Name: Alireza Ghorbani - Akharin Roozhaye Zemestan by Ando Sahakian in sonati
Duration: 3 min 3 s
Description: آهنگ جدید و بسیار زیبای استاد علیرضا قربانی با نام اخرین روزهای زمستان

sonati

بازخوانی تصنیف "ز فروردین"
ترانه‌سرا: محمدتقی بهار
آهنگساز: یحیی زرین‌پنجه

آواز: طاهر قریشی
سه‌تار: نیما هاشم پناه
میکس و مسترینگ: امید اسکندر
مدیر هنری: نوید اسکندر
کاور آرت: صفحه‌ی هنری "خوب شد"
 این اجرا از سری اجراهایی است که برای برنامه‌ی تلویزیونی "ایبکر" از شبکه چهار ساخته شده و در ایام نوروز 1400 پخش شده است.

ز فروردین - طاهر قریشی(Ze Farvardin - Taher Ghoreyshi)

علی عظیمی - خونه ی بهار

Hossein Ghavami - Shabe Jodaee | حسین قوامی - شب جدایی

حمید مصدق-رود باید شد و رفت-دکلمه اشعار با صدای خود شاعر

In o An - Dari khabam mikoni

کمانچه: شروین مهاجر
سنتور: پژمان طاهری

Kamanche & Santur

مشیری سرودن شعر را از نوجوانی و تقریباً از پانزده سالگی شروع کرد. اولین مجموعه شعرش با نام تشنه توفان در ۲۸ سالگی او با مقدمه محمدحسین شهریار و علی دشتی در ۱۳۳۴ به چاپ رسید. خود او دربارهٔ این مجموعه میگوید: «چهارپاره‌هایی بود که گاهی سه مصرع مساوی با یک قطعه کوتاه داشت، و هم وزن داشت، هم قافیه و هم معنا، آن زمان چندین نفر از جمله نادر نادرپور، هوشنگ ابتهاج (سایه)، سیاوش کسرایی، مهدی اخوان ثالث و محمد زهری بودند که به همین سبک شعر می‌گفتند و همه شاعران نامدار شدند، زیرا به شعر گذشته بی‌اعتنا نبودند. اخوان ثالث، نادرپور و من به شعر قدیم احاطه کامل داشتیم، یعنی آثار سعدی و حافظ و فردوسی را خوانده بودیم، در مورد آنها بحث می‌کردیم و بر آن تکیه می‌کردیم.» مشیری توجه خاصی به موسیقی ایرانی داشت و در پی همین دلبستگی طی سالهای ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ عضویت شورای موسیقی و شعر رادیو را پذیرفت، و در کنار هوشنگ ابتهاج، سیمین بهبهانی و عماد خراسانی سهمی بسزا در پیوند دادن شعر با موسیقی، و غنی ساختن برنامه گلهای تازه در رادیو ایران در آن سالها داشت. علاقه به موسیقی در مشیری به گونه‌ای بوده است که هر بار سازی نواخته می شده مایه آن را می‌گفته، مایه‌شناسی‌اش را می‌دانسته، بلکه می‌گفته از چه ردیفی است و چه گوشه‌ای، و بارها شنیده شده که تشخیص او در مورد برجسته‌ترین قطعات موسیقی ایران کاملاً درست و همراه با دقت تخصصی ویژهای بوده است. فریدون مشیری در سال ۱۳۷۷ به آلمان و آمریکا سفر کرد و مراسم شعرخوانی او در شهرهای کلن، لیمبورگ و فرانکفورت و همچنین در ۲۴ ایالت آمریکا از جمله در دانشگاه‌های برکلی و نیوجرسی به طور بی سابقه ای مورد توجه دوستداران ادبیات ایران قرار گرفت. در سال ۱۳۷۸ طی سفری به سوئد در مراسم شعر خوانی در چندین شهر از جمله استکهلم و مالمو و گوتبرگ شرکت کرد. معروفترین اثر وی شعر «کوچه» نام دارد که در اردیبهشت ۱۳۳۹ در مجله «روشنفکر» چاپ شد. این شعر از زیباترین و عاشقانه ترین شعرهای نو زبان فارسی است. او در سال ۱۳۳۳ با خانم اقبال اخوان ازدواج کرد و اکنون دو فرزند به نام‌های بابک و بهار از او به یادگار مانده‌است. مشیری سال‌ها از بیماری رنج می‌برد و در بامداد روز جمعه ۳ آبان ماه ۱۳۷۹ خورشیدی در سن ۷۴ سالگی در تهران درگذشت.

                                             در پاسخ دوستی آزادی‌خواه و ایران‌دوست 
                                             که در سال 1352 از این سرزمین کوچ کرد 
                                             و مرا نیز تشویق به رفتن می‌نمود.
 

