
یه لحظه بکن مجسم این جنگ رو / موفقیت یعنی قلبت رو کم کن 
می شکنیم تا راه هست مریضیم / پیش یعنی بالا پس یعنی زیر نقطه 
زندگی تو شعبده بازی  قدرت /آواز نداره زبون لکنت 
بیا پیک بزنیم با جرئت / هنوز باهات دارم صحبت 
چند سالی هست که با غم می خونم / اونا که منو دنبال کردن می دونن 
روزای کمی بود که رنگی بودم / زخمی شدم وقتی جنگ پیش اومد 
چقدر انسانی بود / از هر شکل یا هر چی تنت داری / یا کفشت / برسه تو دستت حقت 
حتی وقتی می گن نمی تونه شهرستانی 
رپ کردم واسه هدف بهترم / درجه یک امروز درجه یک ترم 
این واسه اونا که نسخ شعرمن / ادبیات بی ادب شعر بلد 
همه گنده هاتون هول سحرم شدن / وقتی کوبیدم قلم زنده امو تو هیپ هاپ 
زمان گفت می رم / منم فقط نوشتم 

همخوان 
هنو خونه ام تو کوله ام 
هنو کلی قدم تو کوله ام
هنو دستای قطع تو کو له ام 
هنو موی بلند تو کوله ام 
من مسافر زندگی ام اما 
هنو مردن تو کوله ام 
ولی باید زندگی کرد 
ولی باید زندگی کرد 

بخش دوم  
رشد کردم ولی فهمیدم باید یا خود کشی بکنم یا کشته بشم 
واسه امثال من یا جنگه یا مرگ اینو زد تو صورتم رخ گشنه ی شهرم 
یه زمینی که پوست نداره / زخم خونواده ی شب که روز نداره 
دیدم وطنتون نفوذ نداره / تو سر کسی که اتاقشو دوست نداره 
زخم ریزش آغاز جهش / یعنی گریز از مرکز و ناز مکش 
همه می شیم پاره تهش / بین دو کش آواره تهش 
دیگه آینه حسابی می بینه تنهام / فکر کردم به جون خونه می شینه حرفام 
اما کشیده شدم به سمت جلو /تا که بفهمم چی می گن ترسام 
گفتم هدفتو نطفه اش رو بکار / یا که واسه خونه اتون قدرت رو بخواه
شوخی نکن با خودت خسته شدی دیگه/ یه کلام نمی تونم نقطه اشو بزار 
یه طرف ساحل و سوختگی بود که پر شیرجه ی نزده و کوفتگی بود 
یه طرف یه دریای بزرگ که چشم توی چشمم دوخته می دوختم 
چشم 
ساحل رو زدم تو سینه ام / خسارت دریا رو دادم بره 
موندم روی جفت پاهام/ این دومی رو هم محاله یادم بره 
اشک ریختم رو خاک روحم/ دیدم حالم گله 
همون خونه ای که یه روزی بود انتخابم/ امروز فقط توش یه رباتم ولش...

همخوان 
هنو خونه ام تو کوله ام 
هنو کلی قدم تو کوله ام
هنو دستای قطع تو کو له ام 
هنو موی بلند تو کوله ام 
من مسافر زندگی ام اما 
هنو مردن تو کوله ام 
ولی باید زندگی کرد 
ولی باید زندگی کرد 

بخش سوم
منو خونه جور شدیم هر جور شده / رفتم تو خودم اونم رفت تو خودش 
کسی که پل بشه میون شکاف / یعنی باید بگذره از رو خودش 
مبارزه واژه ی من بود اصلا / نمی رفت بیرون هیچ جور از تو سرم 
من زندگی ام بیشتر از هیکلمه / والا خالشو می کوبیدم رو تنم 
دیدم ذهنم تو اتاق ایستاده/ که همه دیوارا غیر قاب هیچ کاره ان 
من اون کوچه رو ترک می کنم اما / اون کوچه هنوز سر جاش ایستاده 
معنا نمیده سکونت ولی تو جهان نمیشه دروغ کرد / اگه زمان بگیره عفونت از مکان نمی شه عبور کرد
ما هر دو میگیم زخم از ته دل / اما فرق داره من زیر ضربدره اسمم
تو انگشت رفت زیر پاشنه ی کفشت / من آدم افتاد تو دفتر شعرم 
هنوز رخ بی نقاب تو حجاب نمی ره لختیه باد / شعر من همین افتادناست / مهم نی چی دنیای تخمی بخواد
من دیوار بلند پشت خونه که می گرفت جلو نور آزاد رو ندیدم / رل سایه ها آزارم داد کارگردان این تاتر رو ندیدم 
موی رهای  آزادی رو قیچی قدرت گرفت از من و ما / به غیر اشک های درخت تصویر باد رو ندیدم

