the others

прастор экзальтуецца 
фарбы  
сурмы
ад світанкавай сутры ў паветры – 
звон
свет раскроены проста 
і добра і мудра
невядома адно для каго 
прызначаны ён

свет уладкаваны брудна 
так жорстка і тупа
са святла ён паўстаў 
і згарыць ад святла
у прысутнасці сведкаў і божага духу
свет – выключна часіна цвіцення ды тла
свет – не месца а час
свет – не шчасце а метад
свет – святое пісьмо ў электрычных палях
свет – дурных храмасом бесканечнасць вендэты
і капрызныя “па” неіснуючых “я”

экзістэнцыя ценю – 
змрок 
зіхценне 
лінеарнасць ліан – вось трыумф геаметра 
іхні гай нашым зрэнкам празрысты суцэльна
мы па-за акаёмам
мы па-за бачным спектрам













Юрій Іздрик. Папіроси. 25 віршів без фільтра. – Чернівці: Meridian Czernowitz, 2017
Пераклад – Алесь Baisan Плотка
Рэдакцыя – Макс Шчур / Святлана Курс 
Мінск-Варшава-Прага 2017

the others

After Dark

тут начамi – гулкія стогны нябачнага птаха
свет яго беспрасветны цёмны глухi парожнi
метадычна i роўна лунае пташыны ахуй
і нявыкрутка тут што здаецца датычыцца  кожнага 

тут бранхітна свісціць у пракураных грудзях Бога
рэжа цішу той гук як лязом іржавым калоссем
я жыву тут даўно ды ніколі не чуў такога
я даўно тут не чуўся аж так непапраўна цвярозым

але посвіст той лепшы чым стужкі ранішняй прэсы
лепей гэтая жальба чым забітых штодзённыя спісы
можа гэта й не свіст а слоў развітальных экспрэсы
ці сігнал што наш скончыцца свет разам з летам цярністым

ды не так ужо істотна бо сутнасці тонуць у сутоннях
і не так ужо важліва хто тут на падважнікі цісне
на "to be або не" я сказаў бы што лепей не помніць
свет пачаўся са слова дык хай хоць закончыцца свістам









Юрій Іздрик. Папіроси. 25 віршів без фільтра. – Чернівці: Meridian Czernowitz, 2017
Пераклад – Алесь Baisan Плотка
Рэдакцыя – Макс Шчур / Святлана Курс 
Мінск-Варшава-Прага 2017

After Dark

runaway

ідзеш унікуды
пакідаеш сляды
прынаджваеш псіхаў
трывожацца псы
ідзеш напрасткі ды сляды ўсё – 
па колу.. па колу..
цывільных сціраеш прынты перамог
і просіш у неба каб толькі не мог
каб не згадаў цябе раптам
ніхто і ніколі

каб памяць людская прайшла нібы дым
нібыта не жыў ты ці ўмёр маладым
нібыта сляды твае зніклі ў пазябленым полі
ды каб не пакінуць слядоў анідзе – 
сыдзі ў ваду
супыніся ў вадзе 
у ёй распусціся
і выпусці душу на волю

з вадою сплывеш у нябачную даль
крыллё распрастаеш у гарызанталь
пазбавішся долі і мрой пра палёт
вертыкальны
і з памяці кожная знікне дэталь
і памяць міне як мінае і жаль
і псіхі замоўкнуць
і псы прылабуняцца ў псярні









Юрій Іздрик. Папіроси. 25 віршів без фільтра. – Чернівці: Meridian Czernowitz, 2017
Пераклад – Алесь Baisan Плотка
Рэдакцыя – Макс Шчур / Святлана Курс 
Мінск-Варшава-Прага 2017

runaway

silence of the universum

белаю млою засланае неба
белы шум рэчкі белы шум мора
божа ўсявышні чаго табе трэба?
што ж ты маўчыш з намі ты не гаворыш?

лікі твае бы лампады пагаслі
голас заглох у харалах рэкламы
ты ж абяцаў нам быць добрым пастырам
можа падзелішся планамі з намі?

недзе гуляеш ты ў тлумах турыстаў
распродажы маеш і вернісажы
зноўку напэўна сабе штось замысліў і
зноўку нічога нікому не скажаш?

даўшы зарок замоўкнуць заўзята
губы самкнуўшы ў чорнай задуме
бог агартаецца ў белыя шаты
і распушчаецца ў белым шуме



Юрій Іздрик. Папіроси. 25 віршів без фільтра. – Чернівці: Meridian Czernowitz, 2017
Пераклад – Алесь Baisan Плотка
Рэдакцыя – Макс Шчур / Святлана Курс 
Мінск-Варшава-Прага 2017

silence of the universum

amnesty international

ну вось мы божа пане мой
нарэшце ўдвух з табою
ты зноў не выйдзеш на двубой
я не спасцігну хто я

ты зноў заб'еш на ўсіх і ўся
маўляў і так в пожондку 
я чуў на месцах усё нішцяк
апакаліпсаў жодных 

але стары – то твой расклад
шлях лёсу твой і карма
ужо за то табе хвала
хоць штось было не марна

хвілінны шолах губ парой
ці дотык выпадковы
куды важнейшы за двубой
наш лексікон любові 

ён кляпам служыць брудным ртам
што свет засерлі назвамі
бываюць цуды толькі там
дзе бог трымае паузу

а ты мой пане не маўчаў
ты чуўся перцам моцным 
чаго ж марозіцца пачаў
схаваўшыся ў грымёрцы

гасподзь з табою божа мой –
месія ты ці місія –
выходзь
не бойся
будзь як свой –
я дам табе амністыю











Юрій Іздрик. Папіроси. 25 віршів без фільтра. – Чернівці: Meridian Czernowitz, 2017
Пераклад – Алесь Baisan Плотка
Рэдакцыя – Макс Шчур / Святлана Курс 
Мінск-Варшава-Прага 2017

amnesty international

HD

высакосным годам і стаўкі высокія
хоць увагі на тое ніхто не звяртае
папуляцыя дзетак блакітнавокіх
так нагадвае выглядам герду і кая

а ікара няма – неба стогне ад дронаў
і здаецца яны не збіраюцца ў вырай
павылазілі княстваў друіды са схронаў
ходзяць тут па палёх перамерваюць нівы

найтанчэйшыя душы тут не вытрымліваюць
то ўпадаюць у нервы то крышаць свядомасць
ужо хутка чацверты вымер адкрыецца 
і тады можна будзе вярнуцца дадому

не тудой усё, не гэтак, не ў час і не так
усе інтымныя мроі вылазяць бокам
патаемная мэта, які быў твой знак 
няўмольных свяцілаў чацвёртага року 

