اگر قرار بود منبری باشم و روزی روضه ای غیر عربی  بیغرض و اغراق از غم کربلا بگویم حتما این قصه را میخواندم...بعضی وقتها برای گریه کردن لازم نیست خودت از دست داده باشی یا جاییت درد بکند. گاهی غم دیگرانی که حتی نشناسیشون و میتواند اشکت را در بیاورد...

کسی اسم این آهنگ اول پادکست رو بلد؟

بهت قول میدم کنار سر عروسک نوشته بود made in china

Ehsan Abdipour Stories

احسان عبدی پور - آوینی

آلاسکا _ احسان عبدی پور

احسان عبدی پور و حاتم  مشمولی(انسان‌های کمیاب)

توي خواب همش براي هليله كه يك گوشه‌اي آرام و دنج بود با صداي بلند گريه مي‌كنم. دلم براي حرف زدن با غلام كه به خاطر هليله همش توي آماده باش است تنگ شده. 
آقاي نجف پور مهربان! توي دنيا چه شغلي است كه خواب‌هاي خراب آدم را خوب كند؟! برادرم مملو مي‌گويد: داداشي، آرميچر بزرگي هست كه كره توپ جهان را مي‌چرخاند!
مملو بچه خنگي هست اما عقلش در رابطه با آرميچر خوب كار مي‌كند. يك روز شربت سينه دردش را ريخت روي كره جغرافيا، با كره رفت سر شير آب با يك توپ سفيد برگشت. گفت داداشي اگر آرميچر زمين تند بچرخد قيافه‌اش مثل اين مي‌شود. كره را با اسكاچ شسته بود. توي چشم هام سيل كرد و گفت داداشي بيو بريم تو كار آرميچره. 
همون روز روپوش دكتري، كيف مهندسي و لباس خلباني را از توي خيالاتم پاك كردم از بين همه شغل‌هاي توي دنيا، تو فكر يك دكه كوچك سر نبش پياده‌روي جلوي سازمان ملل هستم. اسم هم برايش انتخاب كرده‌ام، «دكه پرزيدنت». 
اسم خوراكي‌هام و قيمت ارزون‌شان را مي‌چسبانم زير برف پاك‌كن ماشين رئيس جمهورها، كي از ارزاني بدش مي‌آيد؟! و رئيس جمهورها كه مشتري‌ام شدند شغل آينده‌ام شروع مي‌شود... 
آقا من فكر مي‌كنم رئيس‌جمهورها يكي مي‌خواهند كه اسم رفيق‌هاي كلاس چهارم و پنجم‌اش را يادشان بياورد.
آقایان رئيس جمهور اگر وقتي رنگينكشان را كله كله مي‌خورند به حرف‌هاي من گوش كند، رئيس جمهورها اگر پايشان را مثل ما پتي كند و ظهر داغ قلب الاسد بروند از كارخانه وزيري يخ بياورند، اگر وقتي شاهين از ليگ سقوط مي‌كند كنار ما بنشينند و سه روز و سه‌شو، خوراكشان بشود اشك... 
رئيس جمهورها اگر با ما زير تابوت شهيداني كه هنوز از يك جنگ مال سي سال پيش جسدشان را پيدا مي‌كنند و مي‌آورند بیایند، شبونه باك بنزين همه هواپيماهاي جنگي را سوراخ می‌کنند. 
رئيس جمهور اگر هفت شب و روز كمك ما كاه گل بكشند بالا كه زمستوني سقف چكه نكند روي قالي و زندگي‌مون، ديگر نمي‌آيند سقف خانه‌ها را سوراخ‌هاي درشت درشت بكنند... 
رئيس جمهورها اگر تا ته حرف‌هاي من را بشنوند، رنگينكشان كه تمام شد برنمي‌گردند توي سازمان ملل، محال ممكن است. مي‌گويند: رنجرو فندك داري؟! بعد سيگاري روشن مي‌كنند و پشت به همه چيز آرام آرام قدم مي‌زنند و دور مي‌شوند. 
و من روي پياده روي جلوي سازمان ملل به خواب آرومي مي‌روم كه هيچ وقت نرفته ام....
--------------------------------------------------------------------
(مونولوگ پایانی فیلم سینمایی "تنهای تنهای تنها" ساخته احسان عبدی پور)

دوست دارید در آینده چه کاره بشوید؟ - احسان عبدی‌پور

owrsi.com

احسان عبدی پور - رساله مموسیاه

داستان کوتاه زینب و مک لوهان با صدای احسان عبدی پور در  پادکست داستان هزارتو از معین فرخی و مصاحبه با احسان عبدی پور