همخوان 
هنو خونه ام تو کوله ام 
هنو کلی قدم تو کوله ام
هنو دستای قطع تو کو له ام 
هنو موی بلند تو کوله ام 
من مسافر زندگی ام اما 
هنو مردن تو کوله ام 
ولی باید زندگی کرد 
ولی باید زندگی کرد 
...

Goriz Az Markaz ... [Prod. Dehghan]

صحنه ی اول 
باد پیچید تو مزرعه ی گندم / پشت زمینای خونه ی پدربزرگ 
اینجا کویره /گرم، خشک، سخت ،بزرگ 
گفتم یادته نواختی برامون/ با گندما سوت سوتک ساختی برامون 
اومد یادم اومد یادش و ساخت / سوت سوتک رو بازم نواخت 
بازم نواخت ...
 بادم نواخت..
گندما می رقصیدن...
 اون بازم نواخت
پشت به من بود ...وقتی برگشت دیدم ... چشمهاش درخشیدن .... 
ولی بازم نواخت ..
زندگی گاهی ورم می کنه / سعی کن آروم باش و متین 
سقوط کن به عمق رها شو  / مثل نفس های عمیق 
رهایی فرار نیست پشت هر گره / یه شیوه ی مبارزه است 
این رو به رو شدن یعنی لمس واقعیت / و فراری از پناهگاه متنفره
باد پیچید تو مزرعه ی گندم / گرم شدم من همه ی سرد رو 
ایستادم احساس از حضوم گذشت / اشک درد رو شست غروبم شکست 
باد پیچید تو مزرعه ی گندم / آزاد شدم من همه ی درد رو 
مرحم گذاشت رو زخم های بازم / ورودم به قعر .. سقوطم به زخم 

همخوان
این منم یه انسان سخت که دنبال صحنه می گرده 
جاری تو پهنای مرگ .. گرچه می ترسه 
بدون لحظه ای وقفه به سمت آینده 
اون گلوله ای که می شه شلیک هرگز به اسلحه بر نمی گرده 

صحنه ی دوم
در انتهای هر زمستان که دست ها و ساقه ها غروب می کند 
آخرین انار دنیا به روی سنگ فرشی از جنس خون غروب می کند 
در انتهای این تباهی /  انتهای این هوای بد 
  انتهای کوچه های یاس / بن بست ها غروب می کند 
در انتهای تن جان غروب می کند / در انتهای شب جهان غروب می کند 
در انتهای فقر نان غروب می کند / و در انتهای آخرین رعد و آخرین ستاره آسمان غروب می کند 
و باران غروب می کند .....
سواران غروب می کند 
نامداران غروب می کند 
تیر های چوبی از روی شونه های بردگان غروب می کند 
در این سراسر غرق تباهی آفتاب و آفتابگردان
و مزرعه های سرگردان غروب می کند 
اینجا که فواره ها جعل آبند 
آبشاران غروب می کند 
مثل تو که آخرین بند سرخ قامتت
به روی بومی از خیابان غروب می کند 
خیابان غروب می کند 
..
همخوان
این منم یه انسان سخت که دنبال صحنه می گرده 
جاری تو پهنای مرگ .. گرچه می ترسه 
بدون لحظه ای وقفه به سمت آینده 
اون گلوله ای که می شه شلیک هرگز به اسلحه بر نمی گرده 
....