невядома ці будзе шчэ месца і час
колькі шчэ пратрывае тут бабіна лета
усё мая мілая залежыць ад нас 
недатычна таго ці з нас выжыве нехта 















Юрій Іздрик. Папіроси. 25 віршів без фільтра. – Чернівці: Meridian Czernowitz, 2017
Пераклад – Алесь Baisan Плотка
Рэдакцыя – Макс Шчур / Святлана Курс 
Мінск-Варшава-Прага 2017

ZOOM

той будынак стаіць над тэрмальнымі водамі
на скале дзе заўжды зелянее трава
тут ні сцежак няма, ні дарог-пераходаў
каб адолець каменны круты перавал

сонца позна сядае і дзівіцца коса
на паляну не гледзячы на часу рух
стол накрыты, на ім не ўбіраецца посуд 
ды нікога жывога не бачна наўкруг

толькі чайкі ўгары медытуюць на ветры
ім адтуль бачна ўсё – берагі акіян
а ніжэй нібы мла закісае паветра
і паўзе між каменнем пад вечар туман

чайкі бачаць скалу і будынак на строме 
вось стол непрыбраны вось рассыпана соль
і пад соллю чарнільная літараў роўнядзь 
незнаёмых
чужых
неразгаданых
слоў















Юрій Іздрик. Папіроси. 25 віршів без фільтра. – Чернівці: Meridian Czernowitz, 2017
Пераклад – Алесь Baisan Плотка
Рэдакцыя – Макс Шчур / Святлана Курс 
Мінск-Варшава-Прага 2017

ZOOM

sylwester 

ах як раптам зрабілася светла!
ох якая раскрылася прорва! 

бог умее прыйсці непрыкметна
але любіць прыколы бязмерна 
і з'яўляецца ўспышкамі сінімі 
праз агні і маланкі бенгальскія 
позна парамі крочыць уздоўж ліній 
ды высновы зарана выцягваць 
апроч таго – гоман злавешчае 
караоке калядак слоганаў
неўдаўбенная наша цяпершчына
хутка змые расталымі водамі

хутка выльецца неба вып'ецца 
хутка ссохнуцца землі выгараць
ціха згасне мая малітвіца 
хутка цалкам не будзе выбару
а пакуль – гуляй безразборна
ні жыцця не шкадуй ні свету..

пад табою – якая ж прорва!
над табою – наколькі ж светла! 





Юрій Іздрик. Папіроси. 25 віршів без фільтра. – Чернівці: Meridian Czernowitz, 2017
Пераклад – Алесь Baisan Плотка
Рэдакцыя – Макс Шчур / Святлана Курс 
Мінск-Варшава-Прага 2017

sylwester

genius loci 

пераязджаюць з мейсца ў мейсца
перасякаюць дзяржаваў кардоны
песні спяваюць і бавяцца вершамі
граюць на бубнах і акардэонах
ставяць на суткі пстрычкі-выставы
зачытваюць лекцыі ходзяць на акцыі
чужыя практычна ў кожнай дзяржаве
ахвяры бясконцакліматызацыі
ночаць яны ў прыдарожных гатэлях 
губляюць ключы дакументы крэдыткі
модныя барды і менестрэлі –
агенты ўсіх фарысеяў і мытнікаў
самотныя дзеці прагнуць любові
бяруць ад жыцця ўсё што можна
а можна няшмат бо не гатовы – 
страх пажырае зсярэдзіны кожнага
страх перастаць быць раптам заўважаным 
страх перастаць быць такім пазнавальным
усе шляхі іхнія – сцежкі адчайныя
тут ні пры чым ні бабкі ні слава
чуткія сны на чужых прасцірадлах 
іхняя карма іхняе сэрца
модныя барды
труверы-падлы
выблядкі часу
геніі мейсца







Юрій Іздрик. Папіроси. 25 віршів без фільтра. – Чернівці: Meridian Czernowitz, 2017
Пераклад – Алесь Baisan Плотка
Рэдакцыя – Макс Шчур / Святлана Курс 
Мінск-Варшава-Прага 2017

genius loci

выраслі дзеці госці разбегліся
брацця – хто спіўся хто ўцёк а хто ёбнуўся
я намагаюся ржаць на адлегласці
але й без слёз усё адно не абходзіцца

маска мая прырастае да скуры
не пазнаю сябе ў жадным люстэрачку 
нутраны позірк не цалкам шчэ скурвіўся
у снах мерцвякі са мной дзеляць сцежачку 

я паглынаю святло і паветра
воды і землі і бліжнія травы
я разрастаюся быццам павер’е
уласную маю нават дзяржаву

там слімакова-цвырчкова-цыкаднае 
ноч раскалыхвае рытмамі ціхімі
я распушчаюся можа быць правільна –
выраслі дзеці госці адклыпалі



Юрій Іздрик. Папіроси. 25 віршів без фільтра. – Чернівці: Meridian Czernowitz, 2017
Пераклад – Алесь Baisan Плотка
Рэдакцыя – Макс Шчур / Святлана Курс 
Мінск-Варшава-Прага 2017

Дый ужо

АЛЕСЬ ДУДАР - ХРУШЧЫ

Май за вокнамі гэтакі самы – 
Поўны сонца, вясны і паэм… 
Пераліўнымі галасамі
Кветка кветцы вясьнянкі пяе. 

Шэры вечар ўстае панад садам;
Рой хрушчоў каля сьлівы бубніць. 
Ў іх гудзеньні ўчарайшая праўда, 
Ў іх гудзеньні прайшоўшыя дні. 

Так, здаецца, даўно ўжо мінула, 
А ўспамінаў не перамагчы… 
…Як хрушчы там гудзелі кулі
І як кулі гудзелі хрушчы.

Гэткім самым вось змрокам малочным
Ад заставы яе прывялі. 
Гнеў, нянавісьць і чорныя вочы – 
І бязьлітаснасьць гэтых хвілін!.. 

Ды ня чорныя вочы, другія – 
Як крыло маладога хрушча. 
Толькі-б глянуць у іх, дый загінуць, 
Ці жыццё па-другому пачаць…

А за вокнамі майская радасьць… 
Абшукалі!.. Аб чым гаманіць… 
Пазнаходзілі пляны, загады.
…Падцягнулі на стрэльбах рамні…

Павялі… Тыя дні – без малітвы, 
У кіпеньні няспыннай хады:
Мы вялі паміж ямаў і рыцьвін
Рэвалюцыю ў тыя гады. 

Я стаяў і напружана слухаў. 
Сад чароўны трымцеў цішынёй…
Раптам хрушч прагудзеў над вухам
Ды, як куля, упаў на вакно. 

