سونامی ملودی‌های احساسی، طوفان عاشقانه‌های دم دستی ومحدودیت‌های دست و پاگیر هنری در کشور ما صحرایی خشک از عدم پذیرش پیچ وخم‌های هنری ساخته. فانوس‌ها را باید با کمک یکدیگر، در دل صحرا پدید آورد و دریایی از ذهن‌های جستجوگر گرد آن جمع کرد. شما دریادلان مرا به پیشرفت و عدم تکرار خود تشویق کردید. من با شما تر شدم. تر و بهتر. هراسی از خلق ضد ضرب‌ها و سنکپ‌ها ندارم. با درّاب‌ها نشدنی‌ها را با تلاش شدنی می‌کنم. دست به پوست کوبه‌ای‌ها می‌برم و از چوب‌ها قایق می‌سازم به امید شناور شدن و نه بر گِل نشستن.   آهنگساز و نوازنده تار : علی قمصری کوزه : مازیار چاهی دمام : محمدرضا غفاری دمام : نادیا زارع دهل : ایزد امجدی دهل : علی فیلی

Lighthouse Of Desert | علی قمصری - فانوس صحرایی

تار و آواز: الهام نوعی
تنبک: مسعود جلولی
ضبط: استودیو رود - احسان عابدی
آبان ۱۴۰۰


تصنیف ماهور

Snimak 1990.
Narodni orkestar RTV Sarajevo (Edo Krilić)
Aranžman: Miro Mitrović
Arhiv Radija BiH

Senad Ramić, Mehmeda majka budila

Open Wound is not just a retro soul track—it’s a confessional hymn carved out of heartbreak, betrayal, and survival. It carries the weight of a personal story told in six verses and three refrains, each unfolding like chapters in a diary written in blood, ash, and fire.
This song begins in silence—the absence of a morning call, the cold fracture of friendship offered as a weapon rather than a gift. It moves through the blade of betrayal, the mirror of accusation, and into a requiem for a year lost in doubt and grief. Yet through this journey of scars and stolen trust, the music transforms pain into resilience.
Retro soul instrumentation drives the atmosphere: warm organ swells, dusty rhythm guitar, gospel-inspired harmonies, and a steady, heartbeat-like groove. The voice carries the raw edges of truth—sometimes breaking, sometimes soaring, always refusing to bow to the weight of loss. Every verse is a testimony. Every chorus is both a lament and a battle cry.
“Open Wound” speaks to anyone who has been cut down by silence, used for their worth, and then discarded. It asks: how do we carry on when trust is shattered? The answer is found here—in sound, in rhythm, in refusing to let pain silence the spirit.
This is a song of ashes and ember, where wounds remain open not as marks of defeat, but as sacred proof of survival. In its final vow, it becomes a gospel of resilience—an anthem for those who turn suffering into strength.

Lyrics:

[Verse I: Absent Morning Call] 
Morning broke in ghostly quiet, 
Your voice no longer stirred my dreams. 
You said, "Just read it all again,
" As if words could stitch these seams. 
You offered "friendship," cold and hollow, 
Then cut me off without a sound— 
Worse than any enemy's betrayal, 
Your silence shattered my ground.

[Verse II: The Blade of Friendship] 
You held my heart like bargaining gold, 
A "valuable resource" to deploy. 
You used my skills, then tossed me aside—
 Garbage in the wake of your joy. 
What friendship lives in empty echoes, 
In blocked lines and vanished care? 
You judged my tears as weakness, 
As if my grief was yours to spare.

[Verse III: Mirror of Accusation] 
You wept for jobs you couldn't keep, 
Yet fled when I wept for love you stole. 
You spoke of guilt you scarcely felt,
 And left me to reclaim my soul. 
What crime had I committed, 
To warrant your ruthless divide? 
You crushed my hope, then blamed me—
 As if my pain was yours to hide.

[Chorus IV: Requiem of the Lost Year] 
O witness to my broken faith, 
Hear this hymn of bitter grace— 
A year of nights in warded doubt, 
A soul laid bare in empty space. 
You forged my scars, then mocked my wounds, 
Abandoned kindness at your door— 
But from this wreckage I will rise, 
My heart unbowed, my spirit more.

[Verse V: Baptism in Ashes] 
I needed help to breathe again, 
Medication for each scar. 
You cried for losses of your own, 
Yet never bore the weight you are. 
I turned my pain to pulsing chords, 
Built music from my hollowed core— 
My only treasures: truth and tune, 
My only weapons: open door.

