Het Westfries volkslied is een tekst van ene H. van Veen uit Schagen die ik ooit eens op muziek heb gezet ter gelegenheid van een fees in Oosterblokker waar ik op uitnodiging de boel muzikaal moest omlijsten.
Persoonlijk vind ik de tekst echt over de West-Fries zoals deze Friezen ruim duizend jaar geleden als pioniers het West-Friesland hebben ontgonnen en pas na veel strijd tegen de graven van Holland zich gewonnen gaven.

1.Grootse luchten, wijde verten
molens, dijken, zwartbont vee,
boogaards, akkers, golvend koren,
van 't IJsselmeer tot aan de zee
Zon en wind op boerenerven
langs een vaart met ruisend riet.
Stoere werkers, sterke kind'ren
dat is wat WestFriesland biedt.

2.Vrije mensen, flink en vaardig
wars van dwang en fris van geest,
op de zelfgewonnen gronden
altijd eigen baas geweest!
Hoedt uw taal en houdt uw zeden
en verzaakt uw landstaal niet.
Vrij en ruim en fris en eerlijk,
dat zo ieder WestFriesland ziet

Westfries Volkslied

Tijdens opdraaien van het anker zong de bemanning vaak een lied om het het ritme er in te houden.
Jacob van Lennep schreef een lied wat zij zouden kunnen hebben gezongen en ik maakte er een melodie bij. Omdat mij het onbekend was of het ooit al eens was getoonzet.

Lied van het gangspil

Witte Wijven is een gedicht van de begin 20ste eeuwse dichter Joannes Reddingius en gaat over de witte wieven,laaghangende mistflarden in weilanden en bossen.
Volgens het volksgeloof voerden de heksen hun betoverende dansen op.

Witte Wijven

Ooit beluisterde ik zo'n 25 jaar geleden  een radiodocumentaire, waarin met oude mensen werd gepraat over de tijd dat zij nog als landarbeiders werkten.
In dit geval bij de Groninger herenboeren.
Tijdens de uitzending werden de ondervraagden weer woest over de wijze waarop zij indertijd als arbeiders werden behandeld. Deze uitzending maakte grote indruk op mij, hoe verontwaardigd deze mensen nog steeds reageerden, terwijl er ondertussen al zolang geleden was.
Toen dit gedicht van de Vlaamse dichter René de Clercq mij  zo'n twintig jaar geleden onder ogen kwam, moest  ik onmiddellijk aan deze uitzending terug denken. 

Dorslied

Dolce far niente oftewel het heerlijk zorgeloze leven op poëtische wijze beschreven door de 19de eeuwse dichter De Genestet
Door Anton Greefkes inmiddels al weer zo'n twintig jaar geleden van muziek voorzien en op donderdag 29 augustus 2013 opnieuw ingezongen. Hij begeleidt zich daarbij op zijn Duitse  F, Es, Bes concertina 

Dolce far Niente

Boer Naas bleek niet stom als wellicht werd beweerd en daar kwam die struikrover snel achter

Boerke Naas

Wie eenmaal in de vreemde was
En tot de reis gereed,
Die weet hoe nooit de wond genas, 
De wond, die Holland heet;
En zit hij 's avonds op het plein 
Bij staf en ransel neer, 
Dan staart hij in zijn beker wijn, 
Dan ziet hij Holland weer.

Dan tuurt hij - door dien droom bezocht - 
Achter een groenen ruit, 
Op een der grachten in de bocht
Van Hollands hoofdstad uit;
Hij nipt aan zijn jeneverglas 
en zet het stil weerom: 
de maan drijft in den waterplas 
Als in een glazen kom.

Dan ziet hij plotseling de zee, 
De kleine Zuiderzee; 
De botter op de horizon 
Verdwijnt van lieverlee; 
De golven worden grauw als asch,
Het waterveld vergrijst: 
Antiek gelijk een spiegelglas, 
Dat niemand meer polijst

Dan vriest het eenklaps dat het kraakt,
Op Frieslands helder meer; 
De schaats die nauw de ijsvloer raakt, 
Grift een verwaaide veer;
De schaduw met de ronde rug 
IJlt langs het dorre riet 
En van de ijsschol zingt terug
Een onverstaanbaar lied.

En komt de lente in het land 
Dan fonkelt de rivier 
De visch springt naar de overkant
En zedig wuift het wier.
En nergens is natuur zo frisch, 
Waar twee verzameld zijn 
Al tusschen madelief en lisch 
In Hollands springfontein!

Wie eenmaal in de vreemde was
En tot de reis gereed,
Die weet hoe nooit de wond genas, 
De wond, die Holland heet;
En zit hij 's avonds op het plein 
Bij staf en ransel neer, 
Dan staart hij in zijn beker wijn, 
Dan ziet hij Holland weer.

Anton Greefkes

Ballade op Hollands water

Al de bladers zijn verdronken
In het water, in de regen
En het donker bos staat open
En de droppelige stronken
Staan verlaten aan de wegen
Stille winter laat een sprokkel
Aan een hart dat niet mag hopen

Al de zon is uitgeblonken
En het jaar is heengezegen
En mijn handen zijn nog open
En mijn hart is leeggeschonken
En het heeft niets weergekregen
Schemer laat één lichte sprankel
Aan een hart dat niet mag hopen

En de nacht is neergezonken,
En de nacht is opgestegen
En mijn ogen zijn nog open
En zijn duizend witte vonken
Hebben zo doodstil gezwegen
Klare nacht laat éne starre
Aan een hart dat niet mag hopen

December

Ik kreeg van mijn ouders,
Van ieder mijn part;
Van vader mijn schouders,
Van moeder mijn hart.
Ik vocht om mijn stuiten
Met zuster en broêr;
Ik ben van den buiten,
Ik ben van den boer!