Я глядзеў, дзіваваўся моўчкі;
Ён разгортываць крыльлі пачаў… 
Выстрал… Крык… Дзесьці згасьлі вочы, 
Як крыло маладога хрушча. 

З перамогай прышла і слава, 
Дык ці можна ахвяр шкадаваць? 
Кожны з нас быў гатоў для справы
Сэрца ўласнае ахвераваць.
 
Толькі вочы адны мільганулі – 
Ў іх нянавісьці ручаі… 
…Як хрушчы там гудзелі кулі
І як кулі гудзелі хрушчы. 
1928

1937

Hruščy (Ales Dudar) - bonus

Юлі Таўбін - Смерць

Калі я буду паміраць і рабіцца дакучным целам…
А я хачу, каб гэта было не хутка, – таму
Я цяпер хачу жыць, жыць, –
жыць жыццём, аднаму мне зразумелым,
Жыццём, уласцівым толькі мне аднаму.
Бачыць, як сонца смяецца на брудным акне,
Акунаць сваё цела ў халодныя ўлонні рэчак,
Плысці на моры ў рыбачым чаўне,
Хадзіць па полі сярод цнатлівых грэчак.
Я хачу спатыкаць сяброў і таварышак, маладых і сталых;
Хачу даверлівых жаночых пацалункаў
і поціскаў моцных мужчынскіх рук,
Каб адчуванне жыцця ніколі мяне не пакідала, –
Поўнае і шматкаляровае, як вясёлкавы паўкруг.
Я хачу наведаць аграмадныя гарады,
Далёкія краіны з мовамі чужымі, –
Я хачу, каб свет паветра, сухазем’я і вады
Жыў, дрыжаў у кожнай, самай дробнай маёй жыле.
Каб мяне хвалявалі
страты, здабыткі, развітанні і стрэчы,
Каб я мог сказаць пра сябе:
“Я жыў, пакуль тэрмін мой не прайшоў…
Каб мяне праціналі сваёю магутнасцю рэчы
Блізкіх маіх спадарожнікаў-таварышоў.
Хачу жыць, падаючы, – але не занепадаючы.
Высока паднятым сілай часоў,
здабыць сталае месца на гале зямной.
Ведаю свае заганы.
Але гэта – мая задача.
Мне – дваццаць першы год.
Жыццё не за, а перада мной”.

Smierć(Juli Taŭbin)

Уладзімір Дубоўка - Ведаю

Ведаю, што і я памру, як і ўсе,
што па смерці нічога не будзе трэба.
Тым мацней люблю ўвесь шырокі свет
і гэта – пярэстае збольшага – неба.
Перачуць усю боль і ўсю слодыч жыцця,
акунуцца ў прадонне жыцця з галавою.
Пераслухаць, як хвалі ў вятрах шалясцяць, −
гэта шчасце! Хай скажуць – малое…
Перайначыць, спыніць, можа, сілы няма,
а плысці супроць плыні магчыма.
На шляху калі хто і залом заламаў, −
падарожжа не зменіць, не спыніць.
Церушыцеся, шаты, лісцём залатым,
вы красою праменілі гордай.
Чаравалі мяне (мо затым, не затым?)
ціхіх шэптаў акорды, акорды…

Viedaju (Uladzimir Duboŭka)

Юлі Таўбін - Кожны

Кожны з маленства злучаны выракам, 
А потым крывёю аплочвае чыншы. 
На Беларусі зрабіцца лірыкам
Куды лягчэй, як чым-небудзь іншым. 

Вагон прарываецца рыбай праз нерат, 
Бярозы галлём быццам б'юцца а шыбы, 
І так мая лірыка рвецца наперад, 
Як гэтая самая ў нераце рыба. 

...З маленства з нас кожны злучаны выракам 
І плоціць за вырак багатыя чыншы...
Гавораць, што жыць лірыкам, 
Магчыма, цяжэй, як іншым. 

Юлі Таўбін. 1930

Kožny (Juli Taŭbin)

Яўгенія Пфляўмбаўм - Радасць…

Ўсё прамінецца, зблякне ў света-ценях
І тванню-сівізной запеніцца краса,
І толькі яркія, парыўныя імкненні
Не кінуць ў сэрцы разгарацца і згасаць.

І заўжды свежасцю імклівіць пераліўнасць,
Уздымнай навізной трывожыць стынь і жаль,
І зноў ў сугучнасці так проста і так дзіўна
Квяцісты шлях у туманох запален.

Сусвет святла…дзве бліскавіцы – вочы,
Такая шыр нервова-гордых дзён,
А змеі-сцежкі неабдымнае прарочаць
І стомленая радасць нікне за адхон.

І зноў жыве. У трэпеце стагоддзяў
Звівае думныя бліскучыя гады,
І ў мазаічнасці  жыццёвых карагодаў
Пакіне новыя нязбежныя сляды.

Radasć (Jaŭhienija Pfliaŭmbaŭm)

Юлі Таўбін - ДУЖЫ ВЕЦЕР І МАЛАДЗІК З ГЁТЭВАЕ АПОВЕСЬЦІ
 
…Пачынаецца дужы вецер
і гудзе тэлеграфны слуп…
Маладзік, як напудраны Вэртэр,
не знаходзіць месца на сьвеце
(набліжаецца дзень з далін),
але тут выступаюць вербы,
тут прыходзіць канец концэрта,
яны робяць яму кавэрзы,
захапляючы ў цень галін…
Пачынаецца вецер сіберны
і гудзе тэлеграфны слуп.
Тут канае сьлязьлівы Вэртэр,
заключыўшы законны шлюб.
 
А тымчасам —
дзікунскі вецер
з папуасавага Самоа
дзьме ўва ўсе прасьветы на сьвеце,
і гудзіць на стале самавар…
…А тымчасам —
кіно адчынены
і афішы сьвішчуць — «анонс».
Вецер дзьме ў прасьветы і шчыліны,
вадзянымі сычыць рашчынамі,
ён гугнявіць —
восень прычынаю —
у яго «праванскі» прононс.
А тымчасам —
ў тэатрах душацца
і ўжо гнуцца крукі ад хутр…
Хоць маленькага-б даць ім душцу
з асеньніх салоных віхур!
 
Вецер лашчыць і вецер катуе,
вецер-вораг і вецер-сябр.
Ён заставай застаўся за статуем —
у яго там лятучы штаб.
 
