Fragmenty​ ​wywiadu z Judith Röder w związku z wystawą "Subtelności" w galerii SiC! BWA Wrocław​ ​(3.07-23.08.2015)​ 
/
Fragments of an ​interview with Judith Röder​ ​accompanying 'Subtleties' exhibition in SiC! BWA Wrocław​ gallery 
(3.07-23.08.2015)​​ 

przeprowadziła​/​interviewer: Zośka Reznik
opracowanie audio​/audio editing​: Wojtek Furmaniak​"​

***

Tłumaczenie:
Trudno opisać, co dokładnie znaczy Feinstofflichkeit. Lubię dźwięk tego słowa – bardziej aniżeli jego angielskiego odpowiednika subtleties. Wyraz ów można też przetłumaczyć na język angielski w sposób opisowy jako „alternatywne formy materii”. Jednakże słowo subtleties zawiera w sobie wiele różnych aspektów – nawiązując choćby do subtle w języku angielskim i Subtil w niemieckim. To właśnie to, na czym się często opieram, co wykorzystuję. Mam na myśli to coś, co wisi w powietrzu... Nie wiem... Coś pomiędzy, coś, czego nie można... Czego prawdopodobnie nie da się zobaczyć, ale wiesz, że tam jest. I to jest też coś, co można znaleźć w materiale, w szkle, w przejrzystości szkła, ale również w projekcjach.

Od 10 lat pracuję z tym materiałem i nadal potrafię dostrzec w nim nowe możliwości. Jednocześnie chciałabym zredukować go tak bardzo, jak tylko się da. Jeśli zbyt szybko zmieniasz materiały, prawdopodobnie przegapisz okazję, aby... Zgłębić każdy z nich, dowiadując się, co może ci dać, zaoferować.
Jestem obecnie w takim punkcie, w którym nie potrzebuję niczego więcej ani niżeli tylko prostej tafli szkła, aby zawrzeć w niej duży, skomplikowany pomysł. I to mi się bardzo podoba.

Aby odkryć moją pracę, można po prostu zacząć od opisu tego, co się widzi – od charakterystyki materiałów, wideo lub techniki. Już prawie się udało, dotarłeś do celu, już prawie jesteś... tam.

Ale potrzeba czasu, aby to zrobić. Potrzeba czasu i należy być cierpliwym. Myślę, że opis pracy to dla mnie bardzo trudne wyzwanie.

To nie chodzi tylko o to, aby coś uczynić widocznym, ale przede wszystkim... Chodzi także o ciało. Chodzi o materiał. Jeśli mam materiał, to mam i ciało, coś, co można... Ono jest bardzo podatne na dotyk, wiesz? To coś, co można... Umieścić w przestrzeni, można dotknąć... Weźmy przykładowo wymiary materiału – dla mnie to ogromna różnica czy jest on płaski, czy ma 8 milimetrów, czy 2 milimetry średnicy. Materiały takie, jak szkło i stal są twarde, stałe, ale mogą równie dobrze przyjmować płynny stan skupienia w zależności od temperatury. Ich postać zmienia się w zależności od stanu, w którym się znajdują.

W mojej pracy nie chodzi o technikę. Używam techniki jedynie po to, aby zakomunikować ukryty przekaz. Zatem, jak widać, używam szkła jako... Mogę je kupić w zakładzie szklarskim. Jeśli używam specjalnej techniki, to tylko jako nośnika idei. Jeśli więc topię szkło i umieszczam w formie, to czynię to, aby podkreślić, fakt, że dany materiał przechodzi ze stanu stałego w ciekły i na powrót wraca do stanu stałego. To jest opowieść o czasie i o wspomnieniach – coś było w ruchu, a potem stanęło.

Podobnie fotografia stanowi dla mnie medium, które, zatrzymując chwilę, utrwala przeszłość, wspomnienia. To pamięć. Jeśli więc połączę ją z projekcją wideo, mam również do czynienia z czasem, ale bardziej z...czasem teraźniejszym, czasem, który płynie w sposób ciągły, nie będąc dłużej zamkniętym w materiale. To opowieść... o świetle, które jest niematerialne. Jeśli używam techniki, to w celu wydobycia idei lub głębszego kontekstu. Technika jest również pomysłem, który wykorzystuję. Pomysły rodzą się pod wpływem materiału, ale także i dzięki technice. Nie jestem pewna, co zwykle bywa pierwsze – czy jest to pomysł, materiał czy technika? Myślę jednak, że wszystko naraz. 



