شب و پنجره

آواز ابوعطا
پاییز ۱۳۹۴

ضبط صدا: آریا محافظ

Avaz-e Abu Ataa
Fall 2015

که گویی از خاطرم هیچ نمی گذرد

من یک زنم
شعر: #باران_شیخ_الاسلامی
صداخوانی: #باران_شیخ_الاسلامی
تنظیم: #آرتا_رحیمی


ﻣﻦ ﯾﮏ ﺯﻧﻢ؛
ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺩﻟﻢ...
ﺯﺧﻢ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﺎﻭﺭﻡ!
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺗﻨﻢ...
ﺭﻭﺡ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻭﺻﻠﻪ ﺍﻡ...
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﻝ ﮐﻨﺪﻩ ﺍﻡ!!
ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﺎ ﮐﯽ ﺍﻡ،
ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﻓﺘﺮﻡ
ﯾﮏ؛ ﭼﻨﺪ ﺧﻄﯽ، ﺑﺎﻗﯽ ﺍﻡ!
ﺷﻌﺮﻡ ﮐﻪ ﯾﻐﻤﺎ ﮔﻮﯾﺪﻡ...
ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﯿﻦ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ...
ﺭﻭﺡ ﻓﺮﻭﻏﻢ ﺩﺭ ﺗﻨﻢ...
ﺷﺎﺧﻪ ﻧﺒﺎﺕ ﺣﺎﻓﻈﻢ...
ﺫﮐﺮ ﺍﻧﺎﻟﺤﻖ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ!!
ﺩﺍﺭ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﻣﯽ ﺧﺮﻡ!!
ﻣﻦ ﯾﮏ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﻤﺘﺪﻡ...
ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﯿﺰﺍﺭ ﺍﺯ ﺑﺪﻡ...
ﻣﻦ ﯾﮏ ﺯﻧﻢ؛
ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻭ پُلم...
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ!
ﻓﺎﻧﻮﺱ ﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ،
ﺩﺭ ﻭﺣﺸﯽ ﺟﻨﮕﻞ ﺷﺐ،
ﺍﺯ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺭﺩ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ...
ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺭﯾﺎ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ...
ﻭﻗﺖ ﻗﺮﺍﺭﯼ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ!!
ﺍﻣﻀﺎﯼ ﺣﮑﻢ ﺁﺧﺮﻡ...
ﻣﻦ ﯾﮏ ﺯﻧﻢ!
ﺭﺍﺣﺖ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ؟!
ﺩﺭ ﺣﮑﻢ ﺍﯾﻦ ﮐﻔﺎﺵ ﻫﺎ،
ﻣﻦ ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ!!!
ﺍﺯ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺣﻖ ﺧﻮﺩ،
ﺗﺒﻌﯿﺪ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ!!!
ﺍﻫﻞ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﻧﯿﺴﺘﻢ،
ﺭﺍﺿﯽ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ...
ﻣﻦ ﯾﮏ ﺯﻧﻢ...


