رفتی و ندیدی جواب مردم رو با گلوله دادند

راست که میگن  !  آخوند خوب آخوند مرده است🤣🤣

خدا رحمتت کنه روحت شاد.حیف که ما تو را دیر شناختیم.وگرنه برای دست بوست می امدیم.روحت شاد

به زودی اعمال و دست اندر کاران جمهوری اسلامی به دار مجازات سپرده خواهند شد

باز الان ملت نادون گوش میکنن! چهار روز دیگه یادشون میره

Parvaz

توماج

تبریک و تهنیت به رفقا ، دوستان  و فعالین حزب کمونیست ایران و کومه له به مناسبت روز کومه له

سرود پیشمرگه

نویسنده:  ,  کتاب‌های bplus را از  &nbsp;بخرید.  شوید. موزیک‌ها :  | &nbsp;Pyrosion  ثبت‌نام در اپلیکیشن خلاصه‌ی کتاب  &nbsp;

17: Freakonomics (خلاصه‌ی کتاب فریکونومیکس)

کوچه‌های خشم، برنامه‌ی هفتگی چشم‌انداز بامدادی رادیو بی‌بی‌سی است که شنبه‌ها پخش می‌شود، در این برنامه فرج بال‌‎افکن به بررسی تازه‌ترین سرودها و ترانه‌های اعتراضی می پردازد.‏ در این قسمت آهنگی ساخته مهران روحانی با اجرای بابک ثابتیان به نام دستم بگیر عبدالبها پخش می‎شود و پس از آن سرودی از مهدی یراحی، ترانه شال سفید از ماه منیر و ترانه بعد ما اثر شروین حاجی‌پور که آن را سپید خواننده ساکن کانادا اجرا کرده است.
چشم‌انداز بامدادی رادیو بی‌بی‌سی از ساعت ۷ تا ۹ بامداد هر روز بر روی این امواج و فرکانس‌های رادیویی و ماهواره‌ای پخش می‌شود.
برای شنیدن سایر مطالب رادیوی بی بی سی، به صفحه رادیو مراجعه کنید یا برنامه‌های ما را بر روی ساوند کلاود بشنوید.

کوچه های خشم ۹: سخت هراسیده ای از دل یک رنگ ما

لم‌چغا نوعی لباس چوپانان که از نمد تهیه می شد
خواننده عباس ماندگار معروف به عباس گدار
گدار: گاودار. قوم کولی از شمال هند
گودار(گدار)های مازندران 
گدارها که در منابع تاریخی و محاورات مردم مازندران با نام‌های متفاوتی همچون گدار Godar ، گودار Gudar، گجر Gojar، گسار Gosar، خی کش ‌Xikes و برخی عناوین دیگر خوانده شده‌اند در محاورات درون قومی خود را چوله Cule می‌نامند.   
این قوم تیره ای از خنیاگرانند که در مقاطع مختلفی از تاریخ همراه با آهنگران، بازیگران و نجاران از شبه قاره هند به سرزمین ایران کوچانده شده‌اند.گدارها امروزه به عنوان اقلیتی غیررسمی در فرهنگ، آداب و رسوم و زبان مازندرانی مستحیل شده‌اند. جمعیت آنان بالغ بر سی هزار نفر است که عمدتا در روستاها و محلات حد فاصل شهرستان بهشهر تا گرگان متمرکز می‌باشند. گدارها به دلیل پیشنه‌ای دیرپا و مهارت در خنیاگری تاثیر قاطع و قابل ملاحظه‌ای در فرهنگ موسیقی منطقه به جای گذارده‌اند. قوم گدار توانسته‌اند به تدریج و با گذشت زمان بخشی از نغمات، الحان و دانسته‌های موسیقی قوم خود را به استادی با موسیقی مازندران تلفیق نمایند، از همین رو امروزه بسیاری از مقامات و ریزمقامات مازندرانی در بخش سازی و هم در قسمت آوازی، در مناطق شرقی مازندران، دارای نوعی حالات و لهجة انحصاری است که  از آنها به عنوان موسیقی گداری یاد می شود. 
آنها به دلیل استعداد ویژة قومی و سابقه در زمینة موسیقی موفق شده‌اند با فراگیری استادانة برخی از سازهای ترکمنی و خراسانی برای مردم این منطقه بیان تازه‌ای بیابند. از طریق هنرمندان گدار نوع ویژه‌ای از موسیقی در مناطق شرق مازندران موجود است که از موسیقی روایی و خنیایی پرقدمت مازندران الهام گرفته است، که این موسیقی با عنوان «موسیقی شرقی» شناخته می شود.  

