padcast

بشر از مادر ایام نمیزاد ای کاش شهریار

عشق را ای کاش زبان سخن بود / احمد شاملو

نیچه، اکنون میان دو هیچ، خورشید فرو می شود، با صدای محسن حکیم معانی، کافه نیچه

برای تو در اینجا نوشته ام براهنی

BAFTA-winning multi-instrumentalist and producer Ólafur Arnalds joins Mary Anne to talk about how he created a soundtrack to his life and new Late Night Tales album.

http://www.bbc.co.uk/programmes/p03yt59x

Follow Late Night Tales:

Web: http://latenighttales.co.uk
Facebook: http://www.facebook.com/latenighttales1
Twitter: http://twitter.com/LateNightTales
SoundCloud: http://soundcloud.com/latenighttales
YouTube: http://youtube.com/latenighttalestv
Instagram: http://instagram.com/latenighttalesofficial
Spotify: http://goo.gl/Q98T7d
Apple Music: https://music.apple.com/us/curator/late-night-tales/1233898093
Bandcamp: https://latenighttales.bandcamp.com/

Ólafur Arnalds joins Mary Anne Hobbs on BBC 6 Music

شتاب کردم که آفتاب بیاید
نیامد
دویدم از پیِ دیوانه‌ای که گیسوانِ بلوطش را به سِحرِ گرمِ مرمرِ لُمبرهایش می ریخت
که آفتاب بیاید
نیامد
به روی کاغذ و دیوار و سنگ و خاک نوشتم که تا نوشته بخوانند
که آفتاب بیاید
نیامد
چو گرگ زوزه کشیدم، چو پوزه در شکمِ روزگارِ خویش دویدم، دریدم
شبانه روز دریدم، دریدم
که آفتاب بیاید
نیامد
چه عهدِ شومِ غریبی! زمانه صاحبِ سگ؛ من سگش
چو راندم از درِ خانه ز پشت بامِ وفاداری درون خانه پریدم که آفتاب بیاید
نیامد
کشیده‌ها به رُخانم زدم به خلوتِ پستو
چو آمدم به خیابان
دو گونه را چُنان گدازه‌ی پولاد سوی خلق گرفتم که آفتاب بیاید
نیامد
اگرچه هق هقم از خواب، خوابِ تلخ برآشفت خوابِ خسته و شیرین بچه‌های جهان را
ولی گریستن نتوانستم
نه پیشِ دوست نه در حضور غریبه نه کنجِ خلوتِ خود گریستن نتوانستم
که آفتاب بیاید
نیامد.

"رضا براهنی"

رضا براهنی ـ که آفتاب بیاید، نیامد.mp3

نام تمامی پرنده‌هایی را که در خواب دیده‌ام
برای تو در این‌جا نوشته‌‌ام
نام تمامی آن‌هایی را که دوست داشته‌ام
نام تمامی آن شعرهای خوبی را که خوانده‌ام
و دست‌هایی را که فشرده‌ام
نام تمامی گل‌ها را در یک گلدان آبی
برای تو در این‌جا نوشته‌ام
وقتی که می‌گذری از این‌جا یک لحظه زیر پاهایت را نگاه کن
من نام پاهایت را برای تو دراین‌جا نوشته‌ام
و بازوهایت را – وقتی که عشق را و پروانه را پل می‌شوند، و کفترها را در خویش می‌فشرند
برای تو در این جا نوشته‌ام
یک دایره در باغ کاشته‌ام که شب آن را خورشید پر می‌کند، و روز، ماه
و یک ستاره‌ی آزاد گشته از تمامی منظومه‌ها
می‌روید از خمیره‌ی آن
آن را هم برای تو در این‌جا نوشته‌ام
مرا ببخش من سال‌هاست دور مانده‌ام از تو
اما همیشه، هر چه در هرهمه جا، در شب ، یا روز، دیده‌ام
و هر که را بوسیده‌ام برای تو در این جا نوشته‌‌ام
تنها برای تو در این جا نوشته‌ام
در دوردستی و با دلبستگی؛
حجم پرنده‌ی درشتی، در آشیانه مانده، از خستگی؛
روح تمامی نگرانی، در چشم‌های منتظر، متمرکز؛
من رازهای اقوام دربدر را
برای تو در این‌جا نوشته‌ام
افسوس رفته‌اند جوان‌هایی که دوش به دوشم از جاده‌های خاکی بالا می‌آمدند
من نام یک‌یک آن‌ها را می‌دانم
و داغ می‌شوم
وقتی که نام یک‌یک آن‌ها را می‌خوانم
آن‌ها همه فرزند خواب‌های جهان بودند
تعبیرهای من از خواب‌هایشان
وِردِ زبان مردم دنیاست
تعبیرها را هم برای تو در این جا نوشته‌ام
در باغ‌ها
بعضی درخت‌های میانسال سال‌هاست که می‌گریند
زیرا که آشیان چلچله‌هاشان را
توفان ربوده است
من گفته‌ام که شمع‌های جوان را
دور درخت‌ها روشن کنند
نام درخت‌های میانسال را
نام تمام چلچه‌ها را
برای تو در این جا نوشته‌ام
و مردگان دو گونه بودند
تا من کنار می‌زنم این پرده را از روی مرگ
تو چشم خویش را ورزیده کن که ببینی
 