Bij d’eigensten pachter,
Eerst koeier, dan knecht;
Mijn klakke van achter,
Mijn hoofd immer recht;
Zoo dien ‘k om mijn duiten,
En teer op mijn toer:
Ik ben van den buiten,
Ik ben van den boer!

Ik zout en ik zaaie,
Ik eg en ik ploeg;
Ik mest en ik maaie,
Ik zweet en ik zwoeg.
Ik klets op de kluiten
En glets in de moer:
Ik ben van den buiten,
Ik ben van den boer!

En hebben de zeisens
Gezinderezint;
De mallende meisens
De wagens gepint;
Dan zit ik te fluiten
Van boven op ’t voer:
Ik ben van den buiten,
Ik ben van den boer!

René de Clercq (1877-1932)

Ik ben van den buiten

De zon

Jan Prins


Lieve meid, de lucht is dronken,
want die schandelijke zon
heeft een wonderwijn geschonken
uit de hooge hemelspon
en opeens – aan alle zijden-
van dien lichten tooverdrank
staan de wegen, staan de weiden
tot de polderboorden blank.

Uit de kruinen, langs de stammen,
door het diep verwonderd woud-
dat de grove schorsen vlammen-
druipt het edel hemelgoud,
en bij kruiden en gewassen,
al de zwarte wortels rond,
ligt het wijd en in plassen
uit te gisten op den grond

Langs de straten, aan de pleinen
klettert het de gevels schoon
Lentevogels bij dozijnen,
overal de voorjaarstoon,
overal onder de menschen
aandacht en genegenheid,-
en alleen mijn stille wenschen
staan vergeten, lieve meid

Blijft dan voor zijn diep verlangen
ons verleden onbeloond?
Valt niet weer geluk te vangen
waar het eenmaal heeft gewoond?
komt de lucht is immers dronken
van den tintelende wijn,-
laat dan eenmaal uitgeschonken
mij nog blonder schoonheid zijn.
Uit: Getijden, 2e druk, 1926.


De zon

Min de stilte in uw wezen,
 Zoek de stilte die bezielt,
Zij die alle stilte vreezen
Hebben nooit hun hart gelezen,
 Hebben nooit geknield.

Draag uw kleinen levenszegen
 Naar het droomenlooze land,
Lijk de golve' heur oogst bewegen -
Tot zij zachtjes breken tegen
 Het doodstille strand.

Zie den boom de paden tooien
 Rondom zijnen stillen voet,
Laat uw ziel zich zoo ontplooien
En haar bloemen om zich strooien
 Uit een vroom gemoed.

Leer u aan de stilte laven:
 Waar het leven u geleidt -
Zij is uwe veil'ge haven,
Want zij is de groote gave
 Van de Eeuwigheid.

Sluit de stilte in uw gaarde,
 Wees in haar gelukkig kind:
Al wie ze aan haar schoot vergaarde -
 Alle zaligen op aarde
 Hebben haar bemind.

Stilte

Hijs de zeilen licht het anker
Wij gaan varen voor de VOC
Als de wind waait in de zeilen
Varen wij van Hoorns ree.

refrein:
Om te varen, met gevaren
Ook al hebben wij ons leven lief

Komt gevar ons al ter nader,
Zijn wij angstig als een dief

Dreigen onderweg gevaren
Van de kapers op de kust
Zullen wij de moed bewaren
Al ontzinkt ons soms de lust
refrein:
Om te varen, met gevaren
Want wij hebben ons leven lief
Komt de kaper ons te nader
Zijn wij angstig als een dief
3.
Dreigen onderweg gevaren
Van een storm of een orkaan
Staat het water aan de lippen
Liever over land gegaan
refrein:
Dan te varen, met gevaren
Want wij hebben ons leven lief
Staat het water aan de lippen
Zijn wij angstig als een dief
4.
Valt de wind weg uit de zeilen
Dob'brend op de oceaan
Smachten wij naar koele dranken
Liever door een storm gegaan
refrein:
Dan te varen, met gevaren
Want wij hebben ons leven lief
Liever zoet water aan de lippen
Wij zijn dorstig als een dief
5.
Dreigt de manschap te bezwijken
Aan de scheurbuik of de pest
Gaat er menig al in Godsnaam
Denken wij, mét, wat ons rest
refrein:
Om te varen, in gevaren
Ook al hebben wij ons leven lief
Komt de dood ons al te nader
Vrezen wij die als een dief
6.
Als wij Het Hooft ooit weer ontwaren
Ieders hoop die weer te zien
Wat ons rest van de beloning
Al die jaren water zien
refrein:
Om te varen, al die jaren
O, wij hebben onz' vrouwen lief
Terug te zien in bittre armoe
V.O.C., gij zeit de dief

Varen Voor De VOC

Tekst: Emanuel Hiel, toonzetting: Anton Greefkes
Duitse concertina en zang: Anton Greefkes

‘t Mastje te schrapen en kabels te scheren,
Stuurman, de kapers vervloeken die stiel…
‘t Scheepje te teren en zeilen te smeren,
Hale de duivel dan liever onz’ ziel…
Wieglen de baren voor ons in de verte,
Schoeners beladen met kostlijke buit,
Popelend danst in de zielzak ons herte,
Stuurman, we jagen, de boegspriet vooruit!