موسیقی شرق مازندران امروزه از میاندرود ساری تا کوهپایه های طبری زبان  گرگان جریان دارد . این موسیقی علاوه بر موسیقی نواحی مرکزی و غربی مازندران با موسیقی کتولی ، ترکمنی و تا حدودی موسیقی خراسانی نیز ارتباط دارد. قوم گدار نقش عمده ای در تکوین و تکمیل این موسیقی ایفا کرده است . موسیقی شرق مازندران بر مبنای چند مقام اصلی شکل گرفته است که رایجترین آن مجموعه ی هرایی ( منظومه ی هرایی ) یا مجموعه ی چند مقام است که با عنوان هرایی متشکل شده است.
این منظومه که ریشه در موسیقی ترکمنی و موسیقی شمال خراسان دارد با تاثیرپذیری از برخی ویژ گیهای موسیقی کتولی که آن نیز آمیزه ای از چند فرهنگ موسیقاییست با دو سبک یا شیوه ی اصلی یعنی هرایی کتولی و هرایی قنبر آبادی اجرا می شود. این منظومه دارای شاخه های متعدد و تعداد قابل توجهی ریز مقام و ترانه است. سبک هرایی قنبر آبادی بیشتر مربوط به نوازندگان گدار و شیوه ی هرایی کتولی بیشتر متاثراز نوازندگان غیر گداراست.
موسیقی امروز شرق مازندران حاصل روایت های استادان گدار و غیر گدار است. علاوه بر منظومه ی مفصل هرایی می توان ازکتول ، مسکین ، طالبا،  کنار شهری ها و... نام برد ، که از مهمترین آهنگ های این منطقه محسوب می شود.  لاره ، توتون جاری ، نیره جان ، نرگس بانو ، عمی دترجان و... از آهنگ ها وریز مقام های این منطقه اند . امیری ، حقانی ، نجما اگر چه مربوط به نواحی مرکزی مازندران هستند اما در شرق مازندران نیز رواج دارند .
عنوان هرایی ارتباط این مجموعه را با مقام « هرای » در شمال خراسان و  شیوه ی اجرایی ، ارتباط آن را با موسیقی ترکمنی تا حدودی روشن می کند . دراین نقل وانتقال که از صافی موسیقی منطقه ی کتول نیز گذشته است تاثیر موسیقی کتولی را بر این منظومه تا اندازه ای می توان مشاهده نمود ، مرحله ی نهایی این تکوین و تکامل با انطباق این منظومه با ویژگی های موسیقی شرق مازندران پایان می گیرد .
حاصل این آمیختگی پیدایش منظومه ای زیبا و مهم است که با فاصله گیری درست از موسیقی شمال شرق خراسان و موسیقی ترکمنی به بیان ویژه ای در موسیقی شرق مازندران دست یافته است و امروزه مقام مازندرانی به شمارمی رود .از هنرمندان مشهور این سبک میتوان به قدر کتولی و  نظام شکارچیان و رمضان شکارچیان (ارزمون)و خان عمو عشقی و تقی کتولی و اصغر کتولی اشاره کرد. به جز هنرمندان گدار، هنرمندان دیگری مانند محمد رضا اسحقی و حاج محمد حسین خلیلی و سید علی اصغرجویباری ( هاشمی ) نیز در پرورش موسیقی شرق مازندران سهم داشته اند .