А тымчасам —
аўто мільгалі,
пранасілі замежных гасьцей…
І хавалася ў сьценах сьцень…
Было неба чарней амальгамы,
шумы, шолахі, амаль гамы
поўнагучнымі галасамі
гаманілі часьцей, часьцей…
А вецер брахаў на сьцень 
 
А тымчасам —
кахалі,
раджалі,
дапівалі старое віно,
паміралі;
з сусьветнага джалю
гулялі
ў дваццаць адно;
сьмяяліся,
песьні складáлі,
стаялі ў чарзе перад склáдамі
па цукар ці па сандалі
ці па гумавыя прылады;
скакалі дваранскія вальсы
з жахліва сьмелымі па,
адпушчалі даўгія валасы
і марылі пра Рэйн ці По,
ці пра рэволюцыю ў Валісе.
Ганьбавалі поэзіі спад,
сьпявалі на розныя галасы
адзін мотыў —
ці по-
мніце гэты час (ён нядаўні)?
…Вецер з баобабавага Самоа…
 
Песьня перарастае складальнікаў,
песьня складаецца сама.
 
А тымчасам —
крывёю і потам —
Муляры клалі цэглы,
цесьляры дошкі цягалі,
пячкуры бяз працы ня бегалі,
тынкары рабілі работу,
гарнякі падрывалі горы,
маракі ўзьляталі на мачты,
астраномы сачылі зоры,
інжынэры крэсьлілі хорды,
пякары пяклі хлеб нясмачны,
салдаты вартай пасталі,
маляры фарбавалі столі,
чыгуначнікі выпраўлялі саставы,
земляробы зямлю пераправілі —
 
З мяса, жалеза, сталі,
з глебы, дошак, стомы,
вады, паветра, гравія,
цэглы, цягліц, цела,
песень, прамоў, паперы —
з жывога і ня жывога —
 
узьнялі высокія сьцены,
узьнялі высокую веру,
узьнялі ў высокую эру —
высокую эпоху!
узьнялі ў цокалі эру 
жывога і ня жывога 
 
Пачынаецца
вецер
рэзкі,
аж гудзе тэлеграфны слуп.
Адчыняецца ў горадзе Менску
у царкве — чыгуначны клюб.
 
Маладзік —
старадаўні Вэртэр,
маладзік —
цукраваны торт —
ён зьбялеў, ён баіцца памерці,
бо дужэюць хмары і ветры,
але мы не баімся сьмерці —
 
гэта ўсё для эпохі першай
песень, рук і рэторт.
 
1930

Viecier (Juli Taŭbin)

Imperatar (Juli Taŭbin)

Уладзімір Дубоўка - Захлынешся

Падобны з твару да машчэй,
А па душы даўно нябожчык,
Ты жыў яшчэ, стары кашчэй,
Усё мінаеш хату з дошчак.
Жывеш і сохнеш - мільянер!
Адхватчык прэміяў і лаўраў,
Абы накалупаўся верш,
Адразу ладзіш гром літаўраў.
А шмат каго папрыбіраў,
Каб на шляху не заміналі,
I выйшаў суха з мокрых спраў
Ды выстукаў яшчэ медалі.
Ты страціў бы і зрок, і слых,
Калі б судзіць цябе зьявіцца
Маглі Сымон Баранавых,
Макар Шалай, Сымон Куніцкі.
Іх без віны і без пары
Бяда зьмяла ў апошні вырай.
Ці не дарма твае сябры
Былі з табой занадта шчыра?
Ты думаеш, згубіўся знак,
Забыты словы, сьцёрты крокі,
I час мінуў, і сьведак брак? -
А я, а Бог, а сьвет шырокі?
Знацьця ў людзей не адбярэш,
Як ты ні ўпраўны на расправы,
Ды захлынешся ў рэшце рэшт
Сваёю славаю крывавай.
Правін не зьмесьціш на гарбе,
На шыю зьві сабе вяроўку.
Без прывітаньня да цябе,
З труны - Уладзімер Дубоўка.
Р. S.            Чаму з труны? Апаскі менш.
Хачу крыху пажыць сягоньня,
А то да часу ў жвір сапхнеш,
Як гэты верш цябе дагоніць.
Калі ж адвееш ты, як дым,
Мой запавет наконт вяроўкі,-
Сьвет зьдзейсьніць сам, сьвет мае чым…
Клянуся барадой Дубоўкі.

Zachlyniešsia (Uladzimir Duboŭka)

Buben Naruszewicz Baisan. Часткі паэмы "Калі асядае муць" Тодара Кляшторнага.
Buben Naruszewicz Baisan. Todar Kliaštorny - parts of "Kali asiadaje muć" poem.

        * * *
        
        Ноч!..
        Агні!..
        Тэатральная ложа!..
        Каляровасьць!..
        Трымценьне!..
        Шум!..
        
