gastaches as chamadas á morte
e ela foi dona dos teus desexos
fundiches ferro na pel dos fillos dos pobres
non foi máis que a queima de pensamentos
non 
átao
non 
inferno
non 
mátao
non

berro

agora cómente os vermes
crías malvas baixo a terra
o que non deixaches vivo
acabou coa túa era

contaches mil daqueles que estorban
e os apartaches de ti coa forza macabra
queimaches libros así sen saír da cova
eras do medo da morte da fame de nada

non 
átao
non 
inferno
non 
mátao
non

berro

agora cómente os vermes
crías malvas baixo a terra
o que non deixaches vivo
acabou coa túa era

es o alimento do que antes comías
es coma a carroña 
xa non vales nada
non queda sangue do que antes bebías
e remataches coa morte abrazada

xa estás morto coma os teus 
xa es o líder da manada
se te miro digo adeus 
con malicia mal lograda
cun forte arrebato saio das tuas entrañas
non creo en ningún deus que sempre se enfada

os vermes
agardan por ti


Vermes

nunca sente dor
non viaxa pola mente
pensa que foi amor
máis quizais nunca pensé

camiña cego nun pesadelo
de tramas longas sen comprensión
coma un balandro que solto ao vento
vai navegando sen dirección

nunca lle digas “quero”
nin a primeira vez
o pulso da súa xente
que busca un mundo cego

camiña cego nun pesadelo
de tramas longas sen comprensión
coma un balandro que solto ao vento
vai navegando sen dirección

atrévete a pensar 
atrévete a escoitar 
atrévete a falar 
atrévete a crear

atrévete a romper
atrévete a facer
atrévete a sentir
atrévete a morrer


Sapere aude

abría forte as pupilas
contra o cristal
da caixa forte das esceas
que ferven sen parar

nunca pensou noutra vida
sen televisión
sen choros mortes de marfil
a serie que o criou

toda a vida
todo o amor
todo o seu pola emisión
falsas penas
falsa dor
e mais non pode fuxir da cor

moi lentamente nacen ferros
barras de tender
sobre a cabeza das ovellas
que están a pacer

a nova fase de control
xa está en construción
a arte extrema de tecer
a forma de pensar

toda a vida
todo o amor
todo o seu pola emisión
falsas penas
falsa dor
e mais non pode fuxir da cor


Zn30Tv

de que maneira podo compartir a sinestesia azul que vexo en ti
de que maneira trato de olvidar como a paisaxe gris me está a tragar
como me leva deste tempo escuro
a violencia
ata marchar de aquí
se non entendo veña dime ti 
deus dos remorsos dos meus soños

teño un sinestésico plan
(estoupan cores sobre a miña mente)
de cores cada mañá
(e cando escoito deixo de ser xente)
sen que chegue a un final
(con certo aroma a escala descendente)
sempre escoito

se non escoito mundo fáltasme
e se non ulo as cores que vai ser
cando non chegue a saborear
eses acordes que me fas tragar
cando non palpe aqueles arpexios
tristes verdes negros cor carmín
cando non saibas como as lambonadas
sinestesia que será de min

teño un sinestésico plan
(estoupan cores sobre a miña mente)
de cores cada mañá
(e cando escoito deixo de ser xente)
sen que chegue a un final
(con certo aroma a escala descendente)
sempre escoito

e poder voar
cantar 
soñar 
berrar

teño un sinestésico plan
(estoupan cores sobre a miña mente)
de cores cada mañá
(e cando escoito deixo de ser xente)
sen que chegue a un final
(con certo aroma a escala descendente)
sempre escoito


Sinestesia

marxinados exiliados 
coma quen no seu lugar
infectados amarrados
atrapados por sacrificar
fusilados namorados
esmagados por aquel titán
nomeados sentenciados violados
non terán final

non
xa non terán final
non 
nunca vai rematar

funde o medo do seu nome 
vai medrando sempre máis
escudados na montaña
toda a vida sen poder marchar
baixo o teito das estrelas
entre as pedras onde van quedar
alguén mira dende a aldea
onde espera 
non vai rematar

non
xa non terán final
non 
nunca vai rematar


Nunca vai rematar

tirado en mi tumbona
estoy tomando la luna
anda, no seas cabrona
y déjame en mi cuna.

quero durmir en paz e harmonía
non penso soportar ao que non resiste o día

controlo hasta a mi madre
son todos mis figuras
compro a mil criados
me tiran la basura

quero durmir en paz e harmonía
non pensó soportar ao que non resista o día

todo isto é 
o espello verdadeiro
todo o que dixeches 
pasará no mundo enteiro
e agora é imposible 
intentalo remediar
pois todos os cartos 
agochados han estar

non podemos
non queremos
xente de fame morrerá 
e en comida outros hanse bañar


"La tumbona"

de meu e de valor serei
estarei 
no mundo
imitarei ao gran irmán
parecerei absurdo

de mimetismo vivirei
no mundo
parecerei maxia
deséxame

(foderei)

(ser
son)
nacín para isto
(parecer)
parezo un monicreque
(estar)
estou nun mundo feble


Ser-estar-parecer

nas entrañas da linguaxe
todos imos recordar
ao que un día o prohibido
nos podía condenar

se pechamos os dediños
salvo o medio e o polgar
e levantamos o puño
os vellos vannos pisar
xa non hai vellos
dos que falar
pois o tesouro hase esgotar
xuntemos todos o corazón
“el águila do pobo”
xa o atravesou
veña homiño pecha os ollos
pois mañá hai que madrugar
“formen en filas”
para ir asasinar
se pechamos os dediños
salvo o medio e o polgar
e levantamos o puño
os vellos vannos pisar
xa non hai vellos
dos que falar
pois o tesouro hase esgotar
xuntemos todos o corazón
“el águila do pobo”
xa o atravesou

eu non podo falar 
teño a boca pechada…


Xa non hai vellos

vivindo do escarnio e o maldicir
rachando as cadeas tras de ti
queimando as raices da revolta
dicindo que a vida xa está morta

nun tempo vidas febles
no tempo que mandan eles
nun tempo de fame e guerra
buratos azuis na terra

non 
non quedes máis
non me vas calar
non vas quedar
neste brutal blues

detrás dos baleiros das estrofas
mordendo o desastre ante as horas
escoita o meu berro de desterro
xa chega o tempo de ir morrendo

nun tempo de noite escura
no tempo da súa fogueira
nun tempo de vidas xordas,
a morte espera na porta

non 
non quedes máis
non me vas calar
non vas quedar
neste brutal blues

neste brutal blues
neste brutal blues…


Brutal Blues

Lingoa proletaria do meu pobo,
eu fáloa porque si, porque me gosta,
porque me peta e quero e dame a gaña
porque me sai de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sin raíces
que ao pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros.
Falar a fala nai,
a fala dos abós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos do lingoaxe,
remo i arado, proa e rella sempre.
Eu fáloa porque si, porque me gosta
e quero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bos que sofren longo
una historia contada noutra lingoa.

Non falo pra os soberbios,
non falo pra os ruís e poderosos,
non falo pra os finchados,
non falo pra os valeiros,
non falo pra os estúpidos,
que falo para os que agoantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
para os que súan e choran
un pranto cotián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non quero arredrar as miñas verbas
de tódolos que sofren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, dóce magoa das Españas,
deitada rente ao mar, ise camino…

- Celso Emilio Ferreiro,
   Longa noite de pedra (1962)


BORDERLINE79