باد از میون شاخه های سر بریده👤🌃

خوابی | آهنگساز : امیر سردار

یه نگاهِ جدید به باور سیبِ شناورِ دیو 
جلو کُره الاغِ آخرِ تیر
میندازنت تو آشغالدونیه زمونه، تجزیه شی
یه تیکه به خاک، یه تیکه به آب 
یه تیکه تو میبره باد
میمونی یه عنصرِ خام 
تا مشاهده چی بوده که تاثیر چی باشه
سالی که امنیتتُ کم میشی با عشق 
گذشته جلو روت تصویر میپاشه
پس میزنیشون این پرنده رو پر میدی با شعر
تغییری باشه با سر میری داخل
داور میشی تا تپ یه لامپ میسوزه
میفهمی هنو خوابی، نه عمقی، نه بُلَندی، نه کوتاهی


هنو خوابی، خوابی، نه عمقی نه بُلَندی نه کوتاهی
فقط خوابی، خوابی
خوابی، هنو خوابی، نه عمقی نه بُلَندی نه کوتاهی
فقط خوابی

چقدر اثر مونده ازت، وقتی حضور تو قلبِ غیابی؟
رو کدوم دنده بی تابی؟ کم نمیتابی که خنده میخوای
فقط واسه ی ژست
اون همه اخم تو تاریخِ مجسمه سهم شد
مُسَلسَلِ وهم شد، قلبِ مُکَدَرِ فهم
رحم یه مزرعه مظلوم، رخوتِ همهمه محصول 
معیوبه سازه اصن یه جای کار میلنگه خوابی، هنو خوابی
خوابی، هم دُرستی، هم اشتباهی
هم شیری هم روباهی، هم عمقی، هم بلندی، هم کوتاهی


خوابی، هنو خوابی، نه عمقی نه بُلَندی نه کوتاهی
فقط خوابی، خوابی، خوابی، خوابی
خوابی، هنو خوابی، نه عمقی نه بُلَندی نه کوتاهی
فقط خوابی


دست نشونده ی زار، گلچین ِ سُرخِ انار
مبصرِ کلاسِ قرار، سرفه ی فالش ِ بهار
شاگرد اوله جرمی 
با یه دفترِ پُر واسه وسوسه فُرمی
تا یه مسئله گر میگیره تو سینت 
میری جلو
تا هیزُم شکن هست، هیزُمم هست
ولی نمیشه بی تو سر کرد
تو بی آشیونی گذر کرد
ازین شهرِ خونی سفر کرد
یا بیدار شو یا منم خواب کن
بخون لالاییه دیوُ برعکس
بی تو میبُرم من، تو هنو خوابی


هنو خوابی، خوابی، نه عمقی نه بُلندی نه کوتاهی
فقط خوابی، خوابی، خوابی
خوابی، خوابی، هم عمقی هم بُلندی هم کوتاهی

Khaabi

خرید آلبوم

دِی | آهنگساز : صی

اولی که افتادم جون ازم رفت
افتادم تو شهرِ کدوم دغدغه اس
عشق تبرِ تیزِ بی‌خبری
که زد  اَ بیخ، همچی بیخی ام نبود
ولی دَه سال طول کشیدم تا به دندون موریانه خاک بشما
یادش گرام خورده چوبام شد آتیش واسه رام
شایدم دَه سال این فرود کِش اومد
نمیدونم
یهو دیدم باز سرِ پام
چه جونی داری جونِور، تو شهرِ شوم شر
شدی چرخ ِ شیرینِ بودن و صبورِ تلخ
جنگل ِ سوخته ثمر شدی من
تن شدی من، به تبر شدی تن
دُومِ من یه سقوطِ دیگه اس
تو باتلاق 
ریشه 
باتلاق
ریشه
دُومِ من یه فرودِ دیگه اس، باتلاقو تویِ ریشت مِکیدن
شاخه ی تیز
میوه ی چرک
فصل کالی به سفر کشیدن
{باتلاق نوش جونت بعد تصفیه مردابه خونت}
باتلاق نوش جونت بعد تصفیه مردابه خونت
تازه نیلوفر میشه فرش وزغ
باز تبر
تا میرسی دمه راز، تبر
به یه فرمولِ همه ساز، تبر

