My translation of the song of which Marianina Kriezi wrote the lyrics, Lakis Papadopoulos composed the music and my fave singer Arletta sung it. I like it since my youth's summers near the sea...

Τα ήσυχα βράδια - 1985 
Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος
1η εκτέλεση:	Αρλέτα	http://www.youtube.com/watch?v=mkIYLcaYGOk

Ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου
θα’ σαι πάντα δικός μου
θα είμαστε πάντα μαζί

Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα `ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
η Αθήνα θ’ ανάβει
σαν μεγάλο καράβι
που θα `σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα `ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
θα περνάει φωτισμένο
της ζωής μου το τρένο
που θα `σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα `ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί

TRANSLATION BY CHRYSSA VELISSARIOU

THE QUIET EVENINGS

Even if you leave me
for a round of the world
I'll be forever yours
I will always be with you

And I will not miss you
because my soul will be
the song of the desert,see
which will come with you

The quiet evenings
Athens will be bright
a big ship in the night
which will float with you

And you will not miss me
because my soul will be
the song of the desert, see
which will come with you

The quiet evenings
will pass illuminated
my whole life's train crowded
which will drive away with you

And I will not miss you
because my soul will be
the song of the desert, see
which will come with you

The Quiet Evenings sung by Chryssa

Αχ Φως μου
Μου λένε πως
Δε σ' έζησα
Γι' αυτό σ'αναπολούσα
 
 
Αχ Φως μου
Μου λένε πως
Αν σ' είχα εδώ
Άλλα θ' αναζητούσα
 
 
Αχ Φως μου
Μα η ψυχή 
Ξέρει καλά
Πως μόνο εσέ ποθούσα
 
 Αχ Φως μου
 
Αστέρι μου
Που αμυδρά
Πια φαίνεσαι
Στο Νότο
 
 
Όσο 
Νοερά
Σε απωθώ η
Καρδιά σε βγάζει πρώτο
 
 
Κι όσο
απομακρύνεσαι
Κι πια μακριά σου μένω
 
 
Στη μοίρα
παραδίνομαι
Στο θάνατο μαθαίνω

Αχ Φως μου...................................ΧρΒ

LENE BY CHRYSSA VELISSARIOU

ΨΥΧΟΣΤΙΞΙΑ
24 Οκτωβρίου 2014 στις 2:47 π.μ.
Κι αν δεν αντέξω δίχως σου;
Μήπως να προσπαθήσω;
 
Κι αν η φυγή σου με ωθεί
μόν' να λιποψυχήσω;
 
 
Κι αν θε να ζήσω κι η καρδιά
Μόνη της βαλαντώνει;
 
 
Πολλοί αγαπήσαν τη ζωή
Αλλά πεθάναν μόνοι.
-----------------------------------------> 
 
Δεν είναι που'χω γύρω μου
Τον τάδε και τον δείνα
 
 
Είναι που είχα επεισόδια
Να πέθαινα μ' εκείνα
 
 
Άμα γνωρίσεις το που θες
Το άλλο  δε σου κάνει
 
 
Από στοργή το δέχεσαι
Κι άδοξα θα πεθάνεις.
-----------------------------------------> 
 
Μπορούσα όλα να τα πιω
κι όλα να τα κεράσω
 
Με πόνο και με θάνατο
και πάθος να χορτάσω
 
 
Κανέναν να μην έβλαφτα
σ' ουδένα να μη μοιάσω
 
Μπορούσα όλα να τα πιω
κι όλα να τα κεράσω
---------------------------------------->
 
 ΡΕΦΡΑΙΝ
Όπως κάνεις το τατουάζ
Και σε πονεί ο τεχνίτης
 
Μα η ομορφιά της ζωγραφιάς
που είσαι ένα μαζί της
 
Σε ωθεί το αισχρό να αγνοείς
και πάλι θέλεις κι άλλο
 
Σημάδι να χεις πάνω σου
για να ξεχνάς το χάρο.

ΨΥΧΟΣΤΙΞΙΑ

Βαρέθηκα τη γκρίνια μου,
μα ως δούλος δεν έχω άλλο, 
στη φυλακή που κρύβομαι
τον πόνο μου να βγάλω.

Λέγω και λέγω πως πονώ
και τίποτε δεν πράττω.
Μα ορκίζομαι, όσους αγαπώ,
θέλω να προφυλάττω.