هنرمندان قوم گدار علاوه بر نقش مهمی که در تکوین و تکامل موسیقی شرق مازندران داشته اند روایت گر شیوه ای منحصر به فرد در موسیقی شرق مازندران نیز بوده اند که ما آن را ( روایت های گداری از موسیقی شرق مازندران ) می نامیم. گدارها تیره ای از خنیا گران هندی الاصل هستند که در برخی از نقاط مازندران بویژه نواحی شرق این استان پراکنده اند . ظاهرا مهاجرت و استقرار این قوم در مازندران در دوره های مختلف تاریخی شکل گرفته است . منابع تاریخی بر سه چیز یعنی هندی الاصل بودن آنها ، کوچ اجباری و خنیا گری آنان اتفاق نظر دارند .
گدارها امروزه به عنوان اقلیت غیر رسمی و ادغام یافته در فرهنگ مازندران   می باشند که جمعیتی بالغ بر 30 هزار نفر را شامل می شوند که عمدتا در روستاهای حد فاصل بهشهر وگرگان تا فاضل آباد کتول گرد آمده اند .    
گدارها به دلیل نوع پیشه و مهارت در خنیا گری تاثیر قاطعی بر موسیقی شرق مازندران به جا گذاشته اند مثل : انتقال برخی از ویژگی های موسیقی ترکمن صحرای شمال خراسان و منطقه ی کتول به نواحی شرق مازندران ، انتقال برخی از سازها مانند دوتار و کمانچه از موسیقی ترکمنی و شمال خراسان به نواحی شرق مازندران ، انتقال ویژگی های موسیقی برخی از قوم های دیگر و نیز برخی ازسازها مانند تمبک و دایره به نواحی شرق مازندران . تاثیر زیبا شناسی قوم گدار بر موسیقی مازندران و همچنین حفظ بسیاری از ویژگی های اصلی موسیقی شرق مازندران می باشد. اجرای تحریرهای لبی یکی از ویژگی ها و روایت های گداری است ، در واقع هر خواننده ای که تحریرها را با لب اجرا نماید می توان گفت که گداری است. سازهای متداول در موسیقی شرق مازندران عبارت اند از : کمانچه ، دوتار ، سرنا ، دهیل ( دهل ) ، تمبک و دایره .
کمانچه از مهمترین سازهای این منطقه است و از عمده ترین سازها در همراهی با آواز به شمار می آید. بیشتر نوازندگان کمانچه در شرق مازندران از طایفه ی گدار بوده و شیوه ی کمانچه نوازی گدارها تا حدود زیادی تاثیر گذار وتاثیر پذیر در مناطق هم جوار شرق مازندران بوده است.