        Нешта сэрца трывожыць,
        Трывожыць,
        I тугой авявае душу.
        Я шукаю знарок супакою,
        Я хачу адпачынак знайсьці...
        Раскажы мне што-небудзь такое,
        Раскажы аб мінулым жыцьці.
        Штосьці сэрца ахутвае вусьціж,
        Назіраючы фільмы жыцьця...
        Не люблю расфарбованых вуснаў,
        Не люблю,
        За півонь на фальшывым экране
        Я ніколі душы не аддам...
        ...А вось тут, –
        Паглядзі, па-за намі
        Колькі, колькі
        Расьпісаных дам.
        Ім жыцьцё – дыямэнтныя мілі,
        Пазалота бялявых плячэй...
        Мо' за гэтым і душы астылі,
        I патухлі усьмешкай вачэй?!.
        Я шукаю ад супакою,
        Я хачу адпачынак знайсьці...
        Раскажы мне што-небудзь такое,
        Раскажы аб мінулым жыцьці...
        – Не пытай!
        Ты ня ведаеш, дружа,
        Што на сэрцы
        Паўтысячы ран,
        Што уперадзе сьцюжа
        I сьцюжа,
        I асеньняга шчасьця экран.
        Што ты, Яська,
        Як баба якая,
        Галаву апускаеш на дол?!.
        – Не дзівіся!..
        I горды арол
        Свае крыльлі дашчэнту ламае...
        ...Не дзівіся!..
        У вагнёх кананады
        Дагарэла,
        Што можа гарэць...
        На разьбітай
        Жыцьцёвай эстрадзе
        Зараз нечым надзеі сагрэць.
        Перажыў я
        Крывавую бойку,
        I сябе, як відаць, перажыў...
        Колісь я
        Дарагою вінтоўкай,
        Бы каханай сваёй даражыў.
        Даражыў...
        I ня рэдка,
        Ня рэдка,
        Калі месяц маліўся цішы,
        Я адважна ішоў у разьведку
        Зь нечуваным спакоем душы.
        Бо я ведаў:
        Ад роднае хаты
        Не прыйшоў я для скаргі і сьлёз,
        Дзе служылі вячэрню гарматы,
        I дыміліся сьвечы нябёс...
        А мой бацька,
        (Як потым пісалі)
        Пасылаў свайму сыну праклён,
        Ўспамінаючы часта мэдалі
        I аджытыя тасьмы пагон.
        Час ішоў...
        На разьбітыя сьцены
        Асядала туга і туман,
        Ападалі адвечныя сьцені,
        Праясьняўся жыцьцёвы экран.
        I тады я
        Ідэі ня здрадзіў,
        Калі штык мой
        Іржой загараў...
        На нязвыклай укомскай пасадзе
        Я гарэў...
        Палымеў...
        Дагараў!..
        А мой бацька
        (Як потым пісалі)
        Ні сябе, ні мяне не журыў,
        Ён укінуў у печку мэдалі
        I пагоны з сурдутам спаліў...
        Адчыніў
        Магазін на Каломне,
        А празь месяц ён піша ў лістох:
        – Прыязджай, даражэнькі, дадому,
        Не зважай,
        Не зважай ні на што.
        Вельмі рад я,
        Што сын камсамолец,
        Але ты
        Не зусім камсамоль...
        Вецер з поўначы зноўку нагоніць
        І сьнягі,
        I асеньнюю золь...
        Расьцьвітаюць і астры,
        Бы казка,
        Прыгажэй іх увосень няма,
        Але прыйдзе на лыжах зіма –
        Хто пазнае,
        Дзе сьнег, а дзе краскі?!
        А ідэі –
        Ня цьмін залаты?
        А імкненьні –
        Ня тыя ж лілеі?
        Я ня ведаю,
        Што гэта ты
        Так аддаўся душою ідэям?!
        Вецер з поўначы
        Зноўку нагоніць
        I тугу,
        I жыцёвую золь...
        Вельмі рад я,
        Што ты камсамолец,
        Але ты
        Не зусім камсамоль.

Z nažom na sonca

Todar02

Buben Naruszewicz Baisan. Часткі паэмы "Калі асядае муць" Тодара Кляшторнага.
Buben Naruszewicz Baisan. Todar Kliaštorny - parts of "Kali asiadaje muć" poem.

        Вечар!..
        У небе высокім
        Слаўся над хмарамі дым...
        Веяла нечым далёкім,
        Нечым такім дарагім.
        Веяла пахамі жыта,
        Веяла прэлай травой
        I дарагім перажытым
        Пад сінявою страхой...
        Нібыта родную вёску
        Нехта у горад прывёз...
        ...Тлелі зь вячэрняга воску
        Дальнія сьвечкі нябёс.
        Плечы ахутвала сьцюжа.
        Падалі долу лісты...
        – Добрага вечару, дружа!..
        – Яська!..
        Няўжо гэта ты?!..
        Дружа!
        Так многа,
        Так многа
        Вёсен і зім уцякло...
        ...Новае ў сэрцы жыло,
        Беглі другія дарогі...
        Момант!..
        Адно вокамгненьне –
        Зноўку сышліся чаўны... –
        Тодар!..
        Жыцьцё не скляпеньне
        Акамянелай труны.
        Кажуць: ня сыдуцца горы,
        Шапку ня скіне Казьбек,
        А чалавек –
        Гэта ня цень касагору...
        Цень ад гары не ляціць...
        Людзі шукаюць другога...
        ...Заўжды, браток, у жыцьці
        Сходзяцца зноўку дарогі...

Todar01

Дні плылі,
        I плылі у прадвечнасьць,
        Нібы каўкі на чорную баль,
        А на сэрцы расла супярэчнасьць,
        Пахмурнела ружовая даль.
        У ружовых агнёх захапленьня
        Дагарэла,
        Што можа гарэць...
        Дзе шукаць,
        I якога збавеньня,
        Калі нечым надзеі сагрэць?..
        Пустацьветам
        На чорным экране
        Адцьвіла,
        Нібы сон, маладосьць...
        Зь нерасквечанай краскай каханьня
        Мне зьявіўся нягаданы госьць.
        Пакахаў я
        Аднойчы дзяўчыну
        (Хіба ў казцы пра гэта казаць),
        Пакахаў!..
        Як сябе,
        Як айчыну,
        Як ня ўмеюць на сьвеце кахаць.
        Толькі, ведаеш,
        Позьняя вішня
        Асыпае зь пялёсткамі плён...
        I мяне за жыцьцёвым кілішкам
        Напаткаў векавечны закон.
        Я кахаў, –
        Цалавалі другія,
        Я маліўся, –
        А нехта пляваў,
        Я шукаў дарагога Месію,
        А Іуда яго прадаваў...
        Я ішоў,
        Дзе сьмяяліся ружы,
        Дзе, здавалася, гінуў туман,
        А прыходзіў:
        Жыцьцёвая сьцюжа
        Абрывала далёкі экран.
        За півонь на фальшывым экране
        Я расьпяў на пахілым крыжы
        I апошнюю краску каханьня,
        I апошнія крозы душы.
        Вось тады
        За сталы рэстарану
        Мяне кінуў бязьлітасны лёс,
        Заліваць нечуваныя раны
        Разам з болем
        Нявылітых сьлёз.
        
        * * *
        
        Помню вечар...
        Той памятны вечар...
        Асыпалася лісьце бяроз,
        I дыміліся першыя сьвечы
        На эмалевай сіні нябёс.
        Штосьці стукала,
        Стукала сэрца...
        ...Быццам нехта
        Разбурыў сусьвет...
        ...Адабралі білет на ячэйцы,
        Адабралі партыйны білет...
        . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
        Ноч!
        Агні!
        Рэстаранныя скрыпкі!
        Каляровасьць!
        Трымценьне!
        Шум!
        
        ...Нейчы голас надломана-хрыплы
        Дзікім рогатам раніў душу...
        Залівалі тут
        Душы і раны,
        Дзе туман свае рукі прасьцёр...
        А за чорнай сьцяной рэстарану
        Будавалі другое жыцьцё...
        Мне хацелася
        Жыць па-другому,
        А ці здолен я?
        Цяжка сказаць...
        Мо’ ніколі жытнёвым заломам
        Самастойна на ногі ня стаць...
     