فرود دوم
رنگ گچ شدم اَ ترس
من تو دلِ ترس، فلج شدم اَ ترس
مرگ رو تخت خودم خوابیده
یه قامتِ لاغرِ کج شدم اَ ترس
تیکه شدم هزارتا
تو هزار تو
هزار پا شدم
تصویر کفشا چه تار بود
قصه ی تاکُ به تاب کشیدم
یه جوجه خِرَد تو حیاطِ اراک
حالا مجبورم خاک به پاک بریزم
که چشمه ی جوهرِ بودنمه
سقوط / چو باد

صی
ــــــــ
باد از میونِ شاخه‌های سر بُریده
از تمومه کوچه های خُشک ِ بی سر
پِیِ پای سرد این دِی
که نیست دیگه روزِ خورشید
زیرِ کُرسیه سردِ نمناک
تا سر تو گریبون
خواب ُ آلوده
فریادِ بی میدون
تیره
تیره
تیره
(مِیدونه)
تیره

باد از میونِ شاخه‌های سر بُریده
از تمومه کوچه های خُشک ِ بی سر
پِیِ پای سرد این دِی
که نیست دیگه روزِ خورشید
زیرِ کُرسیه سردِ نمناک
تا سر تو گریبون
خواب ُ آلوده
فریادِ بی میدون
تیره
تیره
تیره
دیره
تیره
تیره

Dey x Cee

پیشگفتار(طراحیِ صحنه) | آهنگساز : فارسی

به عزمِ طبر، پُتکِ جبرِ آهنگر فشردش
راهه سنگِ سو، سفر خوردش ، خوردش، بردش پس اُوردش
تا تیز شد تیغش تو جوابِ سایش ، بردنش واسه نمایش
اولیو انداخت، دومی گفت وااای که بعدی منم
سومی گفت بپا تا عمرتِه نفس هست
نسیم شو، بپیچ تو موی خودت
که کش بدی رقصو تا حتی سقوط
بوم، دومی ام افتاد تا سومی فوت کرد
باد ولی ول شد تو گیسوی یاران
از راه رسید ابر ِ بیسوی باران
پای سومی تا سوخت پرنده ها دادشو پر کشیدن تو آسمون
{کلاغا، کولیای جنگل، شلوغ میکنن پتیاره صفتا}
هیزم شکن گفت، انسان، میوه ی جشنواره ی جهان
آخ که کوریم حیفِ، دستای محتاجِ دستای محتاج
آخ که دوریم حیفه، درو تخته چه جوریم حیفه
چه جوریه جوریم یه جوری که جور نی 
جور چین جور واجورمون اَ هیچ و هر
سبک بی هنر، مثه کمدیه شیر و خر
آبکی خیس و تر

ها!
شیشه های تیز، که راهو میکشه زیر پای دیوِ 
خسته که نعرش واسه زخمای روزِ خوشه
زانو زده تو خونِ خودش
شیشه های تیز، که راهو میکشه زیر پای دیوِ 
خسته که نعرش واسه زخمای روزِ خوشه
زانو زده تو خونِ خودش

دومی قامت کج شد رو سومی، سومی گفت خوبه هنو پا دارم
دومی گفت رفتنی ام ولی هنو، واسه زندگی اشتها دارم
با عشق میشه کینه کرد؟ عشقُ میشه سینه به سینه کرد؟
بهشتِ اگه بشه به کینه کینه کرد، که کینه میشه عشق
پیله میشه پروانه های باغ بودن
کنار بودنت چه داغه بودن 
که کُرسی میشیم تو زمستونِ قعرِ دنیا
لبخند میزنیم به گرمای چراغِ بودن
باش، نباشی گُمم تو گُمیت 
خُلم تو خُلیت، پُرم تو پُریت
ریشه مون تو هم پیچید، روحمون یکی شد
تعجب نکن اگه نوحمون یکی شد
دستاتو چفت کن تو دستام، تو سیلابِ سیستم
تکیه کن به من یا که من به تو تکیه کنم
اگه پامونو هیزم شکن زد 
کی مجنونِ که تویی لیلای این شعر
تو حجومِ بودن، اعدامِ ریزش
تا سومی داستان ِ آخرین خاطره از آغوشُ
کتاب کرد با زخم پاش، بعدِ تگرگ
فقط دست ِ باد زُلفِ جنگلُ ناز میکنه بعدِ هربار
که سومی قصه میگه قبل خواب.

