
کوچیک که بودیم چه دلای بزرگی داشتیم...!
حالا که بزرگیم، چه دلای کوچیکی...!
کاش، دلامون به بزرگی بچگی بود.
کاش برای حرف زدن، نیازی به صحبت کردن نداشتیم.
کاش برای حرف زدن، فقط نگاه کافی بود...
کاش قلبها در چهره بود...
حالا اگر فریاد هم بزنیم، کسی نمیفهمه و ما به همین سکوت، دل خوش کردیم...
اما یک سکوت پر، بهتر از یک فریاد تو خالیه.
سکوتی رو که یک نفر بفهمه، بهتر از هزار فریادیه که هیچ کس نفهمه...
سکوتی که سرشار از ناگفته هاست.
دنیا رو ببین!! بچه که بودیم، بارون همیشه از آسمون میومد.
حالا بارون از چشامون میاد.
بچه بودیم، همه چشای خیسمون رو می دیدن.
بزرگ شدیم، هیچ کس نمیبینه.
بچه بودیم، تو جمع گریه می کردیم، بزرگ شدیم... توی خلوت.
بچه بودیم، همه رو اندازه ی ده تا دوست داشتیم. بزرگ شدیم، بعضیا رو اصلا دوست نداریم، بعضیا رو کم، بعضیارم بی نهایت.
بچه که بودیم، قضاوت نمی کردیم، همه یکسان بودن.
بزرگ که شدیم، قضاوتای درست و غلط باعث شد تا اندازه ی دوست داشتنمون تغییر بکنه. 
بچه که بودیم، اگر با کسی دعوا می کردیم یک ساعت بعد یادمون می رفت. بزرگ که شدیم، گاهی دعواهامون سال ها یادمون میمونه و آشتی نمی کنیم.
بچه که بودیم، بزرگترین آرزومون داشتن یه چیز کوچیک بود.
بزرگ که شدیم، کوچیک ترین آرزومون داشتن بزرگترین چیزهاست.
بچه که بودیم، درد و دلا رو به ناله ای می گفتیم و همه می فهمیدن. بزرگ شدیم، درد و دلو به صد زبون می گیم و کسی نمیفهمه.
بچه که بودیم تو بازیامون همش ادای بزرگترا رو در میاوردیم. بزرگ که شدیم، همش تو خیالمون بر می گردیم به بچه گی.
بچه که بودیم، بچه بودیم. بزرگ که شدیم... بزرگ که نشدیم هیچ... دیگه همون بچه هه هم نیستیم...

شهره آغداشلو- بچّه كه بوديم Shohreh Aghdashloo- When we were kids

موش خرد زیرکی در خانه شد
خانه از دیدار او ویرانه شد
از در و دیوار پایین می پرید
از شکافی در شکافی می جهید
می جهید این سو و آن سو می نمود
رخ رخی می کرد و درزی می گشود
مست باده، بس که جولان داده بود
فضله اش هر گوشه ای افتاده بود
موش می شد پشت تاج تخت خواب
ما به دنبالش میان، رختخواب
موش بود و موشی اش بسیار بود
گاه پنهان می شد و بیدار بود
برده بود از سر خور و خواب همه
اصل مطلب... جنگ اعصاب همه
در بن هر کیسه در کنکاش بود
چند روزی اینچنین عیاش بود
تا که این مشکل گشودم با سری
گفت فورا چسب موشی می خری
چسب را بر روی سطحی می زنی
طعمه ای در آن وسط می افکنی
در هوای طعمه موش آید به پیش
چسب بر پا می زند با دست خویش
این بگفت و من بدان عامل شدم
دام کشته در پی حاصل شدم
موش دید از دور مهمانی شده
خان رحمت بر وی ارزانی شده
به پیش خود گفت که ای موش دلیر
خانه ات آباد، دامانت پنیر
گربه ی تو پیش حجله کشته است
رای صاحب خانه ام برگشته است
شیوه ی هم زیستی را برگزید
بل عجب ها از بشر... باید پرید
جست و خورد و آن شکم را سیر کرد
رفت تا خیزی بگیرد، گیر کرد
ناگهان آن بخت را برگشته دید
چسب ها در دست و پا آغشته دید
زجه میزد چسب ها را وا کنید
این تن آلوده را احیا کنید
لیک کار از این پشیمانی گذشت
جان با ارزش فدای طعمه گشت
هر که خشتی روی دنیا چیده است
چسب ها در دست و پا چسبیده است
ما چو آن موشیم و دنیا چسبناک
طعمه ها بسیار خوش نقش اند و پاک
لیک، مغز طعمه آب افتاده است
روح را انا اله گفته است
مطربان در کار و ما بی جنب و جوش
چسب ها را وا کنیم از چشم و گوش
وا کنیم این بند های زر خرید
پای در گل رفته را باید برید
هر که چسب پای خود را باز کرد
با ملائک یک نفس پرواز کرد
وان که با چسبیده پایش خو گرفت
عالمی در باخته... لولو گرفت

