بي تا
روزگار غريبي است بي تا
نگاه كن 
مادر پيرم با گيسوان سفيد
كنار پنجره چه مشتاق به انتظار بهار نشسته است
افسوس هزار بار افسوس
كه پرستوي بهاري را ميل به بازكشت نيست
روزگار غريبي ست بي تا
دهكده كوچك مان ،خالي
و در كوچه هايمان،كودكان نه در پي بازيند،كه بازيچه شدند
با دستاني نچندان گرم،محبت را گدايي مي كنند.
روزگار غريبي ست بي تا
شيرواني خانه مان حتي به بارش لطيف باران
صداي تند پاي اسبان وحشي را مي دهد
پنچره را باز كن تا ياكريم تنها را پناه دهي
روزگار غريبي ست بي تاي من!
اي سنگ صبور من،
لب بگشا و از مهر بگو كه در چنگال نامهري درمانده است.
از عشق بگو، كه در كوچه پس كوچه هاي تنهايي آواره است.
از درد و از غم و از غربت در ديار آشنا بگو
باز هم بگو،بي تاي من
با لب بسته و چشمان خسته.
باز كن پنجره چشمانت را
درمان دردهايم در راز نگاه توست
روزگار روزگار غريبي است بي تا
از سفره هفت سين مادر
سيبي مانده،ارزاني تو
دست شسته پدر از سبزه هاي آبادي!
در يوزه هاي بي غيرتي در شهر،محبت را حراج زدند
روزگار غريبي است بي تا
محبت م ارزاني تو!
در اين خشكسالي عاطفه، 
درختان سيب شكوفه نمي دهند
ماهي ها در آرزوي رسيدن به دريا مي مانند
در اين قحطي وجدان
باران مهر نمي بارد بر ديوار كاهگلي خانه مان
گرد نيرنگ همه جا پاشيده
باروت در انتظار چكاندن چاشني
پنبه ها سر مي برند،به آشتي
بگذار بگذرم بي تا
بي تاي بي همتا
دستهايت را بگشا
و به اندازه گرماي جنوب
عاشقم باش كه من تنهايم
چشمانت نشان بهار دارد
نفس ات بوي اقاقي
با دستهايت به چشمانم سايه بينداز
تا افق را خوب ببينم
ما مي مانيم بي تا
بي همتا،ايستاده محكم و پا برجا
عاشق و شوريده
يكه و تنها
ما مي مانيم بي تا
تا نسيم صبح صادق به تن خسته مان بورزد
اميد اگر چه سوسو مي زند
حتي  اگراز روزنه اي بتابد، باز هم نور است
بي تاي بي همتا
روزگار روزگار غريبي است 
مرا درياب!
16/9/89- آريا  فلاح


Arya Fallah