[Verse VI: Ember of Open Heart] 
You'll never close these wounds within me, 
Nor claim victory in my pain. 
You lit this fire, but I remain— 
Unbowed by tears, unflinching flame. 
I give you no more keys to enter, 
No shards of trust to break again—
 Yet still my heart, though pierced and bleeding, 
Stands open—unafraid of rain.

[Chorus VII: Final Testament] 
This is my gospel, this is my vow: 
To guard each note of agony— 
To sing my sorrow into strength, 
And set my fractured spirit free. 
You thought you'd build my final tomb, 
Yet from these ashes I ascend— 
Open wound, eternal anthem, 
Where pain becomes my faithful friend.

Open Wound

آهنگ فیلم «کاکو» از مرتضی حنانه

Raze Gol

تصنیف با ما منشین - علیرضا افتخاری - آلبوم راز گل

تابان از استیج با آهنگ راوی

درخت و آتشی دیدم ندا آمد که جانانم
مرا می خواند آن آتش مگر موسی عمرانم

دخلت التیه بالبلوی و ذقت المن و السلوی
چهل سال است چون موسی به گرد این بیابانم

مپرس از کشتی و دریا بیا بنگر عجایب‌ها
که چندین سال من کشتی در این خشکی همی‌رانم

بیا ای جان تویی موسی وین قالب عصای تو
چو برگیری عصا گردم چو افکندیم ثعبانم

تویی عیسی و من مرغت تو مرغی ساختی از گل
چنانک دردمی در من چنان در اوج پرانم

منم استون آن مسجد که مسند ساخت پیغمبر
چو او مسند دگر سازد ز درد هجر نالانم

خداوند خداوندان و صورت ساز بی‌صورت
چه صورت می کشی بر من تو دانی من نمی‌دانم

گهی سنگم گهی آهن زمانی آتشم جمله
گهی میزان بی‌سنگم گهی هم سنگ و میزانم

زمانی می چرم این جا زمانی می چرند از من
گهی گرگم گهی میشم گهی خود شکل چوپانم

دیوان شمس - درخت و آتشی دیدم ندا آمد که جانانم

حکایت کرد مرا دکتر تقی تفضلی ـ که سه‌تار خوش می‌نوازد و آزاده‌ای است افتاده و آدمی‌سیرت ـ که در پاریس بودم، سال‌ها پیش، و هدایت نیز در پاریس بود. گاهگهی دیداری داشتیم؛ و یک‌بار چنین پیش آمد که در گذرگاهی دیدمش، خیابانی نزدیک خانه‌ی من.

گفتیم و شنفتیم و راهکی رفتیم، پیاده، اگرچه من شوریده و رنجور بودم و او افسرده، و به خانه‌ی من که رسیدیم، خواندمش، پذیرفت و درون آمد. لختکی آسودیم، سرگرم تنقل و از ری و روم و بغداد سخن گفتن. مینایی از باده‌ی فرنگان داشتم، پیش گذاشتم. نم‌نمک لب تر کردیم تا کم‌کمک مستان شدیم و آن‌چنان‌تر. دیگر سخن را بازار نمانده بود. هر دو بر این بودیم. صفحاتی چند از الحان و نغمه‌های فرنگ به خانه داشتم، از همه دستی، گوناگون.

خواستم آن صندوقچه‌ی کوکی پیش آورم، شنیدن را. خواستم و برخاستم. لکن حرمت میهمان را، آن هم چنو عزیز میهمانی، به مشورت پرسیدم که از فلان و فلان خوشتر داری یا آن یک و آن دیگر و نام بردم تنی چند از فحول ائمه‌ی شریف‌ترین الحان فرنگ را؛ که همه را نیک می‌شناخت، به تمام و کمال، و اشارتی کافی بود.

دیدم که جواب نمی‌دهد. دیگران را نام بردم و از نو کارتران و نزدیک‌تر به زمانه‌ی ما، باز جواب نداد. خاموش ماندم که او سخن گوید. هیچ نگفت اما به پای خاست ساغری در دست، گریبان و گره زنّار فرنگ گشوده، همچنان خاموش سوی پستوی حجره رفت، که آشنا بود؛ و باز آمد. سه‌تار من در دستش. به من داد؛ و بازگشت به جای خویش و نشست، بی‌آنکه سخنی گوید. به شگفت اندر شدم که به خبر می‌شنیدم او چنین ساز و سرودها خوش ندارد و شاد شدم که به عیان می‌دیدم نه چنان است.

