een haaienhart

het eigenlijke aan mensen
in een volgepakte bar en hoe ze
zichzelf verzetten – ik heb me verzet
tegen handen in mijn nek, ik heb

een slaap gevonden zonder dromen
verbond na verbond ontbonden
ik heb besloten: tot hier, tot hier

op een ochtend ben ik in mijn hals
gestoken, ik ben het water ingelopen
heb mij van mijzelf ontdaan – mijn
longen werden kieuwen tot ik stikte

mijn tong werd een soepele aal
ik was een blauwe vinvis
ik had een haaienhart

ik zong een groter lied, ver voorbij
de dingen, ver van vrees het zingen
mijn hart was groot als god – 
ik had kieuwen, ik had kieuwen

aanzwellend aanzwellend.

een haaienhart - gedicht

Een fragment uit hoofdstuk 12 van 'Het Sterfhuis', door Amber-Helena Reisig ©

Fragment uit het Sterfhuis

Mijn eerste officiële stadsgedicht als stadsdichter van Heerlen, te verschijnen in de Stadskrant van januari 2013:

2013

tegen de mensen kon ik zeggen:
'ik kom uit een stad - de tijd staat er stil
de stoepen verroeren zich niet
de luiken openen of sluiten maar
verdwijnen niet, de stoelen en 
tafels blijven opgetast

ik vond er dingen en verstopte ze,
weken later lagen ze nog steeds
onaangetast - je zou de straten
kunnen verschuiven maar niets
verandert in de structuur van de stad'

en nu, ik lig in bed en loop
de beelden van mensen staan stil
het kraaien is in de keel gestaakt
de pleinen liggen braak
het was er maar is er niet

het rijpen is begonnen, lag al tijden klaar
alles komt in beweging en ik sta
stil en staar - wie was het die ooit
bewoog, het kind de zon de evenaar
en nu de stad ontsproten 

het nieuwe jaar is daar.