شیشه های تیز، که راهو میکشه زیر پای دیوِ 
خسته که نعرش واسه زخمای روزِ خوشه
زانو زده تو خونِ خودش
شیشه های تیز، که راهو میکشه زیر پای دیوِ 
خسته که نعرش واسه زخمای روزِ خوشه
زانو زده تو خونِ خودش

Pishgoftar

منکُش | آهنگساز : مافوق

هی سَر میکردن
آدما هی دورو ور میگردن
میخورن تو دیوار برمیگردن 
مردیُ نمیگیره مردی گردن
ببخش اگه یکم بی پردم
پاهام مستقیم من تو سر میچرخم
نگام روبه رومه روحم بی جهت
مکالمه ها صدامو خم میکردن
رو صورتم کشیدم نقابِ جنگجو نشُد
با زره و کلاه خود تو میدونِ خالی موندم
دشمن نیومد اصلِ جنگ رو نشُد
زمستون تر از سفیدیه قلب رو نشُد
هم پاییزا اومدن به زرد خو نکن
رنگارو وِلِش این تیکه سنگ کوه نشُد
حتی گم کرد خونشو
جهتا کشیدنش، اون چند سو نشد
قورِ قورباغه ها تو مُرداب پیشِ تَپِشِ تکرار
نیلوفرا شدن فرشِ پرشِ فکرا
مگسایِ بی وزن ارتشِ میلا
اصل تو خفگیه مکِشِ گرداب
ترمز نمیگیریم به چرخشِ ارضا
چی شد سر گذشتِ جهشِ ذهنا
سیلاب غرق شد زیرِ سرکشِ اغراق
امضاء


من میکُشم، من میکُشم، من کُشیه، من کُش
تا من میشه یه منه من کُش
دسخوش چه جمله ای گفتی اشاره به جنگلِ انگشت
منم میخوام منه من بمیره یه میخ بده یه چکُش
این منه جدیدُ بزنم رو دیوارِ من همه ببینن شدم یه من کُش

توقف، بذا میلا بیان، مگسا عینِ سِیلا میان
زبونِ وزغا رو بچین نه نوبتی یه جا
 کی و چی کجا دیدی با کِی را بیان؟
حصارِ فاجعه ی حرف 
ساده بگم طراوتِ رابطه کشک
ولی یه امکانِ جالبی هست
که همه تصوراتت بشن با یه صاعقه پشم
تا وقتی مگس هست، وزغ هست
کلک هست، جهت هست
تا چشم ملکه ی ذهن ِ، آزاد کجا بود؟
گذشته ناظرِ کیفیه، تقویم برنده س
به وسوسه ی داشتن
میشه نگهبانِ عقربه ی خواستن
یه مسئله ی تازه س؟
حقیقتش همه ی بذرارو کاشتن
محصول اگه نزنه آفت
محدودِ به انبارِ طبقه ی داشتن
یعنی حال میماله به دغدغه ی آینده
مسیرِ نورونا خوراکِ تلکه ی راهزن
نکشیم بحث ُ به سرابِ خاطر
یه نگاه بنداز به عذابِ حاضر
حقیقتُ بنداز رو چرخ خرابِ لازم
که ضرورت دیدنِ بدونِ سوادِ ناظر
کو آسمونِ آبی کدوم هوای تازه
رو حباب با کدوم خشت بنا بسازه
خاطره رحم نداره به حقیقتِ واضحِ حال
ذهن میگه سخت شُد حالا بذا واسه فردا

