هوشن ابتهاج

Zarabane Khasteye Tekrar - Behdad Babaii & Navid Afghah

بيات ترك
آواز: سپيده رييس سادات    
 شعر: سعدي
ره به خرابات برد، عابد پرهیزگار
سفره‌ی یکروزه کرد، نقد همه روزگار
ترسمت ای نیکنام، پای برآید به سنگ
شیشه‌ی پنهان بیار، تا بخوریم آشکار
مطرب یاران بگوی، این غزل دلپذیر
ساقی مجلس بیار، آن قدح غمگسار
****

Sepideh - Rais - Sadat - Moonese - Dirineh - Bayate - Tork

بوسه ... صدای استاد امیر هوشنگ ابتهاج ( ه . ا . سایه )

اشک مهتاب، سیاوش کسرایی

می‌دمد صبح امید
از سر تار موی تو
می‌رود شام سیاه
از پس گیسوی تو
نام تو رمز ما شده
وطن دوباره یکصدا شده
شمال و غرب و شرق تا جنوب
دوباره همصدا به پا شده

می‌رمد دیو سیاه
به دست ما، به دست من، به دست تو که جان دادی
به نام زن، به نام زندگی، آزادی

برادرم، خواهرم
صدای من تویی، صدای تو منم

برای زن، برای زندگی، آزادی، به پا خیز کشورم؛ برادرم، خواهرم
به پا خیز میهنم، صدای من تویی، صدای تو منم

Woman, Life, Freedom

متن شعر:
ارغوان

شاخه ی هم خون جدا مانده ی من

آسمان تو چه رنگ ست امروز ؟

آفتابی ست هوا ٬

یا گرفته ست هنوز ؟

من درین گوشه

که از دنیا بیرون ست ٬

آسمانی به سرم نیست

از بهاران خبرم نیست

آنچه میبینم

دیوار است

آه

این سخت سیاه

آنچنان نزدیک ست

که چو بر می کشم از سینه نفس

نفسم را بر می گرداند

ره چنان بسته

که پرواز نگه

در همین یک قدمی می ماند

کور سویی ز چراغی رنجور

قصه پرداز شب ظلمانی ست

نفسم میگیرد

که هوا هم اینجا زندانی ست

هر چه با من اینجا ست

رنگ رخ باخته است

آفتابی هرگز

گوشه ی چشمی هم

بر فراموشی این دخمه نیانداخته است

اندرین گوشه ی خاموش فراموش شده

کز دم سردش هر شمعی خاموش شده

یاد رنگینی در خاطر من

گریه می انگیزد

ارغوانم آنجاست

ارغوانم تنهاست

ارغوانم دارد می گرید

چون دل من که چنین خون آلود

هر دم از دیده فرو میریزد

ارغوان

این چه رازیست که هر بار بهار ٬

با عزای دل ما می آید ؟

که زمین هر سال از خون پرستوها رنگین است ؟

اینچنین بر جگر سوختگان

داغ بر داغ می افزاید

ارغوان پنجه ی خونین زمین

دامن صبح بگیر

وز سواران خرامنده ی خورشید بپرس

کی برین دره غم می گذرند ؟

ارغوان

خوشه ی خون

بامدادان که کبوترها

بر لب پنجره ی باز سحر

غلغله می آغازند

جان گلرنگ مرا

بر سر دست بگیر

به تماشا گه پرواز ببر

آه بشتاب

که هم پروازان

نگران غم هم پروازند

ارغوان

بیرق گلگون بهار

تو بر افراشته باش

شعر خون بار منی

یاد رنگین رفیقانم را

بر زبان داشته باش

تو بخوان نغمه نا خوانده ی من

ارغوان

شاخه ی هم خون جدا مانده من ......

دکلمه شعر ارغوان با صدای استاد هوشنگ ابتهاج

طلوع
آهنگساز:اردشیر کامکار
تنظیم:پالیز
کیخسرو مختاری:کمانچه/علیرضا کدخدازاده:سنتور


طلوع

ساروخانی سید خلیل عالینژاد .mp3

شعر و صدای هوشنگ ابتهاج سایه - یگانگی

▨ نام شعر: در زیر آسمان باختر
▨ شاعر: نادر نادرپور
▨ با صدای: نادر نادرپور
▨ پالایش و تنظیم: شهروز کبیری
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
از کوچه‌های خاطره‌ی من
امشب، صدای پای تو می‌آید
آه ای عزیز دور
آیا به شهر غربت من پا نهاده‌ای؟

اینجا
پرندگان سحر در من
میل گذشتن از سر عالم را
بیدار می کنند
اما شبانگهان
دیوارها اسارت پنهانی مرا
تکرار می‌کنند

اینجا مرا چگونه توانی یافت؟
من از میان مردم بیگانه
کس را به غیر خویش نمی‌بینم
تصویر من در آینه زندانی است
من خیره در مقابل آن تصویر
می‌ایستم که با همه ننشینم

اینجا مرا در آینه خواهی دید
آیینه‌ای شگفت، که همتای ساعت است
آیینه‌ای که عقربه‌های نهان او
در چارچوب سود و زیان کار می‌کنند
آیینه‌ای که ثانیه‌ها و دقیقه‌ها
در ذهن بی‌ترحم سوداگرانه‌اش
تصویر تابناک مرا تار می‌کنند

اینجا زمان طلاست
هر لحظه‌اش به
قیمت اکسیر و کیمیاست
اما ضمیر من
تقویم بی‌تفاوت شب‌ها و روزهاست