Refrein:
Al die willen te kapen varen,
moeten mannen met baarden zijn
Tartend stormen, strijd en pijn,
Wild als de baren!
Vliegend als schuim over de zee,
Mannen met baarden die varen mee!

Hoog aan de mast is ons rooddoek gehesen,
Galmt ons kanonnengedonder op zee…
Niets houdt ons tegen en niets doet ons vrezen,
Al wat iets waard is, hee! kapen we mee.
Schoeners en schonen, het moet met ons draaien,
‘t Moet in ons schuimzog, het moet in ons vaart,
Schonen, uw treurigheid zullen we paaien
Hangt aan de hals ons, kust ons de baard!
Refrein:

Dagen en nachten door ‘t schuim te laveren,
Dagen en nachten vol strijdlust op jacht.
Winter en zomer de storm te braveren,
Groots van gemoed en het harte vol kracht!
Duizenden schoonheden blij te bewondren
Diepten des hemels en diepten der zee!
God aan te roepen en daden te dondren,
Dat is ons leven, in wel en in wee!
Refrein:

Kalm van geweten, de spieren vol vlammen.
‘t Steigert, ons tuig, als vuurspuwende klip:
Lukt niet het ent'ren, dan lukt ras het rammen.
Dwars boort de boeg dan door ‘t schreiende schip.
Geeft men zich over, ‘tis seffens de vrede!
Anders, we zwaaien de bijlen verwoed,
Bloedige baren. wee! walsen dan mede,
Kleurend de deining met sombere gloed.
Refrein:

Kalm van geweten, de spieren vol vlammen.
‘tSteigert, ons tuig, als vuurspuwende klip:
Lukt niet het entren, dan lukt ras het rammen.
Dwars boort de boeg dan door ‘tschreiende schip.
Geeft men zich over, ‘tis seffens de vrede!
Anders, we zwaaien de bijlen verwoed,
Bloedige baren. wee! walsen dan mede,
Kleurend de deining met sombere gloed.]
Refrein:

Kaperslied

Kom een keertje langs mijn vriend
Kom een glaasje drinken.
Op de vriendschap klinken
Geen gepraat over mijn leed
Is maar even dat je 't weet
Dat verdraagt de vriendschap niet

Kom een keertje langs mijn vriend
Praat over problemen
Kom een keertje langs mijn vriend
Mij kan dat niet schelen
Want een anders leed mijn vriend
Erger leed bestaat er niet
Wil er best in delen

Kom een keertje langs mijn vriend
Doe misschien niet open
Ben wellicht niet mijn vriend
Althans zal je hopen
Want mijn eigen leed
Is genoeg wat jij niet weet
Om een strop ter knopen.

Meelijwekkend

Er rijst in 't bloeiend goudbergdal
een wonderbare rots
Zij is de schrik der buitenjeugd
men noemt z'n straffe Gods
Eens dwaalde daar een jonge maagd
en dacht aan geen gevaar,
toen een gestalte zwaar en grof,
ziet naderen tot haar

Een brede baard een brede rok,
vermomt de menschenschijn.
Het meisje meent een beer te zien,
het is de kapucijn
Zij schrikt en neemt gezwind de vlucht,
maar zij wordt nagesneld
en voelt aan kapucijnerhart
zich onverwijld gekneld.

O, bloempje van eenvoudigheid,
verban uw dwaze schrik;
Ik ben de beste grijze man,
o vest op mij uw blik
Ik ben de beste grijze man,
een vader zacht van aard.
Ontvang mijn zegen lieve kind,
en beeft niet voor mijn baard.

Zo fonklend echter wordt zijn blik
zo hevig zijn gebaar.
Dat hij de grize drommel¹ schijnt,
gekleed als kluizenaar
"O, Moeder Gods, Maria,! Och!
Verwerp mijn bede niet;
Verlos mij!" roept zij jamrend uit
En ziet wat fluks geschied
In steen verandert pij en pels
en huichelende schijn,
En 't_graf ontmoet in eigen rok
De valse kapucijn

Doch meisjes, waagt u niet te licht,
niet steeds verkeert in steen
De kluizenaar die bloempjes leest;
dat leert ons menigeen.
O, weest niet speelziek hupt noch raast
Als gij het dal doortrekt.
Opdat gij met uw toverstem
de kapucijn niet wekt.

De Kapucijnerrots

De Zelfmoordenaar een gedicht van Piet Paaltjens al weer zo'n dertig jaar geleden door Anton Greefkes getoonzet en nu ten gehore gebracht door hemzelf onder begeleiding van zijn bandonion

In het diepst van het woud
- 't Was al herfst en erg koud -
Liep een heer in zijn eentje te dwalen.
Och, zijn oog zag zo dof!
En zijn goed zat zo slof!
En hij tandknerste, als was hij aan 't malen.

