Hami - Hamsafar

من ریزه کاری‌های بارانم
در سرنوشتی خیس می‌مانم
دیگر درونم یخ نمی‌بندی
بهمن‌ترین ماه زمستانم
رفتی که من یخچال قطبی را
در آتش دوزخ برقصانم
رفتی که جای شال در سرما
چشم از گناهانت بپوشانم
ای چشم‌های قهوه قاجاری
بیرون بزن از قعر فنجانم
از آستینم نفت می‌ریزد
کبریت روشن کن بسوزانم
از کوچه‌های چرک می‌آیم
در باز کن سر در گریبانم
در باز کن شاید که بشناسی
نت‌های دولا چنگ هزیانم
یک بی‌کجا درمانده از هر جا
سیلی خور ژن‌های خودکامه
صندوق پُست پَست بی نامه
یک واقعا در جهل علامه
یک واقعا تر شکل بی شکلی
دندانه‌های سینِ احسانم
دندانه‌ام در قفل جا مانده
هر جور می‌خواهی بچرخانم
سنگم که در پای تو افتادم
هر جا که میخواهی بغلتانم
پشت سرت تابوت قایق‌هاست
سر بر نگردان روح عریانم
خودکار جوهر مرده‌ام یا نه
چون صندلی از چهار پایانم
می‌خواهی آدم باش یا حوّا
کاری ندارم من که حیوانم
یک مژه بر پلکم فرود آمد
یک میله از زندان من کم شد
تا کـــش بیاید ساعت رفتن
پل زیر پای رفتنم خم شد
بعد از تو هر آیینه‌ای دیدم
دیوار در ذهنم مجسم شد
از دودمان سدر و کافوری
با خنده از من دست می‌شوریی
من سهمی از دنیا نمی‌خواهم
میخواستم حالا نمی‌خواهم
این لاله‌ی بدبخت را بردار
بر سنگ قبر دیگری بگذار
تنهایی‌ام را شیـر خواهم داد
اوضاع را تغییر خواهم داد
اندامی از اندوه می‌سازم
با قوز پشتم کوه می‌سازم
باید که جلاد خودم باشم
تفریق عداد خودم باشم
آن روزها پیراهنم بودی
یک روز کامل بر تنم بودی
از کوچه‌ام هرگاه می‌رفتی
با سایه‌ی من راه می‌رفتی
ای کاش در پایت نمی‌افتاد
این بغض‌های لخت مادر زاد
ای کاش باران سیر می‌بارید
از دامنت انجیر می‌بارید
در امتداد این شب نفتی
سقط جنونم کردی و رفتی
در واژه‌های زرد میمیرم
در بعدازظهری سرد میمیرم
باید کماکان مرد اما زیست
جز زندگی در مرگ راهی نیست
باید کماکان زیست اما مُـرد
با نیش‌خندی بغض خود را خورد
انسان فقط فوّاره‌ای تنهاست
فوّاره‌ها تُف‌های سر بالاست
من روزنی در جلد دیوارم
دیوار حتما رو به آوارم
آواره یعنی دوستت دارم…
آوار کن بر من نبودت را
با “روت” نه ، با فوت ویرانم
از لای آجر‌ها نگاهم کن
پروانه‌ای در مشت طوفانم
طوفان درختان را نخواهد برد
از ابر باران زا نترسانم
بو می‌کشم ، تنهایی خود را
در باجه‌ی زرد خیابانم