فردا
من میکُشم، من میکُشم، من کُشیه، من کُش
تا من میشه یه منه من کُش
دسخوش چه جمله ای گفتی اشاره به جنگلِ انگشت
منم میخوام منه من بمیره یه میخ بده یه چکُش
این منه جدیدُ بزنم رو دیوارِ من همه ببینن شدم یه من کُش

Man Kosh

رهآ | آهنگساز : سایه زنوزی

سیمِ شوق پیچید تو پای رها
قرض کرده بود دوشیدنش به جای بها
که خِیره خواب دیدی، یه آبادی
دورش سیم خاردار، اسمش آزادی
خوش میگذشت، بد میموند
یه رسمی بود، هرمی تب میکرد
چپ میکرد، عقب میموند
فلک میخوند، لب رو نیلبکِ حق
که گورِ یقین بره گُم شه فقط
آخ چه هواییه دل، دل بکنه
یه عمرِ که دل دل میکنه دل بزنه
به جنگل بره پیدا شه خواب
تو رویایِ بیداری بعدِ حصار
بعدِ هُنر، عدد، کتاب
بعدِ تحَکُم ِ قاطع ِ شک
به یقینِ به شک، شک دارما
ولی دروغ، راس میگه، میگه راس نمیگه
عجب!
یکم بغلم کُن، خودم میرم
به لُطف ِ مادرِ طبیعت، یه لُقمه
میشم یه لقمه

طلوع به دعوتِ اولیا
اومدم بزرگ شدم لا کولیا
زله آفتاب، کله رقصیدنا
پا به آسفالتِ داغ چسبیدنا
هجومِ شهر شد، که موندیم اینوره هیچ
همه چی اونطرفُ، اینور پُره بی همه چی
چی سرِ کی اومدُ، کی سرِ چی رفت؟ که اینهمه دیو
شدن مشغوله چیدنِ میز، یه شیکمِ سیر
گُلِ وحشی لا صخره رو یاد کنی بعد
مگه زوری میمونه که باد کُنی خلق؟
لا آجُرا چسبی رو مُبلِ خِرَد
لنگه نطفه ی خوب، نطفه ی بد
که خورده خِرَد، جلو کُلِ خِرد خورده
اگه بذر هوس کنه گُل بده، نه؟
خاکِ فشرده تو هُل بده، نه؟
بن بفهم، اگه مهرُ میخوای، واسه لقمه ی بعد
میشی یه لقمه، یه لقمه، میشی یه لقمه

چندی تو گیشه ی هرز فروشی
خودتو چند میخری دستفُروشی
چنده حضورت لُقمه ی چرب
بی نور ُ افکت، نه اَ تو گوشی
نوکرِ واضحِ شعبده باز
چند تومنیای لُختِ سبُک، وزنِ لباس
مظنه کله ی خواب میدی چند؟
با چشمای باز
میخَرَم همشو میخَرَم همشو باش
تهه همه که هیچِ بازم
دل که نبُرد چه صد چه هیچ
آدم تو شلوغیا تنها میشه بازم
ما به قول خودت تو به قول ماها
شوقی که سیم میشه دورِ پاها
رها که خاطرِ مهرو میخواست
شما که ظاهرِ مهرو میخواین
تنهاییما، میشیم یه لقمه
میشیم یه لقمه

Rahaa

شوق | آهنگساز : تنسر
شوقِ بودن تو انتهای سوگ
گاهی به دریاست انتهای رود
گاهی یه جنگل میشه خاکستر
ولی در میان جوونه ها چه زود
هر ایستگاهی به عبور وصله
چه خوشکل
تن به سرِ غرور وصله
چه خوشکل
چشامون پفِ خوابِ کدوم نسلِ؟
اگه بریم ُ نبینیم آبِرومون رفته
کی یادمون داد که پول میشه پُل؟
کی میگه خوشکل نی غول پیش ِ گُل؟
چندتا زندگیه دیگه بسه تا بفهمیم
که ایستاده هامونم جور میشه هُل؟
کی تفنگ داد دست آدمای خواب؟
مرزارو بستن رو ساعتای ناب
امروزُ هِی میکردیم خرجِ فردا
عادت کردن ساعتا به قاب