Baad Pichid Too Mazra`eye Gandom [Prod. Shemrooni]

صحنه ی اول
از بوی دهنم بده تشخیص ماریان 
علی دیگه مست نیست ماریان 
دلم یه زندگی می خواد با جاده 
این بچه تو یه بطری حبس نیست ماریان 
هوا پس نیست ماریان 
از همه زندانا شدم ترخیص 
جیزی که زخمای رویاست 
غروب یه تیکه از دنیاست می دونم 
ته این هوس مریض می شه یه نفس عمیق 
اما سیاه چاله باز همه چی رو خورد می کنه با آرواره هاش
ما می مونیم واستاده صاف  ته چهار راه زندگی باز با نقاب 
کی می دونه چیه واستاده خواب بری 
کی می دونه چیه داستان ما 
امروز رو جشن می گیریم ماریان / تلخیا رو رد می کنیم 
جشن بازگشت من به زندگی همه رو دعو ت می کنیم 
با همه هم به خوبی صحبت می کنیم / اینو قول می دم ماریان 
جشن پاکی آغاز رویاست می دونم / غروب یه تیکه از دنیاست می دونم ...

همخوان
تو این تاریکی کنار ما / هنوز زنده ان ستاره ها
هنوزم می شه کودک بود / دست زد به چشمای ماه 
هنوزم با یه طناب و تاب می شه آویزون شد از ستاره ها 
تو این تاریکی کنار ما / هنوز زنده ان ستاره ها 
هنوزم میشه کودک بود / آویزون شد از ستاره ها 
هنوز زنده ستاره ها / هنوز زنده ان ستاره ها ...

صحنه ی دوم 
واسه من این صحنه غروره / خوش اومدید به این جشن و شکوه 
به سلامتی پاکی یه دوتا پیک بزنیم قبل شروع 
پاکی یعنی جنگ حضور / سینه ی تفنگ و زخم گلوله 
آی باز علی زد به جنون / ماریان جهان یه تیکه از زخم غروبه 
هیچ چی زشت نیست ماریان / توی دنیایی که عشق نیست 
بندرم یه درد مشکیه / واسه ی مغروقی که بی کشتی است ماریان 
من یه نجات یافته از هزار این پاکی انقدر صف نداره 
اینا نمی دونن چی زمین می زنه یه ایستادن انقدر کف نداره 
خوش اومدید به جشن پاکی من این نظمتون حرف نداره 
ماریان من هنوزم مشکوکم به اون کسی که مصرف نداره
 سقوط طعم لغزش روده آبشارو خطر 
ماریان جهان یه تیکه از زخم غروبه 
بیا ..
 همخوان دوم 
تو این تاریکی کنار ما/ زمان نداره نگاه به ما 
ماییم و روح روشنایی / سالهاست که مردن ستاره ها 
باید حل شد تو صدای باد / باید حل شد تو صدای باد
تو این تاریکی کنار ما/ زمان نداره نگاه به ما 
ماییم و روح روشنایی / سالهاست که مردن ستاره ها
مردن ستاره ها مردن ستاره ها ....

Laghzesh [Prod. Najwa]