شعر زیبای موش خرد زیرکی در خانه شد

نویسنده: محسن کشاورز /
صدا: امیرنظام صمدآبادی /

... "یک پکِ عمیق به سیگارم می زنم. فکر می کنم چند وقت است که تنها سیگار می کشم؟ یادم نیست میهمانیِ خانه ی کدام یکی از بچه ها بود. من روی بالکن داشتم سیگار می کشیدم که تو هم آمدی، در حالی که به سختی تعادلت را روی کفش های پاشنه ده سانتی قرمزت حفظ می کردی. پالتویت را بدون اینکه پوشیده باشی، روی شانه هایت انداخته بودی. یک سیگارِ خاموش هم روی لبت بود. تا قبل از آن شب نمی دانستم سیگار می کشی. اما سعی کردم حالت چهره ام هیچ نشانه ای از این ندانستن یا پرسش و تعجب بروز ندهد. پرسیدم: "فندک می خوای؟" توی چشم هایم زل زدی. بعد بدون آنکه چیزی بگویی لبخند زدی و آمدی جلو. سرت را کج کردی -پالتو از روی یک شانه ات سر خورد- و سیگارت را با آتشِ سیگارِ من روشن کردی. من که قلبم داشت می ایستاد. من که در آن لحظه تمام قدرتم را متمرکز کرده بودم تا سیگاری که بین لبهایم بود به زمین نیفتد. من که از توی سیگار داشتم مکیده می شدم بینِ لبهایت. می دانم بی شرمانه است، من اما در آن لحظه با خودم فکر کردم زندگی چقدر قشنگ تر خواهد بود اگر آدم هر شب با کسی بخوابد که سیگارش را با آتش سیگارِ او روشن می کند. "...

بوسه ای از جنس سیگار

صدا: اميرنظام صمدآبادى

ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﻗﺪ ﻣﺎ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﯾﺎ ﻗﺪﯾﻤﺎ ﺑﺮﻑ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ
ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩﯾﺎ ﻗﺪﯾﻤﺎﺑﯿﺸﺘﺮﺧﻮﺵ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ
ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﯾﺎ ﻣﺎ ﻣﺮﯾﺾ ﻧﺒﻮﺩﯾﻢ
ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﻣﺎ ﺑﯽ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﯾﺎ ﺗﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮﺩ
ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﯾﺎ ﭼﺸﻢ ﻭﻫﻢ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ
ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﺗﻮ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﭘﻮﻝ ﻧﺒﻮﺩ ﯾﺎ ﺩﺯﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ
ﺍﻭﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﯾﺎ ﺍﻻﻥ ﻭﻗﺖ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ
.
.
.ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﭼﯽ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ
ﭼﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﯿﻢ
ﺣﻮﺍﺳﺖ ﻫﺴﺖ ﯾﮏ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ ......... ،ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﻝ
ﺧﻮﺵ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻪ ﺁﻣﺪﻥ ﭘﺎﯾﯿﺰ،
ﯾﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺧﻮﺷﺮﻧﮓ ،
ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺩﻟﺖ ﻧﮕﯿﺮﺩ ﻭ ﻏﺮﻭﺑﺶ ﻏﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻮﯼ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﭘﺲ ﮐﻮﭼﻪ
ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻐﺾ ﻧﺒﺎﺷﺪ
ﭘﺎﯾﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﻬﺮ ﻭ ﺁﺑﺎﻥ ﻭ ﺁﺫﺭﺵ ﺗﻮ ﺭﺍ ﯾﺎﺩ ﻫﯿﭻ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺧﯿﺴﯽ ﻧﯿﺎﻧﺪﺍﺯﺩ ....
ﯾﮏ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺎﻝ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ،
ﻣﯿﻤﺎﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﭘﺎﯾﯿﺰﯼ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﺒﺮﯼ ﺑﺎﺷﺪ
ﻧﻪ ﺍﺯﺩﺭﺩ
ﻧﻪ ﺍﺯ ﺯﺧﻢ
ﻧﻪ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ
ﻧﻪ ﺍﺯ ﻓﻘﺮ،
ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﭘﺎﯾﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺭﺳﯿﺪ ﺟﻮﺟﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺟﻮﺟﻪ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﮐﻢ ﻧﺸﺪﻩ
ﺑﺎﺷﺪ....
ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺻﻠﺢ...
ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻋﺸﻖ....
ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﺎ

Colorful Autumn- پاييزِ خوشرنگ

صدا: اميرنظام صمدآبادى

"زندگی در تمام جهان جریان دارد گاهی آرام و شیرین، گاه تند و تلخ ... گاهی فراموش می‌کنیم از زندگی چه می‌خواهیم؟ برخی از ما هم اصلاً نمی‌دانیم که به دنبال چه هستیم و چه می‌خواهیم و تمام لحظات زندگی را در سرگردانی سپری می‌کنیم. ... مهمترین چیزی که تمام مردم جهان در آن مشترکند این است که در پس تمام رنج‌ها و سختی‌ها، شادی‌ها و تلاش‌های پی‌درپی، تنها چیزی که همگی به دنبال آنند آرامش است ... در گذر سال‌ها و روزها همه چیز رنگ می‌بازد و همه آن چیزی که آدمی در تمام زندگی، مصرانه به دنبالش بوده است؛ ارزش وجودی خود را از دست می‌دهد؛ دیگر پول و ثروت، مقام و قدرت مهم نیستند و تنها عنصری که مهم می‌شود این است که پس از این تلاش بی‌وقفه و شبانه‌روزی، پس از این همه ثروت‌اندوزی و قدرت‌طلبی، آیا به آرامش رسیده‌ایم؟ آیا وجدانمان آسوده است و می‌توانیم به خیال راحت نفس بکشیم؟ و یا نه؛ همچنان گذشته و اعمال‌مان بی‌رحمانه به دنبال‌مان است و لحظه‌ای رهایمان نمی‌کند. باید بدانیم که هر عمل ما تغییری در این دنیا ایجاد می‌کند چه بهتر که این تغییر نیکو باشد".

گفتار اول - آرامش در زندگی

صدا: امیرنظام صمدآبادی

چشمای تو رنگ پاییز شماله، دخترک!
نقاشی کشیدن از چشات محاله، دخترک!
من به گرد آهوی ناز چشات نمی رسم،
چون که هر رسیده ای پیش تو کاله، دخترک!
ببر دل شبا میاد رویا می نوشه از چشات،
آخه چشمات مث یه چشمه زلاله، دخترک!
تو کی هستی که کنار تو حقیر واژه هام؟
پیش زیبایی تو ترانه لاله، دخترک!
بگو من چوب کدوم گناهو دارم میخورم؟
خیلی وقته رو لبام همین سواله، دخترک!
همه زندگیم شده تحمل فاصله ها،
همه ش از چاله تو چاه، از چاه تو چاله، دخترک!
دل میگه یه روز میای غصه هامو خط می زنی، 
می دونم... این دل ساده خوش خیاله، دخترک!
اما حتا اگه تو چله ی یخ سر برسی،
واسه من اومدنت تحویل ساله... دخترک!
پ.ن:
#‏یغما_گلرویی/ از کتاب من رویایی دارم / نام اثر: خوش خیال / ص. 214-215
#‏چشمای_تو_یعنی_وطن