"Ha!" dus riep hij verwoed,
"'k Heb een adder gebroed,
Neen, erger, een draak aan mijn borst hier!"
En hij sloeg op zijn jas,
En hij trapte in een plas;
't Spattend slik had zijn boordjes bemorst schier.

En meteen zocht zijn blik
Naar een eikentak, dik
Genoeg om zijn lichaam te torsen.
Daarna haalde hij een strop
Uit zijn zak, hing zich op,
En toen kon hij zich niet meer bemorsen.

Het werd stil in het woud
En wel tienmaal zo koud,
Want de wintertijd kwam. En intussen
Hing maar steeds aan zijn tak,
Op zijn dode gemak,
Die mijnheer, tot verbazing der mussen.

En de winter vlood heen,
Want de lente verscheen,
Om opnieuw voor de zomer te wijken.
Toen dan zwierf — 't was erg warm -
Er een paar arm in arm
Door het woud. Maar wat stond dát te kijken!

Want, terwijl het, zo zacht
Kozend, voortliep en dacht:
Hier onder deez' eik is 't goed vrijen,
Kwam een laars van de man,
Die daar boven hing, van
Zijn reeds lang verteerd linkerbeen glijen.

"Al mijn leven! van waar
Komt die laars?" riep het paar,
En werktuigelijk keek het naar boven.
En daar zag het met schrik
Die mijnheer, eens zo dik
En nu tot een geraamte afgekloven.

Op zijn grijnzende kop
Stond zijn hoed nog rechtop,
Maar de rand was er af. Al zijn linnen
Was gerafeld en grauw.
Door een gat in zijn mouw
Blikten mieren en wurmen en spinnen.

Zijn horloge stond stil,
En één glas van zijn bril
Was kapot en het ander beslagen.
Op de rand van een zak
Van zijn vest zat een slak,
Een erg slijmrige slak, stil te knagen.

In een wip was de lust
Om te vrijen geblust
Bij het paar. Zelfs geen woord dorst het te spreken.
't Zag van schrik zó spierwit
Als een laken, wen dit
Reeds een dag op het gras ligt te bleken.


Snikken en Grimlachjes(1852/ 1867)

De Zelfmoordenaar

Moderne ballade

Zij heette Kee. Hij schreef zich Frits.
Zij zag wat scheel. Hij liep mank.
Een englenpaar. Maar zij erg bits,
En hij verschriklijk aan den drank.

Zoo woonden ze in een lekke schuit,
Als twee marmotjes in hun hol.
Geregeld schold zij hem de huid,
En dronk hij zich met bitter vol.

De tijd vliegt snel, vooral wanneer
De liefde 's levens zuur verzoet.
Hun koopren bruiloft kwam dus, eer
Het minnend paar het had vermoed.

In zijn verrassing leegde hij
Reeds 's morgens vroeg zijn tweede flesch;
En van weeromstuit raasde zij
In ééns wel voor een week of zes.

Doch ziet! - Terwijl de teedre bruid
Haar eedlen bruidegom en heer
Nog streelde, zonk opeens de schuit
Tot op den boom der stadsgracht neer.

Het water stroomde 't roefjen in
En vulde in nog geen ommezien
Frits' lege flesch, zijn gemalin,
En ook hemzelven bovendien.

Toen taald' hij naar geen drinken meer,
En Keetje hield voorgoed den mond.
Dat was voor de allereerste keer
In hun gelukkig echtverbond.
 

Piet Paaltjens (1835-1894)

Kee En Frits

Zingen, lief, is zich belijden
In de naakte heimlijkheid
Waar de goden zelf in schrijden
Door de godenlooze tijden,
Enkel kenbaar den gewijden
Als hun hand den zegen breidt, —
Zingen, lief, is zich belijden
In zoo naakte heimlijkheid!

Zingen, lief, is zich versteken
In een vindbaarheid zoo schoon,
Dat naar echo-lichte woon
Onder jeugd-en-liefdes teeken
Blijde pelgrims nooit ontbreken
Tot den tol van zingens loon, —
Zingen, lief, is zich versteken
In een vindbaarheid zoo schoon!

Uit: Vergeten liedjes (1909)

Zingen

Ik stond op hoge bergen
het dal was wit als sneeuw
maar op zijn voorhoofd
droeg ik de zonde van de eeuw

Daar was met bloed geschreven
in een verafschuwd woord
wat wij als Kain schuldig
geen naam meer geven: moord. 

Moord   op de ongetelden,
moord op onnozelheid,
moord van de nietgeboornen
en van de majesteit.

De diepe daad, de gruwel
die menschen lust verschaft
de moord in de gedachte
verricht en nooit gestraft.

Op  lichamen en zielen
op droom, op dier en plant,
de moord uit de machine
of achteloze hand

En toen de zon ging dalen,
het witte dal werd zwart,
scheen zij met late stralen
in 't venster van mijn hart.

Het  was als van de andren
het hunkerde naar macht
die doodt het ongeziene
en dompelt ons in nacht.

Waar is geloof gebleven?
En koestert gij nog hoop?
De liefde wordt geschonken
in 't bekken van den doop.