Man yek zanam - من یک زنم

ناگفته ها
نوشته: سحر سبزپوری
صداخوانی: شهرزاد کمالی
تنظیم: آرتا رحیمی

ناگفته هایم همیشه بیشتر از گفته هایم میشود،
نا گفته هایی که درونم پخته میشود، 
دیگر خام نیستند، 
دیگرعجله ای برای بازگو شدن ندارند،
و ترجیح می دهند گوشه ی دنج قلبم بنشینند 
و در سکوت محض به حیاتشان ادامه دهند.
نا گفته اند خب...
هنوز حرف نشده اند که شلوغ کنند
قیلُ وقال، سرُو صدا...، و دادُو بیداد از آنِ حرفهایست که بازگو میشوند، 
نا گفته ها عجیب مظلومند...
نا گفته ها نوشته نمی شوند، 
خوانده هم نمیشوند... 
امان از احساس!، فقط خوب حس میشوند. 
در هر دم و بازدم ، 
در ثانیه ثانیه تپش قلب، 
در هرتیک تیک زدن نبض و در هر دقیقۀ سیال ذهن حضورشان پر رنگ است.
کدامین احساس قوی میتواند نا گفته های مرا بخواند؟؟ 
نقد کند؟ 
دل بسوزاند برایش ، درکشان کند؟؟
به راستی کدام احساس؟!!....
آیا نا گفته ها رضایت میدهند که گفته شوند؟
نوشته شوند، خوانده شوند؟...
و قول دهند که حس ها را همانگونه که من میخواهم از درون من منتقل کنند؟
آن گونه ای که،
نیازی به هیچ شاهد و گواه و قسم و آیه ای نباشد؟ 
آخر اینها حرف دلند...! 
حرف دل که ترجمه نمیشود! 
تفسیر نمیشود! 
دو رنگ نمیشود!
حرفِ دل...، حرفِ دل است... 
فقط همین.
آیا پس از بازگو شدن مورد اتهام و شماتت قرار نمیگیرند؟
به ایکاش ها بدل نمی شوند؟
آیا به دنبالشان حسرت ها را ندارند؟... و افسوس و پشیمانی را؟
آیا باز آزادند یا اسیر واژه ها میشوند؟!
آیا زمان و مکان محدودشان میکند؟؟
آه ه ه ه نا گفته هایم... به من اجازه دهید که برای همیشه نا گفته بمانید.
ارزش شما به نگفته شدن است، 
به پنهان ماندن، 
به سوختن و ساختن... 
و دم نزدن.
درونم لبریز از نا گفته هاست... 
ولی جلویش را میگیرم که سر ریز نشود و راهی به بیرون نداشته باشد.
درونم آتشفشانی بر پاست... 
اما نمیخواهم گدازهایش رخنه ای به دنیای بیرون پیدا کند،
اینگونه سوختن سهم هر کسی نیست!!
این تنها سهمی است که خودخواهانه میخواهم مالِ خودم باشد... خودِ خودم!!
سهمی که با هیچکس قسمتش نمیکنم.
این میراث تمام انسان های کرۀ خاکی ست، 
میراثی که با راحتی میانه ای ندارد...، 
باید اهل "دل" باشی تا ناگفته ها تُرا محرم اسرار بدانند...!
و بمانند، 
کوچ نکنند، 
اما گاهی بغض کنند و گاهی قطره شوند 
از چشم بلغزند 
و گاه دستی را به دستگیری بگیرند، 
گاه با سکوتشان خشمی فرو نشانند 
و اکثر اوقات... 
خودشان را درون شما پنهان کنند تا مبادا...
اشکی ببینند و ناظر ظلمی باشند، 
یا ذی حق باشند و بخواهند "حرف" شوند...
"حرف" شدن برای ناگفته ها "مرگ" است.
{چه حرفا که درونم ناگفته می ماند
خوشا به حالِ شماها که شاعری بلدید
رضا احسان پور}


ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پیشنهاد ما
کانال ادبی "شعرنوش" در تلگرام
https://telegram.me/shernosh

@shernosh

Nagofteha

آیینه
شعر: مهتاب جعفرپناه
صداخوانی: مهتاب جعفرپناه
تنظیم: آرتا رحیمی

آیینه
سیاهی زیر چشم
لایه های غلیظ از کرم پودر
رژت را پر رنگ تر بزن
موهای سیاه بی قرارت را باز بگذار

حاشیه ی خیابان
کنار پارک
ترافیک
شیشه هایی که پایین می آیند
و صفرهایی که توی ذهنت 
رژه میروند
طرف بزرگتر نامساوی را انتخاب کن

تاریکی، اتاق
تخت دو نفره
گرما، عرق،
قژقژ تخت
خماری، اجاره خانه، ساقی پارک
نئشگی
قصابی سر گذر
و بوق اشغال...
تمام مسیرها
ازمغز به تن اشغال است
فرصتی برای لذّت نیست
میهمان ناخوانده ای
سلول به سلول تنت را راه میرود
یادگار کدام همآغوشی ست
نمی دانی!

تاریکی، اتاق
گرما، عرق
موهای سیاه بی قراری که حالا
خیس شده اند
صدای فندک
سرخی نوک سیگار
لباست را بپوش
روبروی آیینه
چشمهای سیاه نم دارت را
دوباره سیاه کن
رژت را، پر رنگ تر بزن
موهای سیاه بی قرارت را
باز بگذار.
کفشهایت را بپوش
خیابان
هنوز
منتظر است...



ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پیشنهاد ما
کانال ادبی "شعرنوش" در تلگرام
https://telegram.me/shernosh


ayine

گجله لر یاغیشی
شعر #لادری
صداخوانی #لیلا_عباسی
آواز #استاد_رشید_بهبودوف
تنظیم #آرتا_رحیمی

دونن آخشام چاغی سن سیز منی آغلاتدی یاغیش
یادیما سالدی سنی، مطلبینه چاتدی یاغیش
کوچه لر اؤلدو گوزومدن، یئنه بیر آرپاچایی...
منی سن سیز نئجه نیسگیل سئلی نه آتدی یاغیش
اؤدو سوندور مئیه سو  قایداسی دیر آمّا دونن
کؤزَه رَن  کونلومو  یاندیقجا  آلوولاتدی  یاغیش
دامجی دامجی سنه لای لای دئدی قوینومدا منیم
نه دئییم بلکه سنی کورپه یه اوخشاتدی یاغیش
یادیما سالدی یاغیش لیق گونو کی  اوندا منی
کپنک تک  باشینا  شوقیله اویناتدی  یاغیش
دوداقین قیرمیزی گوللر کیمی آچمیشدی سنین
سوزولن واقت او دوداقلاردا قانا باتدی یاغیش
دونن آخشام چاغی بیر سودا گوردوم کی منه
آجیلیقلا او شیرین خاطیره نی ساتدی یاغیش
اویانیردیم کی باشیم دئیدی ملامت  داشینا
منی  رؤیادان آییدماقدا اؤزو یاتدی یاغیش



ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پیشنهاد ما
کانال ادبی "شعرنوش" در تلگرام
https://telegram.me/shernosh


@shernosh - 2016

Yaqish

آواز حجاز ابوعطا
آواز: پری ماه
همنواز آواز: مجید درخشانی
چهارمضراب ابوعطا : مجید درخشانی 
تنبک: احمد مستنبط
"از آلبوم نسیم سحر"