یک دسته از این مردگان
انگار هیچگاه نمی‌مردند
بلکه، با قبرهای فسفری از راه قبرستان‌ها بر می‌گشتند
و شهرها را روشن می‌کردند
نور چراغ‌های آینده‌های زمین بودند؛
و دسته‌ی دیگر
مظلوم بودند
انگار هرگر نبوده بودند؛
از بدو زندگانی، انگار مرده بودند
یک جاروی بزرگ زیرزمینی
می‌روفت خاکه اره‌ی تن‌های آن‌ها را
و در چاه‌های بی ته می‌ریخت
این رُفت و ریخت ذات طبیعت بود
من نام‌های هر دو گونه مرده را
برای تو دراین جا نوشته‌ام
من دوست داشتم که صورت زیبایی را
بر روی سینه‌ام بگذارم
وَ بمیرم
اما چنین نشد
وَ نخواهد شد
هستی خسیس‌تر از اینهاست
بنگر به مرگ و زندگی «حافظ»
«حافظ» چگونه زیستنش نسبی است
ما هیچ‌گاه نمی فهمیم «حافظ» چگونه مُرد
انگار مشت بسته‌ی مرگش را همچون فریضه‌ی مکتومی با خویش برده است
حالا
از راه‌ها که می‌گذری
بنگر به چاه‌های عمیقی که من از آن‌ها پایین خزیده‌ام
این چاه‌ها دهان دایره‌ای دارند
از آسمان که بنگری انگار هر دهانه دفی کهنه است که انگشت‌های دف‌زن آن را سوراخ کرده است
اما
پشت جداره‌ی این چاه‌ها هم
دف می‌زنند
دف‌های کُردی
اینگونه من
از این جهان به رؤیت خورشید رفته‌ام
-از توی یک دف کهنه وقتی که اطراف من دف می‌زدند-
دنیا برای من معنی ندارد
من دوست داشتم که صورت زیبایی را بر روی سینه‌ام بگذارم
وَ بمیرم
اما نشد
هستی خسیس‌تر از این‌هاست
دردی که آدم حسی
احساس می‌کند
بی‌انتهاست
من این چکیده‌های اول و آخر را هم
برای تو در این جا نوشته‌ام
گرچه روحم تبلور ویرانی است
اما، ذهنم غریب‌ترین چیز است
هر روز گفتنِ این چیزها برای من از روز پیش دشوارتر شده است
من حافظ تمامی ایام نیستم
اما
حتی اگر بمیرم
چیزی نمی‌رود از یادم
عمری گذشته است و نخواهد آمد
عمر همه نه عمر منِ تنها
من خاطرات عالم و آدم را
در دایره
در باغ کاشته‌ام
آن دایره
در باغ
محصول حِسِّ زندگانی من بود
هر میوه‌ای که می‌افتد از شاخه‌ی درخت می‌افتد در دایره
تکرار می‌شود در دایره
تکرار و فاصله، تکرار و دایره، تکرار دایره‌ها در میان فاصله‌ها
محصول حِسِّ زندگانی من بود
من این نگاه دایره‌ای را هم
برای تو در این جا نوشته‌ام
حالا
نزدیک‌تر بیا و، کلید در باغ را
از من بگیر
نشانی آن باغ را
روی کلید
برای تو در این‌جا نوشته‌ام
من سال‌هاست دور مانده‌‌ام از تو
و می‌روم که بخوابم
من پرده را کنار زدم
حالا تو با خیال راحت
پروانه‌وار
در باغ گردش کن
من بال‌های پروانه‌ها را هم
با رنگ‌های تازه
برای تو در این‌جا نوشته‌ام.
 
