بینظیر. شاهکاری دیگر از اساتید بی تکرار

My favorites

تاریخ معاصر موسیقی دستگاهی ایران
مجری و تهیه کننده محمدرضا لطفی
قسمت دوم

تاریخ معاصر موسیقی دستگاهی ایران - قسمت دوم

آهنگساز و تنظیم کننده: هادی رحمانی
ترانه و اجرا: مهیار گودرزی
ضبط، میکس و مسترینگ: استودیو صبا
کاوه عابدین
ویولن‌سل: مهیار طهماسبی
پیانو: هادی رحمانی

Pileh

پیله - The Cocoon

His radif is considered to be the main source of contemporary Persian classical music as taught in conservatories and universities in Iran. 

Synopsis of his life 
Mirzá Abdollah received his first musical instruction from his older brother Mirzá Hasan. He, in turn, taught tar to his younger brother, Mirzá Hossein Gholi, until he became old enough to study with Gholam Hossein. Despite Gholam Hossein’s unwillingness to teach, the two younger brothers were eager to learn to the point that they would secretly sit outside the door when their cousin was playing in order to learn the melodies. Their mother finally persuaded Gholam Hossein to teach them. They subsequently were to become the successors of Ali Akbar Farahani and Gholam Hossein. 

Mirza Abdollah learned music only with great effort and difficulty because of the secretive manner of the musicians of his time, and their jealousy of their skills. As a result, he resolved that whatever music he heard he would learn well, that he would memorize the dastgahs completely and without error, and that whatever he learned he would teach freely to his own students so that Persian music would be passed on to future generations. He eventually became a musician at the court of Nasiru’d-Din Shah and remained such until his death in 1918. 

Notable students 
Seyyed Hossein Khalifih 
Dr. Mihdi Sulhi 
Mihdi Gholi Hidayat 
Esmail Ghahremani 
Ali Naqi Vaziri 
Abolhasan Saba 
Haji Aqa Muhammad Irani Mujarrad 

Notability as a musician 
Mirza Abdollah’s contribution to Persian music is so important that Haji Aqa Muhammad Irani Mujarrad referred to him as the book of Persian music. Music was Mirzá Abdollah’s life profession, and he became an important musician in the court of Nasiru’d-Din Shah. He organized the classical radif, some say with the help of Seyyed Ahmad. Tsuge states that: “The radif which we practice today in Iran (or rather Tehran) is generally known as the one of the Mirzá Abdollah school.” 

His open and generous nature, and his willingness to teach, transformed the image of music from a secret and jealously guarded tradition to an art available to all who desired to participate in its performance, expansion and development.

Origin of his title 
Ahmad Ibadi, one of Mirzá Abdollah's sons, related a story of how his father was given the title Mirzá. One day in one of the buildings of the palace of the shah, some courtiers were eating lunch. After lunch they played ás, a card game. Mirzá Abdollah sat and played the setar for himself. Nasiru’d-Din Shah could not sleep and came into the garden. He went over to that building and heard the setar, put his foot on the door sill, and listened intently. Mirzá Abdollah did not see the shah as he played. The gamers noticed, and all got up flustered. Then Nasiru’d-Din Shah signaled them to sit down and said, “Mirzá Abdollah, do you have a handkerchief in your pocket?” “Yes.” “Put it down in front of you.” Then the Shah ordered gold and silver coins to be put in the handkerchief.


میرزا عبدالله فراهانی فرزند آقاعلی‌اکبر خان فراهانی، نوازنده تار ، از استادان موسیقی ایران ، کسی که ردیف موسیقی ایرانی را به نظم درآورد. احمد عبادی نوازنده بزرگ سه‌تار فرزند او است. 

زندگی‌نامه 
میرزا عبدالله دومین فرزند آقای علی اکبر فراهانی اولین آموزشهای خود را نزد برادر بزرگترش میرزا حسن گذراند و پس از آن نزد پسر عمو و ناپدریش آقا غلامحسین آموزشهای خود رو تکمیل کرد و به برادر کوچکتر خود آقا حسینقلی هم آموخت. بزرگانی چون سید حسین خلیفه ، مهدیقلی هدایت، مهدی خان صلحی، فرصت شیرازی، اسماعیل قهرمانی، سید مهدی دبیری، حاج آقا مجرد ایرانی، ابوالحسن صبا و فرزندش احمد عبادی همگی از محضر این استاد بهره بردند. وی با تجدید نظر در دستگاه‌های دوازده گانه موسیقی ملی ایران و ادغام بعضی از آنها با هم ، هفت دستگاه کامل و مجزا پدید آورد که این هفت دستگاه توسط سه تن از شاگردانش به نامهای میرزا نصیر، فرصت شیرازی و مهدیقلی هدایت طی هفت سال نت نویسی شد. میرزا عبدالله در تهران در محله امامزاده یحیی کلاس درسی ترتیب داد که جوانان و متجددین دورش جمع شدند . 