"نویسنده: یغما گلرویی / "خوش خیال

نویسنده: محسن کشاورز /
صدا: امیرنظام صمدآبادی

A short Persian story "Forbidden Love" - "داستان کوتاه و شنیدنی "عشق ممنوعه



نویسنده: مجید صالحی /
صدا: امیرنظام صمدآبادی/ 

کو خاطراتی که میخواستی یادمون باشه
کو قصه هایی که واسم تعریف میکردی 
از جستجو کردن میون حال و روز من 
دنبال احساسی که دیگه نیست میگردی 

من اشتباهات تورو دیدم و بخشیدم 
اما دیگه وقتی واسه جبران نمی مونه
احساس تنها بودن و تنها رسیدن رو 
قلبی که زیر دست و پا جامونده می دونه 

من فکر می کردم هوای قلبمو داری 
من فکر میکردم که دل بستن سرت میشه 
تنها کسی که بی قراری کرد من بودم 
تنها بمونی بی قراری باورت میشه

من هرچی بوده بینمون و خوب یادم هست 
پس تو از اون روزا واسم حرفی نزن لطفا
تو بهتره فکر روزای بعد از این باشی
تو بهتره واستی ببینی چی بهت میگن 

تو دیگه جایی توی قلب من نداری که 
دلواپس هر لحظه از دس دادنش باشی
تقدیره تو مثل یه برگه رو درخته که 
تنها میتونی شاهد افتادنش باشی 

یک عمر با هم زندگی کردیم و فهمیدیم 
از روی عادت توی چشم هم نگا کردیم 
از هر نظر با هم تفاوت داشتیم یعنی 
از هر نظر در مورد هم اشتباه کردیم

پ.ن:

قسمت مورد علاقه ی من از این شعر:
"... تقدیره تو مثل یه برگه رو درخته که
تنها میتونی شاهد افتادنش باشی"

"نویسنده: مجید صالحی / "با هم بودن از روی عادت

صدا: امیرنظام صمدآبادی /

برخی گمان می کنند با تغییر محل سکونت، آدمهای تازه دور خود جمع کردن، تغییرشغل یا مسافرت می توانند از شرّ مشکلاتشان خلاص شوند 
فراموش می کنند که هر جا بروند خودشان را همراه میبرند 
نمیتوانیم از آنچه که هستیم فرار کنیم 
اگر در شیکاگو افسرده باشیم، در لوس آنجلس هم احساس افسردگی خواهیم کرد . 
با تغییر صحنه ممکن است مدتی اوضاع بهتر بنماید. با این حال رفته رفته همان رفتارهای پیشین را در پیش خواهیم گرفت، همان کمبودها همان روحیّه، همان احساسها باز به سراغمان خواهد آمد. 
این امر در عشق هم صادق است 
به زعم خودمان انتخابمان نادرست بوده است، بنابراین توقّف می کنیم و با کس دیگری همسفر می شویم 
روز از نو روزی از نو ! 
باز هم چندی احساس خوشبختی میکنیم و با کسی دیگر همسفر می شویم 
دیری نمیگذرد که در می یابیم هنوز اندر خم همان کوچه اوّلیم، مضطرب , ناخوشبخت و زیاده خواه 
دگرگونی ها را باید در درون محقّق کنیم نه در بیرون . 
همین است و بس میتوان انتخاب کرد، اما نمیتوان از رنج حاصل از انتخاب در امان بود.


ژوزفین هارت 
برگرفته از کتاب زاده برای عشق 
اثر لئو بوسکالیا

گفتار دوم - برگرفته از کتاب زاده برای عشق

نویسنده: درنا محمودی /
صدا: امیرنظام صمدآبادی /

شاید امشب را در کنار فرزندت
به ستاره چینی بگذرانی
و حتی به یاد نیاوری
ستاره ای که باهم در دل آسمان کاشتیم
و برایش اسم انتخاب کردیم
تا حاصل عشقمان را
هرشب،با چشمکی جشن بگیریم
شاید امشب آن ستاره همانی باشد 
که تو 
از میان لالایی ها برای دخترت
از آسمان میچینی و
در موهایش میگذاری...
و من چه سرد بیهوده میشوم 
در شب های جوانیم.....
و تو نمیدانی 
سالها بعد 
در پیری انتظار
با آلزایمری که بعد از یک،سه را می شمارد
بی حساب و کتاب،
در پی چشمکی
هنوز هم جشن میگیرم
عشق ستاره ای که دیگر حتی
اسمش یادم نیست....!