منم همون تیر شهوت پدر / توی هم آغوشی با یه کمون سرد /
که بعد تصمیم مادرم به سقط / به تولد شلیک کمونه کردم /
 اما زندگیم نه تاس شد نه اتفاق / اما زندگیم نه شانس شد نه امتحان /
 اما زندگیم نه راز شد نه اعتقاد/ نه نالیدم به چرخ زمونه برگرد/ 
از کودکیم سوز تیز میرسید/ وقتی قدم هنوز به زیر میز می رسید/ 
من کف کف خط بودم لیست می رسید/ از واقعه بعد واقعه پلیس میرسید/
 طبقه ی من همون خزون زرد بود / که به امیده یه قرونتن غرق /
 شدم دانش آموز حروم شهر / که ازم شکار شدن تموم دفترا/
 به نام ترس که حصار رو کشید / و سار حصار که دار رو کشید/ 
من بی ضدگلوله و جبر دبیر/ که خشاب صفحه ی چهار رو کشید /
 یه شونزده ساله که هرلحظه باشه این فکر که باس دفاع کنه تا حمله باشه/
 این فکر که باس بیاره بالا تف کنه/ ولی نباس از ترس رو زمین سنگ بشاشه/
این شد از زندگی فقط دادم رفت / و کم کم برگ درختارو یادم رفت/
 دستا می رفت تو جیب داخل کت / تو سنگر کوچه ها اعتمادم رفت/
 حق رو زد از پشت قبول حق و تق/ واسه صاحاب  زبون لق /
 این واسه تیره مثل منای شرور هر درد/ که وزن غبار رو عروض گردن/
 بلوغ بود و نبود قلبم اون روزا/ بلوغ بودو تموم دردم اون روزا/
کدوم کوچه رو باس میرفتم / وسطه وسطه گرد بودم اون روزا/ 
دیدم تب پر  وهم می زنه به پیشونی همه دور هم/ می شه زیر هذیون حق کپه کنه شهر /
 زیر گلوله ی سیاست با خفه کن جهل/ دیدم له شده تنه توی من/
 له شدیم زیر هم همه دوره هم/ له شدیم زیر سنگر پر  سنگ/
 همه پر  جنگ شدیم همه پر  جنگ/ دیدم هرشاخم محتاج لونه بود /
 مگه میشد اون زندگی رو تا به خونه برد/ تو آغاز جوونی و آسمون و دود/
 پرسیدم میشه درخت رو از آسمون ربود؟

/ آزادی فهم بود نه منفعت نه نان/ نان قتل فقر بود امان از جهل/
 امان از این همه جوونه که گل کرد تو خلع/
 و ما که خوابمون سبک بود افتادیم از گهواره های تاریخ اما روی صورت/
 و صورتک ساختیم از زمین کدورت/ با دستهای تاریک/ 
ما تو نشیب عفونتیم/ ما روح سرگردون گلوله ی مرده ایم/ 
تو تابوت خشاب حاشیه ی زندان/
 زوال انسان و لاشه ی طبیعت/ لنگ انگشت عقل رو ماشه ی حقیقت/
 برای شلیک به سمت سایه / ما محکومیم به قتل جهله آیینه/
 ما محکوم و مجبور آزادی و دردیم/ آیینه رو بشکن ..
بخش دوم 
 آزادی فهم بود نه امنیت نه ضامن /
 که بالش گرم قفس باغ وحش راز پروای نعره های شیر و شیب تند  دامنه های پرواز حادثه ساز  عقاب رو ساده میکرد به میله های امنیت / قفسو بشکن با قطعیت صدا /
 که کل زندگی اتکا به سینه است/ انتهای زندگی ابتدای بیمه است /
 منو تو حجمیم که زمان زاده / اسمو ولش کن اینا قرارداده/
 از چی میترسی یه زمستون تاریک / بدون نور خورشید؟
 باورش کن  زندگی بی رحم و سخته و عدالت دروغه/ 
مثل گوزن باش که با شاخ حضورش / تفنگو میکنه شکار غرورش /
 من و تو گوزنیم
 آزادی فهم بود نه جنسیت نه زور/ زن صدای بلند خطه ی خراب  ماست/
 امان از این همه زجه ی نهان / امان از تبار سیاه  تازیانه های ما/
 این مادیان چطور چهارنعل رو چارگوش خونه جا گذاشت/
 منو تو حجمیم که زمان زاده / قالب رو ولش کن اینا قرارداده/
 تو اوایل جوونی که ساز  من طلوع شد / این  فکرها تو ذهنم بنای گفت و گو شد /
 فکر، نگاه ، تغییر ، حرکت، حرکت
/ اتفاق بعد تو نگاه من فرو شد/ چگونه حمل کنه این قاصدک جنون رو/
 خیلیا تو این قسمت از سفر می مردن اما/ تازه واسه من شروع شد/ 
من رپ میکنم مثله بولدوزره صدام/ این یعنی آغاز  قلدر ابتدا تو انتخاب/
 من انتخاب میکنم تو صحنه زنده باشم نه مرده به استعفاء /
 من زندم هنوز همین جرم منه / آزادی تغییر فرم منه بگو/
 با خشاب پر بزنه که زیر حبس هوای من سرفه زنه صدات/
 منم طعم تلخ  زندگی که لب به لب پرم بچه ی زاغمو کف /
 که تا ته  کف  شهر تن  زاغمو زد /
آزادی شعر و بیت و من یعنی/ انتخاب بین هروئین و رپ /
 اووو بچه ی جنوب شهر رو باش که ایستاده رو سینه تو غروب هر دوپاش/
 زنده باد عنصر انتخاب /
 آزادی مرگ بود به انتخاب من نه عمر / آزادی جنگ بود به اقتضای حق نه ظلم /
 اگه روزی برسه که کندم بکنه / زندگی میندازم اتفاق رفتنو / 
منم همون تیر شهوت پدر / توی هم آغوشی بایه کمون سرد /
 که بعد تصمیم سخته مادرم به سقط / به تولد شلیک کمونه کردم/
 شاید شلیک جنون شده باشه / شاید زندگیم حروم شده باشه /
 شاید تموم خاطره هام توی آینده معدوم شده باشه/
 اما از یه جایی من بودم و این انتخاب / زنده باد جونی که مصدوم شده باشه/ 
من تموم میشم جایی که بایستم / نه جایی که سفر تموم شده باشه
...