آواز حجاز ابوعطا. پری ماه

دیوار
شعر: باران شیخ الاسلامی
صداخوانی: باران شیخ الاسلامی
آواز: میثم وطن پرست
تنظیم: آرتا رحیمی
ﻧﺸﺴﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﺩﯾﻮﺍﺭﯼ،ﮐﻪ ﺍﺯ ﻓﮑﺮﺍﯼ ﺑﺪ ﺳﺎﺧﺘﻢ!
ﻫﻤﻮﻥ ﻓﮑﺮﺍﯼ ﺗﻠﺨﯽ ﮐﻪ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺩﺍﺭﻡ!
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﯿﺰﺍﺭﯼ؛
ﻧﺸﺴﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﺩﯾﻮﺍﺭﯼ، ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺲ ﮐﻨﻢ ﺍﻣﻨﻪ!
ﺑﺸﻪ ﻣﺮﺯﯼ ﻣﯿﻮﻥ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺩﻧﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺪ ﺩﯾﺪﻡ؛
ﺑﺸﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺧﻂ ﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﻭﺳﺨﺖِ ﺗﺮﺩﯾﺪﻡ!
ﻫَﻤَﺶ ﭼﺸﻤﺎﻣﻮ ﻣﯿﺸﻮﺭﻡ، ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺎﻝ ﺩﻝ ﺧﻮﺏ ﺷﻪ،
ﻭﻟﯽ ﺣﺎﻝ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻦ، ﺑﻌﯿﺪﻩ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﻪ!
ﺁﺧﻪ ﻣﯿﺴﻮﺯﻩ ﺍﯾﻦ ﻗﻠﺒﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﺩﺳﺘﺎﯼ ﯾﮏ ﺁﺩﻡ،
ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﺵ ﭘﺮﻩ ﺍﻣﺎ، ﺣﻘﻮﻗﺶ ﺯﺧﻤﻪ ﻧﻪ ﻣﺮﻫﻢ!
ﺁﺧﻪ ﭼﺸﻤﺎﻡ ﺳﻨﮕﯿﻨﻪ، ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻓﻢ،
ﭘﺮﺍﺯ ﻓﻘﺮﻩ، ﭘﺮﺍﺯ ﮐﻮﺩﮎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﻧﺠﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺴﺮﺕ!
ﭘﺮﺍﺯ ﺳﺮﻫﺎﯼ ﻣﺨﻤﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺳﯿﻨﻪ!
ﭘﺮ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﯼ ﮔﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻭﻫﻤﯽ نمی بینه!
ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﻦ ﻫﺎﯼ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯﺯﺧﻤﺎﯼ ﭼﺮﮐﯿﻨﻪ؛
ﭘﺮ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﭘﺮ ﺍﺯ ﺟﺮﻣﻪ، ﭘﺮ ﺍﺯ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺩﯾﻨﻪ!
ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺑﺎﺭﺣﮑﻢ ﭼﻨﺪ ﺍﻋﺪﺍﻡ،
ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﻔﺖ ﻭ ﺗﺮﺣﯿﻢ ﺟﻮﺍﻧﻬﺎﯾﯽ ﻧﺎﮐﺎﻡ!
ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺩﻭﻟﺖ ﻫﺎ، ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﻭﻟﺖ!
ﭘﺮ ﺍﺯ ﻏﻤﻬﺎﯼ ﯾﮏ ﻣﻠﺖ! ﺳﮑﻮﺕ ﺳﺮﺩ ﯾﮏ ﻭﺣﺪﺕ!
ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﭼﻨﮓ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺧﺒﺎﺭﻫﺎﯼ ﺟﻨﮓ؛
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﺁﺗﺶ ﺑﺲ؛ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﮐﺸﺘﻪ ﻭ ﺯﺧﻤﯽ!
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﺠﺮﻭﺡ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺟﺴﻢ ﺑﯽ ﺟﺎﻧﺶ!
ﺻﺪﺍﯼ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﺪ، ﺻﺪﺍﯼ ﺷﯿﻮﻥ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ!
ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻐﺰ ﻣﻦ ﮔﯿﺠﻪ، ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎﺳﺖ؟!
ﺷﺮﻑ ﺩﺍﺭﺩ ﺁﻥ ﺟﻨﮕﻞ ﻭﺣﺸﯽ،
ﮐﻪ ﺷﯿﺮﺵ ﻣﯿﺪﺭﺩ ﺁﺩﻡ؛
ﻣﻦِ ﺁﺩﻡ ﮔﺮﯾﺰﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺁﺩﻣﻬﺎ؛
ﮐﺠﺎ ﻏﺎﺭﯼ ﮐﻨﻢ ﭘﯿﺪﺍ... ؟!
ﻧﺸﺴﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﺩﯾﻮﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻓﮑﺮﺍﯼ ﺑﺪ ﺳﺎﺧﺘﻢ
ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺸﻪ ﺫﻫﻨﻢ، ﺁﺧﻪ ﺣﺎﻝِ ﺑﺪﯼ ﺩﺍﺭﻡ؛
ﻣﯿﺪﻭﻧﻢ ﻣﯿﺸﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﺮﺩ؛ ﻣﯿﺸﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﺮﺩ!
ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﻢ ﺁﺭﻩ...!
ﺑﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮﯼ ﮐﻨﻢ ﺁﺭﻩ
ﺑﺎﯾﺪ ﺩﯾﻮﺍﺭ رﻭ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ
ﻣﯿﻮﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺁﺩﻡ...
ﯾﻪ ﻓﻨﺠﻮﻥ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ...


ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پیشنهاد ما
کانال ادبی "شعرنوش" در تلگرام
https://telegram.me/shernosh


Divar

قلم دلاوری کو؟
شعر زنده یاد: استاد رحیم معینی کرمانشاهی
صداخوانی زنده یاد: استاد رحیم معینی کرمانشاهی
تهیه و تدوین: آرتا رحیمی