Ik stond op hoge bergen
er ruist een waterval
de toppen werden duister
een licht blonk in het dal

Ik Stond  Op Hoge Bergen  Engelman

Vervoer mij tot de rozen 
uw dalen zijn te schoon 
kristal, kristal bevrozen
 ik ga in bloem en toon 
 
aan 't oeverveld gedreven 
de nimbuskring alleen 
o stille vlam, doe beven 
de lelie om ons heen
 
 hier is de Min geboren 
hier is het lichaam stil 
de Vogel zal wel hooren 
als ik verbranden wil 
 
bewaar mij in de stralen 
bewaar mij in het dal 
de avondwinden dwalen 
mijn lief is overal
  
het water onbevaren 
de sterren ongezien 
ik kan ze niet meer baren 
voor ik uw aanschijn dien 
 
ik heb u niet verloren 
ik vouw mijn oogen dicht
in blauwe slapen boren 
de speren van het licht 
 
de nachtegaal, de rozen 
- o hart van wonden diep -
geen uchtend zal verblozen 
wijl ik u niet ontliep
  
de bruiloft is begonnen 
de jaren zijn verdaan 
veel klaarder dan een zonne 
ben ik weer opgestaan

Ambrosia

Ambrosia, wat vloeit mij aan?
uw schedelveld is koeler maan
en alle appels blozen

de klankgazelle die ik vond
hoe zoete zoele kindermond
van zeeschuim en van rozen

o muze in het morgenlicht
o minnares en slank gedicht
er is een god verscholen
violen vlagen op het mos
elysium, de vlinders los
en duizendjarig dolen

Vera Janavopoulos

IN OCTOBER.
Nu vallen alle blaadren af,
De herfst is overal
Maar in mijn ziel bloeit zomerloof,
Dat nooit verwelken zal.
Ik voel mij veilig aan uw borst,
Uw arm is om mij heen.
Kus zacht mijn warme tranen weg:
Ze zijn voor u alleen.

De vogels vlieden ver van hier,
Bij bloem en bladerval,
Maar in mijn ziel klinkt liefdezang,
Die nooit verstommen zal.
Droef zingt de wilde najaarswind
Een winterprophetie.
Als ik uw stem maar hooren mag!
Als 'k maar uwe oogen zie!

Het dorre loover dwarrelt neer
En hecht zich aan mijn haar.
En 't wordt mij bang, of dit nu 't eind
Van onze liefde waar.
O klem mij vaster aan uw hart
En lach niet als ik ween,
Maar kus mijn warme tranen weg:
Ze zijn voor u alleen.
Uit: Verzen (1915) onderdeel
Liederen en Elegieën, nr. XXII
P.N. van Kampen, Amsterdam

In Oktober

Vliegen

Dit gedicht van Willem van Iependaal in 1990 door mij op muziek gezet en onlangs live ingezongen door Anton Greefkes.

Wie door lot en leed gerijpt,
liefst zijn eigen deuntje pijpt
en niet om de maat te slaan
blijft op buurmans dansvloer staan
Kent zijn weg en schuift voorbij
op een vaste melodij

Wie door durf en daad gestaald,
Niet meer om bepluiming maalt
Niet meer vlast in zak en rouw
Op het ruien van de pauw
Lacht eens mild en scheert zijn hoed
Voddenrapers tegemoet

Wie door kerk en kroeg geknauwd,
om zijn dorst de slootkant houdt
En in  't wankele verschiet
Kikkers op de wolken ziet
Zet zich neer en puurt genot
uit de goddelijke spot.

Wie voor bloot noch blaam beducht
In de wind de flarden lucht
van traditie en flasnel
Kan het stellen in zijn vel,
smaakt de appel lacht eens fijn
Om de nasleep aan de lijn.

Wie door bos en beemden tijgt
Tjuiterles en zonzucht krijgt
Duiz'lend met de vlinders vliet,
Kikkers in de wolken ziet,
Zwijgt op 't einde van het feest;
't Stuk is zwaar maar mooi geweest

Doedeldeun

Ik ken een lied dat t' hart bekoort
Ik ken een lied vol melodij
Ik heb het reeds als kind gehoord
Die tijd is lang voorbij
Mijn moeder zong het bij de wieg
Van haren eersten zoon
Het klonk zo lief uit haren mond
Zo oneindig zacht en schoon
O moederzorg o moederlied
Mijn hart vergeet u niet

Ik ken een lied dat t' hart bekoort
Ik ken een lied vol melodij
Ik heb het in mijn jeugd gehoord
Die tijd is lang voorbij
Ze zong het ook de blonde maagd
Die eens mijn liefde won
t' Was in het veld langs groen en loof
Bij lentelicht en zon
O jeugd en liefde o rozenblaan
Hoe snel verwelkt vergaan

Ik ken een lied vol zoete min
Ik ken een lied vol melodij
Men zong het in mijn huisgezin
Die tijd is lang voorbij
Nu zingt het niemand niemand meer
Voor den ouden armen man
Geen vrouw kust mij de tranen af
Die ik niet weerhouden kan
Geen kind zingt t' liedje van voorheen
k' Ben oud en gans alleen

Ik Ken Een Lied

Aan bakboord in aan stuurboord uit!
Weg met het nietig graan
Zo sprak de weduwe in sameet
Met paarlen overdekt gekleed
vergramd een zee-man aan.

Niet één in schatrijk Stavoren
Was zo maatloos rijk als zij
Haar schepen ploegden elke zee
en voerden van de verste ree
steeds nieuwe schatten bij

2. “Nu breng”, beval zij eens grillig trots
“Nu breng van Noordse strand
Mij edelst wat uw oog aanschouw
Geen hoge prijs die mij onthou
Ga dien mij met verstand!”