تحریر اوّل ۶۹/۱۰/۱۰ – تهران
تحریر نهایی ۷۱/۹/۹ – تهران

رضا براهنی - آنچه نوشته‌ام

@SocialistL 

که آفتاب بیاید، نیامد_ براهنی

براهنی- من چگونه دست بزنم

(Barahani,Richtrer,Nikravesh,Amir Rework&Mashup)

معشوقِ جان‌ به‌ بهار‌ آغشته‌ی منی که موهای خیس‌ات را خدایان بر سینه‌ام می‌ریزند وَ
 مرا خواب می‌کنند
یک روزَمی که بوی شانه‌ی تو خواب می‌بَرَدَم
معشوقِ جان‌به‌بهار‌آغشته‌ی منی تو شانه بزن!
هنگامه‌ی منی
من دست‌های تو را با بوسه‌هایم تُک می‌زدم
من دست‌های تو را در چینه‌دان‌ام مخفی نگاه داشته‌ام
تو در گلوی من مخفی شدی
صبحانه‌ی پنهانی منی وقتی که نیستی
من چشم‌های تو را هم در چینه‌دانم مخفی نگاه داشته‌ام
نحرم کنند اگر همه می‌بینند که تو نگاهِ گلوگاهِ پنهانی ِ منی
آواز من از سینه‌ام که برمی‌خیزد از چینه‌دان‌ام قوت می‌گیرد
می‌خوانم می‌خوانم می‌خوانم تو خواندنِ منی
باران که می‌وزد سوی چشمان‌ام باران که می‌وزد باران که می‌وزد، تو شانه بزن! باران که می…
یک لحظه من خودم را گم می‌کنم نمی‌بینَمَم
اگر تو مرا نبینی من کیستم که ببینم؟ من نیستم که ببینم‌، نمی بینَمَم
معشوقِ جان‌به‌بهار‌آغشته‌ی منی اگر تو مرا نبینی من هم نمی بینَمَم
آهو که عور روی سینه من می‌افتد آهو که عور آهو که عور آهو که او، او او که آ اواو تو شانه بزن!
و بعد شیر آب را می افشاند بر ریش من و عور روی سینه‌ی من او او می‌افتد
و شیر می‌خورَد می‌گوید تو شیر بیشه‌ی بارانی ِمنی منی وَ می‌افتد
افتادن‌ای که مرا می‌افتد هنگامه‌ی منی! هنگامه‌ی منی -که مرا می‌افتد
آغشته‌ی منی معشوقِ جان‌به‌بهار‌آغشته‌ی منی تو شانه بزن!
اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانَمَم
می‌خوانم می‌خوانم می‌خوانم اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانمم می‌خوانم
خون‌ام را بلند می‌کنم به گلوگاه‌ام می‌خوانم خون‌ام را مثل آوازی می‌خوانم
نحرم کنند اگر همه می‌بینند که تو نگاهِ گلوگاهِ پنهانی ِ منی
اگر تو مرا نبینی اگر تو مرا نخوابانی، من هم نمی‌بینمم من هم نمی‌خوابانمم
زانو بزن بر سینه‌ام! تو شانه بزن!
پاهای تو چون فرق باز‌کرده از سر ِ زیبایی ِبه‌درون‌برگشته بر سینه‌ام تو شانه بزن زانو!
من پشت پاشنه‌هایت را چون میوه‌ی دوقلو می‌بوسم می‌بوسم
هر پای‌ات را در رختخواب عشق جداگانه می‌خوابانم بیدار می‌شوی می‌خوابانم
ببین! آری ببین تو مرا تا ته ببین! زیرا اگر تو مرا نبینی من هم نمی‌بینَمَم
با وسعتِ نگاهِ بر‌گشته‌ی به درون، به‌درون‌برگشته، تا ته ببین! تو شانه بزن!
اگر تو مرا نخوابانی من هم نمی‌خوابانمم نمی‌بینمم اگر تو مرا حالا بیا تو شانه بزن زانو!
من هیچگاه نمی‌خوابم از هوش می‌روم
دیروز رفته بودم امروز هم از هوش می‌روم
افتادن‌ای که مرا می‌افتد هنگامه‌ی منی که می‌افتد معشوقِ جان‌به‌بهار‌آغشته‌ی منی، منی، منی که مرا می‌افتد
و می‌روم از هوش می منی اگر تو مرا تو شانه بزن زانو! منی از هوش می و

رضا براهنی

!از هوش می‌

Nostalgia | تاسیان

جنون رودابه  از فصل ششم منظومه ی ایرانی محمد مختاری 

جنون رودابه است اين سرزمين
هزار پرده فروهشته اند و می نگرند
و خاک وقتی آمخته شد
شغاد را
حتی از پشت زال برمی انگيزند.

