Şimdi başlardım ben de diğer insanlar gibi yazılarıma ' bak güzel kardeşim' le. Ama yapmam.. Öle her ilişkiden sonra götü başı dağıtıp bu yazılarla salya sümük olmanı kabul edilir kılamam. Arada kahpe derim, ölmeni isterim ama dayanamam. 
 Ben öyle kolay kolay seni unutamam. Mutlu olmanı isterim. Eski sevgilinle bile mutlu olmanı isterim. Ben sen mutlu ol diye yazmaktan bile vazgeçerim…  Ama ben sadece…
Gerisi gelmedi cümlelerim. Belki bu kadarı yeterliydi. Ben ,sadece. Tek ben. Bir tek ben. Güçlüyüm ben. Çünkü önceden sen güçlüydün. Çünkü önceden sendin tek kadınım. Ama gittin. Gitmeyi, soy ismimi taşımaktan çok istedin.  Ben ise seni unuttum öle sandım en azından. İçemediğim bir dal bahar sigarası bile küfretti bana. ‘kimi kandırıyorsun’ dedi. 
‘’İnsan kendisini küfüre başlatan şeyi hiç unutabilir mi ? ‘
E o zaman seni kim küfüre başlattı dedim. 
Boş ver, sadece o son sözü söyleme, o son tuzu dökme, o koltuğun yerini değiştirme ve sakın uyandığında onun yanında olmak gibi bir aptallığı deneme dedi..
Peki dedim. Fazla geçmedi sen gittin.
  Sen gittikten sonra ben çok kitap okumadım. Ama bir şeyler yazdım aşkım. Şu kahpeye bak dedim, ana caddede yürürken. 
Kim üzmüş zamanında? Kim incitmiş? Kim bir enkaza çevirmiş? Başka erkekler mi? Yoksa kendi hırs ve bencillikleri mi ? Acaba beni birkaç saniye sevdin mi ?
 ‘


Ali Tokur