کم فروشی نکنی خیلی می ارزی
نمون تو بازارِ کهنه فروشا
پلکاتو یکم بالاتر نگهدار
حیف نی میترسی، مُحلک ُ کوتاه
یه داد شو
کم فروشی نکنی خیلی می ارزی
نمون تو بازارِ کهنه فروشا
پلکاتو یکم بالاتر نگهدار
حیف نی میترسی، مُحلک ُ کوتاه
یه داد شو
پاره کن نخِ بادبادکُ
آروارتو خرجِ بادها نکن


حالا که هیولا شدم گاهی، گاهی شدم داد
بی خونِگی هامو راهی شدم، باد
تُنگِ بودن شکست، ماهی شدم، شاد
که وقتشه رفت، دستِ ناجی شد حرفات
کشیدیم تو حضورت زورت میچربه
تو تاریکیام رقصِ نورت میچربه
لای این شهرِ گُم تو فردا که بودن لنگِ دیروزِ
یه عبورت میچربه
به راهی که پیشِ روته
به چاهی که زیرِ پاته 
به سایه ی ترس اَ شکست
که همیشه میکشه زیرِ گوشِت
به سنگای ریزُ دُرُشت
به قلبای خسته و پیر
به مغزای تیره و خُشک
به شهری که تیره پوشه بگو نه
بگو این سر خیلی بالا بوده که دیگه خم نمیشه
این آدمیزادِ آروم رام ِ هیچ آدم نمیشه
حتی اگه قلبت داره اَ تو سینت کنده میشه
شهرتِ اون به یه دندِگیشه
نترس اَ هیچی هیچی کم نمیشه
غم نمیشه، ماتم نمیشه


کم فروشی نکنی خیلی می ارزی
نمون تو بازارِ کهنه فروشا
پلکاتو یکم بالاتر نگهدار
حیف نی میترسی، مُحلک ُ کوتاه
یه داد شو
پاره کن نخِ بادبادکُ
آروارتو خرجِ بادها نکن
پاره کن نخِ بادبادکُ
آروارتو خرجِ بادها نکن
پاره کن نخِ بادبادکُ
آروارتو خرجِ بادها نکن

Shogh

آدمای کُهنه، تو شهرِ نو | آهنگساز : فادسی

نمیدونم کی ام؟ کجام؟ کی میشم؟
پُرِ تکرارُ کلیشم
دل دارم دله، پُرِ زجرُ گِله
شک داره همش تو کوچه خیابونا وِله
ولی دل همیشه تو خال میزنه حسش 
یه قصه داره که پرو بال میکنه طلسمه
نگُفتنیه، وای یه روزی بیام تو سینه ی تابو میگام
تو قانونِ خاکِ بی قانونیا 
پامو قلم کُن با زانو میام
یه تابوتِ خالی بیار 
بیداریام چه حالی میداد
با قلم خوابِ چشاتو میگام
یه فیلِ شکنجه شدم که ساحلِ عاجو میخوام
با پله میام، طبقه چندی؟
بترس، خُرد شدن پله هارو نیگا.


آدمای کهنه تو شهرِ نُو


دلم گرفته، دلم گرفته 
مثه خونه که گَردِ غَم گرفته
مثه فاحشه که پولِ کم گرفته
جسم داده، تومن گرفته
رو خاکِ میز انگشت کشیدم 
سرنوشت تمیز نوشت هیچ، لا کثافتا 
میکوبوند سرمو به تاقِ طاقتای اتاقِ عادتا
خاکِمون خطا، قورباغه ابوعطا، رو مَتا
کدخدای ِ دهه با لیاقتا، تا تا تا تا
تا کی یادم بره رنجارو؟ اینجارو؟
نجارو؟ هنجارو؟ پنجاه پنجاه رو؟
یادم بره کی بودم؟ چی شد؟ کی شدم؟
فقط یادم بمونه کی هستم
که بکوبونم هرچی میترسونه منو شد
همین که بیام تو سینه ی شر
بعدِ بارونِ آخرِ نیمه ی شب
سقوط میکنیم تو شیبِ یه سد
تو دلِ سیاهیِ بیوه ی مرگ
میایم، میایم


