Old Pop

دو تا چشم سیاه داری
دو تا موی رها داری
تو اون چشات چیا داری
بلا داری بلا داری
دو تا چشم سیاه داری
دو تا موی رها داری

توی سینت صفا داری 
توی قلبت وفا داری
صف عشاق بدبختو 
از اینجا تا کجا داری
دو تا چشم سیاه داری
دو تا موی رها داری

به یک دم می کشی ما را
به یک دم زنده می سازی
رقابت با خدا داری 
دو تا چشم دو تا چشم
دو تا چشم سیاه داری
دو تا موی رها داری

نظر داری نظر داری
نظر با پوستین پوش حقیری مثل ما داری
نیگا کن با همه رندی
رفاقت با کیا داری
دو تا چشم سیاه داری
دو تا موی رها داری

نظر داری نظر داری
خبر داری خبر داری
خبر داری که این دنیا همش رنگه
همش خونه همش جنگه
نمی دونی نمی دونی
نمی دونی که گاهی زندگی ننگه
نمی بینی نمی بینی
که دست افشان و پا کوبان و خرسندم
نمی بینی که می خندم
آخ نمی بینی که دلم تنگه
تو این دریای چشمان سیاه رو 
پس چرا داری دو تا چشم دو تا چشم
دو تا چشم سیاه داری
دو تا موی رها داری

میخانه اگر ساقی صاحب نظری داشت
میخواری و مستی ره و رسم دگری داشت
من آن خزان زده برگم که باغبان طبیعت
برون فکنده ز گلشن به جرم چهره زردم
دو تا چشم سیاه داری
دو تا موی رها داری

دو تا چشم سیاه داری / فریدون فروغی

Dele Zaram_فریدون فرخزاد - دل زارم

Houshmand Aghili - Farda To Miaee

lalaei - VIGEN

Track 3 Negah (CheshmhayeTo)

سیمین قدیری
آهنگ: فریبرز لاچینی
 ترانه سرا: احمدرضا احمدی  
آلبوم آوازهای دیگر

من نوشتم بارون

قایق کاغذی رو آب داره میره
من نگاهش میکنم و گریه‏م میگیره
قایق کاغذی میره و میدونم
که برای گریه کردن دیگه دیره
برای گریه کردن دیگه دیره

زندگیم کتابِ مثنوی نبوده
من از اون روزی که دنیا رو شناختم
زندگیم یه تیکه کاغذ پاره بوده
که ازش یه قایق کاغذی ساختم
ازش یه قایق کاغذی ساختم
کی برام مونده که با دستِ محبت
روی سینه‏ام بفشارد عشق و شادی
چی برام مونده به جز اشکِ ندامت
که به چشمِ خشکِ من تو هدیه دادی

شکلِ مهتاب توی خاطره اسیره
دلم از دیدنِ نیلوفر میگیره
عکسِ خوبِ کودکی کنارِ برکه
زُل زده به قایق و با اون میمیره
جاده تنها اونورِ برکه نشسته
باز نگاهش به منه، این منِ خسته
قصّهء مسافر و قصّهء رفتن
قصّهء تلخِ منه در خود شکسته
کی برام مونده که با دستِ محبت
روی سینه‏ام بفشارد عشق و شادی
چی برام مونده به جز اشکِ ندامت
که به چشمِ خشکِ من تو هدیه دادی

قایق کاغذی رو آب داره میره
من نگاهش میکنم گریه‏م میگیره
قایق کاغذی میره و میدونم
که برای گریه کردن دیگه دیره
برای گریه کردن دیگه دیره

زندگیم کتابِ مثنوی نبوده
من از اون روزی که دنیا رو شناختم
زندگیم یه تیکه کاغذ پاره بوده
که ازش یه قایق کاغذی ساختم
ازش یه قایق کاغذی ساختم
کی برام مونده که با دستِ محبت
روی سینه‏ام بفشارد عشق و شادی
چی برام مونده به جز اشکِ ندامت
که به چشمِ خشکِ من تو هدیه دادی

Old Pop

Ali Botlani