Τι φταίνε, αν ελάθεψα
άλλο δρόμο να πάρω
Καλά, ας ονειρεύομαι...
Αμα κακό δεν κάνω.

Άπαξ κι αγάπησες πολύ
τα όρια στενεύουν.
Δε ζεις για εσένα, αλλά γι' αυτούς
κι ας πάθη σε παιδεύουν.

Κι αν δείχνει μοιρολατρικό,
θα δεις, όταν το ζήσεις,
πώς το κλουβί σου λαχταράς,
όσο και να τ' αφήσεις...

Κι ύστερα που το σκέφτεσαι
άλλη μια και βαθαίνεις,
μην ό,τι έφτιαξες χαλάς,
αφού είν'ο χρόνος κλέφτης!

Τίποτε δεν είν'τέλειο
κι όλα θε να πεθάνουν,
πίσω μη θέλεις να κοιτάς,
όσα έχεις εδώ φτάνουν.

Ωστόσο πάντα μέμφεσαι
κι όλο για κάτι ελπίζεις
κι ως δεν σ' αφήνει η λογική,
με θυμό μουρμουρίζεις...........................................ΧρΒ

ΔΟΥΛΟΣ

Στην Κρήτη εφοβήθηκα
κοπέλι μου να έρθω
ίντα πολλές οι μπαλωθιές
και μη με βρούνε τρέμω

Κοπέλα μου, στην Κρήτη μας
τα έμορφα κορίτσια
δεν τα χτυπούν οι ντουφετσιές
κι ούτε καημός στα στήθια

Εμείς εδώ στην όμορφη
την Κρήτη τα μυρώνια
σύριζα δεν τα κόβουμε
κλαδεύουμε τα κλώνια

στο βάζο τα ποτίζουμε
και με τη μυρωδιά τσου
την εμορφιά τσου πίνουμε
πάντα εις την υγειά τσου!!!!

ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

George Onsy

 MY LIFE JOURNEY

O dear God
On my life journey
There have been 
so many turns...
Lots of ups and downs.
My footsteps looked like
Countless question marks
On the page of the planet
Wiped off
With winds of oblivion
And silent waves of tears.
Now, as I'm close to its end,
I'm sure I've lived for centuries.
Would you tell me why people
insist they were only years?

ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
Αχ Θεέ μου,
στης ζωής μου το ταξίδι
υπήρξαν τόσες στροφές...
Τόσα σκαμπανεβάσματα.
Τα πατήματά μου μοιάζουν
αμέτρητα ερωτηματικά
στο χαρτί του πλανήτη
που σβήνονται
απ'τους ανέμους της λήθης
και τα σιωπηλά κύματα των δακρύων.
Τώρα, που'μαι κοντά στο τέλος,
νιώθω βέβαιος πως έζησα για αιώνες.
Μα, πες μου! Γιατί οι άνθρωποι 
επιμένουν πως ήταν μόνο χρόνια;

Translation by Chryssa Velissariou

My Life Journey

It is a Spring Afternoon / Ένα ανοιξιάτικο απόγευμα από την Ann Sexton

Everything here is yellow and green.
Listen to its throat, its earthskin,
the bone dry voices of the peepers
as they throb like advertisements.
The small animals of the woods
are carrying their deathmasks
into a narrow winter cave.
The scarecrow has plucked out
his two eyes like diamonds
and walked into the village.
The general and the postman
have taken off their packs.
This has all happened before
but nothing here is obsolete.
Everything here is possible.
 
Because of this
perhaps a young girl has laid down
her winter clothes and has casually
placed herself upon a tree limb
that hangs over a pool in the river.
She has been poured out onto the limb,
low above the houses of the fishes
as they swim in and out of her reflection
and up and down the stairs of her legs.
Her body carries clouds all the way home.
She is overlooking her watery face
in the river where blind men
come to bathe at midday.
 
Because of this
the ground, that winter nightmare,
has cured its sores and burst
with green birds and vitamins.
Because of this
the trees turn in their trenches
and hold up little rain cups
by their slender fingers.
Because of this
a woman stands by her stove
singing and cooking flowers.
Everything here is yellow and green.
 