ولی بر اثر تحریکات، مخالفان به خانه اش ریختند و با شکستن وسائل تعلیم بساط درسش را تعطیل کردند. با این حال تا دم مرگ دست از تعلیم نکشید و دربستر بیماری با سه تار قطعاتی به‌عنوان یادگار به شاگردان برجسته خود تعلیم می‌داد. ابتکار ساختن برخی قطعات ضربی از اوست که در قطعات مجلسی توام با آواز پس از اجرای چند گوشه، برای تنوع قطعه ضربی می‌نواخت. مضراب ریز و تک مضرابها در ساز او در تعادل و جملات موسیقی او منظم است و در همراهی با آواز پس از خاتمه یک بیت توسط خواننده او خود گوشه جدیدی را شروع کرده‌است وخواننده را هدایت می‌کند. در حفظ وزن قطعه دقیق بوده و غالبا نوازندگی خود را با قطعه تند رنگ مانندی پایان می‌داد. رنگهای او متنوع است و با آنکه آثار ضبط شده از او مربوط به حدود ۶۵ سالگی بوده ولی پنجه او روان و قطعات را راحت اجرا کرده است. 

البته ایشان در نواختن تار هم استاد بوده ولی شهرت ایشان بیشتر در نواختن سه تار است. از وی چهار فرزند به نامهان مولود ، ملوک، جواد و احمد عبادی به یادگار گذاشت که همه آنها با موسیقی مانوس بودند، وی در سال ۱۲۷۹هجری شمسی(۱۹۱۸م) درتهران و در سن ۷۵ سالگی درگذشت.

Shur: 9. Zirkesh-e Salmak - زیرکش سلمک

15 Ghateh Baraye Taar

Prelude to Esfahan Mode

دستگاه: ماهور در سل ماژور | آهنگساز: جواد معروفی | آلبوم: طبیعت - رومینا

www.facebook.com/delnavazan.playlist 
‎ 
استاد جواد معروفی، بنیانگذار روش بین المللی پیانو نوازی در موسیقی کلاسیک ایران است و سومین پیانیست بزرگ ایرانی، بعد از مشیر همایون شهردار و مرتضی محجوبی شناخته می شود. از شاگردان بنام ایشان می توان به انوشیروان روحانی، فریبا جواهری و سامان احتشامی اشاره کرد.

برگرفته از جلد اثر

طبیعت | جواد معروفی

avalin ahangi ke 100 bar bishtar ghosh dadam to 13 salegi shaba ba sedash khab miraftam

Golden Dreams - Javad Maroofi

" از آلبوم "شب سکوت کویر

محمد رضا شجریان | کیهان کلهر | علی معلم دامغانی

ببار ای بارون ببار
با دلُم گریه كن، خون ببار
در شبای تیره چون زلف یار
بهر لیلی چو مجنون ببار ای بارون

دلا خون شو خون ببار
بر كوه و دشت و هامون ببار
دلا خون شو خون ببار
بر كوه و دشت و هامون ببار
به سرخی لبای سرخ یار
به یاد عاشقای این دیار
به داغ عاشقای بی مزار ای بارون

ببار ای بارون ببار
با دلُم گریه كن، خون ببار
در شبای تیره چون زلف یار
بهر لیلی چو مجنون ببار ای بارون

ببار ای ابر بهار
با دلُم به هوای زلف یار
داد و بیداد از این روزگار
ماهُ دادن به شبهای تار ای بارون

ببار ای بارون ببار
با دلُم گریه كن، خون ببار
در شبای تیره چون زلف یار
بهر لیلی چو مجنون ببار ای بارون

دلا خون شو خون ببار
بر كوه و دشت و هامون ببار
دلا خون شو خون ببار
بر كوه و دشت و هامون ببار
به سرخی لبای سرخ یار
به یاد عاشقای این دیار
به داغ عاشقای بی مزار ای بارون

ببار ای بارون ببار
با دلُم گریه كن، خون ببار
در شبای تیره چون زلف یار
بهر لیلی چو مجنون ببار ای بارون

با دلُم گریه كن، خون ببار
در شبای تیره چون زلف یار
بهر لیلی چو مجنون ببار ای بارون

شجریان - ببار ای بارون ببار

Taknavazan #188 - تکنوازان شمارۀ  188 - A part of Iranian National Radio in the 1960-70(s) - Habib-Olah Badiee (Violin) + Javad Maroufi (Piano) + Jahangir Malek (Drum or Tonbak) in the Scale of Shur «مایۀ شور »

جواد معروفی و حبیب اله بدیعی - Tak Navazan #188

با خشم  و جدل زیستم.
 