Toen had de scheepsvoogd lang gewikt
Bij het onbeslist besluit
“In' 't eind wat zou boven het graan
de glorie van het noordoosten gaan?”
Zijn weifelen had uit

3.
Hij keert, zij komt, hij toont de schat
Die proef geeft van zijn trouw
Maar zij ontkleurt in woede en waan;
“Wat scheepszij hebt gij ingelaan”?
“Aan bakboord eedle vrouw

Aan bakboord in, aan stuurboord
weg met dat kaf in zee!...
Is dat het uitverkoren deel
Mij toegedacht? ...'t Is mij teveel
Weg met dat kaf in zee

4.
Neen roept het scheepsvolk, “Neen mevrouw!
Dat wierp te zwart een blaam
Alsof gij in vermetele spot
de giften smaaddet van uw God
Voor eeuwig op uw naam!”

En trillend: “Wie betaald het goed
waarover ik beschik?
Wie ben ik? Uwe meesteres?!
Wie vraagt, wie duld uw zedeles
In zee, 'k gebied het; Ik!”

5.
“Ach vrouwe! Een deel aan ons een deel”
Krijt's armen luiden toon
“Wie armoe bijstaat in haar nood
Wint zich voor geschonken brood,
Des Heeren gunst tot loon!”

“Des Heeren gunst.. 'k Behoef ze niet
'Ben met mijn' tevree-
En 'k deel wie mij een aalmoes vraagt
Wanneer en zo het mij behaagt
Maar nooit om gunsten meel”

6.
” Boet vrouwe!” klinkt een achtbre stem-
“Boet af die schrik-bre schuld!
Uw trotsheid raakt ten wisse val...
Weet dat de dag eens komen zal
Wanneer gij beedlen zult!”

“Ik beedlen! ....Priester als deez' ring
Die aan mijn vinger blinkt,
Weer uit de golven opgedoemd
Uw leugentaal mij waarheid roemt..
Niet eer....” 't Juweel verzinkt!

7.
En nauw verving ten tweede maal
Weer 't licht der duisternis
Daar toont bestorven als de dood
De kok haar 't fonkelend kleinood
Gevonden in een vis.

De roede trof – en zee en vuur
en rampen zonder tal
Bewezen aan de snode vrouw
Die ' Heren gunsten derven wou
Hoe hoogmoed komt ten val!

8.
Nu was in schatrijk Stavoren
Niet één zo arm als zij:
Nu smeekte zij in bittre nood
In 't snakken naar een stuksken brood
“Erbarm u over mij!

9.
Was of de vloek haars overmoed
Zich stortte op heel de stad:
Het blinkend mooie Stavoren verviel
Het wrekend zand weerde elke kiel
Die eens haar waat'ren mat.

Nog ziet men daar tot op deze dag
aan woest en eenzaam strand
Een veld van loze halmen staan-
Zij spreken van van 't verworpen graan
De vloek van 't “Vrouwenzand”

tekst: J.P Koets
Toonzetting en muziek: Anton Greefkes

Vrouwenzand

Oud en Knorrig 
Volksrijm 

k' Heb een oud en knorrig wijf
dat mij daag' lijks met gekijf
Plaagt, plaagt altijd plaagt
altijd knorrig altijd morrig
plaagt, plaagt altijd plaagt
denkt hoe dat zij mij mishaagt

Ach had  'k maar eens voor de pret
Eens een jonge meid in bed
Maar, maar vrienden maar
het oude besje, houdt het nestje
Maar, maar vrienden maar
Oud bij jong dat is zo naar

'k' Heb om dat verbraste geld
mij in deze staat gesteld
Geld, geld, o dat geld
Doet een kale dikwijls dwalen
Geld, geld, o dat geld
Maakt dat ik nu wordt gekweld

Ach, dat eens signeur de dood
Mij mocht redden uit de nood
'k Zou, 'k zou, ja ik zou
Voor haar praten en dukaten
'k Zou, 'k zou, ja ik zou
Slapen met een jonge vrouw

Oud En Knorrig

Der Spröden
Ernst von Wildenbruch
Musik: Anton Greefkes

Du hast mich ganz, ich bin dein eigen,
Und meine Seele lebt in dir!
Laß alle andern Stimmen schweigen,
Hör' nur die Liebe; folge ihr.

Die Stimme, die mich sehnend bannte,
Als sie mir flutend scholl zum Ohr,
Dies Auge, das in meinem brannte,
Sie schreiben mir mein Schicksal vor.

Mit allen Mängeln, allen Schwächen
Ergeb' ich mich und bin nun dein;
So laß mein Herz zu deinem sprechen,
Wie ich mich gebe, sei du mein!

Tu ab den Stolz, denn Stolz ist Kälte;
Blick' freundlich, strenges Angesicht;
Daß Strenge mehr als Liebe gelte,
Jungfräuliche, o glaub' es nicht!

Laß dieses Zittern, laß es schwinden!
Denn alles, alles, was du gibst,
Du wirst es doppelt wiederfinden
Im Augenblicke, da du liebst.

