هوشن ابتهاج

به حریم خلوت خود- پریسا

ترانه محلی نواحی مازندران و گیلان توسط استاد عاشورپور

Jan - E Maryam - Ahmad Ashoorpoor

بوسه ... صدای استاد امیر هوشنگ ابتهاج ( ه . ا . سایه )

متن شعر:
ارغوان

شاخه ی هم خون جدا مانده ی من

آسمان تو چه رنگ ست امروز ؟

آفتابی ست هوا ٬

یا گرفته ست هنوز ؟

من درین گوشه

که از دنیا بیرون ست ٬

آسمانی به سرم نیست

از بهاران خبرم نیست

آنچه میبینم

دیوار است

آه

این سخت سیاه

آنچنان نزدیک ست

که چو بر می کشم از سینه نفس

نفسم را بر می گرداند

ره چنان بسته

که پرواز نگه

در همین یک قدمی می ماند

کور سویی ز چراغی رنجور

قصه پرداز شب ظلمانی ست

نفسم میگیرد

که هوا هم اینجا زندانی ست

هر چه با من اینجا ست

رنگ رخ باخته است

آفتابی هرگز

گوشه ی چشمی هم

بر فراموشی این دخمه نیانداخته است

اندرین گوشه ی خاموش فراموش شده

کز دم سردش هر شمعی خاموش شده

یاد رنگینی در خاطر من

گریه می انگیزد

ارغوانم آنجاست

ارغوانم تنهاست

ارغوانم دارد می گرید

چون دل من که چنین خون آلود

هر دم از دیده فرو میریزد

ارغوان

این چه رازیست که هر بار بهار ٬

با عزای دل ما می آید ؟

که زمین هر سال از خون پرستوها رنگین است ؟

اینچنین بر جگر سوختگان

داغ بر داغ می افزاید

ارغوان پنجه ی خونین زمین

دامن صبح بگیر

وز سواران خرامنده ی خورشید بپرس

کی برین دره غم می گذرند ؟

ارغوان

خوشه ی خون

بامدادان که کبوترها

بر لب پنجره ی باز سحر

غلغله می آغازند

جان گلرنگ مرا

بر سر دست بگیر

به تماشا گه پرواز ببر

آه بشتاب

که هم پروازان

نگران غم هم پروازند

ارغوان

بیرق گلگون بهار

تو بر افراشته باش

شعر خون بار منی

یاد رنگین رفیقانم را

بر زبان داشته باش

تو بخوان نغمه نا خوانده ی من

ارغوان

شاخه ی هم خون جدا مانده من ......

دکلمه شعر ارغوان با صدای استاد هوشنگ ابتهاج

طلوع
آهنگساز:اردشیر کامکار
تنظیم:پالیز
کیخسرو مختاری:کمانچه/علیرضا کدخدازاده:سنتور


طلوع

ای یوسف جان که من خریدار توام
سودا زده‌ی گرمی بازار توام
از كوي خودت به خواری ای سرو  مران
گر خارم و گر گلم ز گلزار توام

Bayat Kord - Persian Music

آواز  ابوالحسن‌خان اقبال آذر در بیات کرد به همراه کمانچه باقرخان رامشگر

شعر و صدای هوشنگ ابتهاج سایه - یگانگی

▨ نام شعر: در زیر آسمان باختر
▨ شاعر: نادر نادرپور
▨ با صدای: نادر نادرپور
▨ پالایش و تنظیم: شهروز کبیری
ـــــــــــــــــــــــــــــــ
از کوچه‌های خاطره‌ی من
امشب، صدای پای تو می‌آید
آه ای عزیز دور
آیا به شهر غربت من پا نهاده‌ای؟

اینجا
پرندگان سحر در من
میل گذشتن از سر عالم را
بیدار می کنند
اما شبانگهان
دیوارها اسارت پنهانی مرا
تکرار می‌کنند

اینجا مرا چگونه توانی یافت؟
من از میان مردم بیگانه
کس را به غیر خویش نمی‌بینم
تصویر من در آینه زندانی است
من خیره در مقابل آن تصویر
می‌ایستم که با همه ننشینم

اینجا مرا در آینه خواهی دید
آیینه‌ای شگفت، که همتای ساعت است
آیینه‌ای که عقربه‌های نهان او
در چارچوب سود و زیان کار می‌کنند
آیینه‌ای که ثانیه‌ها و دقیقه‌ها
در ذهن بی‌ترحم سوداگرانه‌اش
تصویر تابناک مرا تار می‌کنند

اینجا زمان طلاست
هر لحظه‌اش به
قیمت اکسیر و کیمیاست
اما ضمیر من
تقویم بی‌تفاوت شب‌ها و روزهاست

اینجا غروب، رنگ جنون دارد
باران صدای گریه‌ی تنهایی‌ست
چشم ستارگان همه نابیناست

اینجا من از دریچه فراتر نمی‌روم
دیوار روبرو
سر حد ناگشوده‌ی دیدار است
اینجا چراغ خانه‌ی همسایه
چشم مرا به خویش نمی‌خواند
بیگانگی گزیده ترین یار است

اینجا در این دیار
درهاهمیشه سوی درون باز می‌شود

در سرزمین غربت اندوهگین من
در زیر آسمان مه‌آلود باختر
شب در دل من است 
صبح از شقیقه‌های من آغاز می‌شود

اینجا چو من، غریب غمینی نیست
در وهم شب، چراغ یقینی نیست
تنها صدای یک دل سرگردان
با بانگ پای رهگذری حیران
در کوچه‌های خاطره می‌پیچد

آه ای عزیز دور
آیا تو در پناهِ کدامین در
یا در پسِ کدام درخت ایستاده‌ای؟
آیا به شهر غربت من پا نهاده‌ای؟
▨ 
نادر نادرپور از کتاب: صبح دروغین

نادر نادرپور | در زیر آسمان باختر

درباره‌ی این اثر، به قلم بهاره فیاضی می‌خوانیم: «در اسفند ۱۳۹۸ جامعه‌ی موسیقی یکی از بزرگترین آموزگاران و نوازندگان ساز تار، استاد هوشنگ ظریف، مرد اخلاق و هنر و مهربانی را از دست داد. تم اصلی قطعه‌ی «نجوای ماه» در سوگ و فراق ایشان به ذهنم رسید. این قطعه را به یاد و خاطره‌ی آن استاد بزرگ تقدیم می‌کنم.