هر عابری را کوزه می‌بینم
زیر لبم ، خیّام می‌خوانم
این شهر بعد از تو چه خواهد کرد ؟
با پرسه‌های دور میدانم
یک لحظه بنشین برف لاکردار
دارم برایت شعر می‌خوانم
——————————-
خوب است و عمری خوب می‌ماند
مردی که روی از عشق می‌گیرد
دنیا اگر بود بود و بد تا کرد
یک مردِ عاشق ، خوب میمیرد !
از بس بدی دیدم به خود گفتم
باید کمی بد را بلد باشم …
من شیرِ پاک از مادرم خوردم
دنیا مجابم کرد بد باشم !
دنیا مجابم کرد بد باشم !
من بهترین گاوِ زمین بودم !
الان اگر مخلوقِ ملعونم
محبوبِ رب العالمین بودم ..
سگ مستِ دندان تیز چشمانش
از لانه بیرون زد ، شکارم کرد
گرگی نخواهد کرد با آهو
کاری که زن با روزگارم کرد !..
هرکار می‌کردم سرانجامش
من وصله‌ی ناجورتر بودم
یک لکه‌ی ننگ دائمی اما
فرزندِ عشقِ بی پدر بودم..
دریای آدم زیر سر داری
دنیای تنها را نمیبینی
بر عرشه با امواج سرگرمی
پارو زدن‌‌ها را نمیبینی
ای استوایی زن ، تنت آتش
سرمای دنیا را نمیفهمی
برف از نگاهت پولکی خیس است
درماندگی ها را نمیفهمی
درماندگی یعنی تو اینجایی
من هم همینجایم ولی دورم
تو اختیار زندگی داری
من زندگی را سخت مجبورم
درماندگی یعنی که فهمیدم
وقتی کنارم روسری داری
یک تار مو از گیسوانت را
در رخت خواب دیگری داری …
آخر چرا با عشق سر کردی ؟
محدوده را محدودتر کردی
از جانِ لاجانت چه می‌خواهی ؟
از خط پایانت چه می‌خواهی ؟
این درد انسان بودنت بس نیست ؟
سر در گریبان بودنت بس نیست ؟
از عشق و دریایش چه خواهی داشت
این آب تنها کوسه ماهی داشت …
گیرم تورا بر تن سری باشد
یا عرضه‌ی نان آوری باشد
گیرم تورا بر سر کلاهی هست
این ناله را سودای آهی هست
تا چرخ سرگردان بچرخانی
با قدِ خم دکان بچرخانی …
پیری اگر روی جوان داری
زخمی عمیق و ناگهان داری
نانت نبود ، بامت نبود ای مرد ؟
با زخم با ناسورت چه خواهی کرد ؟
پیرم دلم هم سنِ رویم نیست
یک عمر در فرسودگی ، کم نیست !
تندی نکن ای عشق کافر کیش
خیزابِ غم ، گردابه‌ی تشویش
من آیه‌های دفترت بودم
عمری خدا پیغمبرت بودم
حالا مرا ناچیز میبینی ؟
دیوانگان را ریز میبینی ؟
عشق آن اگر باشد که می‌گویند
دل‌های صاف و ساده می‌خواهد
عشق آن اگر باشد که من دیدم
انسان فوق العاده می‌خواهد !
سنی ندارد عاشقی کردن
فرقی ندارد کودکی ، پیری
هروقت زانو را بغل کردی
یعنی تو هم با عشق درگیری