ریشه در خاک

تو از این دشتِ خشکِ تشنه روزی کوچ خواهی کرد و 
اشکِ من تو را بدرود خواهد گفت.
نگاهت تلخ و افسرده‌ست.
دلت را خار خار ناامیدی سخت آزرده‌ست.
غم این نابسامانی همه توش و توانت را زتن بُرده‌ست!

تو با خون و عرق، این جنگل پژمرده را رنگ و رمق دادی.
تو با دست تهی با آن همه طوفانِ بنیان‌کن در افتادی.
تو را کوچیدن از این خاک، دل بر کندن از جان است!
تو را با برگ‌برگِ این چمن پیوندِ پنهان است.

تو را این ابر ظلمت‌گستر بی‌رحم بی‌باران،
تو را این خشک‌سالی‌های پی در پی،
تو را از نیمه ره بر گشتن یاران،
تو را تزویر غمخواران،
ز پا افکند!
تو را هنگامۀ شوم شغالان،
بانگ بی‌تعطیل زاغان،
در ستوه آورد.

تو با پیشانی پاک نجیبِ خویش،
که از آن سویِ گندم‌زار،
طلوع با شکوهش خوش‌تر از صد تاج خورشید است؛
تو با آن گونه‌های سوخته از آفتابِ دشت،
تو با آن چهرۀ افروخته از آتش غیرت،
ـ که در چشمان من والاتر از صد جام جمشید است،
تو با چشمانِ غم‌باری،
ـ که روزی چشمۀ جوشان شادی بود و، ـ
اینک حسرت و افسوس، بر آن 
سایه افکنده‌ست خواهی رفت.
و اشکِ من تو را بدروردخواهد گفت!

من اینجا ریشه در خاکم.
من اینجا عاشق این خاکِ از آلودگی پاکم.
من اینجا تا نفس باقی‌ست می‌مانم.
من از اینجا چه می‌خواهم، نمی‌دانم!
امید روشنایی گرچه در این تیره گی‌ها نیست،
من اینجا باز در این دشتِ خشکِ تشنه می‌رانم.
من اینجا روزی آخر از دل این خاک، با دستِ تهی
گُل بر می‌افشانم.
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه، چون خورشید.
سرود فتح می‌خوانم،
و می‌دانم
تو روزی باز خواهی گشت!

1353
فریدون مشیری
از مجموعۀ «تازه‌ها»

* * *

با این‌که «فریدون مشیری» این شعر را برای خوانده شدن به‌شکل ترانه نسروده بود ولی چنان مورد پسند اهل موسیقی واقع شد که بعدها چند اجرای متفاوت با صدای خوانندگان مختلف از آن ساخته و اجرا شد.

ریشه در خاک  - فریدون مشیری

ایران من

سمیرا کریمی: آهنگساز، کمانچه، خواننده
رضا کاشی: تنظیم، تار
حمیدرضا خویشاوند: سنتور
مصطفی افشین: سنتور
پرهام کبریا: تنبک
کاتیا سِلمِر: ویولن سل
شعر : غزل سعدی و ایرانی که دردش نشسته بر جان من

Iran

30/04/2019

ایران من

اجرای زنده ترانه "بارون" با صدای مهران مدیری

Mehran Modiri - Baroon

آهنگ جدید و بسیار زیبای استاد علیرضا قربانی با نام اخرین روزهای زمستان

Alireza Ghorbani - Akharin Roozhaye Zemestan

Ashegham Man - طاهر قریشی / عاشقم من

ئاوازێکی ناوازەی کیوان ساکت و تارەکەی

اردشیر کامکار به سال 1341 در شهر سسندج به دنیا آمد و از سن 7 سالگی تحت نظر و آموزش پدر به آموختن ویولون پرداخت و در سن 10 سالگی همراه ارکستر (باربد) فرهنگ و هنر استان کردستان کنسرت هایی در تهران و شهرستانها اجرا نمود و در همان ایام ساز کمانچه را نیز در کنار ویولون فرا گرفت و اجرای قطعات و ردیفهای استاد صبا را با کمانچه و ویولون نزد پدر آموخت .

در سن 19 سالگی ادامه ی فعالیت نوازندگی خود را با کمانچه در گروه (عارف) و (شیدا) به سر پرستی محمدرضا لطفی پرویز مشکاتیان و حسین علیزاده پی گرفت . وی ردیف های موسیقی سنتی را نزد محمدرضا لطفی و شنگ کامکار فرا گرفت .

مشغله اصلی ذهنی این نوازنده جوان و اساس کوشایی او متوجه تکامل امکانات موسیقیایی و کشف امواج صوتی جدید برای ساز سنتی کمانچه میباشد .