        Што сказаць?!
        Ты ня ведаеш, дружа,
        Што на сэрцы паўтысячы ран,
        Што наперадзе
        
        Сьцюжа
        I сьцюжа,
        I асеньняга шчасьця экран...
        Я застыў у сваім задуменьні,
        А калега павіс галавой...
        Ападалі люстраныя цені, –
        Галасіла раяль за сьцяной.
        Нібы хтосьці
        Узрыдамі грудзі
        Над халоднай труной надрываў...
        Чорны смутак душу авяваў...
        Безудзельна праходзілі людзі...
        Эх вы, Яські!..
        Няўжо за гарамі
        Вас пакінуў жыцьцёвы цягнік.
        . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
        Вашы душы іржой загараюць,
        Як на полі пакінуты штык...
        Заўжды позна расьцьвіўшая вішня
        Асыпае пялёсткамі плён...
        Вось і вас
        За жыцьцёвым кілішкам
        Напаткаў векавечны закон...
        Мы усе на палёх кананады
        Загубілі юнацкія дні...
        Але зараз
        На новай эстрадзе
        Не патухнуць жывыя вагні...
        Паглядзі!
        На разьбітыя сьцены
        Асядае туга і туман...
        Ападаюць адвечныя сьцені,
        Праясьняецца новы экран...

Todar03

Што за дзень?! Мінеш старонак сорак,
        Бачыш: змрочнасьць зьвісла за вакном...
        Непрыкметна прыйдзе адвячорак,
        I жыцьцё пакарацее днём.
        
        Дні бягуць... і нейкая маркота...
        Нават сумна часам між людзей...
        Каб разьвеяць сон і адзіноту,
        Я іду да Ніны пасядзець.
        
        Уздоўж Савецкай шыбы загараюць
        На кастрох узмоленай зары...
        Мабыць, рэдка людзі спатыкаюць
        У жыцьці такія вечары...
        
        Сёньня шчасьце новае красуецца
        Горда-палкім пульсам маладым...
        Нават горад высыпаў на вуліцу,
        Не прайсьці па плітах гарадскіх.
        
        Паглядзіш... і радасьць зацьвітае,
        Спатыкаеш дзеі без трывог...
        Кашаль грудзі хворыя сьціскае,
        I кругі крывавыя ў вачох...
        
        А між тым: у векавечных шатах,
        Дзе няма ні спрэчак, ні маны,
        Я запісан, мабыць, кандыдатам
        Першым да бліжайшае труны.
        
        А хачу да болю, да адчаю
        (Хоць староньнім неякім гасьцём)
        Назіраць, як людзі да бяскраю
        Перайначваюць законы і жыцьцё.
        
        
              
        Я прыходжу... адчыняю дзьверы...
        Цішыня!.. як у той труне...
        Бачу ліст памятае паперы,
        Адрасованы нібыта мне...
        Я чытаю:
        Паважаны Тодар!
        Трэба праўду шчырую сказаць:
        Абяцала бачыцца з табою,
        Але больш ня буду абяцаць.
        
        Што было, што колечы гарэла,
        Абарвалі золкія вятры...
        Над мінулым сьвечы дагарэлі...
        I цяпер што хочаш гавары...
        
        Я жыву ня палкімі акордамі,
        Не лячу ў стыхію, як паэт...
        Паміж намі ўсё перагаворана,
        Пераказана і зьбіта, як сусьвет.
        
        Будзь!.. Жыві!.. Жадаю без сумоты
        Дапіваць бакалы хараства...
        Аба мне даведаесься потым...
        Не кляні...
        З пашанай Н. С-кая.
        
            
        Так!.. Ну так!.. (Па целу дрож і прысак.)
        Разумею, любая, бяз слоў, –
        Гэта зноў чарговыя капрызы
        Ці гульня ў ламаную любоў.
        
        Не каханьне сэрца мне трывожыць, –
        Не таму магільная пустош...
        «Кто сгорел, тот уж гореть не может,
        Кто сгорел, того не подожжешь».
        
        Што каханьне?.. Плён не закаштованы, –
        Першы кубак росквіту гадоў,
        Кожнаму на сьвеце даклярована
        Выпіваць над трунамі дзядоў.
        
        Першы чад, нібы кілішак рому,
        Паліць сэрца чулае людзей,
        А пасьля кахаюць без надломаў,
        Неяк больш упарта і сталей.
        
        Дні бягуць дарогамі няроўнымі...
        Мы кідаем блізкіх, дарагіх...
        На труне запісваем духоўную,
        Для зялёных, палкіх, маладых...
        
        Пакідаем сьвежым і цнатлівым
        Той бакал па спадчыне вякоў,
        Дзе спрадвеку келіхам адзіным
        Людзі п’юць і здраду і любоў.
        
            
        IV
        
        Я іду, а вуліца красуецца
        Горда-палкім пульсам маладым...
        Сёньня горад высыпаў на вуліцу,
        Не прайсьці па плітах гарадскіх.
        
        – Добры вечар!
        – Добрага здароўя...
        – Як жывеш, як маесься, Андрэй?
        – Так сабе,
        Паводле, бач, прыслоўя:
        «Як раса увесну на траве».
        
        У жыцьці, мой дружа, многа хламу...
        Як жыву, ня можна адказаць...
        «Ставил я на пиковую даму,
        А сыграл бубнового туза».

Todar04

Дальнія – блізкія, блізкія – дальнія
        Бомы бягуць, заміраюць, бягуць...
        Шубы, манто, галіфэ саматканыя
        Уздоўж па Савецкай снуюць.
        А ля касьцёлу жахліва і дзіка
        Палі над чашай атручаных кроз
        Мёртвыя цені жывой Афрадыты
        I мармуровы Хрыстос.
        
        – Хто вы?!
        – Абломкі далёкага дальняга,
        – Госці аджытых вякоў,
        Мы – алкаголь.
        Мы – жальба пахавальная,
        Мы – гэта сьмерць і любоў.
        – Доўга над цемрай сусьвету пануючы,
        Шмат нарабіў я крывавых падзей.
        Я – гэта Бог,
        Я – Хрыстос няіснуючы,
        Створаны ў муках людзей.
        Я – гэта мара пакорных плябеяў,
        Куплены потым каронай цароў,
        Каб захаваць пад сьвятым маўзалеем
        Праўду, сумленьне, любоў.
        Я – гэта Рым.
        Я – антычная Грэцыя.
        Я – гэта зброя сьляпога жраца,
        Я – ракавая пячаць індульгенцыі,
        Я – і нявольнік, і цар.
        
        Доўга над цемрай сусьвету пануючы,
        Шмат нарабіў я крывавых падзей...
        Я – і слуга, і гасподзь неіснуючы,
        Праўда і крыўда людзей.
        
        – Я – Афрадыта, багіня каханьня,
        Фэйвэрк жывога агня...
        Дзе нарадзілася першая тайна,
        Там нарадзілася я.
        