عاشق آلزایمری/ نویسنده: درنا محمودی

صدا: امیرنظام صمدآبادی /

"کلاس دوم دبستان شیفت بعد از ظهر بودم باران تندی می بارید.
یک چتر هفت رنگ دسته آبي سوت دار آن روز صبح خریده بودم.
وقتی به مدرسه رفتم دلم می خواست با همان چتر زیبایم زیر باران بازی کنم اما زنگ خورد.
هر عقل سالمی تشخيص می داد که کلاس درس واجب تر از بازی زیر باران است 
یادم نیست آن روز چه درسی معلمم به من یاد داد اما دلم هنوز زیر همان باران توی حیاط مدرسه جا مانده... بعد از آن روز شاید هزار بار دیگر باران باریده باشد ومن صد بار دیگر چتر نو خریده باشم اما آن حال خوب هشت سالگی هرگز تکرار نمیشود!
این اولین بدهکاری من به دلم بود که در خاطرم مانده
بعد از آن هر روز به اندازه ی تک تک ساعت های عمرم به دلم بدهکار ماندم ...
به بهانه ی عقل و منطق از هزار و یک لذت چشم پوشیدم...
از ترس آنکه مبادا آنچه دلم ميخواهد پشیمانی به بار آورد خیلی وقت ها سکوت اختیار کردم...
اما حالا بعضی شب ها فکر میکنم اگر قرار بر این شود که من آمدن صبح فردا را نبینم چقدر پشیمانم از انجام ندادن کارهایی که به بهانه ی منطق، حماقت نامیدمشان!
من خیلی به خودم بدهکارم ....خیلی
حالا می دانم هر حال خوبی، سن مخصوص به خودش را دارد ... بايد در لحظه زندگي كرد ...
ﻣﻦ ﯾﮏ ﻋﺬﺭﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﻪ "ﺧﻮﺩﻡ" ﺑﺪﻫﮑﺎﺭﻡ...

من یه عذرخواهی به خودم بدهکارم

نویسنده: محسن کشاورز / 
صدا: امیرنظام صمدآبادی/

"... آباژور را روشن می کنم. نور می پاشد توی صورتهامان، روی میزِ کوچکِ کنار تختم. صورتهامان که در یک سالِ پیش دارند می خندند. از خودم می پرسم که من توی این عکس چرا دارم می خندم؟ تو چرا می خندی؟ یادم نمی آید. انگار آن روزها خندیدن بهانه و دلیل نمی خواست. فقط کافی بود باشی تا من حالم خوب باشد. من آدمِ خشکی هستم. کم ابرازِ احساسات می کنم. قهقهه نمی زنم. من دوست دارم همه چیز تحتِ کنترلم باشد. همه چیز سرِ جایش باشد. این را قبل از اینکه تو برای اولین بار بیایی توی اتاقم و با خنده بگویی :"چه اتاق جالبی داری، همه چیز توش با زاویه ی نود درجه چیده شده!" نمی دانستم. تو درست می گفتی، من آدمِ نچسبی هستم. همیشه بین خودم و آدمهای اطرافم دیواری نامرئی کشیده ام چون نخواسته ام بیشتر از حدِ مشخصی به هم نزدیک شویم. دیواری نامرئی که پشتش همه ی رنج هایم را تلنبار کرده ام. رنج هایی که هیچ وقت نخواسته ام با کسی در میان بگذارم. حقيقت اين است كه بيشترِ مردم وقتي كه در مورد درد و رنج هاي آدم مي پرسند، واقعا به اين دليل نيست كه احتمال مي دهند كمكي از دستشان بر مي آيد. حتي وقتي سرشان را به نشانه ي تاسف تكان مي دهند به اين دليل نيست كه عميقا احساس همدردي مي كنند. بيشتر مردم مي پرسند و دوست دارند از دردهاي آدم بدانند تا خیالشان راحت باشد که در دايره اي به شعاعِ نزديكانشان، رنج هايي بدتر از انچه در حال تجربه اش هستند وجود دارد. تا اطمينان حاصل كنند كه تنها نيستند. چون تنها در اين صورت است كه زندگي قابل تحمل مي شود. با قرار گرفتن در موقعيتي كه بشود گفت "خدا رو شكر كه من جاي اين طرف نيستم".
تو اما نمی دانم با من چه کردی که من آجرهای این دیوار را با دست های خودم، دانه به دانه برایت برداشتم. و آن روز را خوب یادم هست. دو هفته از آشناییمان گذشته بود. قرار گذاشته بودیم برویم پیاده روی. دیر کرده بودی. فکر کردم که نمی خواهی بیایی. که شاید معنیش این است که دلت می خواهد در همین فاصله ای که نسبت به هم داریم بایستیم. که ناگهان از پشتِ سر صدایم کردی. این اولین بار بود که اسمم را صدا می زدی و من تا قبل از آن روز هیچ وقت فکر نمی کردم اسمم این قدر می تواند قشنگ باشد. آن قدر که حتی یادم رفت بپرسم چرا دیر کردی. تنها صدای فرو ریختنِ چیزی را شنیدم. تو اسمم را صدا زده بودی و من آن آجری را که نباید، برداشته بودم. حالا دیگر دیواری بین ما نبود. حالا دیگر تو داشتی در من می دویدی. دلم میخواست بپرسم تو هم صدای فرو ریختنش را شنیدی؟ نپرسیدم. به جایش پرسیدم:" تو می دانی توی پیاده روهای به این شلوغی، چرا آدم ها وقتی که به هم تنه می زنند توی هم فرو نمی روند؟" و تو با تعجب نگاهم کرده بودی. تو که در من فرو رفته بودی..."