حوّای من ، آدم شدم وقتی
باغ تنت را بر زمین دیدم
هی مشت مشت از گندمت خوردم
هی سیب سیب از پیکرت چیدم
سرما اگر سخت است ، قلبی را
آتش بزن درگیر داغش باش
ول کن جهان را ! قهوه‌ات یخ کرد ..
سرگرم نان و قلب و آتش باش !
این مُرده‌ای را که پی‌اش بودی
شاید همین دور و ورت باشد
این تکه قلب شعله بر گردن
شاید علی آذرت باشد
او رفت و با خود برد شهرم را
تهران پس از او توده‌ای خالی‌ست
آن شهر رویاهای دور از دست
حالا فقط یک مشت بقالی‌ست !
او رفت و با خود برد یادم را
من مانده‌ام با بی کسی هایم
خوب دستِ کم گلدان عطری هست
قربان دست عطلسی هایم
او رفت و با خود برد خوابم را
دنیا پس از او قرص و بیداری‌ست
دکتر بفهمد یا نفهمد باز
عشق التهاب خویش آزاری‌ست..
جدی بگیرید آسمانم را
من ابتدای کند بارانم
لنگر بیاندازید کشتی‌ها
آرامشی ماقبل طوفانم
من ماجرای برف و بارانم
شاید که پایی را بلغزانم
آبی مپندارید جانم را
جدی بگیرید آسمانم را
آتش به کول از کوره می‌آیم
باور کنید آتشفشانم را ..
می‌خواستم از عاشقی چیزی
با دست خود بستند دهانم را
من مرد شب‌هایت نخواهم شد
از بسترت کم کن جهانم را
رفتن بنوشم اشکِ خود را باز
مردم شکستند استکانم را
تا دفترم از اشک میمیرد
کبرای من تصمیم میگیرد
تصمیم میگیرد که برخیزد
پائین و بالا را به هم ریزد
دارا بیافتد پای سارا ها
سارا به هم ریزد الفبارا
سین را ، الف را ، را و سارا را !
درهم بپیچانند دارا را !
دارا نداری را نمیفهمد
ساعت شماری را نمیفهمد
دارا نمیفهمد که نان از عشق
سارا نمیفهمد ، امان از عشق
سارای سالِ اولی ، مرد است
دستانِ زبر و تاولی ، مرد است
این پاچه سارا مالِ یک زن نیست
سارا که مالِ مرد بودن نیست
شال سپیدِ روی دوشت کو ؟
گیلاس‌های پشتِ گوشت کو ؟
با چشم و ابرویت چها کردی ؟
با خرمن مویت چها کردی ؟
دارا چه شد سارایمان گم شد ؟
سارا و سیبش حرف مردم شد ؟
تنها سپاس از عشق ” خودکار ” است
دنیا به شاعرها بدهکار است …
دستان عشق از مثنوی کوتاه
چیزی نمی‌خواهد پلنگ از ماه
با جبر اگر در مثنوی باشی
لطفی ندارد مولوی باشی !
استادِ مولانا که خورشید است
هفت آسمان را هیچ می‌دیدست
ما هم دهان را هیچ می‌گیریم
زخم زبان را هیچ می‌گیریم
دارم جهان را دور می‌ریزم
من قوم و خویش شمس تبریزم
نانت نبود ؟ آبت نبود ای مرد ؟
ول کن جهان را ! قهوه‌ات یخ کرد ..