زینت و مک لوهان - احسان عبدی پور

احسان عبدی پور .استرالیامینی اپیزود1

این داستان در شماره‌ی سوم مجله‌ی سان (تیرماه ۱۳۹۸) به چاپ رسیده است.
اگر جماهیر هنوز در اتحاد بودند و کاپیتالیسم قدغن و ممنوعه نمی‌شد، اگر روس‌ها کار به کارِ ملاک‌ها و سرمایه‌دارها نداشتند و از ایروان و باکو کوچشان نمی‌دادند به سرزمین‌های مجاور، حالا روند سکونت و یکجانشینیِ من در تهران طور دیگری بود. باید از جام بلند بشوم. نه در معنای بپا خواستن، در معنیِ رفتن و ترک گفتن. باید هنوز موعدم نرسیده، خانه‌ام که یک چیزِ موقرِ جامانده از معماریِ پهلوی دوم است را بگذارم و بروم. من این‌همه سال اجاره‌نشین بوده‌ام، اما اولین‌بار است برمی‌دارم می‌نویسم خانه‌ام. خانهٔ مردم است، می‌دانم، ولی می‌نویسم خانه‌ام. چون این خانه نیمه جان و خسته بود که مادام سوکیازیان کلیدش را داد دستم. هست، عکس‌هاش هست. خودش هفتاد و هفت سالش بود و خانه پنجاه و هفت سال. الان که حرف می‌زنم شده یک خانه شصت ساله. دقیق. نه همینطوری حدودی بگویم شصت سال، که منظورم این باشد که خیلی زیاد، نه، دقیق هزار و سیصد و سی و هفت ساخته شده. سندش هست…

The House in Sanaei خانه‌ی سنایی | احسان عبدی پور

استرالیا_احسان عبدی پور

احسان عبدی‌پور - راجرز

هنوز سلطان وسطای فیلمبرداریش بود، هنوز فیلم از کمانِ کیمیایی نجسته‌بود، به سر در سینما نچسبیده بود، که بهترین شاطرِ شهری در جنوب، قلبش را -تمام قلبش را- جلو جلو برای نقش اول زنش کنار گذاشت

صبح نرمالی که بارانِ اول داشت می‌بارید، من پشتِ سرِ آقای شاماستون توی صف چهارتایی بودم. شاماستون مثل آمبولانس بود، همه از سر راهش کنار می‌کشیدند؛ فک‌می‌کرد نه فقط معلمِ پرورشیِ تویِ مدرسه، بلکه، سطح شهر و تمام خاورمیانه است. وقتی تو صف بود، هیچکی درباره هیچی اظهارنظر نمی‌کرد. سکوت، محض و خیس بود که یکباره شاماستون رعد و برق زد؛ رو به دخل‌دار نعره زد: حتی تو لس آنجلس، حتی تو پاریسش هم عکس دختر نمی‌چسبونن تو نونوایی؛ و تف کرد جلوی پای خودش و نون‌نگرفته رفت

چهل ثانیه بعد، کمپانی با زیرشلواری نفس نفس از راه رسید. صف مردها را از هم باز کرد و رفت جلوی دیوار عکس‌ها. هفتاد هشتادتا عکس آرتیست بود که بزرگ تا کوچیک محل، همه‌اش را حفظ بودند؛ اما اصغر کمپانی گشت ببیند کارگرهاش چه بند تازه‌ای آب داده‌اند. رفت نزدیک؛ وسطِ جمشید آریا و یول برینر و پوسترِ بزرگِ تنگسیر، جا باز شده بود و قد کفِ دست بریده‌ی یک دختری از تو مجله‌ی فیلم، چسبیده بوده آنجا. هرچه رُعب بلد بود را داد تو صداش و پرسید: زن مال کیه؟
فروش نون متوقف شد. کارو زیرلبی گفت: مالِ منه؛ می‌خوامش. کمپانی برگشت. کل صف شد چَشم. هرچه مصلحت‌گرایی که ارث برده بود را جمع کرد تو انتخاب کلماتش و آروم گفت: قطعی؟ کارو سر جنبوند، یعنی: ها. کمپانی گفت: کی هست؟ کارو یه چشمش رو جمع کرد، یعنی: بی‌خیال. کمپانی گفت: اسمشو بفهمم ایراد داره؟ گفت: تهرانی. کمپانی گفت: این که از قیافش معلومه، اسمش چیه؟ گفت: هدیه ست. اصغر کمپانی گفت: اشکالی نداره، نگو؛ ولی نصفِ روزنامه هدیه نمی‌شه. و رفت سمت صف زنها

استرالیا_احسان عبدی پور

amirali.m99

Recent comments

lilipood

Mah Rah

magic

Ali Alipor

Related tracks