منبع: http://zingari.blogfa.com/post/92

بنال بلبل- مازندرانی (عباس ماندگار) دو تار

سایت آیت الله حسینعی منتظری، مرجع تقلید شیعه که در سال 1388 درگذشت، فایل صوتی اظهارات این مرجع تقلید در مرداد ماه سال 1367 را منتشر کرده که در آن، به تندی به اعدام دسته‌جمعی اعضای سازمان مجاهدین خلق انتقاد می کند. 


انتشار فایل صوتی آیت الله منتظری در مورد اعدام های سال  ۱۳۶۷

مــــن ایــرانـــم مــن ایـــرانــــم ,,شـــــوری در ســـــر دارم (320  Kbps) (imp3juices.com)

داریوش – رهایی  ∙∙∙∙....∙∙∙∙ اجرای قدیمی

ما نمی دانیم این شاعر کیست و حتی نمی دانیم اسم شعرش چیست. فقط لقبش را می دانیم که «بیداد خراسانی» ست  و تصویرش را در یوتیوب دیده ایم که یک «غزل مثنوری» را با شوری وصف ناشدنی می خواند. .
به این شعر جاندار گوش دهیم.

متن کامل
«گیرم گلاب ناب شما اصل قمصر است
اما چه سود، حاصل گل‌های پرپر است!
شرم از نگاه بلبل بی‌دل نمی‌کنید
کز هجر گل نوای فغانش به حنجر است؟!
از آن زمان که آیینه‌گردان شب شُدید
آیینه دل از دَم دوران مکدر است
فردایتان چکیده امروز زندگی است
امروزتان طلیعه فردای محشر است
وقتی که تیغ کینه سر عشق را برید
وقتی حدیث درد برایم مکرر است
وقتی ز چنگ شوم زمان، مرگ می‌چکد
وقتی دل سیاه زمین جای گوهر است
وقتی بهار، وصله ناجور فصل‌هاست
وقتی تبر، مدافع حق صنوبر است
وقتی به دادگاه عدالت، طناب دار
بر صدر می‌نشیند و قاضی و داور است
وقتی طراوت چمن از اشک ابرهاست
وقتی که نقش خون به دل ما مُصور است
وقتی که نوح، کشتی خود را به خون نشاند
وقتی که مار، معجزه یک پیامبر است
وقتی که برخلاف تمام فسانه‌ها
امروز، شعله، مسلخ سرخ سمندر است
از من مخواه شعرِ تر، ای بی‌خبر ز درد!
شعری که خون از آن نچکد ننگ دفتر است!
ما با زبان سرخ و سر سبز آمدیم
تیغ زبان، بُرنده‌تر از تیغ خنجر است
این تخته‌پاره‌ها که با آن چنگ می‌زنید
ته‌مانده‌های زورق بر خون شناور است
حرص جهان مزن که در این عهد بی‌ثبات
روز نخست، موعد مرگت مقرر است
هرگز حدیث درد به پایان نمی‌رسد
گرچه خطابه غزلم رو به آخر است
اما هوای شور رجز در قلم گرفت
سردار مثنوی به کف خود، عَلَم گرفت
در عرصه ستیز، رجزخوان حق شدم
بر فرق شام تیره، عمود فلق شدم
مغموم و دل‌شکسته و رنجور و خسته‌ام
در ژرفنای درد عمیقی نشسته‌ام
پاییز بی‌کسی نفسم را گرفته است
بغضی گلوگه جرسم را گرفته است
دیگر بس است هرچه دوپهلو سروده‌ام
من ریزه‌خوار سفره ناکس نبوده‌ام
من وامدار حکمت اسرارم ای عزیز!
من در طریق حیدر کرّارم ای عزیز!
من از دیار بیهقم، از نسل سربه‌دار
شمشیر آب‌دیده میدان کارزار
ای بیستون فاجعه، فرهاد می‌شوم
قبضه به دست تیشه فریاد می‌شوم
تا برزنم به کوه سکوت و فغان کنم
رازی هزار از پس پرده عیان کنم
دادی چنان کشم که جهان را خبر شود
کوش فلک ز ناله «بیداد» کر شود
در شهر هرچه می‌نگرم غیر درد نیست
حتا به شاخ خشک دلم، برگ زرد نیست
اینجا نفس به حنجره انکار می‌شود
با صد زبان به کفر من اقرار می‌شود
با هر اذان صبح به گلدسته‌های شهر
هر روز دیو فاجعه بیدار می‌شود
اینجا ز خوف خشم خدا در دل زمین
دیوار خانه روی تو آوار می‌شود