آدمای کهنه تو شهرِ نُو


خیمه زدم تو شبات
لب میزنم اَ رو لبات
مست میشم تو هوات
ولی دنیا چه زبرِ بیرون
نون نداریم آبو دون نداریم
دستمو ول کن برم تو دِلِش
ناخدا مُرد، یا ناخدا شو
یا لنگرو وردا برم تو گِلِش
وِلِش، دلِ مارو وِلِش
ترس اَ ارتفاع ُ وِلِش
زمین میخوریم تا زمین میخورن
کمرمیبندن، کمین میکُنن
واسه پوتینای بی عشق
تخفیفِ کوبِش تو کُپُنا
همه یه جهت میرن بی جهت میان
تو شهرِ بازیِ آلکاپونا
ولی این یکی زورش میچربه به پاکونا

آدمای کهنه تو شهرِ نُو

از جهان سیرم

Adamaye Kohne, To Shahre No

خون، خاک، خشم، خیرِگی | آهنگساز : مُطرب

یه چرخه شاید به پُرسشِ طول
یه جرعه ی نورِ به غُرشِ زور
کلِ سازَش رو گُرده ی غولِ
یه غول رو گُرده ی سازه ی قبل
نویدِ عشق تو سینه ی لالِ
آرزوی دیرینه ی بالِ
پرشِ بی شکلِ ابر پشتِ جبر
تا تماشاچی میگه شمارش
که آزادی باز حبسِ تو (چقدر)
زجر ُ بپرس از زوزه ی بالش
ماده ببر چه لیسی میکشه تولَه شو
با زبونِ خیس اَ خونِ گورِخرا
مسافر اَ خاطره خالی میکنه کولَشو باز
گُم میشه تو شهر لا جونِورا
همه چی تو چرخشه مهم نی نَبینی
بگو هم قیمتِ عمرت چی خریدی


خون خاک خشم خیرِگی


دور بودیم به طاقت 
کشیدیم زیرِ پای رفاقت
تنظیم مثه ساعت، دقیق 
رو چرخ دنده ی عادت
به میلِ ما یه سِیل شد رود 
نیزارا نِی پُشتِ نِی شد دود
تو بازارِ تاجرا کیف شد کوک
وقتی هرکی بعدِ گفتنِ حیف شد خوک
میشد آدمِ دیگه ای بود عالمِ دیگه ای ساخت
رنگِ رخ به ماتمِ دیگه ای باخت
ولی این آدمِ بَدَوی نمیخواست 
با سرِ پایین تو قلبِ قرنطینه میتاخت
میشد آدمِ دیگه ای بود عالمِ دیگه ای ساخت
رنگِ رخ به ماتمِ دیگه ای باخت
ولی این آدمِ بَدَوی نمیخواست 
با سرِ پایین تو قلبِ قرنطینه میتاخت
تا رسید به


خون خاک خشم خیرِگی

Khon, Khak, Khashm, Khiregi

قاصدک | آهنگساز : چاوُشی

تو شهرِ دادها از آدما دور 
شدم به هوای یه سقوطِ با وقار
دروغِ کوتاهیه پاییز 
زمستون یه پلکِ تا بهار
تمومِ ایستگاه های متروک
تموم دادهای شهر دور
تموم بادهای گمشده 
میپیچن تو سرِ این گمشده ی مغرور
تموم خارهای غلتون
تا میرسن به خارهای غلتون
با اون نگاه های کمسوشون
تار میکشن به تارهای همسوشون
میخورن به دست اندازِ سنگا
تو ترس از چاله های جنگا
میرن فرسنگا 
تا خورد میشن تو دست هم تو وهمِ اتحاد
تو شهرِ بادها از ریشه ها دور
سر از ضمیرِ نمیشه ها دور
شاخه ها میرن کشیده تا نور
سینه خیزِ باد میدن شکوفه های بی خبر
بعد ِ پوستای چاک خورده
شکوفه ها هنر به رویشن
نتیجه ی قشنگِ کوششن
یه لبخندن ایستگاهِ بعدِ پویشن، منم 