 و به هنگامی که قاضیان

اثبات آن را که در عدالت ایشان شائبه‌ی اشتباه نیست

انسانیت را محکوم می‌کردند
و امیران

نمایش قدرت را

                     شمشیر بر گردن محکوم می‌زدند،

محتضر را

            سر بر زانوی خویش نهادم.

 
و به هنگامی که همگنان من

                                     عشق را

                                                در رؤیای زیستن

                                                                    اصرار می‌کردند
 
من ایستاده بودم

تا زمان

           لنگ لنگان

                         از برابرم بگذرد،
و اکنون

          در آستانه ی ظلمت

زمان به ریشخند ایستاده است

تا من اش از برابر بگذرم

و در سیاهی فرو شوم

                                به دریغ و حسرت چشم بر قفا دوخته

آن جا که تو ایستاده ای.

با خشم و جدل زیستم - احمد شاملو

میان تاریکی، شعر از فروغ فرخزاد - آواز: مهسا دامرودی

منتخب فایل صوتی مولانا خوانی دکتر عبدلکریم سروش

نه که مهمان غریبم تو مرا یار مگیر


 
استاد جواد معروفی در سال هـزار و دويست و نود و يك( ۱۲۹۱ ) در تهران چشم بر جهان گشود. مادرش "عـذرا" و پدرش "موسی معـروفی" از شاگردان برگزیده درویش خان و از موسيقی دانان بزرگ دوره خود بود. پنج سال داشت که خواهـرش "نرگس" به دنیا آمد. چند سال بعـد در هـمان دوره کودکی مادرش را از دست داد و در خانواده پدری بزرگ شد. ابتدا موسيقی را از پدر می آموخت و تار می نواخت و با نواختن ويولن نيز آشنا شد .بعـد از دوره ابتدایی، در چهارده سالگی در دوره ای که وزيری مدير هـنرستان موسيقی بود، به آنجا رفـت و به تحصيل مشغول شد. به پيانو روی آورد و نزد خانم تاتیانا خاراطیان به یادگـیری تکـنیک نوازندگی پیانوی کلاسیک مشغول شد. اتودها و پرلودهای شوپن، سوناتهای موتسارت، بتهوون، شوبرت و فـوگ های باخ را با مهارت می نواخت. در کناد موسیقی کلاسیک، موسیقی ایرانی را هـم ادامه داد و تحصيلات موسيقی را نزد عـلی نقی وزيری کامل کرد.

در هجده سالگی با "شـمس زمان" ازدواج کـرد که حاصل این ازدواج چهـار فــرزند بود. "منوچهر" ،" شکوه زمان ( گـیتی )" ، "ژیلا" و "فـرهاد".

درسال هـزار و سيصد و دوازده (در بيست و يك سالگی) به دليل استعداد شگـرفـش در موسيقی به استخـدام وزارت فـرهـنگ وقـت در آمد و معـلم موسيقی مدارس تهران شد و به آموزش سلفـژ و ديکته موسيقی در هـنرستان پرداخت. او از سال هـزار و سيصد و نوزده هـم زمان با افـتتاح راديو به اين موسسه پيوست و سال ها تک نواز پيانو بود. از سال هـزار و سيصد و سی و دو به سرپرستی موسيقی راديو منصوب شد و هـمزمان با آن به عـضويت شورای عـالی موسيقی نيز در آمد. معـروفی هـمچنين رهـبر ارکستر شماره يک و رهـبر ارکستر بزرگ گـلها بود. او تنظيم آهنگ های شيدا، عارف، رکن الدين خان و درويش خان و بسياری ديگـر از آهـنگسازان معـروف ايرانی را به عـهـده داشت. خودش می گويد: 
"از بدو تاسيس راديو در سال هـزار و سیصد و نوزده در آنجا هـم مشغول شدم. در آن موقع سنی نداشتم ولی هـم نوازنده پيانو بودم و هـم رهـبر ارکستر شماره يک. سال اولی که راديو تاسيس شد، در اولين ارکستر راديو اين نوازنده ها بودند: صبا، حبيب سماعی، حسين تهرانی، مرتضی نی داوود و خود من. بعدها که برنامه گلها تاسيس شد من رهـبر ارکستر آن شدم و نوازنده پيانو و سوليست هـم بودم. برای ارکستر گـلها هـم قطعاتی تنظيم می کردم."

او در نواختن پيانو برای موسيقی ايرانی، از روش مشير هـمايون بيشتر از مرتضی محجوبی اقـتباس می کرد. اما شيوه ای ويژه و يکتا داشت که تکـنيک در آن آشکار بود. معـروفی بيش از چهل سال سابقـه فعاليت در زمينه آهـنگسازی دارد. معـروفی و پدرش نخستين کسانی محسوب می شوند که قـطعاتی در دامنه موسيقی ايرانی برای پيانو ساخته و تنظيم کرده اند. اولين قـطعه ای که مـعروفی ساخت "ترانه های خیام" بر اساس رباعـيات خيام بود که در سال هـزار و سيصد و پانزده اجرا شد.

