هزار داستان با مسعود بهنود
داستان شصت و چهارم
در تاثیر هنر ناب
|
گاه ساختن یک فیلم ساده، و یا نوشتن یک کتاب ساده در سرنوشت یک انسان اثر می‌گذارد، " خانه سیاه است" فروغ فرخزاد این چنین بود
|

داستان شصت و چهارم - در تاثیر هنر ناب

هزار داستان با مسعود بهنود
داستان شصت و پنجم
مستوفی جوان
|
قهر؛ حربۀ كاری "ميرزا حسن‌خان مستوفی الممالك" از قاجار تا پهلوی

داستان شصت و پنجم - مستوفی جوان

هزار داستان با مسعود بهنود
داستان شصت و هفتم
کامران و غزاله
|
مرتضی آوینی کارگردان و روزنامه‌نگار، و غزاله علیزاده نویسنده: دو چهره‌ای که برای همیشه در حافظه تاریخی ایران جای گرفتند

داستان شصت و هفتم - کامران و غزاله

هزار داستان با مسعود بهنود
داستان شصت و نهم
شاملو؛ پادشاه کلمه
|

"لحظات تلخ و شیرینی یادش مانده. همان که نوشتم "کلمه بی تو یتیم شد

داستان شصت و نهم - شاملو؛ پادشاه کلمه

هزار داستان با مسعود بهنود
داستان هفتادم
مصطفی چمران
|
مصطفی چمران، وزیر دفاع دولت بازرگان، از جبهه جنگ آمده بود اما تا صبح غرل‌های شمس خواند

داستان هفتادم - مصطفی چمران

هزار داستان با مسعود بهنود
داستان هفتاد و یکم
شهناز پهلوی
|
شهناز پهلوی؛ فرزند اول محمدرضا شاه، پدری که رفتار دختر خود را نمی‌پسندید و او که درباری نشد

داستان هفتاد و یکم - شهناز پهلوی

هزار داستان با مسعود بهنود
داستان هفتاد و دوم
با ژان پُل سارتر
|
نامۀ "امیرعباس هویدا" نخست وزیر ایران، به "ژان پل سارتر" فیلسوف و رمان‌نویس سرشناس فرانسوی، بیانگر رابطه نزدیک آن‌ها بود

داستان هفتاد و دوم - با ژان پُل سارتر

هزار داستان با مسعود بهنود
داستان هفتاد و سوم
مرا ببوس
|
مرا ببوس: تنها ترانۀ "حسن گلنراقی"، ترانه‌ای که هر کس به آن پیامی بخشید که نداشت

داستان هفتاد و سوم - مرا ببوس

هزار داستان با مسعود بهنود
داستان هفتاد و هشتم
قتل در پارک
|
احمد آرامش یزدی (۱۲۸۷ یزد - ۱۳۵۲ تهران) سیاست‌مدار دوره محمدرضا پهلوی بود. احمد آرامش وزیر کار دولت احمد قوام و وزیر مشاور و مدیر عامل سازمان برنامه در دولت جعفر شریف‌امامی بود

آرامش از هواداران احمد قوام و شوهر خواهر جعفر شریف‌امامی بود و در دوران نخست وزیری دیگران، با انتشار اطلاعیه‌ها و تشکیل گروه‌ها و تشکل‌ها به مبارزه با حکومت شاهنشاهی می‌پرداخت و مسلک جمهوری خواهی داشت.

سرانجام به دست عوامل ساواک در پارک لاله تهران ترور شد و در قطعه ۷، ردیف ۵۳، شماره ۳۰ بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد.
منبع: ویکی پدیای فارسی

داستان هفتاد و هشتم - قتل در پارک

هزار داستان با مسعود بهنود
داستان هشتاد و ششم
پیکان
|

پايان پيکان، اسطوره 36 سال خودروسازی ايران

همزمان با برپائی نمايشگاه بين المللی خودرو در تهران، بر اساس تفاهم نامه ای بين دو وزارت خانه دولتی، کارخانه دولتی سازنده پيکان (ايران خودرو) با گرفتن 310 ميليون دلار، پذيرفت که از ساخت آن دست بردارد و به اين ترتيب اتومبيلی که بخشی از زندگی دو نسل از شهرنشينان ايرانی شد، به تاريخ پيوست.

خلاصه سرگذشت ايران ناسيونال (ايران خودرو فعلی) به عنوان کارخانه سازنده پيکان چنين است: در سال 1341 در دفتری در خيابان اکباتان تهران آغاز به کار کرد و در پنج سال اول دارای کارخانه ای در کيلومتر شش کرج شد و با مونتاژ اتومبيل های بنز راه افتاد. در سال 1346 اولين مجوز تاسيس کارخانه ساخت اتومبيل را گرفت و با ساخت بدنه و خريد موتور هيلمن به کار خود ادامه داد و درست زمانی که آماده ساخت کامل پيکان در داخل می شد، انقلاب شد و به تصاحب دولت در آمد.

در پائيزسال 1346 حسين دانشور از مقامات دربار شاهنشاهی، از خبرنگاران دعوت کرد تا در مجموعه ايران ناسيونال در جاده کرج به تماشای اولين اتومبيل ساخت ايران بروند، ما خبرنگاران وقتی به مرسدس کوپه دانشور اشاره کرديم که در مقابل تنها نمونه پيکان در محوطه کارخانه خودنمائی می کرد او گفت به زودی کارگران اين جا، بهترين اتومبيل ها را سوار خواهند شد؛ و نگفت خواهند ساخت!