Surely spring will allow
a girl without a stitch on
to turn softly in her sunlight
and not be afraid of her bed.
She has already counted seven
blossoms in her green green mirror.
Two rivers combine beneath her.
The face of the child wrinkles.
in the water and is gone forever.
The woman is all that can be seen
in her animal loveliness.
Her cherished and obstinate skin
lies deeply under the watery tree.
Everything is altogether possible
and the blind men can also see.
 
 
by Anne Sexton
from the book - Love Poems
 
 
 
Όλα εδώ είναι κιτρινοπράσινα.
Ακούς τους λαρυγγισμούς, το χωμάτινο δέρμα,
τα ξερά φωνακλάδικα κρόταλα των φρύνων
απ' τους οποίους σφύζει ο τόπος ως κι από διαφημίσεις.
Τα μικρά ζώα του δάσους
μεταφέρουν τα νεκρικά τους προσωπεία
σ' ένα στενό χειμέριο σπήλαιο.
Το σκιάχτρο ξερίζωσε
τα δύο του μάτια που ειν' σαν διαμάντια
κι έκανε βόλτα στο χωριό.
Ο στρατηγός κι ο ταχυδρόμος
ξεφορτώθηκαν τα σακκίδιά τους.
Αυτά όλα συνέβησαν ήδη
αλλά τίποτα εδώ δεν είναι δεδομένο.
Όλα είναι δυνατά.
 
Ίσως γι' αυτό
ένα μικρό κορίτσι έβγαλε κι άπλωσε στη γη
τα χειμωνιάτικα ρούχα του και τραμπαλίζεται
καθισμένη σ' ένα κλαδί
που εκτείνεται πανω από τη λιμνούλα  στο ποτάμι.
Αιωρείται πάνω απ' τη λιμνούλα,
χαμηλά πάνω απ' τα σπίτια των ψαριών
που κολυμπούν μέσα κι έξω απ' το είδωλό της
και πάνω  κάτω στις σκάλες των μηρών της.
Το κορμί της κουβαλάει σύννεφα μέχρι πίσω στο σπίτι.
Θεάται το υδάτινο πρόσωπό της
στο ποτάμι, όπου τυφλοί άνδρες
έρχονται να βουτήξουν το μεσημέρι.
 
Ίσως γι' αυτό
το χώμα, αυτός ο χειμωνιάτικος εφιάλτης,
γιάνει πληγές κι εξαπολύει
πράσινα πουλιά και βιταμίνες.
Ίσως γι' αυτό
τα δέντρα γύρισαν στους λάκκους τους
και ύψωσαν μικρά κύπελλα βροχή
με τα λεπτά τα δάχτυλά τους.
Ίσως γι' αυτό
μια γυναίκα στέκεται δίπλα στο φούρνο της
τραγουδώντας και μαγειρεύοντας λουλούδια.
Όλα εδώ είναι κιτρινοπράσινα.
 
Σίγουρα η άνοιξη θα επιτρέψει
σ' ένα κορίτσι τσίτσιδο
να επιστρέψει ήσυχα στη λιακάδα της
και να μη φοβάται στο κρεβάτι της.
Έχει ήδη μετρήσει επτά
ανθήσεις στον καταπράσινο καθρέφτη της.
Δύο ποτάμια συρρέουν από κάτω της.
Το παιδικό πρόσωπο γεμίζει ρυτίδες.
Μες στο νερό και χάνεται για πάντα.
Μια γυναίκα είναι το μόνο που μπορεί κανείς πια να δει
με μια ομορφιά άγρια.
Το θαλερό κι ανθεκτικό της δέρμα
κείται βαθιά κάτω απ' το υδάτινο δέντρο.
Τα πάντα είναι όλα μαζί δυνατά
κι οι τυφλοί άνδρες ακόμα μπορούν τώρα να βλέπουν.
 