یه خار تنها یه خارِ تک
تیغام شکست تو ادای قاصدک
شدم یه قاصدک
از شهرِ داد ها تا شهرِ زوزه ها
یه خارِ تک
تیغام شکست تو ادای قاصدک
شدم یه قاصدک
اَ شهرِ داد ها تا شهرِ زوزه ها


زوزه ی گرگا به دمه ماه 
شد یه زوزه به بازدمه گرگا
تو عذای تیغای شکسته
شدم قاصدکِ مسافرِ دمه گرگا
 نواهای دیگه هم بود
دادهای دیگه هم بود
هواهای دودِ اتفاقای دیگه هم بود
انتخاب کردم جنگ سوُم ُ تو بازدمه گرگا
اشکامو میتازوندم با ترس تو خشکیه دمه گرگا
میشم بی اهمیت ترین ماتمِ گرگا
میرم تو
تو کوچه های متروکِ وجدانِ گَله، تو بیابونای کله
تیکه های تیز انصاف ُ جمع میکنم با دستای بی تیغ نرمم
تو پازلِ قشنگِ حالا
نیست یه تیکه ی مهم اَ امکان
میترکم اَ توو 
شاخه های بی تیغ پخش میشن وسطِ بازدمه گرگا
یه ناز میکشه خُشکیه دمه گَله
زوزه فرود میاد با کله
میشم غمِ گرگا
تو آن، یه امکانِ وجود میدم به وجدان
آن گم میشه میره 
مهو میشم باز تو بازدمه گرگا
پرت میشم تو دشت ِ قاصدک

یه خارِ تک 
تیغام شکست تو ادای قاصدک
شدم یه قاصدک
اَ شهرِ دادها تا شهرِ زوزه ها
یه خارِ تک 
تیغام شکست تو ادای قاصدک
شدم یه قاصدک
اَ شهرِ دادها تا شهرِ زوزه ها

Qasedak

فیبوناچی | اهنگساز : تنسر

یقیناً اگر بگویم که نمی دانم علتِ این ماجَرا چیست خیال میکنید شکسته نفسی کرده ام و به همین دلیل می کوشم تمام آن را به همان ترتیبی که برایم اتفاق افتاد به یاد بیاورمُ بنویسم.