Gavazn [Prod. Ali Sorena & Dehghan]

دشت پروانه ها 
صحنه ی اول 
تیر کشید تاول پام / وقتی رسیدم آخر رام 
من همون گوزن وحشی بودم / که دادم قله رو به دشت پروانه ها 
سرما چشامو خیس کرده /صدام می زنه گرما 
نگاه می کنم پرواز عجیب پروانه ها رو / بی خبر از اینکه گرما شکار بود 
توی مه،
 وقتی که مرد امیدم / یه دختر که گل می آورد رو دیدم 
اومد با خنده به سمت من اما / یه مرتبه یه گلوله خورد تو سینم 
خون زد از تو شاهرگ راهم /فهمیدم سقوطه آخر راهم 
سر خوردم تو دوره ی سقوط ... افتادم تو دامنه ها ....
دوره ی بیمار ویران / شغالا در حال نگاه به شیران 
زنده موندم تا بقهمی .. زنده است هیپ هاپ ایران 
بگو برسه این قصه تو باد / به گوش اون که نشسته تو خاک 
دیواری که پر بشه از گلوله / می شه یه نطفه گوزن هر خشت سوراخش 
مستقل نغمه های لخت ... وزن حضور نعره های سرخ 
می فهمی معنی حضور رو وقتی کوه میومد پایین از پنجه های گرگ 
اگه شرور بودی عملا .. می فهمیدی چی می گم حضور بودی عملا 
که هر نفس یعنی حضور ... با هر قدم رو به سقوط...

همخوان 
من واگنمو می کشم بیرون از ریلتون 
تا دستامو پاکشون کنم از سیل خون 
از دنیاتون که تو جنایت گیره 
اما با این حال دارم حضور بینتون

صحنه ی دوم 
پیکانای آتیش از تو کمون / رها شدن شهر شد پر خون 
توی گندما پر شده دود / از گاوا فقط چند تا جمجمه موند 
 سوارا با شمشیر رقصون و فریاد / یه بچه ی کوچیک رو سرسره سوخت 
مادر با جیغ و رعشه و تنها / بین چند تا سوار مست دور شده بود 
بعد خط سم اسب ها و قصه ی جنگ/ خورشید می رقت آهسته به غرب..
یه پیرزن نشسته رو سنگ /دستهاش سایه بون چشمشه غرق / شده تو مسیر آغشته به جنگ
آخرین سوار که ناپدید شد / خندید رسید کالسکه ی مرگ ...
تو این کویر دور / امروز زمینه خون / اما نتیجه اونجوره / که قبیله روزی/ از زیر پوست / می زنه بیرون 
با یه طوفانی شبیه به دود 
هر سوار جریح به خون / اون بذری که می کاشت رو ندیده بود 
روزی که بشه سقف قبیله خورد / پره از غریبه هایی که بازم غریبه موندن 
خورد و سیاه مثل کمر تازیانه / با لباسای سرخ وسط گاومیشا 
نگو از میوه ی امید اصلا / به اونایی که زمین جنگ رو شخم می زدن..
مرگ اینارو گفت و نشست / پیرزن تایید کرد با تاکید سر 
من تو دامنه یادم رفت زخمام رو / آخرین تصویر محو میشه مرگ 
اگه شرور بودی می دیدی/ ارتفاع چه سرده به ترس خو می گرفتی 
بهتره که بجنگی / ترکش شر / تا ته توی خنده ی زردتون / رفته چه نرم / پرده بدر /
بهتره که بکنی تن نفس خسته ی بی رمق یه قلبی که نبضی نداره بزار در بره شر..
پاهای من می شه گرم علی سورنا می خونه سر بده سر
رسانه منم گفته بودم بزنه خاموش رو چه غربه چه شرق 
بزار خط بکشن روم ... براز خط بکشن روم 
تو این نژاد پرستای خنده به لحن... ماییم زبون هیپ هاپ با لهجه ی رپ...
همخوان 
من واگنمو می کشم بیرون از ریلتون 
تا دستامو پاکشون کنم از سیل خون 
از دنیاتون که تو جنایت گیره 
اما با این حال دارم حضور بینتون
.....