Denn in der Liebe stirbt das Sorgen,
Das nur den kalten Sinn bedrückt;
Du bist geliebt und bist geborgen,
O liebe selbst und sei beglückt! (S. 22)

Der Spröden

Die Eine

Gedicht: Ernst von Wildenbruch Toonzetting: Anton Greefkes

Ein holdselig Gesicht und zwei Augen so klar
Und schlank wie die Blume, die süße,
Und die Stirne so licht und so dunkel das Haar,
Und so reizend vom Haupt auf die Füße -
Das ist sie, das ist sie, die ich meine,
Die Liebste, die Einzige, Eine.

Ein knospendes Röschen auf schwellender Brust
Und so klopfend das Herz unterm Mieder,
Meine Sonne und Wonne und Freude und Lust,
Der holdselige Quell meiner Lieder -
Das ist sie, das ist sie, die ich meine,
Und neben der Einzigen keine.

Es liebt sie ein jeder und lodert in Glut
Und möchte ihr gerne gefallen;
Doch allem und jedem, dem ist sie nicht gut,
Einen Einzigen liebt sie von allen.
Der Glückselige, Einzige, Eine -
Das bin ich, das bin ich nur alleine. (S. 66-67)

DIE EINE

Laat de luiken geloken zijn
wiege wiegele weine
en de stilte onverbroken zijn
wiege wiegele wee.

Wen het kindje gedogen wil
moe en tevreeën,
dat de blinkende ogen stil
toe zijn gegleeën,

dan zal komen de dromenvrouw
zacht over de grond
zij de vrome, die schromen zou
zo zij wakenden vond.

En zij zal in de lange nacht
aan het hoofd zich vlijen
met der dromen wufte vlinderpracht
het kindje verblijen.

Het verhaal zal zij weer beginnen
het angstig mooie
en zij zal zich duizend keer bezinnen
en het niet voltooien.

Laat de luiken geloken zijn
wiege wiegele weine
en de stilte onverbroken zijn
wiege wiegele wee.

uit: Verzen (1913)

Laat De Luiken geloken zijn

Machteld had wel horen luiden
wat of vensterkens beduiden
die des avonds openstaan,
maar zo weinig frisse koelte
was zo welkom aan de zoelte
en het hare stond maar aan


Ook scheen 't zuchtjen louter weelde,
't Zij het schalks haar boezem streelde,
't Zij het suisde in 't blonde haar;
Echter wuifde 't uit het lover
IJlings meer dan geuren over,
Zoet accoord van stem en snaar.

Als zij 't venster nu ging sluiten,
zou de minnezanger buiten
Haar in de onderkeurs bespiên;
En dies zocht zij, schaamrood, schuchter,
Met de vingers om den luchter,
Achter 't saai gordijn te vliên.

Maar al had zij horen praten,
Dat hij dra wordt ingelaten
Die 't ons op zijn luit bediedt 
Niet te luist'ren naar zijn bede,
Niet te naad'ren, ook geen schrede,
Dat gedoogde 't hartje niet

Op haar blote blanke voetjens
Sloop zij zachtjens, sloop zij zoetjens
Dies naar 't raam. Wat fraaie val!
Hoor, hij zong niet: Wil mij minnen!
Hoor, hij bad niet: Laat mij binnen!
Neen, hij prees haar schoonst van all'.

Was de waarheid wat hij kweelde,
Dat de lieve lach, die speelde
Om haar lipjens, 'kus mij!' riep,
Maar dat de opslag van haar oogjens
Wacht hield bij die nektaroogjens?
Hoe zij naar den luchter liep!

Zie, al had zij horen preken
Dat de boze liefst zijn streken
Uitspeelt achter 't spiegelglas,
Waarom zou zij, nu slechts muren
Haar bespiedden, niet eens gluren,
Of zij de allermooiste was?

En zij keek eens en zij knikte,
en zij keek weer en zij blikte
op haar vlugge beentjes neer;
En zij danste een passedijsjen,
Naar een zacht geneuried wijsjen
En zij knikte keer op keer.

Maar het was, terwijl zij zwierde,
Of het luik op 't hengsel gierde,
Of... doch langer geen geluid;
Echter kraakte vast de wingerd,
Om haar vensterken geslingerd,...
Wie sprong binnen? 't Licht woei uit!

Saai: Bepaald soort gordijnstof

Machteld

Als november is gekomen
En de regentijd breekt aan,
Als de bomen in de laan,
- Ach, de bladerloze bomen! -

Om de glorie, hun ontnomen,
In de mist te schreien staan,
Als november is gekomen,
En de takken traan op traan

Op de vochte grond doen stromen,
Waar de bladerkens vergaan
Na hun goude' oktoberdromen
En hun korte vrijheidswaan -
Als november is gekomen ...

 Jaqueline van der Waals
Laatste verzen (1923)

Als November Is Gekomen

Westfries Spotlied

Op Langendijk, op Langedijk,
Daar men uien schillen,
Als zij aan het werk weer gaan
Dan hebben zij rooie billen
Refrein:
Violada van Willemien
Violada van St-Katrien
Ik zei wel: mannencouracie 
Wij zitten hier aan een glasie.