به خودم آمدم انگار تویی در من بود / نویسنده: محسن کشاورز

‫#‏عاشقانه‬ ای که خیلی وقت پیش قولش رو داده بودم "داستان کوتاه و شنیدنی خانم معلم" رو تقدیم به حضورتون میکنم... بشنوید و اگه قابل دونستید به گوش رفقا هم برسونید...
تا باد چنین بادا،
کوچک بی کران،
‫#‏امیرنظام‬
پ.ن:
از همین جا هم سلام می کنم به معلم کلاس اول خودم، خانم سهامی... نمیدونم که این نوشته رو اصلا میخونن یا نه... شاید هم اصلا یادشون نباشه که من شاگردشون بودم ولی خب من که یادمه شاگرد کی بودم!! smile emoticon
دستبوسشون هستم و کلی خاطره ی خوب ازشون دارم به خصوص اون صورت مهربون و لبخند زیباشون.
خانم سهامی، معلم عزیز و دوست داشتنی کلاس اولم، دوستتون دارم و هر کجای این کره ی خاکی که هستید، براتون آرزوی سلامتی دارم.

داستان کوتاه و شنیدنی خانم معلم

داستان کوتاه و شنیدنی ابراهیم و مرجان
نویسنده: محسن کشاورز 
صدا: امیرنظام صمدآبادی