محمد مختاری/         جنون رودابه است اين سرزمين/

Karlsen,Barahani,AmirMaleki


رثای غزاله



لا
حالی که به نخجیر آیی از کشمیر
شالی از دریا آیی با
حالی که به آن گودی بی ما آیی
و سیاه آیی خوابایی از مخفیدر
حالی که ندانی که نمی‌دانی نه، دانی می‌دانی
با آن لب بالا برگشته بالا
لالا لالا تو غزاله لا
حالی که تو بازوها را خالی کردی از خیل سودا
برگشتی به زبانِ پیش از بودنِ خود لا
با سینه‌ی مغروری مفرد سرشاری از خود بی شیرازه لا لالا لا
«گِریم تا او نکشاند خود را
ما را بکشد خود را نکشاند»
این را یک زنکودکِ عاشق پیش از خود مرگیدنِ او می‌گفت
حالی که بجنباند به بیابان سر را گورآهو
که ببوساند خود را به فضای پوشان
که بیندازد دنیا را شرقی در مخفیدر
نه، دانی می‌دانی تو غزاله لا
خوابی و بخوابی خوابی و بخوانی دربردر
اویانم دنیا را تا زیبا شد
بِتوام خود را تا حدِ نمنیدن
لالایم تا مرز خود ــ مرگیدن
که شوم کفنش
و زنیدن را طلبم
بتِ چینی خفته در پرده
که خراسانِ ابروهایش آمودریا را دربردر
حالی که مویم نیمه‌ی آن مینیاتور بی عاشقه را مویم لا
خشک آید آن جنگل که تو را از خود ناویزدها
خشک آید! نیمه‌ی آن بی عاشقه را لا حالا مویم
معشوقه در گودی آن شانه‌ی خوابآور و خرابآباد
طاوسی روی آور
محزونه‌ی ذیلِ ناهیدِ باران
بالا بالا
بارانِ بالا
و بلایی مشتق از شقه‌ی شاعر و کفن در وا
به نخفتن گفته آری و جهان را اما خفته آن‌جا‌ در مخفیدر
حالا به مصاف آید با مور آن‌جا آن میلاوِ رودکی‌ی ریگِ آمودریا
و زبانش میلاویه از او و سه بوس از آن سبزه با لب‌های بی چشمِ شاعر
لالا
تو غزاله لا
لالا
مویم لا بی صاحبِ «شب‌های تهران» را
و نگفتن را گویم گفتن را که نگفتن را گفتن لا
و زنیدن را طلبم
اویانم دنیا را تا زیباشد
نمنم از از
از از نمنم ای «راحله»ی «گردوشکنان»، گویم با باتو بی از
و جلوتر نروم
طاهر شدنت را نتوانم دیدن زیرزمینی شدنت را نتوانم
و بیایم این زیرزمین
که هسته‌ی خرما را برمی‌گیریم
و مغز گردو را در خرما می‌کاریم
طاووسی روی آور در مغز گردو در خرما لا لا
گیسو از روی پیشانی با انگشتی خونین به کنار
و طراوت غوغا تو غزاله
لا لا لا

@https://soundcloud.com/farnaz-hashemnia

/لالا لالا تو غزاله لا  /براهنی

دیالوگ هایی از فیلم های "باد ما را خواهد برد" و "زندگی و دیگر هیچ" ساخته ی عباس کیارستمی
عکس از مجموعه ی "چهارفصل"، اثر عباس کیارستمی

t.me/baman_goosh_kon

castbox.fm/va/2743706

instagram.com/baman_goosh_kon?igshid=1npk5zqs8ns1f

با من گوش کن | اپیزود 1 | به یاد عباس کیارستمی، در ستایش زندگی

والا پیامدار !

               محمد !

گفتی که یک دیار

هرگز به ظلم و جور نمیماند استوار

آنگاه

تمثیل وار کشیدی

                      عبای وحدت

بر سر پاکان روزگار .

 

در تنگ پر تبرک آن نازنین عبا

دیرینه ای محمد !