با ازدحام این همه شمشیر تشنه‌لب
هر روز روز واقعه تکرار می‌شود
آخر چگونه زار نگریم برای عشق
وقتی نبود آنچه که دیدم سزای عشق؟!
دیدم در انزوای خزان، باغ عشق را
دیدم به قلب خون غزل، داغ عشق را
دیدم به حکم خار، به گل‌ها کتک زدند
مهر سکوت بر دهن قاصدک زدند
دیدم لگد به ساقه امید می‌زنند
شلاق شب به گُرده خورشید می‌زنند
دیدم که گرگ، بره ما را دریده است
دیدم خروس دهکده را سر بریده است
دیدم «هُبَل» به جای خدا تکیه کرده بود
دیدم دوباره رونقِ بازارِ برده بود
دیدم خدا به غربت خود، زار می‌گریست
در سوگ دین، به پهنه رخسار می‌گریست
دیدم، دیدم هر آنچه دیدنش اندوه و ماتم است
«باز این چه شورش است که در خلق عالَم است؟!»
از بس سرودم و نشنیدید، خسته‌ام
من از نگاه سرد شما دل‌شکسته‌ام
ای از تبار هرچه سیاهی، سرشت‌تان
رنگ جهنم است تمام بهشت‌تان
شمشیرهای کهنه خود را رها کنید
از ذوالفقار شاه ولایت حیا کنید
بی‌شک اگر که تیغ شما ذوالفقار بود
هر چهار فصل سال، همیشه بهار بود
اما به حکم سفسطه، بیداد کرده‌اید
ابلیس را ز اشک خدا شاد کرده‌اید
مَردم! در این سراچه به‌جز باد سرد نیست
هرکس که لاف مردی خود زد که مرد نیست
مردم! حدیث خوردن شرم و قیِ حیاست
صحبت ز هتک حرمت والای کبریاست
مردم! خدانکرده مگر کور گشته‌اید؟!
یا از اصالت خودتان دور گشته‌اید؟!
تا کی برای لقمه نان، بندگی کنید؟!
تا کی به زیر منت‌شان زندگی کنید؟!
اشعار صیقلی‌شده تقدیم کس نکن!
گل را فدای رویش خاشاک و خس نکن!
دل را اسیر دلبر مشکوک کرده‌ای!
دُرّ دَری نثار ره خوک کرده‌ای!
آزاده باش هرچه که هستی عزیز من!
حتا اگر که بت بپرستی عزیز من!
اینان که از قبیله شوم سیاهی‌اند
بیرق به دست شام غریب تباهی‌اند
گویند این عجوزه شب، راه چاره است!
آبستن سپیده صبحی دوباره است!
ای خلق! این عجوزه شب، پا به ماه نیست!
آبستن سپیده صبح پگاه نیست!
مردم! به سِحر و شعبده در خواب رفته‌اید
در این کویر تشنه، پیِ آب رفته‌اید
تا کی در انتظار مسیحی دوباره‌اید؟!
در جستجوی نور کدامین ستاره‌اید؟!
مردم! برای هیبت‌مان آبرو نماند
فریاد دادخواهی‌مان در گلو نماند
اینان تمام هستی ما را گرفته‌اند
شور و نشاط و مستی ما را گرفته‌اند
در موج‌خیز حادثه، کشتی شکسته است
در ما غمی به وسعت دریا نشسته است
در زیر بار غصه، رمق ناله می‌کند
از حجم این سروده، ورق ناله می‌کند
اندوه این حدیث، دلم را به خون کشید
عقل مرا دوباره به طرْف جنون کشید
«هَل مِنْ مبارز» از بُن دندان برآورم
رخش غزل دوباره به جولان درآورم
برخیز تا به حرمت قرآن، دعا کنیم!
از عمق جان، خدای جهان را صدا کنیم
با ازدحام این همه بت، در حریم حق
فکری به حال غربت دین خدا کنیم
در سوگ صبح، همدم مرغ سحر باشیم
در صبر غم، به سرو بلند اقتدا کنیم
باید دوباره قبله خود را عوض کنیم
با خشت عشق، کعبه‌ای از نو بنا کنیم
جای طواف و سجده برای فریب خلق
یک کار خیر، محض رضای خدا کنیم
در انتهای کوچه بن‌بست حسرتیم
باید که فکر عاقبت، از ابتدا کنیم
با این یقین که از پسِ یلدا سحر شود
برخیز تا به حرمت قرآن دعا کنیم!»
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=ibcZ7xjG4Zo