"...بعد دست هاش را آورد جلوی صورتم و تقریبا فریاد زد: "مزخرف می گی ابراهیم. خودتم می دونی داری مزخرف می گی. " و یک لحظه در همان حالت سکوت کرد. انگار منتظر قطره اشکی بود که روی گونه ی چپش لغزید. نگاهش کردم؛ هنوز هم قوی ترین دختری بود که تا به حال دیده بودم، حتی با یک قطره اشک روی گونه ی چپش. گفت:" خوب نگاه کن. خوب به این دستا نگاه کن. فاجعه اینجاس. فاجعه این دستاییه که تو داری پس می زنی ابراهیم. فاجعه این نیست که ما نمی تونیم برای همیشه با هم بمونیم؛ فاجعه اینه که تو می دونی چند سالِ دیگه دستای زنی روی تنت سُر می خورن که حتی نصفِ اون قدری که من دوسِت دارم، دوسِت نداره و بازم این دستا رو پس می زنی. فاجعه منم ابراهیم، فاجعه تویی، نه اون چیزی که الان ازش می ترسی"...
عرق كرده ام. پتو را از روي خودم كنار مي زنم و به این فکر می کنم که چرا نمی توانم از شرِّ این کابوس ها رها شوم.
...داشتم نگاه می کردم به دستاش، به انگشتهای کشیده و رگهای سبز و آبی متورم از شدت هیجان. خوب می دانستم که راست می گفت. باید همان جا لب هایش را می بوسیدم. به جایش اما دستهایش را توی دستهایم گرفتم و بوسیدم و گفتم: " این چیزی که بین ماست مثل یه بمب ساعتی می مونه . نمی دونم کِی، ولی بالاخره می تَرکه مرجان. می ترکه و تیکه تیکه مون می کنه و تا آخر عمرمون باید دنبال تیکه هامون بگردیم". صدام به وضوح می لرزید. گفتم: "من این راهو یه بار قبلا رفتم مرجان، من می دونم آخرِ این راه چی انتظارمونو می کشه، من از آخرش می ترسم مرجان "...
فکر می کنم بهتر است بلند شوم یک لیوان آب بخورم. تقصیر خودم هست. من خودآزاری دارم. عادت به یادآوریِ مریض گونه ی خاطراتِ آزار دهنده، در آرام ترین ساعات شبانه روز.
... دستهایش را از توی دستهام کشید. سایه بان جلوی ماشین را پایین داد و زیر چشمهایش را توی آینه تمیز کرد. بعد رژ لبش را در آورد روی لب هایش مالید. همان لب هایی که باید می بوسیدم. به چشمهایش توی آینه خیره شد و گفت: " عشق با همه ی قشنگیش یه بدی ِ خیلی بزرگ داره ابراهیم. اینکه آدمو زیادی صبور می کنه. آدم چیزایی رو تحمل میکنه، تن به چیزایی می ده که بعدها وقتی بهشون فکر می کنه باورش نمیشه که اون آدم خودش بوده. من اما نمی ذارم این بلا سرم بیاد. آخری وجود نداره ابراهیم. آخرش همینجاس. توی همین ماشین. این بازی رو من شروع کردم، خودمم تمومش می کنم. دیگه لازم نیس از چیزی بترسی". حتی نگاهم نکرد. فقط در ماشین را باز کرد، دست هاش را برداشت و رفت. برای همیشه رفت...
توی تختوابم جا به جا می شوم. زنم ناله ی خفیفی می کند و دستش از روی سینه ام سُر می خورد. به چشم های بسته اش نگاه می کنم و از خودم می پرسم چقدر دوستم دارد؟ ما کنارِ هم مانده ایم، نه به این خاطر که همدیگر را دوست داریم، بلکه به این خاطر که می توانیم روزی شانزده ساعت همدیگر را تحمل کنیم. نه، دیگر خوابم نمی برد. از تختخواب بیرون می آیم. می روم کنار پنجره و سیگاری روشن می کنم. دودش را با تمام فکر های توی سرم بیرون می دهم: خودم را می بینم که با دود توی تاریکی کوچه پخش می شوم، زنم را، دستهای کشیده ی مرجان را با آن رگهای متورم آبی و سبز و عمق این فاجعه را."

کوچک بی کران،
#امیرنظام

داستان کوتاه و شنیدنی ابراهیم و مرجان/نویسنده: محسن کشاورز

نويسنده: یغما گلرویی

حسادت می‌کنم به استکانِ پر از چایی که لب‌هاتو می‌بوسه
حسادت می‌کنم به گلِ سرخی که رو میزِ اتاقِ تو می‌پوسه

حسادت می‌کنم به پیرهنی که تنت رُ توی آغوشش گرفته،
به اون تقویمِ رو میزی که دستات ورق می‌زننش هفته به هفته

حسادت می‌کنم به قابِ عکسی که عکسِ تو میونِ اون می‌خنده
حسادت می‌کنم به ساعتی که همیشه به مچِ دستِ تو بنده

حسودی می‌کنم به اون نسیمی که می‌پیچه به دورت مثلِ پیچک،
به مهتابی که می‌تابه به چهره‌ت شبا که خوابی مثلِ یه عروسک
اگه مردی رُ می‌شناسی که از من تو رُ بیشتر بخواد، مثلِ یه مجنون،
نشونم بده تا سجده‌ش کنم من، درست یک لحظه قبل از کشتنِ اون!