قلم دلاوری کو؟ سخنی دلیر دارم
سرِ بی قرارِ آهو، دلِ گرمِ شیر دارم
به من اَر جهان بتازد، نه من آنکه خود ببازد
که نظر به عرش و فرشی، نه زِ بَر، نه زیر دارم
به چه آشیان دهم دل،که چو هُدهُد بیابان
بگریزم از نسیمی، چو پَر از حریر دارم
به زمان ناشریفان، به چه دَرگَهَم سپاسی؟
نه زبان اسیر مزدی، نه قلم اجیر دارم!
ز نخست روز دَرکَم که به خویشتن رسیدم
به مقام و مال گفتم: دل و چشمِ سیر دارم
به کلام من نظرکن، ز معانیش خطر کن
که به هر خطی ز دفتر، غزلی خطیر دارم
به شکارگاه انسان، شده ام هدف زِ هر سو
چه ز تیرها بگویم؟ دلِ چون حصیر دارم
مکش ای خطیب زحمت که به باورم بگُنجی 
نه تو آن بشر به معنی، نه من آن بشیر دارم
اگر از درِ نشاطی، نپذیردم زمانی
به فراخی زمان ها... غم دلپذیر دارم
چو به مسندی رسیدی به حبابِ پشتگاهت
زِ دو چشم من نظر کن که نگاهِ پیر دارم
هله ای دو چشم خودبین، ز سواد دل چه خواندی؟
نه تو آن سواد داری، نه من آن دبیر دارم
به جهان چرا کنم رو که به بازیَم بگیرد؟
نه عمو امیر بود و نه پدر وزیر دارم
به مقامِ بی نیازی به سرِ بلند نازم
که شکوهِ بی زوالی زِ چنین سریر دارم
به عبای واعظان گو ،که به دوش هر که افتی
به قدمگهی نَیَرزی که منِ فقیر دارم



ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پیشنهاد ما
کانال ادبی "شعرنوش" در تلگرام
https://telegram.me/shernosh


Ghalam_e_delavari_ko

شانه یعنی مار؟!
شعر: علی اکبر یاغی تبار
صداخوانی: هما تیمور نژاد
تنظیم: آرتا رحیمی

مثل «داش آکل» که برق چشم یک دختر به بادش داده باشد
مثل «فرمانی» که نارو خوردن از «قیصر» به بادش داده باشد ـ
ـ بغض دارم؛ بغض، چون مردی که بی رحمانه ترکش کرده باشی
بدتر از آن، مثل فرزندی که یک مادر به بادش داده باشد
بغض دارم؛ بغض از تصویر دنیایی که بی تو جای من نیست
بغض دارم؛ مثل یک «باور» که یک «یاور» به بادش داده باشد
مثل «دارا» یی که «اسکندر» ذلیلش کرده باشد درد دارد
پشت سالاری که دست غدر همسنگر به بادش داده باشد
حال من؟: حالِِ غرورِ شاعرِ فحلی که شاگردِ عزیزش
با سرآمد خواندنِ یک شاعرِ دیگر بـه بادش داده باشد
شانه ام هم وزنِ نامِ خانه ام ویران و رنج آجین و زخمی است
مثل یک کشور که ظلم حاکمی خودسر به بادش داده باشد
شرمگاه مُرده برمی خیزد؛ امّا برنخواهد خاست هرگز
پشتِ گرمی که خیانت دیدن از همسر به بادش داده باشد
حسِّ مافوقِ به سربازان خیانت کرده حسّ دردناکی است
مثل ایمانی که کفرِ شخصِ پیغمبر به بادش داده باشد
بغض دارم؛ بغض، هم سنگِ «برادرخوانده» یِ خودخوانده ای که
نارفیقی ،  تحتِ نامِ نامیِ «خواهر» به بادش داده باشد
شکّ ندارم که تـو برمی گردی؛ امّا بر نخواهد گشت دیگر
حرمتِ شعری که مدحِ یک ستم پرور به بادش داده باشد
شانه یعنی مار؟... یا نه! مار یعنی شانه؟... تعبیر دقیقش؟
- شانه، یعنی هرچه یک هم گریه با خنجر به بادش داده باشد

─═ঊঈ علی اکبر یاغی تبار ঈঊ═─



ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پیشنهاد ما
کانال ادبی "شعرنوش" در تلگرام
https://telegram.me/shernosh


Man yek zanam - من یک زنم

Arta_Rahimi

Related tracks