بیـداد خراسانی

دکلمه-ایرج جنتی عطایی


هر كسي هم رزمی , هم ­خشمی , هم رنجی دارد

 هر كسی هم ­بزمی , همدستی , هم ­گنجــــی دارد

 آنكه با تو , با تو هم ­رزم است , مي­خواهد با تو پيروز شود بر دشمن!

 آنكه با تو هم­ خشم است , مي­خواهد با تو فرياد كند حق با ماست!

 آنكه با تو هم ­رنج است , می ­داند چه كسی رنج تو را مي­خواهد!

 آنكــــه اما نيستی هم ­بزمش ، خون فرزند تو را می­نوشد!

 آنكه اما نيستــــی همدستش , پشت پا می ­زندت،

تــــــا بيفتی از پا , تــــــــا بماند بالادست!

 آنكه اما نيستی هم­ گنجش , مي­گويد : رنج تو گنج من است!

 تو اگر تن خسته،من آبـــــادم ! تو اگر پابسته،من آزادم!

 آنكه هم ­گنج تو باشد امـــــــــــــــــــا مي­پرسد : 

رنج نو گنج چــــــــــــه­ كس بايد باشد جـــــز تو ؟

 رنج ما گنج كه ميبــــــــــــايد باشد جز مـــــــا ؟

 تو سلاحی خواهی ساخت از غرور و كينـــــــه 

و به هم ­رزمت خواهـــــــــــی گفت:

 رزممــــــــــــان پاينده!

 خشممان سوزنده!

 گنجمـــــــــان آينده!

 در شام سبز يك بهـــار،

 از سفره ­های خالی دهقـــانان،

 گسترده بر اسارت دلگير روستــــــــــــــاها

 از قلب خوشه گندم در مطلع تغزّل باران، طلوع خواهی كرد!

  و دهكده آواز خشم را با تو دوباره خواهد خواند!

 در صبح زرد يک زمستـــــــــــــان،

 از بغض پرصلابت انبوه كــــــــارگر،

 گُل ­كرده در حماسه چرخ و بُراده و آهن

 در كارخانه ­ها،از دست ­های ماهر انســـان

 در خلق سربلندی دنيا طلوع خواهی كرد

  و كارخانـــــــه آواز خشم را با تو

  دوبـــــــاره خواهد خواند!

 در ظهر سرخ يك تابستان،

 از سنگـــــــــــر شريف شكفتن

 در شطّ داس­ ها و حكم­ ها ,  كتاب ­ها و دست­ ها ، 

تفنگ ­ها طلوع خواهــــــــــی كرد!

 و شهر آواز خشم را با تو،

 دوبـــــــــــــــاره خواهد خواند!

 در عصر خونی يك پاييز ،طلوع خواهی كرد!

 از دهكده­ هــــــا و كارخانـــــــــــه­ ها،

 از خانه­ ها طلوع خواهی كرد!

 هر برادر تنی اگر گرسنه نيست ،

 با تو كه گرسنه ­ای خصم خانگی است!

 هر غريبه گرسنه با گرسنه­ ها ولی، برادر است!

 هـــــــــر برادری كـــــــــــه خواب می­ كند تــــــو را 

 و نان خويش مي­ خورد، يار دشمنــــــان توست!

 در نبرد ما ،گرسنه را گرسنــــــــه يـــــــاور است!

 بـــــــــــــــــا شهيدزاده ­ای بر پشت،

 با شهيد نطفه­ ای در شكم،

 پر كينــــــــــــه !پـــــــــــر خشم!

 زن روستايی ايستاده بر نعش مرد شهيدش

 در عبور سربـــــــــــــــــــــــــــــــازان!

 باری اگرچه! ما رنج برده­ ايم ،

 مـــــــا زخم خورده ­ايم ،

 ما تا رسيدن بی ­مرگی اميد ،

 هـــــــــــــــر روز مرده ­ايــــــــــــــــم!

 ما با چراغ كينه، شب را شنــــــــــــاختيم

با اسب سرخ حادثه تا قلب بی ­طپش مرگ تاختيم

ما تا شكفتن انسان، ما تا دميدن فرياد ،

 ما تا رسيدن خورشيد زنده ­ايم

 باری!  اگرچه ، اگرچـه ...

 سكوت كن!

 سكوت كن به ياد آنكــه در سپيده جــــــــــــــــــــان سپرد!

