اجرای دو صدایی مرحوم فرخزاد در برنامه میخک نقره ای

میخک نقره ای - فرخزاد

بغلم کن/شعر،آهنگ،صدا:شهیار قنبری/تنظیم:استیو مک کروم

دو راهی

خواننده : مهران مدیری
آهنگساز : فردین خلعتبری
آلبوم : از روی سادگی


Do Rahi || Mehran Modiri - دوراهی || مهران مدیری

محمدرضا شجریان- ببار ای بارون ببار

طلال مداح - في عيونها شيء

در نظر بازی ما بی خبران حیرانند

بنگر ز جهان چه طَرْف بربستم؟
هیچ
وَز حاصلِ عمر چیست در دستم؟
هیچ
شمعِ طَرَبم، ولی چو بنشستم
هیچ
من جامِ جَمَم، ولی چو بشکستم
هیچ
...........
خیام

Robaiyate Khayam - Www.DownLoadSpeed.IR

بنگر ز جهان چه طرح بر بستیم؟ "هیچ" / احمد شاملو

بهشون نگاه می‌کنم و مشتم رو باز می‌کنم. دنبال چی‌ام؟ دنبال کی‌ام؟ مشتم برای کدومشون باز میشه.
روزها و ماه‌ها و سال‌هاست که میام اینجا. میام اینجا که پیدایم کنم. میام که ببینمش، ببینمم. که پرنده‌ها رو از بغلم پرواز بدم که یه آغوش خالی داشته باشم. 
‌‌
یه آغوش خالی برای خودم. میام که کاغذهای خالی‌ که تو برام از آسمون باروندی رو به خونم رنگ کنم و اون کاغذ آغشته به‌ خون خودم رو به پای اون پرنده‌ی خاص، اون پرنده‌ی من، تو ببندم و پروازش بدم.
‌
گاهی احساس می‌کنم یه پرنده، پُر از روحِ تو بالای یکی از شیرونی‌های شهرداری نشسته و برای اونه که من هربار مشتم رو باز می‌کنم. مشتم رو باز می‌کنم که شاید، که کاش‌کاش بیاد و بشینه جلوی پام. رو به من و من خیره بهش، نگاهش کنم. نگاهش کنم و سیر نشم از تماشا. یه پرنده‌ی لطیف منظر که سیر نمیشم از تماشاش. که به پای همون پرنده کاغذ رو ببندم. که همون پرنده رو پرواز بدم. که اون پرنده تو باشی. که اون پرنده من باشم. که اون پرنده ما باشیم.
‌
به این فکر کنم که اون پرنده که شاید اسمش #طرقه باشه، پرواز کنه و باد اون کاغذ رو از پاش باز کنه و اون کاغذ به دریا بباره. که من اون کاغذ باشم و ندونم از کجا به این ساحل امن رسیدم. که وقتی توو ساحل پهلو گرفتم، مرطوب عطر اسمت باشم. مرطوب یه "آ" باشم. یه "آ". همینقدر ساده. 
‌
که بیای و من رو از لابه‌لای شن‌ها پیدا کنی. که تکونم بدی و ببینی دیگه قرمز نیستم. نارِنجی شدم. که دستات رو ببینم قد کشیدن تا ماه. که من رو بذاری اون بالا و برگردی و از اون بالا تماشات کنم و هیچ‌وقت سیر نشم.
‌
از ماه و برای باز قد کشیدن دستات، دوباره دریاها رو نزدیک و دور کنم. که دوباره برگردم و وصل باشم به پات. که تو پرواز کنی و باد سو به سو ببرتمون بالای یه خونه باغِ خرمالو. که من بشم رسیده‌ترین خرمالوی اون باغ. نارِنجی‌ترینشون. که بالای شاخه بشینم و خیره به روبه‌رو انتظار اومدنت از در اون خونه باغ رو بکشم. که بیای و بی‌توجه به رسیده‌ها و نرسیده‌ها؛ منو بچینی. که من خرمالویِ نارِنجی تو باشم.
‌
وقتی منو بردی و گذاشتی کنار اون انار خشک‌ِ سرخ که همراه دست‌هام بهت دادم اون روز و بعدش دیگه دستی نداشتم، چون می‌دونستم دیگه دستی نیاز نیست. تا بال میشی برام، حتی اگه به جای دستام، واسم بالی سبز نشه. من از شوق، هنوزم وصل به پات، وصل به پای اون پرنده، رو زمین نباشم و از اون بالا بازم تماشات کنم و سیر نشم. 
‌
شنیدی میگن باد تنهاست و هرچیزی رو بیشتر بخواد، بیشتر از خودش دور میکنه؟ واسه همینه که قاصدکا آروم‌ترین بی‌قرارای دنیان؟ از ته دل میخوام که یه قاصدک باشم. یه خواستنِ از تَه، که وقتی از تو قرار می‌گیرم، بی‌قراری‌هامم داشته باشم. من عاشق بی‌قراری‌هامم. بشم یه قاصدک سبز. یه قاصدک سبز که بیاد پائین، کنار خرمالوی‌ِ نارِنجی بشینه، دور انگشتای حنا گرفتمون، باهم پیچ بخورن و برسن به ابرا. همونجا كه شيده ها راه باز ميكنن تا بتابن به دستات. به دستام. به دستامون. به دستایی که قطره مرطوبشون کرده. مرطوب به عطر "قاف".
‌
من یادمه‌. من جلویِ چشمامه اون قاب. مثه ماه‌مون. مثه گل‌بچه.
تو که یادت نمیره؟ نه؟

AudioMix

برای قافم

مهم: رفقای عزیز لطفاً در کامنت‌ها، داستان را لو ندهید.
داستان کوتاه «چگونه وانگ‌فو رهایی یافت»، نوشتۀ مارگریت یورسنار، به ترجمۀ ابوالحسن نجفی. راوی: حسین شنبه‌زاده.
با تشکر از حسین صادقی و ابوالفضل حدادی بابت «مسترینگِ» کار یا همچی چیزي.
اجرا تقدیم به رفقای توئیتری
کلمات:
نَوَرد: (در اینجا) پارچه، پارچه‌اي که رویش نقاشی می‌کشیدند.
شَرّابه: منگوله‌های کنار آستین.
مُحاذی: برابر.

میخک نقره ای - فرخزاد

BabiMoj