ساز کوکِ تُرک داشت. نواختن گرفتم. نخست کرشمه‌ی درآمدی ملایم و بعد و بعد همچنان تا بیشتر گوشه‌ها و فراز و فرودها. پنجه گرم شده بود، که ساز خوش بود و راه دلکش و جوان بودیم و شراب ما را نیک دریافته، حالتی رفت که مپرس؛ و صادق را می‌دیدم که سرمی‌جنباند و گفتی به زمزمه چیزی می‌خواند. چون چندی برآمد، برخاست. ساغر منش پُر کرده به دستی و به دیگر دست، نُقل. پیش آمد و به من داد. نوشیدم شادی او را و یادی چند تن از دوران عزیز و آزادگان ایران چنان‌ که همه دانند، برین سنّت نوشند از عهد فریدون پسر آتبین تا امروزِ روز.

«اگر یادی خوری، بر نام دوران / وگرنه شادیِ گِشت و قرینا
بر این‌سان «می» خورند احرارِ ایران / هم از ایامِ پور آتببینا»

ساغر تهی از من بستد پُر کرد و به دستم داد با اندکی نُقل و مزه و گفت: «افشاری» و به جای خویش بازگشت و بنشست، خاموش و منتظر.

من مقام دیگر کردم و دلیر براندم. گرم‌تر و بهنجارتر. می‌رفتم و می‌رفتم، همچنان دلیر. در پیچ‌وخم راهی باریک بودم، به ظرافت و سوز که ناگاه شنیدم صیحه‌ای از صادق برآمد و گفت: بس است! بس؛ و گریستن گرفت به زارزار، که دلی داشت نازک‌تر از دل یتیمی دشنام پدر شنیده.

ساز فروهشتم و سویش دویدم. دست فرا پیش زد که به خویشم گذار. گذاشتم و لختی گذشت.

باز به باده خوردن نشستیم و از این در و آن در سخن گفتیم؛ اما من مترصد بودم که سخن را به‌جایی کشانم که از آن حال که رفت طرفی دریابم. گویی به فراست دریافت. گفت: همه‌ی آنچه تو شنیده‌ای از انکار من این عالم جادویی را، این موسیقی عجیب و بزرگ و ژرف را، همه خبر است و بیشتر خبرها دروغ، اما اگر من گاهی چنان گفته‌ام، نه ازآن‌رو بوده‌ است که منکر ژرفی و پاکی و شرف و عزت این الحانم. نه. هرگز. من تاب این سِحر ندارم، که چنگ در جگرم می‌اندازد و همه‌ی درد و اندُهان خفته بیدار می‌کند. تا سر منزل جنون می‌کِشدم،‌ می‌کُشدم، من تاب این را ندارم.

- برگرفته از «حریم سایه‌های سبز»،‌ مهدی اخوان ثالث، جلد اول، چاپ دوم، ۱۳۷۲، انتشارات زمستان،‌ صص ۱۵۰ تا ۱۵۲
- این مطلب در شکل نوشتاری با نمونه‌ی شنیداری آن در برنامه‌ی «گلچین هفته» تفاوت و کم‌وبیشی‌هایی دارد.
-  این متن از سایت پرند parand.se برداشته شده است.

خاطره‌ی دکتر تقی تفضلی از صادق هدایت، به قلم مهدی اخوان ثالث، با سه تار احمد عبادی

Asemane Abi Single

Asemane Abi

موسیقی متن سریال سربداران ساخته فرهاد فخرالدینی است. وی با رعایت نکاتی چون جذاب بودن برای مخاطب، استفاده از گنجینه موسیقی ملی و محلی ایران و بکارگیری تکنیک‌ها و سازهای موسیقی غربی آن را به یک موسیقی ماندگار و تأثیرگذار تبدیل کرده است. این موسیقی داستان ستم تلخ ایلخانان مغول بر مردم این سرزمین را بیان و شنونده را در آن فضا قرار می‌دهد. موسیقی سربداران را با توجه به اقبال عمومیش می‌توان در زمره موفق‌ترین آثار موسیقی در حوزه هنر موسیقی معاصر ایران به شمار آورد.

Asemane Abi

amir ardalan

Recent comments

vanisa

Related tracks