Abr Agar

محمد رضا شجریان
"گلچهره" از موسیقی فیلم "دل شدگان"

گلچهره مپرس آن نغمه سرا از تو چرا جدا شد
گلچهره مپرس پروانهء تو بی تو کجا رها شد
مپرس
مپرس

مرنجان دلــت را
رها کن غمت را رها کن
مخور غم مخور غم نـــگارا

گلچهره مپرس آن نغمه سرا از تو چرا جدا شد...
مپرس
مپرس





Shajarian - golchehre "گلچهره" از موسیقی فیلم "دل شدگان"

ديب ديب - فرقة كماكان

Lean Wit Me

داستان کوتاه "روبه‌رو کجاست؟" از دلشاد امامی با صدای طاهر جام‌برسنگ
لینک داستان: https://delshade.wordpress.com/2014/08/10/%D8%B1%D9%88%E2%80%8C%D8%A8%D9%87%E2%80%8C%D8%B1%D9%88-%DA%A9%D8%AC%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%9F/

روبه‌رو کجاست؟

Herman (Deprivation)

Miseparamat Be Baad (Until the Wind)

نام تمامی پرنده هایی را که در خواب دیده ام
برای تو در اینجا نوشته ام
نام تمامی آنهایی را که دوست داشته ام
نام تمامی آن شعرهای خوبی را که خوانده ام
و دستهایی را که فشرده ام
نام تمامی گلها را در یک گلدان آبی
برای تو در اینجا نوشته ام
وقتی که میگذری از اینجا یک لحظه زیر پاهایت را نگاه کن
من نام پاهایت را برای تو دراینجا نوشته ام
و بازوهایت را – وقتی که عشق را و پروانه
را پل میشوند، و کفترها را در خویش می فشرند
برای تو در این جا نوشته ام
یک دایره در باغ کاشته ام که شب آن را خورشید پر میکند، و روز، ماه
و یک ستارهی آزاد گشته از تمامی منظومه ها
میروید از خمیره ی آن
آن را هم برای تو در اینجا نوشت هام
مرا ببخش من سالهاست دور مانده ام از تو
اما همیشه، هر چه در هرهمه جا، در شب ، یا روز، دیده ام
و هر که را بوسیده ام برای تو در این جا نوشته ام
تنها برای تو در این جا نوشته ام
در دوردستی و با دلبستگی؛
حجم پرندهی درشتی، در آشیانه مانده، از خستگی؛
روح تمامی نگرانی، در چشمهای منتظر، متمرکز؛
من رازهای اقوام دربدر را
برای تو در اینجا نوشته ام
افسوس رفتهاند جوانهایی که دوش به دوشم از جاده های خاکی بالا می آمدند
من نام یکیک آنها را میدانم
و داغ میشوم
وقتی که نام یکیک آنها را میخوانم
آنها همه فرزند خوابهای جهان بودند
تعبیرهای من از خوابهایشان
وِردِ زبان مردم دنیاست
تعبیرها را هم برای تو در این جا نوشته ام
در باغها
بعضی درختهای میانسال سالهاست که می گریند
زیرا که آشیان چلچله هاشان را
توفان ربوده است
من گفته ام که شمع های جوان را
دور درختها روشن کنند
نام درخت های میانسال را
نام تمام چلچه ها را
برای تو در این جا نوشته ام
و مردگان دو گونه بودند
تا من کنار میزنم این پرده را از روی مرگ
تو چشم خویش را ورزیده کن که ببینی

یک دسته از این مردگان
انگار هیچگاه نمیمردند
بلکه، با قبرهای فسفری از راه قبرستانها بر میگشتند
و شهرها را روشن میکردند
نور چراغ های آیندههای زمین بودند؛
و دسته ی دیگر
مظلوم بودند
انگار هرگر نبوده بودند؛
از بدو زندگانی، انگار مرده بودند
یک جاروی بزرگ زیرزمینی
میروفت خاکه ارهی تنهای آنها را
و در چاههای بی ته میریخت
این رُفت و ریخت ذات طبیعت بود
من نامهای هر دو گونه مرده را
برای تو دراین جا نوشته ام
من دوست داشتم که صورت زیبایی را
بر روی سینهام بگذارم
وَ بمیرم
اما چنین نشد
وَ نخواهد شد
هستی خسیستر از اینهاست
بنگر به مرگ و زندگی حافظ
حافظ چگونه زیستنش نسبی است
ما هیچگاه نمی فهمیم حافظ چگونه مُرد
انگار مشت بستهی مرگش را همچون فریضه ی مکتومی با خویش برده است
حالا
از راهها که میگذری
بنگر به چاه های عمیقی که من از آنها پایین خزیده ام
این چاه ها دهان دایره ای دارند
از آسمان که بنگری انگار هر دهانه دفی کهنه
است که انگشتهای دفزن آن را سوراخ کرده است
اما
پشت جداره ی این چاهها هم
دف میزنند
دف های کُردی
اینگونه من
از این جهان به رؤیت خورشید رفته ام
-از توی یک دف کهنه وقتی که اطراف من دف میزدند-
دنیا برای من معنی ندارد
من دوست داشتم که صورت زیبایی را بر روی سینه ام بگذارم
وَ بمیرم
اما نشد
هستی خسیستر از اینهاست
دردی که آدم حسی
احساس میکند
بیانتهاست
من این چکیده های اول و آخر را هم
برای تو در این جا نوشته ام

گرچه روحم تبلور ویرانی است
اما، ذهنم غریبترین چیز است
هر روز گفتنِ این چیزها برای من از روز پیش دشوارتر شده است
من حافظ تمامی ایام نیستم
اما
حتی اگر بمیرم
چیزی نمیرود از یادم
عمری گذشته است و نخواهد آمد
عمر همه نه عمر منِ تنها
من خاطرات عالم و آدم را
در دایره
در باغ کاشته ام
آن دایره
در باغ
محصول حِسِّ زندگانی من بود
هر میوه ای که میافتد از شاخهی درخت میافتد در دایره
تکرار میشود در دایره
تکرار و فاصله، تکرار و دایره، تکرار دایره ها در میان فاصله ها
محصول حِسِّ زندگانی من بود
من این نگاه دایره ای را هم
برای تو در این جا نوشته ام
حالا
نزدیکتر بیا و، کلید در باغ را
از من بگیر
نشانی آن باغ را
روی کلید
برای تو در اینجا نوشته ام
من سالهاست دور مانده ام از تو
و میروم که بخوابم
من پرده را کنار زدم

رضا براهنی- آنچه نوشته ام

رادیو چهرازی پادکستی است که در سال ۱۳۹۲ ضبط شد. ایده ی آن این است که گویی عده‌ ای از بیماران آسایشگاه چهرازی (ابراهیم چهرازی) رادیویی ضبط می‌ کنند. داستان زندگی چند نفر به نام های علی، حبیب، جمشید و دلبر (دختری که همه ی بیماران آسایشگاه عاشق او هستند) با کاراکتر هایی به یاد ماندنی و دوست داشتنی با موضوعات احساسی و اجتماعی در یک آسایشگاه روانی واقع در تهران است. .

Abr Agar

Babak Bashiri

Related tracks