جواد بدیع زاده،
ضبط به تاریخ ۱۳۱۳

گلشن آشنایی

یه دل میگه برم برم (با مصطفی)

هم جان و هم جانانه (با مصطفی)

"اومدی صداتو قربون،
این همه وفاتو قربون،
میدونی که جات تو قلب یاره،
پیش تو دلم بهاره،
عاشق روزگاره،
اما روزگار وفا نداره..."
دم ایستگاه اتوبوس، به همراهی سمفونی بوق‌ ها و ماشین ها
بعد آموزشگاه و روزمرگی، این صدا به قصد امین ضبط شد. حالام این بلا رو سرش آوردم و اینجا نِگهش داشتم.
تو زمستون/یزد

صداتُ قربون

پرستوهای خسته

خونه باشم و از بارون نگم؟

بارون، کاشمر، بهمن ۴۰۱

آواز خواندن در میان هیاهوی بی سر صدای تاریکی،
در میان دغدغه های بیهوده بالفطره،
شاید مرهمی برای مسمویت ذهنِ سر به راهم باشد.
من، مصطفی، مهسا، سارا:
کاشمر، قوچان، اصفهان، کرمان؛ دم عید ۱۴۰۲ تو بی هیاهویی بازار چهارسوقِ یزد.

بهارِ آرزو

اون روز که داشتیم میرفتیم خونه فاطمه اینا.


یزد دو تا فصل داره

دم عید بعد از تمیزکاری؛ عکسم که از پنجره اتاق جناب ضبط و ثبت شد.
"باز ترانه با بارون، میگیره هی‌ دم بهونه، میزنه به دلِ یه دیوونه"

گُل‌نسا

در حال ضبط صدای سارا، بیست و نهم اردیبهشت هزار و چهارصد و دو.
برای معین، امیرحسین، مصطفی، زهرا و شادی.

وقتی او نبود

پرواز عشق؛
حوالی تنگی و تاریکی
و بستن و رفتن.
(کجا بودم؟!:)
قزوین، تو خودِ سعدالسلطنه بودم،
یه مغازه کفش‌فروشی/کفاشی و سمبوسه به دست، خیره به دستِ تارنواز.

با تارِ دوست

تقلید/بازخونی؛
خونه، سه و بیست و دو دقیقه بامداد. سوم دسامبر ۲۰۲۳.

ستاره ستاره

ضبط اول-۱۷ خرداد.
گشت به آن روز که شد سالروز
نوید آمد و شد دو به دو؛
چه خوشم سرونازم
که میخواندم از گاه به گاه خوشحالی سرخوشانه
از آفتابی که در خرداده
از سرمایی که در دی ماهه؛
چه سرخوشم از باد
که هوای دورتو برام میاره 
چه سرخوشم ازآفتاب
که میتابه رو سرتو
گرماتو برام میاره 
چه سرخوشم از مادرم
که تولدت مبارک رو برام کنار گذاشته 
چه سرخوشم از ضبط صوتم
که پر شده جیباش از سنگای زیرپام 
چه سرخوشم از گوشه چشمت
که خنده‌هات اونجان 
چه سرخوشم از آبی
که افتاده رو ناخنام
چه سرخوشم از طره گیسو
که نشسته رو بلندی بلندا
چه سرخوشه اون قاصدک
که میرسه به یه بزرگی
چه سرخوشه هیاهو
مث صدای مترو از تو تاریکی؛
چه سرخوشم از یک و یک یک
چه سرخوشم از دو و دو و دو.

دو به دو

بارون منو با خودش برد،
بارون منو گذاشت تو جیبش برد.
وقتی که میومد صدا داشت،
وقتی که میرفت بی صدا بود.
بارون وقتی که اومد خیابونا شلوغ بودن،
دسته دسته پرنده رو شاخه ها بودن،
وقتی که میومد با غمزه میومد، 
وقتی که میرفت بی صدا میرفت.
عکاس‌ها در به در بودن،
کشاورزا دست به سر بودن،
غصه اومد صدا کنه،
هی بزنه، هی بخونه،
مردمو از راه به در کنه.

بارون که میومد بی غصه میومد،
وقتی که میرفت با غصه می‌رفت.

علی در خونشون هم بازی نداشت،
حتی یه توپ قلقلی نداشت،
گریه میکرد، غصه میخورد،
بارون اومد، علی رو برد.

بارون که میومد تنها میومد،
وقتی که میرفت با علی میرفت.

خشکی و خشکسالی رسید،
بغض گلوها ترکید،
دست همه رو به بالا،
که ای بارون دلِ ما،
کی میرسی به حالِ ما؟

اما بارون نرسید که نرسید.
انگار طاق دلش بند اومده،
یا فرصتش کم پیش اومده؛
که دل یکی براش تنگ بشه،
مثل آواز قمر نرم و آهنگ بشه،
بیاد و بوزه،
بارونو با غصه و علی ببره.

کاشمر/پونزدهم مهر/دومین بارش پاییز/باز هم اتاقم.

بارون منو با خودش برد

چشم ها به مثابه ‌پنجره آبی.

تِآتر موزیکال چشمات

به صفحه‌ای من اگر رسیدی، سری به پلی لیست‌هام بزن.
IG: @amirhussein__

Amirhussein Hooshangi

Popular tracks