وطن کجاست که آوازِ آشنای تو چنین دور می‌نماید؟
امید کجاست
تا خود
       جهان
             به قرار
                     بازآید؟

هان، سنجیده باش
که نومیدان را معادی مقدر نیست!

معشوق در ذره‌ذره‌ی جانِ توست
                                       که باور داشته‌ای،
و رستاخیز
            در چشم‌اندازِ همیشه‌ی تو
                                            به کار است.
در زیجِ جُستجو
                  ایستاده‌ی ابدی باش
تا سفرِ بی‌انجامِ ستارگان بر تو گذر کند،
که زمین
         از اینگونه حقارت‌بار نمی‌مانْد
اگر آدمی
           به هنگام
                     دیده‌ی حیرت می‌گشود.

زیستن
و ولایتِ والای انسان بر خاک را
                                     نماز بردن؛
زیستن
و معجزه کردن؛
ورنه
    میلادِ تو جز خاطره‌ی دردی بیهوده چیست
هم از آن دست که مرگت،
هم از آن دست که عبورِ قطارِ عقیمِ اَسترانِ تو
از فاصله‌ی کویری میلاد و مرگت؟

مُعجزه کن مُعجزه کن
که مُعجزه
           تنها
               دست‌کارِ توست
اگر دادگر باشی؛
که در این گُستره
                     گُرگانند
مشتاقِ بردریدنِ بی‌دادگرانه‌ی آن
                                       که دریدن نمی‌تواند. ــ
و دادگری
معجزه‌ی نهایی‌ست.

و کاش در این جهان
مردگان را
           روزی ویژه بود،
تا چون از برابرِ این همه اجساد گذر می‌کنیم
تنها دستمالی برابرِ بینی نگیریم:
این پُرآزار
          گندِ جهان نیست
تعفنِ بی‌داد است.

و حضورِ گرانبهای ما
                       هر یک
چهره در چهره‌ی جهان
                           (این آیینه‌یی که از بودِ خود آگاه نیست
                           مگر آن دَم که در او درنگرند) ــ

تو
یا من،
آدمی‌یی
          انسانی
                   هر که خواهد گو باش
تنها
     آگاه از دست‌کارِ عظیمِ نگاهِ خویش ــ
تا جهان
         از این دست
                       بی‌رنگ و غم‌انگیز نماند
تا جهان
         از این دست
                       پلشت و نفرت‌خیز نماند.

یکی
    از دریچه‌ی ممنوعِ خانه
                               بر آن تلِّ خشکِ خاک نظر کن:
آه، اگر امید می‌داشتی
آن خُشکسار
               کنون اینگونه
                             از باغ و بهار
                                           بی‌برگ نبود
و آنجا که سکوت به ماتم نشسته
مرغی می‌خوانْد.

نه
نومیدْمردم را
               معادی مقدّر نیست.
چاووشیِ‌ امیدانگیزِ توست
                               بی‌گمان
که این قافله را به وطن می‌رساند.
 
احمد شاملو
 تیرِ ۱۳۵۹

Ahmad - Shamloo - Dar - Astaneh - Khatabeyeh - Asan, - Dar - Omid

Lara Fabian / Mistral Gagnant

Khalvat e Del

آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه نا پیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست.....

" فروغ فرخزاد "

از دوست داشتن

خیال

نخستين نگاهي كه ما را به هم دوخت
نخستين سلامي كه در جان ما شعله افروخت
نخستين كلامي كه دل هاي ما را به بوي خوش آشنايي سپرد و ...

نخستين نگاهي كه ما را به هم دوخت

گلهای رنگارنگ برنامه ی شماره ۴۶۰

با دل من
این ندیده وفا
این نکرده خطا
یار من
تو مهربان شو

تا که خدا
عشق و مهر و وفا
هدیه کرده به ما
در زمانه مرا
همدم و هم آشیان شو

بیا که به زاری
چو ابر بهاری
بگریم و دامان تو بگیرم

اگر چه که یک دم
نمیرم از این غم
ندیده رخت ترسم که بمیرم

بیا که نگاهت
دو چشم سیاهت
کشیده مرا
در عالم مستی

تو نور امیدی
تو صبح سپیدی
بیا که رود
از دل غم هستی

چو ابر بهاری
تو عقده‌گشایی
به سوز دل من
تو ساز و نوایی
به گلشن عشقم
تو شبنم پاکی
تو باد صبایی
که جان فزایی
بیا که نگاهت،
دو چشم سیاهت
کشیده مرا
در عالم مستی
تو نور امیدی
تو صبح سپیدی
بیا که رود
از دل غم هستی

دل من مشکن
به خدا تو ز من
گر جدا بشوی،
بی وفا بشوی
رفته با دگران
آشنا بشوی
چه کنم من تنها،
من و این دل رسوا
بیا که نگاهت،
دو چشم سیاهت،
کشیده مرا
در عالم مستی
تو نور امیدی،
تو صبح سپیدی،
بیا که رود
از دل غم هستی

(بیژن ترقی)

با دل من این ندیده وفا

برف میاد 
رو شهر و کوچه هاش... 
با رویات قانعم 
به فکر من نباش 
بدجوری سردم 
دلگیرم از همه 
جات پیشم خالیه 
یه عالمه... 

Amir

Popular tracks