Dashte Parvaneha [Prod. Ali Sorena & Dehghan]

cut
بخش اول 
این آخرین لحظه توی قابم کمین کن بگیر/ من رو از خودم تا که رها شم شبیه مرده 
تو این همه نقطه چی بود بی انتها جملگی /شهامت بعد عشق رقابت بعد بزدلی 
من چی ام ؟ خطر ؟ 
کل نامم همین شد ببین / نقابم خمید و له 
زیر پامم زمین مرده ...چی بود ؟ دستاورد دستامون تو پوچی ..
زخم حنجره و فریاد فروشی ...
من هنوز آتیش مذابم و مستم / شما که هیچ تا گناه منو خط زد 
انزوا شد شروع هزار توی جریان/ درا وا شد همین در اتاقمو بستم 
اونطرف در کلی پاشیده در انتظار آزادی تو آستین زمان به شعبده 
من فریاد کشیدم کافیه لباس / با تیغ کلام زدم تو آستین جهان 
همون لحظه ها که نمی گیریشون / وقتی کارد واقعه تا د میره فرو 
مرگ اول لمس ریزش بناها بود/ مرگ دوم وقتیه که بنوبسیشون 
تو غرورمو دوست نداری واسه تیغ جنجالام/ نفستو حبس کن تو سینه کنار چیره دستا صاف واستا 
کی به دریا سد زد گفتم اینو محکم / هر چی آجر بریزه منم می کشم بالا
من قانون رو رعایت نکردم شبیه سرفه / همه ویروس شهر رو کشیدم از عمقش 
تو عفونت مرگم همه پرده شب شد رنگ / هر تهدیدی روی من یه طرح شکست خورده است 
هرگز اجبار رو همیشه ی دستم / مرگ سازه ها بود بعد دریچه ی قلبم 
پیروز شدم تو زمین شکستم / تا شکست عقلم زیر اندیشه ی مستم 
من آواز شدم حقیقت یار بی وصال / حاصل پارگی دار / زور جاذبی که پامو / از توعابری که راه می رفت 
رو خوابی بی مثال / کشید به سمت سیاه چاله ای که وا شد ...
تو شاهراه رسیدن به معجزه ی تو خالی ترین خالی می شد مومن به پر ترین خالی از هر معجزه بریم 
واسه تصویری از عمر 
وا کن عمق لنزتو....

صحنه ی آخر 
جاده تو پیچ بد گم شد / دامنه از شیر شب پر 
طوفان رسید زن شد / زن شدی تو تو ناگهان من شد 
کات 
نگاهت روشن بود / خنده ی تو بی نظیر ترین وطن بود 
دست کشیدی روی گونه ام / کشیدی ترمز جنونم رو 
کات 
کودکی در حال بازیه / طبیعت خوشحاله از شکار قافیه 
ما شدیم شعر بداهه ی جبر و زندگی من چشمامو بستم تو فکرم آزادیه
کات 
قول می دم ترک می کنم / تو همون پاییزای زرد زرد می شدم 
آخرین روز ترک با آرامش / تو ایستادی دم در آسایشگاه 
کات 
پنجره قاب خالیه / تکون رو تاب خالیه 
زردی نیمی از حیاط رو گرفته / این پاییز عجب آشغالیه 
کات 
بطری از روی میز قل خورد
قل خورد
قل خورد 
قل 
قل
قل

مردی از روی صندلی یهو ول شد 
رو زمین 
کات..

