Gedicht van een leerling die zijn Rabbi gekruisigd ziet worden en wat hij daarbij doormaakt vanaf de nacht in de hof.

Een leerling

Waanzin drijft me voort,
gestoord in gedachten,
panisch lachte ik om mijn eigen lafheid en gebrek.
We lijken wel gek.	
Niemand nu samen, terwijl we gisteren nog samen kwamen.
Nu getergd door mijn eigen bangmakerij, wel vrij. Maar om Jezus’ wil.

Het is te veel, rabbi, houd vol.
Horendol van mijn eigen stem.
Had ik maar niet geslapen,
wapen bij de hand gehad, de rust op tijd gevat.
Dan had ik kunnen helpen waar nodig, overbodig mijn zorgen,
omdat ik niet ingreep. Wat zal er gebeuren morgen?

Ik wil hem niet zien,
de schande is te groot.
Ik had beter moeten zijn.
ik schaam me dood.
De pijn.

Ik had iets moeten doen, maar Judas met zijn zoen.
Laat de morgen maar niet komen,
slapen kan ik niet, boze dromen.
Rabbi, het spijt me voor wat ik niet deed.

Ochtendschemer, haan gekraai.
Tedere woorden kan ik niet vinden, draai om de hete brij heen.
Ween nog even door, voor voorbereiding geen energie, ironie.
De nacht was lang genoeg, het is vroeg.

Zware voetstappen naar het plein, een happening voor groot en klein.
De godslasteraar is opgepakt, met zijn woorden door het ijs gezakt.
Al zijn daden, afgevlakt.

Mensen praten met elkaar,
alsof ze waren, daar waar hij vertelde van Gods grootheid.
Toen vonden ze het mooi, nu bereid hem de dood in te jagen.
Lagen we gisteren nog samen aan tafel,
kijken we nu naar dit gebeuren, - hart verscheuren.

Opeens schreeuwt de menigte het uit, de deuren gaan open.
En Pilatus komt het Hebreeënplein opgeslopen.
Met Jezus achter zich.

Mijn adem stokt, alle tijd opgeslokt.
Hij is kapotgeslagen, pijn aan het verdragen.
De massa schreeuwt om zijn leven en ik sta in mijn vacuüm

Door angst gedreven

De Joden kunnen uw bloed wel drinken.
Ongeloof, wat hebben ze gedaan.
“Kruisig hem” is wat ik uit vele monden hoor klinken.
Bereid om u dood te slaan.
Daar gaat onze rabbi dan, onze rabbi gaat eraan.

Een stap gezet, zo langs de stoet,
richting het skelet, voet voor voet.

Een stap gezet, de pijn op zijn gezicht.
Gestraft volgens Joodse wet, van grootse dingen beticht.

Een stap gezet, de menigte joelt.
Woede, kinderpret, de pijn die hij nu voelt.

Een stap gezet, nog oneindig veel te gaan,
de val gezet, maar hij heeft niks gedaan.

Weer een stap gemaakt, met op zijn rug een kruis.
Een doornenkroon vastgehaakt, en woest volk-gedruis.

Weer een stap gemaakt, waanzin voert de boventoon.
Eén van wie de onschuld blaakt, nu het middelpunt van spot en hoon.

Weer een stap gemaakt, en een soldaat die lacht.
Omdat hij over hem waakt, maar voor de grap hem aan het struikelen bracht.

Weer een stap gemaakt, en niks wat ik kan doen.
Omdat ik gisteren heb verzaakt, en Judas met zijn zoen.

Weer een stap gemaakt, en de pijn is te proeven.
Boeven zijn het die mijn Messias hebben geslagen.

Waarom wil hij dit verdragen, niet de hemelmachten laten opdagen,
antwoord geven op hun vragen en een einde maken aan hun levensdagen –
aan iedereen die twijfelt aan u als Zoon?

Ik twijfel niet, al lijkt u nu zo gewoon.
Waarom rabbi, waarom zo verslagen, komt er zo een eind aan uw levensdagen?
En wat dan met mijn vragen?

Weer een stap gezet, de kruisiging nabij.
Aanbeland op het skelet, maar rabbi, u was toch vrij?

Rijen dik staan mensen te kijken, als gelijke sta ik er machteloos tussen.
De pijn staat in uw ogen te lezen,
Geschreeuw klinkt gesmoord –
ze slaan de pennen door uw pezen.
De scène gestoord.

Vergeef me, rabbi, voor wat ik heb gedaan. Ik weet niet wat ik moet doen.
Ik kan hier alleen maar staan.
Twee moordenaars aan uw zijde, zelfs die bespotten u:
“Kun je niet eens jezelf bevrijden, laat dan zien nu.”

Ze moesten eens weten wat u hun kunt geven, voor eeuwig vrij leven.
Maar toch niet met deze spot en hoon. Het zijn moordenaars, zei verdienen hun straf gewoon.

De soldaten dobbelen om zijn enige hemd, wordt vergokt in dit moment.
Waarom heb ik u verlaten, nooit meer met u praten, leren van uw wijsheid?
Ik zou u drinken willen geven, u houden in dit leven.

Maar plots dat aard beven en duisternis geheel.
Niemand meer in gareel, maar paniek. Ik wil u niet verlaten rabbi, verlaat mij niet.
Intens verdriet, geen hand voor ogen.
Waarom blijven mensen onbewogen, hoe kunnen ze dit doen?
Judas, waarom die zoen?

Ik durf niet te leven zonder mijn rabbi.

Laat hem gaan, hij heeft niks gedaan.
Een spottend bordje met ‘Joodse koning’ is niet terecht.
Want echt, hij is Gods Zoon.

Al lijkt u nu zo gewoon.

Razernij versmelt tot angst,
uren durende duisternis, bang – banger – bangst.

Daar hangt u.
ik zou me willen overgeven.
Het is te laat nu.
Met een schreeuw verlaat u dit leven.
En heel even, zijn we allemaal, ja allemaal gelijk.

Daar hangt nu die man,
zijn levenslicht gedoofd.
Was dit het plan?
Heb ik hierin geloofd?

Arco de Gelder