حسادت می‌کنم به شونه‌ی تو که هر روز گم می‌شه تو عطرِ گیست
حسادت می‌کنم به حوله‌یی که کشیده می‌شه رو صورتِ خیست

حسادت می‌کنم به بالشی که سرت رُ روی سینه‌ش می‌فشاره
حسادت می‌کنم... حتا به بارون که داره پشتِ پنجره‌ت می‌باره

حسادت می‌کنم... حتا به کفشات که پاهاتو می‌بوسن هر دقیقه،
به اون سنجاقِ کوچیکی که موهات با اون جمع می‌شه بالای شقیقه

حسودی می‌کنم به اون نسیمی که می‌پیچه به دورت مثلِ پیچک،
به مهتابی که می‌تابه به چهره‌ت شبا که خوابی مثلِ یه عروسک
اگه مردی رُ می‌شناسی که از من تو رُ بیشتر بخواد، مثلِ یه مجنون،
نشونم بده تا سجده‌ش کنم من، درست یک لحظه قبل از کشتنِ اون!

Yaghma Golrouee- Hesadat یغما گلرویی- حسادت

Amirnezam, [09.12.15 14:30]
گفتار سوم؛ #زندگی_مجازی_ما

این کار بیشتر یه درد دل هست تا هر چیز دیگه ای... یه کم طولانیه و از سه بخش تشکیل شده. خسته میشید، به وسطاش که میرسید، دلتون میگیره و کار رو ترک میکنید. دو تا از نوشته های زیبای #محسن_کشاورز عزیز توی این کار استفاده شده (کار دوم: "دوستی های Event-Based" و کار سوم: "زندگی فیسبوکی ما" ) قسمت آغازین این کار هم که متاسفانه ذکری از نام نویسنده نشده بود ("جای خالی").

ممنون که تحمل می کنید...

صفحه ی فیسبوک محسن عزیز:

https://www.facebook.com/mohsen.keshavarz68?fref=ts

کوچک بی کران،
#امیرنظام

گفتار سوم - زندگی مجازی ما

#به_مرور_زمان

با همراهی ترانه ی ستایش (پیانو) - امیرعباس گلاب 

"به مرور زمان خواهی فهمید دوست داشتن چیزی فراتر از احساس است
به مرور زمان درک خواهی کرد من تو را به قدر خودم، به علاوه‌ی خوشی‌هایم، دوست دارم 
به مرور این‌که خاطره‌هایمان را مرور می‌کنیم کسی شبیه من برایت دست تکان می‌دهد
اما من نیستم
او خود توست در ابعادی که من دوستت داشتم
کنار همه‌ی کارهای روزانه‌ات،
کنار خستگی ها و لبخند ها،
 کنار اخم‌ها و خوشی‌ها،
همیشه سایه‌ام را خواهی دید که دارد تو را به دیوار خانه نزدیک می‌کند !
به مرور زمان می‌یابی که «دوستت دارم» حرفی فراتر از یک حس ساده است . . .
ای کاش به چشم‌هایت نگاه می‌کردی
چشم ها دروغ نمی گویند [ وقتی دوستت داشته باشند ]"

کوچک بی کران،
#امیرنظام

به مرور زمان

#تو_رفتی - مریم حیدرزاده (Cover)

سلام بهونه ی قشنگ من برای زندگی،
آره، بازم منم همون دیوونه همیشگی
فدای مهربونیات، چه میکنی با سرنوشت؟
دلم واست تنگ شده بود این نامه رو واست نوشت...

پ.ن:

کار دله، عزیز... تنها شیطنتی هم که کردم در نهایت بجای صدا زدن اسم شاعر (مریم حیدرزاده ی عزیز) اسم خودم رو صدا زدم، چون شنونده با صدای یه پسر داره به کار گوش میده. مریم حیدرزاده ی عزیز تو ورژن اصلی، اسم خودشون رو میگن که معنی هم میده، چون شنونده با صدای ایشون داره این کار رو میشنوه و در کل نویسنده کار هم ایشون هستن. امیدوارم اگر بر حسب اتفاق کار رو شنیدن، ازم خرده نگیرن. :)

کوچک بی کران،
#امیرنظام

Amirnezam

Popular tracks