 سكوت كن، سكوت كن به ياد آنكــــــــه با اميد خلق مُرد!

 سكوت كن به يـــــــــــــــاد خشــــــــــم آن شهيد سربلند!

 سكوت كن به ياد آنکــــــــــه عـــــــــاشقـــانــه زخـم خورد!

  تو از سكوت اگــــــــــــــــر بـه خشم میرســی سكوت كن! 

 گريه مادر، صدای جان سپردن بود كه در دهليز می ­پيچيد!

 گريه مــــادر، صدای سرد مردن بود كه در پايير مـی ­پيچيد!

 برادر گفت: حديث گرگ و انسان است!

 برادر گفت :حديث دشنه و جان است!

 تنم لرزيد !دلم را خشم و خون پر كرد!

 برادر گفت :بــــــــرادر مرد ميدان است!

 برادر اسب خود زين كرد! 

برادر زد به كوهستــــــــــان!

 سلام ای خشم روزافــــــــزون!

 خداحــــــــــــــافظ برادرجـــــــــــــــان!

 هجوم باد و باران بود و پاييزی كه خونين بود

 برادر ،خشمی خون پدر بر خــــــــــانه زين بود!

 برادر رو به فتح شب مؤذّن بر فراز بــــــام!

 پدر در خون خود خفتــــــــــه!

 سپيده می دميد آرام!

 باغبان پير گريان شبيخون خورده گفت:

 بی تو ای غنچه گل ســــــــــرخ شهيد!

 همه گل ­هـــــايم گلِ حسرت شده­ اند! 

 و نسيم بوی بی ­بـــــــــاوری و تسليم ، 

بوی تن دردادن دارد!

 خاک، اگر خـــاک كرامت باشد،

دهن باغ پر از فريــــــــــــــــــــاد است!

 و درخت ،سرخی كينه گل را می ­سرايد با خشم!

 كاش! ای كاش!

 باز در باغ گل سرخی بود

 باغبان ، بر سر نعش گل سرخ نشست!

 گل سرخ، آخــــــــرين سرخ ­گل خون آلود،

 گل شهيد نعره بــــــــــــــــــاغستـــــــــان،

 گل سرخ , تيرباران شده جوخـــــــــــه يخ،

 زير رگبار زمستانی شب , خواب آزادي رويش مي­ديد!

 قلب سبز گل سرخ با صدای خونين در شب باغ، سرود

 از شب زرد زمستـــــــــــــــان تا سحر

 سحر سرخ بهار , فاصله، فرياد است

 تا گل سرخ شدن راهـــــــــی نيست

 می­توانی گلسرخـــــــــــــی باشی!

 مي­توانــــــــی گل سرخـــــــــــی باشی! 

 باغبان ،اشكش را با پر شال چهل­ تكــــــه زدود!

 


Deklameh iraj janati-HAMRANJ (siah mashgh)هم رنج - ایرج جنتی عطایی

PARANDEH - SIMIN GHANEM

بخش فارسی بی بی سی در ۲۹ دسامبر سال ۱۹۴۰ میلادی (دی ۱۳۱۹) کار خود را با یک ساعت برنامه در هفته آغاز کرد. از همان ابتدا صدای فارسی بی بی سی در میان فارسی زبانان شنوندگان بسیار یافت.

رادیو بی بی سی در طول فعالیت خود، جوایزی از جمله جایزه سازمان ملل برای گزارش غیرخبری درباره اچ آی وی و نیز شیرطلایی برای برنامه "روز هفتم" را برده است.

پخش برنامه‌های رادیویی بخش فارسی بی‌بی‌سی از جمله برنامه تصویری چشم‌انداز بامدادی در روز ۲۶ مارس ۲۰۲۳ برابر با ۶ فروردین ۱۴۰۲ به پایان رسید.

انتشار فایل صوتی آیت الله منتظری در مورد اعدام های سال ۱۳۶۷

BBC Persian

Recent comments

mohammad8462

hamid babaei

kia

kia

Related tracks