جاهت بیش و کم

آزاده را که تیغ کشیده است بر ستم !؟

وقتی که چتر ترس گشوده‌ست روی شهر
و دلهره‌ست آنکه به در می‌زند مُدام
نازک‌تراش خورده‌ترین طبع آدمی
شاعر
آیینه وجود چه تصویر افکند؟

از خیل زندگان
وقتی گرسنگی‌ست که فریاد می‌کشد:
مادر! من نان می‌خواهم
شاعر،
گرسنه‌روح‌ترین گرسنگان
شاعر،
گداترین گرسنهٔ نان حیات ما
در کوچه‌های فقر چه بانگی برآورد؟

وقتی که بوسه مزهٔ باروت می‌دهد
و جنگ جنگ جنگ
از جویبار خون
سیراب می‌کُند مزارع بی مهتاب را
شاعر که جنگجوی‌ترین فردی آدمی‌ست
چه جنگی به پا کُند؟

وقتی که دست خستهٔ آزادی
روز نجات را
خط می‌کشد هماره به دیوار حبس خویش
شاعر،
آزادتر خلایق
باید چه حک کُند
بر گردهٔ زمان؟

ای دوست داشتن!
پنهان‌ترین بهار ـ
آتش بکش، زبانه بکش، گل کُن عاقبت
باشد به بوی تو
بار دگر صبورترین مرغ این جهان
آواز سر کُند.

الملک یبقی مع الکفر و لایبقی مع الظلم

اگه حالت خوب نیست، با هر کسی که راحت تری حرف بزن، دنیا با حیات تو جای بهتریه. اگه خواستی به اکانت من پیام بده.

دیالوگ هایی از فیلم "طعم گیلاس"، اثر عباس کیارستمی
موسیقی متن از آلبوم "گذشته، حال استمراری"، اثر کارن همایون فر

t.me/baman_goosh_kon

castbox.fm/va/2743706

instagram.com/baman_goosh_kon?igshid=1npk5zqs8ns1f

با من گوش کن | اپیزود 5 | حیات، غفلت رنگین یک دقیقه ی حوا

کاری از حامد طاری
@Haataari
کاور برگرفته از کتاب شعر "تاسیان" است
دانلود: t.me/haataarii/14
|
هوشنگ ابتهاج: یه شعر نسبتا کوتاهی است به اسم تاسیان، در ولایت ما گیلان این کلمه (تاسیان) هنوز زنده است و به کار میره. وقتی که عزیزی از خونه به سفر میره یا از دنیا میره، به اون اولین غروبی که جای اون خویشاوند یا مهمان خالیه میگن تاسیان

خانه دل تنگ غروبی خفه بود 
 مثل امروز که تنگ است دلم 
 پدرم گفت چراغ 
 و شب از شب پر شد 
 من به خود گفتم یک روز گذشت 
 مادرم آه کشید 
 زود بر‌خواهد گشت 
ابری آهسته به چشمم لغزید
و سپس خوابم برد 
 که گُمان داشت که هست این همه درد 
 در کمین دل آن کودک خُرد؟
 آری آن روز چو می‌رفت کسی
داشتم آمدنش را باور 
من نمی‌دانستم 
 معنی هرگز را
 تو چرا بازنگشتی دیگر؟

 آه ای واژه‌ی شوم
 خو نکرده ست دلم با تو هنوز 
 من پس از این همه سال 
 چشم دارم در راه 
که بیایند عزیزانم . . . آه

این شعر یک حالت سیال داره میان دوران بچگی و امروز. یک چیز ساده‌ای بدون آرایش‌های معمول شاعرانه است و فقط همون حالت تاسیان رو می‌خواد بگه
|

هـ . الف . سایه | تاسیان

سکانس چهارم
عباس کیارستمی و دیگر هیچ
قسمت اول: وقتی خورشید بالا می‌آید
"سکانس اول را در اپلیکیشن‌های پادکست بشنوید"
دانلود: t.me/SequencePodcast/16
|
روزی که سکانس رو کاملا اتفاقی شروع کردم، تصمیم گرفتم که یک پرونده کامل درباره "عباس کیارستمی" بسازم. ابتدا قرار شد که این پرونده از قسمت دوم شروع بشه ولی به دلیل حجم بالای بررسی و مطالعه‌ای که نیاز داشت کمی به تعویق انداختم تا به اپیزود چهارم رسید.

سکانس چهارم، اولین قسمت از پرونده عباس کیارستمی است که به نحوه فیلمساز شدن او پرداخته و دو فیلم از فیلم‌های اول او به نام "نان و کوچه" و "مسافر" نیز بررسی شده است.