سایر قطعات این آلبوم نیز در تمرینات دوران قرنطینه شکل گرفت و در آواز دشتی (سل) در میانه‌ی سال ۱۴۰۱ ضبط شد. همانند کارهای گذشته‌ام، در این آلبوم هم محوریت کار را بر روی موسیقی دستگاهی ایران با تمرکز بر روی تکنیک‌های مختلف نوازندگی تار انجام داده‌ام. این آلبوم، یادگاری از این دوران است.»

Mahtâ

Gisu

Gisu (Avaz-e Dashti)/Mahta

▨ نام قطعه:گردانه‌ی نامه‌ای به آسمان
▨ شاعر: احمد حیدربیگی
▨ با صدای: احمد حیدربیگی
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
ـــــــــــــــــ
باید پیش از مرگ نامه‌ای به آسمان بنویسم
...
باید نامه‌ای به آسمان بنویسم
با امضای آدم‌های زیر طاق
آدم‌های به فکر فرار
آدم‌های به فکر نجات
آدم‌های بی‌قباله در پشت میله‌ها
آدم‌های روی تخت‌های عمومی
آدم‌های توی اردوگاه
پشت مرزها، توی سلول‌ها
آدم‌های بی‌سفر، آدم‌های توی پارک‌ها
با عینک و عصا

باید نامه‌ای به آسمان بنویسم
با امضای من
و رستم‌های دوره‌گرد
و آرش‌های مسافرکش
و سهراب‌های کلیه‌فروش
و تهمینه‌های خیابانی
شاید آدم‌های فضایی
سم‌دار یا دم‌دار فرود آیند
و ما را بیابند
در زیر لایه‌های فراموشی

باید بنویسم به آسمان به قعر زمین
به چاه‌های فضایی
به غارهای باستانی
به کوه المپ، به زئوس
به سقراط و افلاطون
به اهرام ثلاثه، برای تمام فرعون‌ها
باید بر کتیبه بنویسم
برای اعصار بی‌باروت، برای آدم‌های بلندِ بی‌سکوت
برای آدم‌های زیر باران
آدم‌های زیر آفتاب
دور از چشم حقوق بشر، دور از سازمان ملل، دور از حمایت حیوانات
باید بنویسم
باید بنویسم
باید بنویسم
▨ 
احمد حیدربیگی

احمد حیدربیگی | گردانه‌ی نامه‌ای به آسمان

▨ نام شعر: هفت بیت اول از دفتر دوم مثنوی معنوی (مدتی این مثنوی تاخیر شد) 
▨ شاعر: مولانا
▨ با صدای: دکتر محمد معین
▨ پالایش و تنظیم: شهروز
_________
مدتی این مثنوی تأخیر شد
مهلتی بایست تا خون شیر شد

تا نزاید بختِ تو فرزند نو
خون نگردد شیرِ شیرین‌، خوش شنو

چون ضیاء‌الحق حسام‌الدین عنان
باز گردانید ز اوجِ آسمان

چون به معراجِ حقایق رفته بود
بی‌بهارش غنچه‌ها ناکَفته بود

چون ز دریا سوی ساحل بازگشت
چنگِ شعرِ مثنوی با‌ساز گشت

مثنوی که صیقل ارواح بود
بازگشتش روز استفتاح بود

مطلع تاریخ این سودا و سود
سال اندر ششصد و شصت و دو بود
▨
مولانا

دکتر محمد معین | هفت بیت اول از دفتر دوم مثنوی معنوی

Morteza Karami,shur,setar

Sayeh Jan

ساز تنها

خانه دل تنگ غروبی خفه بود 
 مثل امروز که تنگ است دلم 
 پدرم گفت چراغ 
 و شب از شب پر شد 
 من به خود گفتم یک روز گذشت 
 مادرم آه کشید 
 زود بر خواهد گشت 
ابری هست به چشمم لغزید
و سپس خوابم برد 
 که گمان داشت که هست این همه درد 
 در کمین دل آن کودک خرد ؟
 آری آن روز چو می رفت کسی
داشتم آمدنش را باور 
من نمی دانستم 
 معنی هرگز را
 تو چرا بازنگشتی دیگر ؟
 آه ای واژه شوم
 خو نکرده ست دلم با تو هنوز 
 من پس از این همه سال 
 چشم دارم در راه 
که بیایند عزیزانم آه 


دکلمه شعر تاسیان از هوشنگ ابتهاج

روزگارا قصد ایمانم مکن  /      زآنچه می گویم پشیمانم مکن
کبریای خوبی از خوبان مگیر  /  فضل محبوبی ز محبوبان مگیر
گم مکن از راه پیشاهنگ را /    دور دار از نام مردان ننگ را
گر بدی گیرد جهان را سربه‌سر /           از دلم امید خوبی را مبر

سایه این مثنوی را در سال 1368 برای احسان طبری سروده است

شعر و صدای هوشنگ ابتهاج سایه - یگانگی

Amirazad

Related tracks