Cut [Prod. Ali Sorena]

صحنه ی اول 
امزور بی تکیه بی سرپناه ایستادیم تو معبر باد/ و تیکه پاره ی بنفشه ها از هر ور خاک
رد میشد از تن ما...
ماکه میدون مین رو دورمون کوبید زندگی 
و خوشبختی فقط از بتمون رویید
ما اشباحی از حضور خودمون بودیم...
در من آهن می روید از تباهی با درد...
رنج رحم من رو کشت و اشتیاق رو دادم 
در من آهن می روید از تباهی تا فقر ...
فقر.. خودکشی ...دگر کشی جنایت..
من هر روز صبح بیدار می شم با امضا پای برگه های رخدادو فاجعه 
هر روز حادثه ...هر روز حادثه...
نبض های ما آلوده به جراحت و زخمه 
محکم تر بگیر که به باد نره چترت 
تو که باقیمونده ای از نجابت نسلت 
رها کن چترت رو اسارتت بسته 
توی فصل بارش از درون و تاریکیه محض 
سنگ تر شدن و سنگ تر شدن و سنگ تر شدن ...
من آغاز می کنم یه پاییز پر از مرگ 
یه لحظه ی مهیج از خرد شدن آهن... من افسرده نیستم
این واقعیت ها غرق کرده قایق بی پاروی من رو تا ته....

صحنه ی دوم 
حس می کردم از وجودم زندگی عبور کرد 
تو بند بند بودنم خورشید طلوع کرد 
تو دشت طلایی پروانه ها یه دختر 
میون بوته ها آروم گلارو بو می کرد 
نگاهم می کرد درد ها و رنج رفتن 
احساس می کردم خوشبخت خوشبختم 
نگاهم می کرد که زندگی چه زیباست
 آروم آروم به خواب رفتم...

صحنه ی سوم 
سر رو پای مادرم 
در رو زدن محکم.. یه هو نگاهش کردم 
چیزی نیست آروم باش ...
باورش می کردم .. با اینکه هر بار محکم تر از قبل می کوبیدن به در
باورش می کردم .. دست های گرمش .. زخم هامو بستن 
توی آخرین جنگ خورشید و سرخی ...
طلای لبخندم شد غروب رنج..
مادرم که غیب شد درب رو شکستن 
داد زدم دستای ما آلوده به قتلن 
سوزش سرنگ رو حس کردم تو دستم 
من افسرده نیستم 
....
صحنه ی چهارم 
حس می کردم از وجودم زندگی عبور کرد 
تو بند بند بودنم خورشید نفوذ کرد 
یه گوزن تو دشت پروانه ها بی حرکت 
نگاهش رو تو دوربین تفنگم فرو کرد 
ماشه رو کشیدم خورشید غروب کرد 
تفنگ رو انداختم می دویدم با ولع 
...رسیدم به جای شکارم یه آن ....بوته ها رو با دستام دادم کنار 
یه دختر افتاده بود رو بوته ها و خاک 
فشار شونه هام دستهام رو شل کرد 
هنوزم از خودم می پرسم 
من گوزن رو کشتم یا اونا به من گفتن ؟
....

Asayeshgah [Prod. Ali Sorena & Dehghan]

Ali Khoddami, known as Ali Sorena is one of the well known Iranian rappers in the past decade. As an urban journalist, his songs are mainly driven by social topics that covers cultural problems, financial challenges and reality of matter. His style of storytelling and poetry, has consistently made him ranked as one of the most influential artists of Iran's music industry.

Harkat (Arrabeye Marg) [Prod. Dehghan]

Ali Sorena

Recent comments

Bory

Bory

Behrooz Choobineh

Alireza

Related tracks