این پرونده حاصل ساعت‌ها مطالعه، دیدن و شنیدن است و فقط از صداهای موجود عباس کیارستمی یا سخنان مربوط به او استفاده شده است.

صداهای افراد دیگر به ترتیب ورود:
شپول عباسی
آیدین آغداشلو
عادل فردوسی‌پور
حسن دارابی

موسیقی‌های استفاده شده:
راپسودی ایرانی
مهرداد مهدی و آسو کهزادی - خاتون
Luca Longobardi - Oxyde

Sequence Podcast

سکانس چهارم: عباس کیارستمی و دیگر هیچ | قسمت اول: وقتی خورشید بالا می‌آید

باور 
سیاوش کسرایی-Korzenyowski

باور نمی کند دل من مرگ خویش را 

نه نه من این یقین را 
باور نمی کنم 
تا همدم من است نفسهای زندگی 
من با خیال مرگ دمی سر نمی کنم 
آخر چگونه گل خس و خاشاک می شود 
آخر چگونه این همه رویای نو نهال 
نگشوده گل هنوز 
ننشسته در بهار 
می پژمرد به جان من و خاک می شود 
در من چه وعده هاست 
در من چه هجرهاست 
در من چه دست ها به دعا مانده روز و شب 
اینها چه می شود ؟
باور کنم که آن همه عشاق بی شمار 
آواره از دیار 
در کوره راه ها همه خاموش می شوند 
باور کنم که دخترکان سفید بخت 
بالای بام ها و کنار دریچه ها 
بی وصل و نامراد 
چشم انتظار یار سیه پوش می شوند 
باور کنم که دل 
روزی نمی تپد 
بی آن که سر کشد گل عصیانی اش ز خاک 
نفرین بر این دروغ 
دروغ هراسناک 
پل می کشد به ساحل اینده شعر من 
تا رهروان سرخوشی از آن گذر کنند 
پیغام من به بوسه لب ها و دست ها 
پرواز می کند 
باشد که عاشقان به چنین پیک دوستی 
یک ره نظر کنند 
در کاوش پیاپی لب ها و دستهاست 
کاین نقش آدمی 
بر لوحه زمان 
جاوید می شود 
وین ذره ذره گرمی خاموش وار ما 
یک روز بی گمان 
سر می زند ز جایی و خورشید می شود 
تا دوست داری ام 
تا دوست دارمت 
تا اشک ما به گونه هم می چکد ز مهر 
تا هست در زمانه یکی جان دوستدار 
کی مرگ می تواند 
نام مرا بروبد از یاد روزگار 
بسیار گل که از کف من برده است باد 
اما من غمین گلهای یاد کس را پر پر نمی کنم 
من مرگ هیچ عزیزی را 
باور نمی کنم 
می ریزد عاقبت 
یک روز برگ من 
یک روز چشم من هم در خواب می شود 
زین خواب چشم هیچ کسی را گریز نیست 
اما درون باغ 
همواره عطر باور من در هوا پر است

باور-سیاوش کسرایی

Akhavan Sales,Farhad,Evas,Amir


آواز کرک
بده ... بدبد ... بده ... بدبد ...
چه امیدی ؟ چه ایمانی ؟
کرک جان ! خوب می خوانی
من این آواز پاکت را دراین غمگین خراب آباد
چو بوی بال های سوخته ات پرواز خواهم داد
گرت دستی دهد با خویش در دنجی فراهم باش
بخوان آواز تلخت را ،
ولکن دل به غم مسپار
کرک جان ! بنده ی دم باش بده ... بد بد راه هر پیک و پیغام خبر بسته ست
ته تنها بال و پر ، بال نظر بسته ست
قفس تنگ است و در بسته ست
کرک جان ! راست گفتی ، خوب خواندی ، ناز آوازت
من این آواز تلخت را بده ... بد بد ...
دروغین بود هم لبخند و هم سوگند
دروغین است هر سوگند و هر لبخند
و حتی دلنشین آواز جفت تشنه ی پیوند
من این غمگین سرودت را
هم آواز پرستوهای آه خویشتن پرواز خواهم داد
به شهر آواز خواهم داد

بده ... بدبد ... چه پیوندی ؟ چه پیمانی ؟
کرک جان ! خوب می خوانی
خوشا با خود نشستن ، نرم نرمک اشکی افشاندن
زدن پیمانه ای - دور از گرانان - هر شبی کنج شبستانی

(آواز کرک، شعر از مهدی اخوان ثالث، با صدای فرهاد مهراد)

padcast

Nastasya Filipovna