        Я не хадзіла к царам на паклоны,
        Я не прасіла кароны цароў...
        У царстве маём не існуе законаў,
        Вольнаму птаху няма берагоў.
        
        Там, у антычных аддалях сталецьцяў,
        Дзе каранован Хрыстос,
        Я напаткала магутныя сеці
        З чашай атручаных кроз.
        
        Там, дзе ад раньня туманам кадзілі,
        Славячы імя Хрыста,
        Я на панэль прадаваць выхадзіла
        Цела прыгожых дзяўчат...
        
        Гэй, пры партфэлі, з антычнаю лысінай,
        Маеш цырвонцы ці не?!
        Бачыш, на вуснах сьцюдзёных напісана:
        «Грошы, каханьне і смерць».
               
        Дальнія – блізкія, блізкія – дальнія
        Бомы бягуць, заміраюць, бягуць...
        Шубы, манто, галіфэ саматканыя
        Ўздоўж па Савецкай снуюць.
        
        Гэта абломкі, далёкая спадчына,
        Сэрцу бадай не да іх.
        Грудзі хвалююць імкненьні гарачыя,
        Палкі агонь маладых.
        
        Хтось адыходзіць... Прыходзяць другія
        З палкім імкненьнем вясны...
        Сьняцца аджытаму сны залатыя,
        Толькі дарэмныя сны...
        
        Хто з намі сілу сягоньня памерыць?..
        Спыніць хто рух маладых?..
        Хай не раўня мы Эўропам, Амэрыкам, –
        Заўтра дагонім і іх.
        
        Дальнія – блізкія, блізкія – дальнія
        Бомы бягуць, заміраюць, бягуць...
        Шубы, манто, галіфэ саматканыя
        Ўздоўж па Савецкай снуюць...
        
        
        Рыцьвіны, ямы, абломкі мінулага, –
        Муць набягае, бяжыць...
        Тут бессаромна цябе абманулі,
        Там міражы, міражы...
        
        Глянеш навокал... да мэты сьпяшаюцца
        Ўсе, набягаюць, бягуць...
        Чорныя вежы ў туман абрываюцца,
        Муць асядае на муць...
        
        Глянеш... і сэрца пылае надзеямі,
        Кожнаму променю рад...
        Як я сустрэўся з адмоўнымі дзеямі?
        Чорт яго ведае, брат!..

Todar08

lyrics unreleased by SB https://soundcloud.com/baisanmusic/sets/sb-sklf-baisan

18/02/2020

Za taboj

rasa.by (released also by TerraKod - https://soundcloud.com/terrakod/rasaby?in=terrakod/sets/paspality-1)
 
маскі на рылы, крыжы на магілы
тым, хто паблытаў дай Божа сілы
белыя зубы, вострыя вілы
п’яных архангелаў брудныя крылы
 
тое, што была, не так ужо істотна
архангелы ўночы паляць палотны
архангелы ўночы глушаць цунамі
тых, хто ня сёння, не варты, не з намі
 
маскі на рылы, крыжы на магілы
архангелы танчаць, губляючы крылы
а потым кахаюцца па-над сталамі
і падаюць долу расою на камні
 
Танчы! хіба толькі гэта істотна
Танчы! глядзі, як палаюць палотны
Танчы сярод сонцакрылых анёлаў
Святыя ўвечары – зранку жывёлы
Танчы! пакуль не прыйшлі санітары
спірт выйдзе пенай, а туман – ярам
каб кропля за кропляй па новай збірацца
migla migla rasa rasa
 
Ar labu nakti, manu enģeli mazo
pēdējais tango un plakstiņi svina
akmeņi kūst,  jau deg mūsu spārni,
Un dvēsele deg, lai deg, deg spoži
 
No debesīm krītam kā pelni mēs
Asarām dārgām miglainās acīs
Rit mūžīgi piliens pēc piliena
Migla migla rasa rasa
 


Танчы! хіба толькі гэта істотна
Танчы! глядзі, як палаюць палотны
Танчы сярод сонцакрылых анёлаў
Святыя ўвечары – зранку жывёлы
Танчы! пакуль не прыйшлі санітары
спірт выйдзе пенай, а туман – ярам
каб кропля за кропляй па новай збірацца
migla migla rasa rasa

Rasa.by

Вочы ажынавыя ( lyrics released also by Atesta - https://www.youtube.com/watch?v=QwvZNgvPq8Y)
 
вочы твае ажынавыя
на мяжы лістападу
бачыш свет гэта я
я прыйшоў расказаць
пра жыццё і пра смерць
нешта мроіцца нам
ці то плач ці то смех
нешта мроіцца нам
ці гэта мроюся я
і толькі вочы твае
ажынавыя
два імгненні яднаюць
восень с зімой
ты люструеш мяне
я іду за табой
я іду за табой
праз туман і дажджы
я іду за табой
да апошняй мяжы
ля апошняй мяжы
згасне воля мая
застануцца імгненні
ажынавыя...

Ažyny

Розы вуліца

Мяккія пухнатыя камякі снегу падаюць долу.
Люксембург. Розы вуліца.
Абмяклыя ў пухавіках алкашы паўтараюць рух камякоў
На скрыжаванні з Лермантава, на рагу побач з культавай крамай.

На апошнім паверсе сталінкі створаныя ўсе ўмовы
Для назірання й аналізу падабенства дзіўных атмасферных з'яваў.
Люксембург – гэта лепшы раён горада,
І, натуральна, цэнтр Еўропы і талерантнасці.

Тут жывуць прадстаўнікі ўсіх літаратурных саюзаў,
Хаця нарадзіліся ўсе ў Саюзе адным,
І частка так любіць чатыры літары, якія збярог білет камсамольца,
Другая з імпэтам чатыры літары шле на тры, не ўсе з якіх зычныя.

У доме насупраць тры чвэрці стагоддзя назад на аднаго жыхара стала меней.
Добрае хутка знікае – як мяса з прылаўкаў цяпер.
Унучку паэта-нацдэма тут у дзевяностым згвалцілі тры жаўнеры:
Два з Ленінграда і адзін з Даўгаўпілса. Братэрства народаў здараецца ў розных праявах.

Праз дзесяць год знік іхні сусед, падтрымка й апора.
Ён добра ведаў кошт пяцілітарных словаў – грант і адкат,
Але ў год трох нулёў, бачна, баланс не сышоўся.
Цяпер там жыве адзінокая пані з філфака. Кола гісторыі, можна сказаць, замкнулася.