اینجا غروب، رنگ جنون دارد
باران صدای گریه‌ی تنهایی‌ست
چشم ستارگان همه نابیناست

اینجا من از دریچه فراتر نمی‌روم
دیوار روبرو
سر حد ناگشوده‌ی دیدار است
اینجا چراغ خانه‌ی همسایه
چشم مرا به خویش نمی‌خواند
بیگانگی گزیده ترین یار است

اینجا در این دیار
درهاهمیشه سوی درون باز می‌شود

در سرزمین غربت اندوهگین من
در زیر آسمان مه‌آلود باختر
شب در دل من است 
صبح از شقیقه‌های من آغاز می‌شود

اینجا چو من، غریب غمینی نیست
در وهم شب، چراغ یقینی نیست
تنها صدای یک دل سرگردان
با بانگ پای رهگذری حیران
در کوچه‌های خاطره می‌پیچد

آه ای عزیز دور
آیا تو در پناهِ کدامین در
یا در پسِ کدام درخت ایستاده‌ای؟
آیا به شهر غربت من پا نهاده‌ای؟
▨ 
نادر نادرپور از کتاب: صبح دروغین

نادر نادرپور | در زیر آسمان باختر

▨ نام شعر: ترانه‌های خالقی (بخش اول)
▨ شاعر: جلال خالقی مطلق
▨ با صدای: جلال خالقی مطلق
▨ موسیقی: کیهان کلهر
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
در کاوشِ کارِ رستم و گیو و قباد
روز و شب و ماه و سال من رفت به باد

یک‌یک همه بند بندم از هم بگسست
درمانِ تنم به عهده‌ی مرگ افتاد

▨

من در دلِ خود بس آرزو‌ها دارم
با خویشتنم بگو‌مگوها دارم

پیمانه‌ی عمر پر شد افسوس افسوس!
با باده هنوز گفت‌وگوها دارم
 
▨

در گوشه‌ی سبزِ ناکجا آبادی
جایی که ز غم نیست در آن بیدادی

ای خوش که بسازیم یکی کلبه ز گِل
ناریم دگر ز شهر و مردم یادی

▨

پیش‌آر می و بگو که تا نی سازند
زان می که ز تاکِ کشورِ ری سازند

این کوزه‌گران که کوزه‌ی می سازند
تا کوزه‌ی می ز خاکِ ما کی سازند

▨

یک‌روز شرابِ ناب می‌باید خورد
وز رانِ بره کباب می‌باید خورد

یک روزِ دگر ساخته با دودِ جگر
از چشمه‌ی چشمِ آب می‌باید خورد

▨

مهتاب چو ریخت بر چمن نقره‌ی نور
باید که کشید باده در جامِ بلور

کین چرخِ سیاه‌نامه‌ی کور به کور
از خونِ من و تو می‌دهد سور به مور

▨

با دایه بگو یکی ننو اندازد
بر شاخه‌ی بید و پای جو اندازد

بر بندِ ننو، یکی سبو اندازد
من را و تو را درونِ او اندازد

ــــــــــــ 
دکتر جلال خالقی مطلق
از کتاب شعر «آهوی کوهی در دشت» نشر همیشه
ـــــــــــ
جهت حمایت از دکتر خالقی‌مطلق، پیشنهاد می‌کنم کتاب رباعیات ایشان با نام «آهوی کوهی در دشت» نشر همیشه را تهیه کنید. نسخه‌ای صوتی نیز، مشتمل بر حدود صد رباعی از کتاب، با صدای گرم خود ایشان در فیدیو موجود است که پیشنهاد می‌کنم حتما تهیه کنید.
این تذکر لازم است که صدا و تنظیم آن کتاب صوتی، با آنچه در اینجا ارایه می‌شود، متفاوت است. 
در اینجا تعداد بسیار محدودی از این رباعیات ارایه می‌شود تا صرفا شما عزیزان با سبک شعری ایشان آشنا شده و به تهیه آثار ایشان مصر گردید. امیدوارم خدشه‌ای به کپی‌رایت اثر وارد نگردد.

جلال خالقی مطلق | رباعیات بخش اول

Sarve Chaman

Pish Daramad Mahoor

Life - زندگی

خانه دل تنگ غروبی خفه بود 
 مثل امروز که تنگ است دلم 
 پدرم گفت چراغ 
 و شب از شب پر شد 
 من به خود گفتم یک روز گذشت 
 مادرم آه کشید 
 زود بر خواهد گشت 
ابری هست به چشمم لغزید
و سپس خوابم برد 
 که گمان داشت که هست این همه درد 
 در کمین دل آن کودک خرد ؟
 آری آن روز چو می رفت کسی
داشتم آمدنش را باور 
من نمی دانستم 
 معنی هرگز را
 تو چرا بازنگشتی دیگر ؟
 آه ای واژه شوم
 خو نکرده ست دلم با تو هنوز 
 من پس از این همه سال 
 چشم دارم در راه 
که بیایند عزیزانم آه 


دکلمه شعر تاسیان از هوشنگ ابتهاج

روزگارا قصد ایمانم مکن  /      زآنچه می گویم پشیمانم مکن
کبریای خوبی از خوبان مگیر  /  فضل محبوبی ز محبوبان مگیر
گم مکن از راه پیشاهنگ را /    دور دار از نام مردان ننگ را
گر بدی گیرد جهان را سربه‌سر /           از دلم امید خوبی را مبر

سایه این مثنوی را در سال 1368 برای احسان طبری سروده است

شعر و صدای هوشنگ ابتهاج سایه - یگانگی

Amirazad

Related tracks