Alireza Azar - Ehsan Afshari - 2x1

Siavash Ghomayshi - Barg

Naser abdollahi - mandegar - 02 yambo sahneh

بروم صد پله پايين با دريا گريه کنم

کنج صدف مرواريدوار بيصدا گريه کنم

در غزلگرديهاي تو تا سمفوني آبي

سوگ مشکوک سازها را يکجا گريه کنم

هزارسال دلم ميخواست با تن تنها گريه کنم

هزارسال دلم ميخواست با من تنها گريه کنم

دريا دريا دريا چه خوب شد که مرا تر کردي

دريا دريا دريا چه خوب شد که مرا باور کردي

Shahyar Ghanbari - Sad Peleh Ta Delchasbideha

هنرمند: محسن چاوشی
آهنگساز: محسن چاوشی
تنظیم کننده: محسن چاوشی
ترانه سرا: حسین پناهی
میکس و مسترینگ: محسن چاوشی

دیوونه کیه؟ ، عاقل کیه؟

جونور کامل کیه؟

واسطه نیار، به عزتت خمارم

حوصله‌ ی هیچ کسی رو ندارم

کفر نمیگم ، سوال دارم

یک تریلی محال دارم

تازه داره حالیم میشه چی‌کاره‌ ام

میچرخم و میچرخونم ٬ سیاره‌ ام

تازه دیدم حرف حسابت منم

طلای نابت منم

تازه دیدم که دل دارم ، بستمش

راه دیدم نرفته بود ، رفتمش

ویروس که بود حالیش نبود ، هستمش

جواب زنده بودنم مرگ نبود ، جون شما بود؟

مردن من مردن یک برگ نبود ، تو رو به خدا بود؟

اون همه افسانه و افسون ولش؟

این دل پر خون ولش؟

دلهره‌ی گم کردن گُدار مارون ولش؟

تماشای پرنده‌ها بالای کارون ولش؟

خیابونا ، سوت زدنا ، شِپ شِپ بارون ولش؟

گفتی بیا زندگی خیلی زیباست ، دویدم

دیوونه کیه؟ ، عاقل کیه؟

جونور کامل کیه؟

دیوونه کیه؟ ، عاقل کیه؟

جونور کامل کیه؟

آوردی حیرونم کنی که چی بشه؟

نه والله!

مات و پریشونم کنی که چی بشه؟

نه بالله!

پریشونت نبودم؟ ، من ، حیرونت نبودم؟

تازه داشتم می‌فهمیدم که فهم من چقدر کمه

اتم تو دنیای خودش حریف صد تا رستمه

گفتی ببند چشماتو وقت رفتنه

انجیر می‌خواد دنیا بیاد ، آهن و فسفرش کمه

چشمای من آهن انجیر شدن

حلقه‌ای از حلقه‌ی زنجیر شدن

عمو زنجیر باف ، زنجیرتو بنازم

چشم من و انجیرتو بنازم

عمو زنجیر باف ، زنجیرتو بنازم

چشم من و انجیرتو بنازم

عمو زنجیر باف ، زنجیرتو بنازم

چشم من و انجیرتو بنازم

Amoo Zanjir Baf - mohsen chavoshi | عمو زنجیرباف - محسن چاوشی

A Tribute to Nematollah Aghasi

Download Link:
Mediafire: http://www.mediafire.com/file/xamiviss0aymg4d/Mim_Rasouli_-_Aghasi_Remix.mp3
.
Youtube: https://youtu.be/0Ea9kwFpH-U
Telegram: https://t.me/mimrasouli/330

Mim Rasouli - Aghasi Remix

Reza Yazdani- Miresam Be To

هرگز نمی‌شد باورم
این برف پیری بر سرم
سنگین نشیند چُنین
من بودم و دل بود و می
 آواز من آوای نی
هر گوشه میزد طنین
اکنون منم حیران
ز عمر رفته سرگردان
ای خدای من
با این تن خسته
هزاران ناله بنشسته
در صدای من
ای عشقِ نا فرجام من
رفتی کجا
ای آرزوی خام من
رفتی کجا
آن دوره آشفتگی‌های تو کو؟
ای عمر نا آرام من
رفتی کجا
و بخوان شب همه شب برایم ای مرغ سحر
که دل خسته من درامد از سینه به در
تو سبک بالی و من اسیر بشکسته پَرم
تو پر از شوری و من ز عالمی خسته‌ترم
تو بخوان
تو بخوان
به گوش اهل جهان
که خبر شود از شتاب این کاروان

سوگند | تو بخوان (کاور آهنگ مرضیه)

Track : Zakhme Zaboon ( Live ) - (اجرای زنده زخم زبون)

Songwriter : Hossein Safa

Music : Mohsen Chavoshi

Arrangement : Shahab Akbari

Zakhme Zaboon (Live)

Mimiram - Hamed Nikpay

دلتنگی های آدمی را ، باد ترانه ای می خواند
رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد
و هر دانه ی برفی به اشکی نریخته می ماند
سکوت سرشار از سخنان ناگفته است
از حرکات ناکرده
اعتراف به عشق های نهان
و شگفتی های بر زبان نیامده
در این سکوت
حقیقت ما نهفته است
...حقیقت تو و من

Alireza Azar - Ehsan Afshari - 2x1

Amir rezaei

Recent comments

ghadidatcom

paroushsa ashkevari

Sigaremeshki

Related tracks