Яе маленькі байструк цяпер гуляе ў танчыкі з дзецьмі ўнучкі
І часта так голасна кажа: «Мама, я буду ваенным!»
Але разумення паміж пакаленнямі ад часу Сакрата болей не стала.
Суседка чуе той маніфест, крышыць цыбулю на кухні і плача.

У прынцыпе ўвесь свет – адна вялікая вуліца Розы Люксембург.

Rozy Vulica

+375
Гэта твой код адсутнасці
Хто ты па бацьку
Хто ты па сутнасці
Мясцовы месія
Прарок з эміграцыі
Усе едуць не далей
Апошняе станцыі
+375
Гэта твой код нянавісці
Цішэй, не шумі
Тут генсекі і травесці
Дзеткі Эўропы
Філёзафы рынку
Зламаныя лёсы
Бэушныя сімкі
+375
Ё набраць на хвіліну
Згараюць масты
І пух тапаліны
Паролі здаю ад
Пандорынай скрыні
Адно галаву не дуры мне
Багіня™
+375
Гэта код нашай зайздрасці
Запісвай хутка, пакуль
Я пры памяці
Звані
Лібералым і кансерватарам
Ладныя лопасці
Аднаго вентылятара
+375
Гэта код zero tolerance
Таму націскай
І цікай

+375

M.N.S.K. (released by Baisan single https://soundcloud.com/baisan88/bajsan-m-n-s-k)
 
за гэтымі словамі
масква і берлін
малітвы новыя
стары какаін
анелы прыгожыя
падаюць долу
кавалкамі лёду
у стакан кока-колы
між урачыстасцей
кантролю пільнага
на чарговыя колкасці
алега клімава
газэтным радком
шчаслівай падковаю
адчай кропка ком
за гэтымі словамі
 
знаёмыя літары
чацвертага рэйха
заўжды паміж гомелем
і шарм-эль-шэйхам
новае неба
адродзіцца новым
нічога не трэба
хіба рок-н-ролу
новым героям
эндорсмэнт на плаху
прабач мне мама
гэта танцы на даху
і тое як літары
становяцца словамі
і бруклінскі мост
гарыць над галовамі
 
усе анёлы / маюць прыгожыя мягкія крылы
усе анёлы / падаюць з неба на вострыя вілы
усе анёлы / белыя лініі фальшывыя ноты
усе анёлы / першыя крокі апошніх палётаў
 
усе анёлы падаючы долу раздаюць праклёны
ты стаіш моўчкі адзін
усе анёлы падаючы долу
малітоўкі новыя але стары какаін!
 
белыя ліліі мертвы сад

M.n.s.k.

Muse

You're no one
And I'm no one
That's so cozy
To be equal

You're no one
And I'm no one
Stop the songs
Not worth a prequel

Muse is drinking night by night
Face to face and eye to eye
That's so cozy to be equal
You're no one and I'm no one

You're no one
And I'm no one
August morning
Smells of whiskey

You're no one
And I'm no one
Dance macabre
Disco! Disco!

Drops of petrol on the pavement  
Gimme freedom, bitches, gimme! 
That's so cozy to be equal 
You're no one and I'm no one

You're no one 
and I'm no one
wind is truth 
as for the basement 

You're no one 
and I'm no one
Si vis pacem, 
para bellum

Muse is drinking night by night
Face to face and eye to eye
Muse is drinking night by night
You're no one and I'm no one

Muse.EN

радыё Берасце (relased by SB - https://soundcloud.com/baisanmusic/sklfbaisan-radyjo-bierascie)

радыё Берасце, радыё горад
радыё серп радыё молат
радыё еўра, радыё долар,
радыё drugs радыё порна

эфір пажаданняў палосаў нейтральных
чырвоных каналаў, love story вакзальных
радыё гітлер радыё сталін
радыё ультракароткія хвалі

кажа масква чуе пілсудскі
pan movie po polsku пан базарит по-русски
радыё кожны на сваім месцы
алё вы ў эфіры радыё берасце

радыё гривня радыё злоты
радыё класна гарыць шасцісоты
радыё штампы памятай пшэпусткі
радыё выпіў? давай закусвай!

радыё контра радыё банда
радыё мытня радыё варта
радыё краты радыё ваты
радыё яшчэ тры дні да зарплаты

радыё маркет радыё гіпер
радыё шашні радыё трыпер
радыё хлопчыку похер на летчыка
радио пьяный тариф и два счётчика

радыё провад аголены з токам
радыё казкі варшаўскага боку
радыё кожны на сваім месцы
алё вы ў эфіры радыё берасце

гэта ад сэрца гэта па жэсці
слухай да смерці радыё берасце

Radyjo Bierascie

Дыялог (lyrics released also by Atesta - https://www.youtube.com/watch?v=dErwpi06CtQ)

мяне чакае толькі бармэн,
цябе чакае толькі Бог
і больш ніхто. і гэта файна.
Ясенін спіць і спіць Ван Гог.
спіць Багдановіч пад абцасам
санэты – нахер, толькі рок.
нічога больш і гэта файна
адзін глыток адзін квіток.

імёны ўсе маёй самоты,
вагоны ўсе твайго жыцця.
мой бармэн не пытае, хто ты,
твой бог напіша нам працяг.
мой бармэн знаўца Пэр-Лашэзу,
твой бог ідзе пад трыбунал.
old fashioned live let’s come together
whatever makes you happy now.

мая сігара з маёй язвай
вядуць бясконцы дыялог.
мяне чакае толькі бармэн,
цябе чакае толькі Бог.

Barmen

Там (lyrics released also by Atesta - https://www.youtube.com/watch?v=-rk2HyEtvks)

там
на дне маёй душы
ляжыць
люстра
падымі яго
прашу
асцярожна
ўсё жыццё я піў
абсэнт
з музай
гэта класна
толькі зможа
не кожны

там
на дне маёй душы
ляжыць
голка
падымі яе
блісні
дыямэнтам
і набі сабе
імя
адно толькі
каб з'яднацца
нарэшце
са светам

там
на дне маёй душы
ляжыць
праўда
не чапай яе
павер
горай будзе
лясні люстрам
па мокрым
асфальце
па аскепках ідзі
ў бок
дзе людзі

там
на дне маёй душы
ляжыць
голка
абкрываўлена
рэальнай
натурай
не балюча
толькі
троху няёмка
ведаць праўду
што носіш
пад скурай

Tam / outro (Maxim Žbankou)

Avantgarde trio Buben Naruszewicz Baisan. Their releases are oriented on city crazys, middle-class rubes and filologists: Baisan lyrics go hand in hand with Naruszewicz's (Kniaz Mishkin band) improvises and Buben's electrobeats.

Buben Naruszewicz Baisan

Popular tracks