از جمله خدمات فـرهـنگی و آموزشی استاد می توان به سال های تدريسش در دانشگاه تهران اشاره كرد. در آن زمان روش ساخت آهـنگ و فرم های اصيل موسيقی را تدريس می كرد. استاد در سال های عـمرش در دانشگاه تهران و هـنرستان موسيقی شاگـردان بسياری تربيت كرد كه خودشان از هـنرمندان به نام كشور هستند. اردشير روحانی، افـليا پرتو، انوشيروان روحانی، پرويز اتابيگی (اتابـكی)، مهين زرين پنجه و ساسان محبی. خودش می گويد: 
"سبک من را انوشيروان روحانی، اردشير روحانی، افـليا پرتو، مهين زرين پنجه و ساسان محبی خوب می نوازند. آنها شاگردان خوبـم بوده اند. آنها هم موسيقی ايرانی را می دانند و هـم موسيقی غـربی را. موسيقی ايرانی را وقتی به شاگرد درس می دهـيـم که دست روان داشته باشد و موسيقی کلاسيک را زده باشد. چون موسيقی کلاسيک دست را روان و نت خوانی را قوی می کند. بعدا موسيقی ايرانی به او درس می دهـيـم، چون موسيقی ايرانی تکنيک مفصلی دارد. "

جواد معروفی فردی فروتن، خوش مشرب و صمیمی بود. شاید بتوان گفت از جمله کسانی بود که درطول عمرهنری خود سعی وافری درآشتی موسیقی سنتی و غربی داشت
جواد معـروفی در بامداد روز سه شنبه شانزدهـم آذر ماه هـزار و سيصد و هـفـتاد و دو در 
تهران در گـذشت

http://www.javad-maroufi.com/pageid=1.htm :

استاد جواد معروفی‌...گلها..

کلام: حضرت سعدی؛
آهنگ‌ساز: محمدجواد ضرابیان؛
آواز: همایون شجریان؛
"آلبوم "شوق دوست
---
سرپرست گروه :	محمد جواد ضرابیان
محمد جواد ضرابیان:	سنتور
شهرام میرجلالی:	تار
بهروز الوندی پور:	نی
کامبیز گنجه ای: تنبک و دایره
سینا جهان آبادی:	 کمانچه
حمید خبازی: تاروتارباس
عرفان گنجه‌ای:	تار
فرامرز گرم‌رودی:	عود
همایون شجریان:	کمانچه
نوازنده میهمان:	 
اردشیر کامکار:	کمانچه
---
اگر مراد تو ای دوست بی مرادی ماست
مراد خویش دگرباره من نخواهم خواست
اگر قبول کنی ور برانی از بر خویش
خلاف رای تو کردن خلاف مذهب ماست
میان عیب و هنر پیش دوستان کریم
تفاوتی نکند چون نظر به عین رضاست
عنایتی که تو را بود اگر مبدل شد
خلل پذیر نباشد ارادتی که مراست
مرا به هر چه کنی دل نخواهی آزردن
که هر چه دوست پسندد به جای دوست رواست
اگر عداوت و جنگست در میان عرب
میان لیلی و مجنون محبتست و صفاست
هزار دشمنی افتد به قول بدگویان
میان عاشق و معشوق دوستی برجاست
غلام قامت آن لعبت قباپوشم
که در محبت رویش هزار جامه قباست
نمی‌توانم بی او نشست یک ساعت
چرا که از سر جان بر نمی‌توانم خاست
جمال در نظر و شوق همچنان باقی
گدا اگر همه عالم بدو دهند گداست
مرا به عشق تو اندیشه از ملامت نیست
و گر کنند ملامت نه بر من تنهاست
هر آدمی که چنین شخص دلستان بیند
ضرورتست که گوید به سرو ماند راست
به روی خوبان گفتی نظر خطا باشد
خطا نباشد دیگر مگو چنین که خطاست
خوشست با غم هجران دوست سعدی را
که گر چه رنج به جان می‌رسد امید دواست
بلا و زحمت امروز بر دل درویش
از آن خوشست که امید رحمت فرداست
 


Char Mezrab Mokhalef o Avaz

تصنیف « موسم گل» با صدای زیبای قمرالملوک وزیری 

جواد معروفی و حبیب اله بدیعی - Tak Navazan #188

Bijan Fard

Recent comments

Amir

m shajarian

Mehdi

Hamidreza Ahmari

Related tracks