Bikini kill - demirep

The Pezheads - Sophisticated Girl

Voice Coils - "Black is the Color of My True Love's Hair/You in a Place for a While by Yourself " 8.9.14

New York’a kar yağarken, gece yarısında Beşinci Cadde’nin telaşı uzaklara doğru siliniyordu.
Gölgelerin içinde, tarihle dolu bir restorandan bir ışık parlıyordu — Delmonico.

Noel gecesi olmasına rağmen, mekân rezerve edilmişti.
Sandalyelerde hem yaşayanlar hem de ölüler oturuyordu, fakat sınır gecenin kendisi kadar belirsizdi ve kimse bunu umursamıyordu.

Merkezde siyah cüppeler giymiş yaşlı bir adam oturuyordu.
Kırmızı şapkası sallanıyordu, fakat gözleri uçurumdan daha karanlıktı.

Satan Claus.

Ruhların bekçisi, yılın birkaç zamanında layık görülenleri dirilten ölümün biçicisi — bu kutsal gecenin garip efendisi.

Bu gece, iki “efsane”yi diriltti.

---

Charles Ranhofer (Fransa)
New York’ta saray mutfağının zirvesine ulaşmış bir dahi.
Malzemelerin sesini dinleyen ve tabaklarına “hikâyeler” işleyen bir adam.

Marcus Gavius Apicius
Roma İmparatorluğu’nun efsanevi gurmesi.
Yemeği felsefeye dönüştüren, her tatta hayatın kendisini yiyormuş gibi yaşayan bir deli.

---

Hiç tereddüt etmeden, ikisi de Satan Claus’un önünde diz çöktü.

“Bu geceki çift testi.”
“Tarihteki en büyük Noel yemeğini yaratın.”

Kısa bir sessizlik.
Sonra, bir sonraki anda, iki ruh aynı anda alev aldı.

Ranhofer, New York gecesi kadar siyah bir önlük bağladı,
Apicius ise dalgalanan koyu kırmızı Roma peleriniyle mutfağa çekildi.

---

✨ Yemek doğarken çıkan ses

Delmonico’nun mutfağı artık bir restoran değildi — o bir kutsal mekân olmuştu.

Ranhofer ateşi kontrol ediyordu,
Apicius ise kokuları büyü gibi dokuyordu.

Hareketleri bir dansı andırıyordu.
Baharatlar yıldız tozu gibi saçılıyordu,
et ay ışığı gibi parlıyordu,
soslar erimiş gece gökleri gibi derin ve tatlı akıyordu.

Her yemek hem sanat hem de baştan çıkarmaydı:

• Tek lokmada dört mevsimi gezdiren bir terrine
• Dilde anıları uyandıran bir şarap sosu
• Roma imparatorlarını bile diz çöktürecek kadar ilahi altın trüfler
• Ve en yüce Noel kızartması — sıcak ve parlak, sanki yiyenin geleceğini aydınlatıyordu


Hiçbir zehir yoktu.
Ama tat doğrudan ruha dokunuyordu.

---

✨ İlk ve son akşam yemeği

Yemekler tadıldığında, her misafir aydınlanmış gibi gülümsedi.

Tat delilik değil, şefkatti.
Ama bu nezaket çok güçlüydü,
bu güzellik dayanılmaz derecede saf.

Tabak üstüne tabak.

Her ruh mutluluk içinde serbest bırakıldı,
sessizce kaderini tamamladı.

Bir sandalye, sonra bir diğeri boşaldı,
ta ki sadece Satan Claus kalana kadar.

Şarabını eğdi ve bir iç monolog gibi mırıldandı:

“Mükemmel.
Yemek — öyle güzel ki ruhu çalabilir.”

Ranhofer ve Apicius tabakları aracılığıyla birbirlerine saygı sundular,
sonra sessizce kaybolup gittiler.

Bu “tekrarlanmayacak akşam yemeği”nin perdesi indiğinde,
Delmonico’nun ışıkları hafifçe titredi.

Bu, o gecenin gerçekten var olduğunun kanıtıydı
ve dünyaya sonsuza dek bir mucize olarak kazındı.


İlk ve Son Noel Yemeği_ Şeytan Noel Baba'nın Çift Testi

It is better to have loved than to have loved and lost and feel this hell

Tessa's Lair

Better Never Reprise

The Kowhai Tree

In Zealandia's hidden valley
Where morning mist parts like a theatre curtain
Kowhai trees unfold their golden secrets
Each flower a lantern lit from within
Spilling light like honey on darkness
The air thrums with tui song
Their notes striking sparks from dew

Something in me recognizes this glow
A brightness I've locked in bone-caves
Pressed deep as fossils in limestone
These flowers speak a language
My marrow remembers, the syntax of light
Grammar of becoming, each petal
A page from a manuscript I forgot I wrote

Fallen blossoms catch at my feet
Like small flames seeking kindling
My reluctant steps leave footprints of light
While above, the branches write prophecies
In shadow-script across my skin
Even my breath turns golden, carrying
Pollen from what-was to what-could-be

As twilight bleeds its indigo into evening
The grove transforms to a constellation
Of earth-bound auroras, each flower
A small revolution of light against dark
My shadow, tired of being darkness
Begins to glow like struck bronze
While tui weave their black ribbons
Through this tapestry of becoming

Night arrives with feathered brushes
Painting stars into the grove's dark canvas
I stand between twin fires
Heaven's light above, earth's below
My shadow and self dance together now
Both wearing robes of molten gold
Human kowhai learning to bloom
In seasons of both light and dark

A Māori elder watches the golden kowhai bloom and remembers: sometimes the most brilliant flowering comes last, after years of patience and deep roots.
Spoken-word performance poetry over ceremonial percussion and traditional Māori instruments (taonga pūoro). Male vocals with spiritual chanting elements, storytelling delivery grounded in indigenous wisdom and earth connection.
For anyone discovering their power later in life. For those whose time is now, not then.
"The kowhai doesn't apologize for blooming when it's ready."
Part of "Breakfast with Jung" - exploring depth psychology through culturally grounded poetry and music.
Genre: World Folk / Māori Fusion / Spoken Word
Vibe: Ceremonial, ancestral, patient strength

It's Only the End of the World

Black Box Recorder

Related tracks