اگرچه پيکان و حتی پيکان جوانان که در همان سال اول به بازار آمد، در آن زمان، در ميان انواع اتومبيل های آمريکائی و اروپائی وارداتی، بهترين اتومبيل سواری نبود، اما به سرعت اتومبيل طبقه متوسط شهری ايران شد و بی آنکه تمام اجزايش ساخت داخل شود، خودروی ملی ايرانيان هم بود.

پيکان که قالب و شکل اوليه اش از هيلمن انگليسی گرفته شد، در طول سی و هفت سالی که از عمرش می گذرد، برای تامين موتور و اجزايش با مرسدس بنز آلمان، هيوندای کره، پژوی فرانسه و موسسات خودروسازی هند عقد اخوت ها بست، اما در همان قامتی که خيامی ها، بنيانگذارانش، برگزيده بودند ماند.

اولين مصرف کننده نامدار اين اتومبيل اميرعباس هويدا، نخست وزير پيشين ايران بود که تا آخرين روزهای صدارت، اتومبيل مرسدس بنز ضدگلوله خود را سوار نشد و پيکان سرمه ای رنگش را ترجيح داد و همو بود که جمله "به اميد روزی که هر ايرانی يک پيکان داشته باشد" را وارد تاريخ ايران کرد. جمله ای که از اتهامات او در دادگاهش هم بود و صادق خلخالی، نخستين حاکم شرع جمهوری اسلامی، آن را نشانه مصرف زدگی و وابستگی به بيگانگان خواند.

دو ماه پيش که وزير صنايع و معادن جمهوری اسلامی با جمله "به اميد روزی که هر ايرانی يک خودرو داشته باشد" ساخت و مونتاژ سالانه يک ميليون خودرو را در کشور مژده داد، کسی انتقادی بر گفته او نداشت چرا که همه دولتمردان سوار بر اتومبيل هائی هستند که شانزده کارخانه سازنده و مونتاژ خودرو در کشور توليد می شوند.

ايران ناسيونال، در دوازده سال اول عمر خود، تنها کارخانه متعلق به بخش خصوصی بود که به عنوان يکی از نشانه های رشد صنتعی ايران، در برنامه بازديدهای شاهان و روسای دولت های خارجی قرار می گرفت اما در ربع قرن گذشته که به مالکيت و تحت مديريت دولت درآمد، از "هيوندای"، همزاد کره ای خود چندان عقب افتاد که همزمان با صادرات چند ميليارد دلاری هيوندای به آمريکا، پيکان به جرم ايجاد آلودگی و عقب ماندن از تکنولوژی روز، محکوم به مرگ شد.

آنچه ايران ناسيونال را حتی بعد از آنکه به ايران خودرو تغيير نام داد، از روند نخستين خود دور انداخت انقلابی بود که هوادارانش بيشتر، طبقه متوسط شهری سوار بر همان پيکان بودند و با انقلاب خود همه کارخانه های بزرگ را از بخش خصوصی گرفتند و نام خيامی ها را در فهرست کسانی گذاشتند که در همان اول کار اموال و دارائی هايشان به تصرف دولت درآمد.

ده سال بعد از آن انتقال مالکيت، وزير صنايع سنگين وقت فاش کرد که در گاوصندوق بنيانگذار پيکان، طرح هائی برای توليد صد در صد اجزای پيکان در سال 63 پيدا شده است. آرزوئی که يازده مديرعامل دولتی ايران خودرو هم در دل پروراندند اما به آسانی به آن دست نيافتند.

اما نياز کشور به خودرو، و بی رغبتی دولتمردان انقلابی به واردات، دولت را به تدريج صاحب کارخانه های متعدد خودروسازی کرد که امروز از آنان ناراضی است و مايل است که به بخش خصوصی واگذارشان کند اما به گفته مقامات دولتی در بخش خصوصی کسی که توان پرداخت 240 ميليارد تومان برای کارخانه ای مانند ايران خودرو را داشته باشد موجود نيست.

ادامه مطلب را در لینک زیر بخوانید:
http://www.bbc.com/persian/business/story/2004/06/printable/040621_a_mb_paykan.shtml

داستان هشتاد و ششم - پیکان

هزار داستان با مسعود بهنود
داستان نودم
مرگ... برای داور؟
|
علی اکبر خان داور، بنیانگذار عدلیه نوین، با کشته شدن دوستانش به دست رضاشاه تاب زنده ماندن نیاورد

افسانه حیات دو روزی نبود بیش
آن هم -کلیم!- با تو بگویم چه سان گذشت

یک روز صرف بستن دل شد به این و آن
روز دگر به کندن دل زین و آن گذشت

|
کلمات کلیدی: نصرت الدوله - تیمورتاش - وزارت دادگستری - دکتر مصدق - وزارت دارایی - بخش خصوصی - خواجه نوری - کلیم کاشانی

داستان نودم - مرگ... برای داور؟

برای اینکه داستان‌های جدید را بشنوید فقط کافیست که صفحه اول هزار داستان با مسعود بهنود را دنبال کنید
@behnouddastan
|
نیازی به دنبال کردن این صفحه نیست
|
گرداننده این صفحه فردی است مشتاق شنیدن داستان‌های جدید با روایت‌های نو و هیچ‌گونه ارتباطی با جناب بهنود ندارد

داستان هفتاد و دوم - با ژان پُل سارتر

هزار داستان با مسعود بهنود - 2

Related tracks