น้ำในสระคงเริ่มใส
ดอกไม้คงเบ่งบาน
ปลูกไว้อยู่ในสวน
ที่ฉันไม่ได้กลับไป
เธอคงจะงดงาม
ในวันที่ฝนพรำ
     ปลายทางยังอีกไกล
กว่าฝันจะถูกเติมให้เต็ม
บ้านน้อยที่เพิ่งสร้างค้างไว้
แล้วฉันจะกลับไปก่อเติมให้เสร็จ
เธอคงจะงดงาม
ในวันที่ฝนพรำ

เธอคงจะงดงาม

มีรัก  มีโกรธ
มีหลง  ขมขื่น
อ่อนไหว  แข็งขืน
หยัดยืน  แม้นอ่อนโรยแรง
    ผิดหวัง  จำยอม
ทอดถอน  ทอนแรง
เสกสรรค์  ปั้นแต่ง
คลางแคลง  แต่ไม่สิ้นหวัง
    มีพบ  มีจาก
จำพราก  ละล้าละลัง
เหนือกฎเกณฑ์  ที่คล้ายคลั่ง
ใจฉัน  ยังเปล่งปลั่งดุจดารา

ดุจดารา

*เพียงเธอเรียกขาน*
     จะทุกข์หรือความสุข จะจนหรือมั่งมี
จะนิรันดร์หรือเสี้ยวนาที จะตรงนี้หรือที่ใด
     กระจ่างแจ่มใสหรือมืดมัว อย่าหวั่นกลัวเพียงเธอเข้าใจ
เมื่อเราต้องห่างไกล จงจากกันด้วยใจอาจหาญ
     ดั่งต้นไม้เอนกิ่งไกวต้องลมร้อน อย่าหม่นหมองเพียงเพราะลมพัดผ่าน
ความเปลี่ยวเหงาคือร่มเงาแห่งความรัก จงฟูมฟักตามแต่เธอต้องการ
     ฉันเองก็มีทางของฉัน หากคิดถึงกันเพียงเธอเรียกขาน
เอิ้นเอ่ยคำหวาน ต้องการฉันใด
     (ก่อนเลือนรางหายไปกับลม ค่อยชื่นชมดูเธอแย้มบาน
เพียงเธอเรียกขาน ต้องการฉันใด )
     พร้อมพลีร่างเคียงกายให้เธอได้กอด บรรจงหอมสักฟอดใหญ่ๆ
กลบเกลื่อนฝังคำลวงด้วยความเข้าใจ(จริงใจ) ปัดป้องภัยหากมาแผ้วพาน (ระรานเธอ)

เพียงเธอเรียกขาน

ตื่นแต่เช้ามาพบมาเจอกันวันใหม่
เร่งรี่ไปเข้าเรียนพากเพียรหัดเขียนอ่าน
แต่ในใจเฝ้าคิดคำนึงถึงฟุตบอล
หากมีพรจากฟ้าอยากจะขอๆ ได้ไหม
ได้โปรดประทานศาลากรีฑา ให้พวกเราอีกหนึ่งวัน
     เมื่อผลัดขนนกน้อยในรังก็โตใหญ่
บินออกไปเพื่อหาเส้นทางของตัวเอง
แต่ยังคงขับร้องทำนองเป็นเสียงเพลง
ผ่านคืนวันเลวร้ายด้วยความงามของความรัก
เป็นอนุสรณ์คู่พิษณุโลก เอย

ปุณฺย