Op Koedijk, op Koedijk
Daar zijn zoveel boeren
Zij hebben daar laatst een kerk gebouwd
Maar een toren kunnen zij niet voeren.
Refrein:

In Alkmaar, in Alkmaar
Daar zijn zoveel heren
En als zij naar de kerk toegaan,
Dan hebben zij geleende kleren aan!
Refrein:

In Schorel, in Schorel,
Daar dragen zijn rode kralen
Als zij daar dan trouwen gaan,
Dan moeten zij die nog betalen!
Refrein:

In Schagen, in Schagen
Daar zijn zoveel hoeren
Jan Blauwboer zoekt de beste uit
De rest is voor de boeren!
Refrein:

In Grootebroek, in Grootebroek,
Daar zijn het vechtersbazen
Als die aan het kleunen slaan
Dan sneuv'len duizend glazen
Refrein:

Westfries Spotlied

Hei, molentje, molentje Hoog in de Wind,
Wat sta je weer dapper te draaien
Je doet, of je 't uiterst noodzakelijk vindt,
het licht van den zomer te maaien.

Je kijkt naar de zon en je denkt wat een schat,
Wat een schat,laat ik daadlijk beginnen!
De zon is van goud, maar het licht is te glad;
Je haalt er geen hallem van binnen

De wieken bewegen
En vliegen, en vegen
hun schaduwen tegen den grond,
de stenen die steunen
en draaien en dreunen
en komen al kreunende rond.

Maal verder, maal verder, maal stevig en straf,
je werken blijft toch onbegonnen.
Het licht van den zomer, dat maal je niet af,
het licht van de zomerse zonne.

Jan Prins

Het Molentje

m B7
Oj, to n'e w'e - cer to n'e w'e - cer -----
em D G D
oj mn'e ma-lym ma-lo spa - lo---- s 
G D B7 
mn'e ma - lym ma-lo spa - lo ---s
em B7 em D
uj da wa sn'e pry-wi-d'e - lo -----s 
G D B7
mn'e ma- - lym ma-lo spa - lo s 
em B7 em
Oj da wa sn'e pry-wi-d'e - lo s 


em B7
Oj mn'e wa sn'em---- prywidl'elo-ò-ò-s,
em D G D
oj bud-ta kon'pa-da moj wa-ra-noj------
G D B7 
razygra-ls'a ra-spl'a-s'a-ls'a -- -- 
em B7 em D
oj razre'ezwils'a pa-da moj -- -- -
G D B7 
razygra-ls'a ra-spl'a-s'a-ls'a
em B7 em
oj razre'ezwils'a pa-da moj




em B7
Ejch na-l'et'eli w'etry zly-je----
em D G D
oj, da s wastocnoj star-a-ny----
G D B7 
ji sa-rwa-ly čornaj ša--- pku
em B7 em D
oj s ma-jej buj-nej galawy -- -- -
G D B7
ji sa-rwa-ly čornaj ša--- pku
em B7 em
oj s ma-jej bujnej ga-la-wy


em B7
Oj, Je-sa-ul---- dagadlyw byl----
em D G D
on sumyl son moj razgada----t'
G D B7 
Oj prapad'ot on gawar i l—-
em B7 em D
oj twaja bujna galawa -- -- -
G D B7
Oj prapad'ot on gawaril—-
em B7 em
oj twa-ja buj-na ga-la-wa


1. O nee, de avond, ach nee, de nacht
ik heb zo weinig geslapen
een droom verwarde mijn ziel

2.Mijn paard was plots in mijn droom
springend en bokkend galoppeerde hij
onder mij
3, Een heftige wind waaide uit het oosten
en blies de zwarte muts van mijn
onstuimig hoofd

4.De aanvoerder was toegeeflijk,
Duidde aldus mijn droom:
Jij zult je onstuimige hoofd nog eens
verliezen

Ой, да не вечер (Oj da n'e wecer)

Het bekende gedicht van J.C. Bloem welke ik 1992 heb getoonzet. 
Nu opnieuw gezongen waarbij ik mezelf begeleid op mijn Rheinländische bandonion.

Het regent en het is november:
Weer keert het najaar en belaagt
Het hart, dat droef, maar steeds gewender,
Zijn heimelijke pijnen draagt.
 
En in de kamer, waar gelaten
Het daaglijks leven wordt verricht,
Schijnt uit de troosteloze straten
Een ongekleurd namiddaglicht.
 
De jaren gaan zoals zij gingen,
Er is allengs geen onderscheid
Meer tussen dove erinneringen
En wat geleefd wordt en verbeid.
 
Verloren zijn de prille wegen
Om te ontkomen aan den tijd;
Altijd november, altijd regen,
Altijd dit lege hart, altijd

November

Gedicht van  J.C. Bloem getoonzet door Anton Greefkes

Is dit genoeg: een stuk of wat gedichten,
Voor de rechtvaardiging van een bestaan,
In 't slecht vervullen van onnoozle plichten
Om den te karigen brode allengs verdaan ?

En hierom zijn der op een doel gerichten
Bevredigende dagen mij ontgaan;
Hierom blijft mij slechts zelf en lot betichten
In zicht van' t eind der onherkeerbre baan.

Van al de dingen, die 'k in dromen zocht-
Erger: van alle, die ik wèl vermocht,
Is, nu hun tijd voorbij is, niets geworden.

En ik kan zelfs niet, als mijn onbevreesd
Erkennen mij verwijst naar de verdorden,
Aanvoeren: maar mijn bloei is schoon geweest.

Antomtom

Popular tracks