تارو کمانچه...اردشیر کامکار ۳۱ دسامبر ۲۰۰۸ تهران

«شبی با خورشید» یا «شرق اندوه ۲» نام آلبومی به آهنگسازی «کیوان ساکت» با همکاری «امید نیک‌ بین» است که در  ۱۹ شهریورماه سال ۱۳۸۴ منتشر شد. جلد آلبوم نقاشی آبرنگی از مجموعه «ریشه در خاک» اثر «امیرهوشنگ اردلان» است.
«شبی با خورشید» از كارهای زیبای «کیوان ساکت» و مبتني بر «موسيقی دستگاهی ايران» است، تفاوت در اينجاست كه در اين آلبوم «کیوان ساکت» قطعات ايرانی را برای «تار» و «پيانو» تنظيم كرده و فضايی دل‌انگيز و چندصدايی خلق نموده است.

قطعات این آلبوم با «تار» دست‌ ساخته‌ی «مجید آیتی» نواخته شده است. وی دانش آموخته‌ی مکتب سازسازی استاد «ابراهیم قنبری‌مهر» می‌باشد.

«موسیقی ملی ایران در ذهن و اندیشه من دارای چنان جایگاه و مرتبتی بلند است که همواره با خود اندیشیده‌ام اجرای آن باید با شکوه و عظمتی شایسته فرهنگ دیرپای ایران زمین توامان باشد، شکوه و عظمتی که چند هزار سال فرهنگ و ادب ایرانی را به همراه خود دارد و همت و نبوغ و تلاش بزرگانی چون «فردوسی»، «سعدی»، «حافظ»، «مولانا» و... اجازه نداده‌اند که تاخت و تازهای اقوام بیگانه بنای عظیم آن را متزلزل کند.

بنا کردم از نظم کاخی بلند ... که از باد و باران نیابد گزند

به گمان من موسیقی از هر نوع که باشد چه نشاط‌انگیز، چه غم‌ناک و چه آن نوع موسیقی که شخص را به دریای تفکر درون فرو می‌برد، باید به نوعی بیانگر این شکوه و غرور ملی باشد و همسویی با این تفکر است که ما را از «شرق اندوه» به «شبی با خورشید» هدایت می‌کند. در اثر اخیر کوشیده ایم که جلوه‌های موسیقی ملی ایران را با نگاهی امروزین فراروی علاقه‌مندان و تشنگان این هنر ناب قرار دهیم و در این راستا گدارهای ظریف و پر رمز و راز احساس و اندیشه‌ی هنر «ایرانی-شرقی» را با «تار» این ساز ملی که در «شبی با خورشید» با سازهای جهانی همراهی شده است بیان کنیم.

آنچه مایلم از نظر پنهان نماند اینکه تمام آوازهای این مجموعه (تکنوازی‌ها یا دونوازی‌های بدون ریتم) و اغلب آهنگ‌ها، یا بر اساس کلام بزرگان شعر و ادب این کهن‌ بوم و بر ساخته شده است و یا با الهام از آنها.

در خاتمه از دوست هنرمندم آقای «امید نیک بین» که بدون همراهی ایشان این اثر مجال انتشار نمی‌یافت و نیز از دوست بزرگوارم جناب آقای مهندس «امیرهوشنگ اردلان» که با راهنمایی‌های ارزنده‌شان همواره مشوق من بوده‌اند صمیمانه تشکر می‌کنم».

«کیوان ساکت، تابستان 84»

هنرمندان:

پيانو: امید نیک بین، بهنام ابوالقاسم
ویولن: نوید مصطفی‌پور
همخوانان: آزاده رضایی، بهزاد سیفی
تنبک: ایمان سپهسالاری
فهرست:

۱. غم و شادی
۲. نگاه
۳. سلو «تار» و «پيانو» - اصفهان، شور
۴. برگ و باد - چهارمضراب شور
۵. سفر در برگ نیلوفر (مرثیه‎ای برای فریدون مشیری)
۶. سلو «تار» - دشتی
۷. آرزوی بزرگ - نوا
۸. سلو «تار» و «ویولن»
۹. رقص ایرانی - شوشتری
۱۰. راپسودی چهارگاه
۱۱. سلو «تار» و «پيانو»
۱۲. رستاخیز - چهارگاه


شبی با خورشید...کیوان ساکت

درون كلبه اي بنشسته ام تنهاي تنها
 به چشمم حلقه بسته اشك حسرت، موج غمها
 چو شمعي جان خود آتش زدم امشب سرا پا
 به آتش بازيم جانا بيا بهر تماشا

EMAD RAM ----- Tanhye Tanha  عماد رام : آهنگساز و خواننده

Wrriten by Niaz Nawab /
Produced by Erwin Khachikian / 
Additional Production by Hamid Shekari / 
Master by Boris Sodoma / 
Guitar solo by Orbel Babayan /

Alireza Ghorbani - Akharin Roozhaye Zemestan

Ando Sahakian

Related tracks