تو نمایشِ دردا، درخت شو به سایشِ فردا
رنجِ جدید، گنجِ جدید، گمنام تو یه ترنجِ جدید
تنومند فهیم تر که حداقل اگه سوزوندنت دود کنی
پر بکش، تا دیدی خوابی بپر
(پیچ و تاب)مو میشه مُو(درخت انگور)، میشه تاک(درخت انگور)، میشه تُو
ریشه خاک میده هُل، میشه پا پیچِ مُو ها
(بزرگ)ماده گُو نیگوی دُنیُو چه گَبرِ
یا ای کلبُو(کُلبه) چه خَفَنه
کو ای چیو که میگی جبرِ
گله گُو ای که ابرِ
قناری چرو چنگت کجه؟
چیطُو دلُو بُ فکرت لجه؟
رنگت گچه!
زندگی تخته سیان عامو ترس بکش فرجِ
پوی پَتی عِین سگِ پو سوخته دوییدی
بعدِ ای که بندوی تنه جوییدی
یُهو وُیسودی باد زد چوییدی
بُو، بسه ای شعرووو...
آبو بِیذو(بذار) جوش شه یِی چویی بُخوریم
وِل کو یه دِیقِی بیشی سر جات
گنجِ چیچی؟ رنجِ چیچی؟
سنگِ چی مُل پوی لَنگِ چیطُو؟
بُو(بابا) بو(با) ای رنگِ چیشو بو ای قندِ لبو
ماشه میچکونی رو تفنگو چیطُو؟
چیطُو؟
تو ای سایُو گنجِ یه چُرتی
نسیم ِ کِرِ(کُنج) دلِ رنجِ یه چُرتی
زمستونو میده دسه خنده ی کُرسی
دنجِ عینِ ...
موهاشو ریختی گریختی
کشیدی افسارُ میخ بریده
تهمتِ ریگِ به پایِ برهنه
یه زخمِ عمیقِ تو سینه بی دل
یه زینِ بی اسب
آذوغه ی گِل
نا داره معلومِ میوه میده
دما اول به جیوه میره
مردُمکِ بی تکون میگه صفر
دندونِ لذت رو سیبِ ولع
یورتمه میریم تو شیبِ خلاء
خلاء
کله معلق، باز بچه شدم
مه تاب نمیاره تو آسمونم
تا کجا بخونم؟
یه شنونده ی خوابِ تو من
به تومن کار میکنه
به تو آ خرج میکنه
به منا حال نیمیدد
کِی لبِ یار به خال میشیند؟
جَو میگیرِدِدون
کی میگه ریسیده کال نیمیشد؟
هوی وحشی چدس؟
پرسش بی سوال کی دیدِس؟
قومی به جنگل شوقی به شهر
نو میشه کندن گلچین ِ دست
رعبی به سمعکِ خرگوشا
ماده ی مسئله نر کوشا
نرم و شناورِ پر
کوشی دم نوشِ جون
تو سماورِ کم جوشِ
مدهوشِ جذرِ دلِ دریایِ غم پوش
ناظم هرچی تنفر بودُ دید
کودکی شابلون ِ تقلب تو محیط
اَ روزِ بی خطکشی
یه خطِ عُقده ی صاف رو دستای ریز میکشید
سُرخ، سوزان
اوخ اوخ اوخ اوخ
آی آی آی آی
آقا اجازه تورو خدا بعدیو بکوب رو این یکی دست
اونیکی چفت تو زیرِ بغل
رژه ی پاها به کوبشِ فکرِ عمیقِ یه دَه ساله
میشه دژه صداها
یه قُفلِ فِلِزِ فالش
رو نوتِ برسه داد
مُبصرِ فرکانس
معجزه ی سکانس
جلوه ی ویژه ی زرورقا
شاپرکا بی شبتاب
لب تاب میاره تو
بس تو باورِ شکا
که بی رحمانه میگن
جا میشه دردا
بی حسابِ آسِمونِ فردا بی ابرا
پرگار نورده مبارزِ اضلاع
تنهای کوچولوی غمباد
شهرِ دایره ها، نمیشه چفت به قابِ غلط
غلط
یا بیرون میزنه یا کم میاره
وقتی غلط درسته به قابِ غلط
دایره ها تو دایره ها غل میزنن تا بمیرن
تو پیازِ بغل بُریده، کلِ جوابارو ساده دیدن
گریه داره بعدِ اینهمه گردِ خطا جوریدن
قوص و کش به خطا کوبیدن
تنها که شلوغیه سرها رو دیدن
به طبر سوزنِ پرگارُ چیدن
خطا، خطا که میوفتن پا میخورن
میچرخن تا جا میخورن
تو دایره چشم وا میکنن
تا میوفتن تو ترسِ سقوط
خطا خطارو امضا میکنن
واِلا خط که فقط تو سقوط
یا بی وزنی میشه شعاعِ کُره
به تکاملِ قُطرِ پارادوکسِ نازِ نابِ کُره
به تعادلِ جرمِ یه خط
تو مساحت ِ زاویه های پُرش
شاخه ی تیزِ شعاع، محیطُ پاره کنه
یه مساحتِ نو، اجاره کنه
از همه سمت بشه قاصدک
(تو رشدِ بعدِ تصفیه)
یا خارای ِ غلتون
بیاد چاره کنه
(تو رشدِ بعدِ تصفیه)

{به این ترتیب است که من امیدوارم بتوانم خودم هم از کار خودم از ماجرای خودم سر در بیاورم}

Fibonacci

all in my head // dekwijd

Persian hiphop artist since 2004.
Sculptor as a side job. 
Albums :
Aida dar ayne
Hayoula
Dey

Dey x Cee

Ben

Recent comments

Mahdi Hoseni

Siavash Asadi

faryas fan

Mohamad Nova

Related tracks