شجریان

(درآمد دشتی)
دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد
(درآمد دشتی)
دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد
دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد
(درآمد دشتی)
آه از آن نرگس جادو که چه بازی انگیخت

که چه بازی انگیخت
آه از آن نرگس جادو که چه بازی انگیخت

وه از آن مست که با مردم هشیار چه کرد
(بیات راجع)
اشک من رنگ شفق یافت ز بی مهری یار
اشک من رنگ شفق یافت ز بی مهری یار

طالع بی شفقت بین
طالع بی شفقت بین که در این کار چه کرد
(عشاق)
برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر

وه که با خرمن مجنون دل‌افگار چه کرد
(عشاق)
ساقیا جام می‌ام ده
ساقیا جام می‌ام ده که نگارندهٔ غیب

نیست معلوم
نیست معلوم که در پرده اسرار چه کرد
(بیات راجع)
آنکه پرنقش زد
آنکه پرنقش زد
آنکه پرنقش زد این دایرهٔ مینایی

کس ندانست
کس ندانست که در گردش پرگار چه کرد
(عشاق + بازگشت به دشتی + فرود در شور)
فکر عشق آتش غم در دل حافظ زد و سوخت
فکر عشق آتش غم در دل حافظ زد و سوخت

یار دیرینه ببینید که با یار چه کرد

گنبد مینا . محمدرضا شجریان- دیدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کرد(حافظ)

سلامت را نمی‌خواهم پاسخ گفت
سرها در گريبان است
كسي سر برنيارد كرد پاسخ گفتن و ديدار ياران را.
نگه جز پيش پا را ديد،‌ نتواند،
كه ره تاريك و لغزان است.
و گر دست محبت سوي كس يازي،
به اكراه آورد دست از بغل بيرون،
كه سرما سخت سوزان است.
نفس كز گرمگاه سينه مي‌آيد برون، ابري شود تاريك.
چو ديوار ايستد در پيش چشمانت.
نفس كاين است، پس ديگر چه داري چشم،
ز چشم دوستان دور يا نزديك؟
مسيحاي جوانمرد من! اي ترساي پير پيرهن چركين!
هوا بس ناجوانمردانه سرد است… آي …
دمت گرم و سرت خوش باد!
سلامم را تو پاسخگوي. در بگشاي!
منم من! ميهمان هر شبت. لولي‌وش مغموم.
منم من، سنگ تيپا خورده رنجور.
منم، دشنام پست آفرينش، نغمهء ناجور
نه از رومم، نه از زنگم. همان بيرنگ بيرنگم.
بيا بگشاي در، بگشاي، دلتنگم.
حريفا! ميزبانا! ميهمان سال و ماهت پشت در چون موج مي‌لرزد.
تگرگي نيست، مرگي نيست.
صدائي گر شنيدي، صحبت سرما و دندان است.
من امشب آمدستم وام بگذارم.
حسابت را كنار جام بگذارم.
چه مي‌گويي كه بيگه شد، سحر شد، بامداد آمد؟
فريبت مي‌دهد، بر آسمان اين سرخي بعد از سحرگه نيست.
حريفا! گوش سرما برده است اين، يادگار سيلي سرد زمستان است.
و قنديل سپهر تنگ ميدان، مرده يا زنده،
به تابوت ستبر ظلمت نه توي مرگ اندود پنهانست.
حريفا! رو چراغ باده را بفروز، شب با روز يكسان است.
سلامت را نمي‌خواهند پاسخ گفت.
هوا دلگير، درها بسته، سرها در گريبان، دستها پنهان.
نفس‌ها ابر، دلها خسته و غمگين،
درختان اسكلتهاي بلور آجين،
زمين دلمرده، سقف آسمان كوتاه،
غبار آلود مهر و ماه،
زمستان است.

زمستان است...محمد رضا شجریان

ایران ای سرای امید
بر بامت سپیده دمید
بنگر کزین ره پر خون
خورشیدی خجسته رسید
اگر چه دلها پر خون است
شکوه شادی افزون است
سپیده ما گلگون است، وای گلگون است
که دست دشمن در خون است
ای ایران غمت مرساد
جاویدان شکوه تو باد
راه ما، راه حق، راه بهروزی است
اتحاد، اتحاد، رمز پیروزی است
صلح و آزادی جاودانه در همه جهان خوش باد
یادگار خون عاشقان، ای بهار
ای بهار تازه جاودان در این چمن شکفته باد
هوشنگ ابتهاج
 تصنیف با صدای استاد شجریان/ محمدرضا لطفی(آهنگساز)



ایران‌ ای سرای امید...محمد رضا شجریان

ای شادی ازادی / روزی که تو باز ائی / با این دل غم پرور/ من با تو چه خواهم کرد/ غم هامان سنگین است / دلها مان خونین است / از سر تاپامان می بارد/ ما سرتا پا دردیم / ما این دل عاشق را در راه تو اماج بلا کردیم / می گفتم روزی که تو باز ائی من قلب جوانم را چون پرچم پیروزی برخواهم داشت / این بیرق خونین را بربام بلند تو خواهم افرشت
شعر: هوشنگ ابتهاج

شجریان

Bahman Gh 1