 
από την Anne Sexton
από το βιβλίο - Ποιήματα αγάπης
Μετάφραση δικιά μου / translation by Chryssa Velissariou

It is a Spring Afternoon by Ann Sexton

American Haiku by Jack Kerouac
Αμερικάνικα Χαϊκού του Τζακ Κέρουακ
Translation by Chryssa Velissariou
Μετάφραση από εμένα.
(Πεποίθησή μου είναι να μετρώ 17 "5-7-5" ποιητικές συλλαβές στα ελληνικά χαϊκού. Νομίζω πως προσιδιάζουν καλύτερα στα 17 γιαπωνέζικα on)
(My belief is to count 17 "5-7-5" poetic syllables in Greek haiku. I think this is nearer to the 17 Japanese on)
The tree looks
like a dog
barks at heaven
Το- δέν-τρο- δεί-χνει
σαν- σκύ-λος- που- γαβ-γί-ζει
προς- τον- ου- ρα- νό
............................
Black bird
No! blue bird
Branch still jumping
Μαύ-ρο -που-λά-κι!
Ό-χι!- Μπλε- που-λί! Α-κό-μα
το- κλα-δί -πη-δά
....................................
"The American Haiku is not exactly the Japanese Haiku. The Japanese Haiku is strictly disciplined to seventeen syllables but since the language structure is different I don't think American Haiku (short three-line poems intended to be completely packed with Void of Whole) should worry about syllables because American speech is something again...bursting to pop.
Above all, a Haiku must be very simple and free of all poetic trickery and make a little picture and yet be as airy and graceful as a Vivaldi Pastorella."
Jack Kerouac
«Tο αμερικανικό Χάικου δεν είναι ακριβώς το ιαπωνικό Χάικου. Το ιαπωνικό Χάικου είναι αυστηρά πειθαρχημένο σε δεκαεπτά συλλαβές αλλά επειδή η δομή της γλώσσας αυτής είναι διαφορετική δεν νομίζω ότι τ' αμερικανικά Χάικου (σύντομα ποιήματα τριών γραμμών που προορίζονται να γεμίζουν το Κενό με Πληρότητα) θα πρέπει να ανησυχούν για τις συλλαβές γιατί ο αμερικανικός λόγος είναι εκ νέου κάτι ... που εκρήγνυται αιφνίδια.
Πάνω απ 'όλα, ένα Χάικου πρέπει να είναι πολύ απλό και απαλλαγμένο από κάθε ποιητικό τρικ και να δημιουργεί μια μικρή εικόνα και όμως είναι τόσο ευάερο και χαριτωμένο όπως του Βιβάλντι η Παστορέλλα. "
Τζακ Κέρουακ
.................................................................................................................
No telegram today
only more leaves
fell.
Κα-νέ-να α-πό-ψε
τη-λε-γρά-φη-μα- μό-νο
φύλ-λα ό-λο- πέ-φτουν.
............................................
Early morning yellow flowers,
thinking about
the drunkards of Mexico.
Κί-τρι-να -πρωι-νά
άν-θη, ως -σκέ-φτο-μαι -στο
Με-ξι-κό -μέ-θεις.
................................................
Nightfall,
boy smashing dandelions
with a stick.
Δει-λι-νό,α-γό-ρι
στρα-πα-τσά-ρει- "κλέ-φτες"- με
έ-να -μπα-στού-νι
............................................................
After the shower
among the drenched roses
the bird thrashing in the bath.
Με-τά- τη- μπό-ρα
στα- μου-σκε-μέ-να -ρό-δα
βου-τά- το- που-λί.
..................................................
Glow worm
sleeping on this flower -
your light's on.
Μια- λα-μπυ-ρί-δα 
στ'άν-θος -κοι-μά-τ' , εί-ναι- το
φως- σου α- ναμ-μέ-νο.
.................................................

Kerouac Haiku

RECITING IN GREEK  AND FREE TRANSLATION BY CHRYSSA VELISSARIOU

T.S. Eliot (1888–1965). The Waste Land. 1922.
I. THE BURIAL OF THE DEAD
APRIL is the cruellest month, breeding 
Lilacs out of the dead land, mixing 
Memory and desire, stirring 
Dull roots with spring rain. 
Winter kept us warm, covering 5
Earth in forgetful snow, feeding 
A little life with dried tubers. 
Summer surprised us, coming over the Starnbergersee 
With a shower of rain; we stopped in the colonnade, 
And went on in sunlight, into the Hofgarten, 10
And drank coffee, and talked for an hour. 
Bin gar keine Russin, stamm’ aus Litauen, echt deutsch. 
And when we were children, staying at the archduke’s, 
My cousin’s, he took me out on a sled, 
And I was frightened. He said, Marie, 15
Marie, hold on tight. And down we went. 
In the mountains, there you feel free. 
I read, much of the night, and go south in the winter.
What are the roots that clutch, what branches grow 
Out of this stony rubbish? Son of man, 20
You cannot say, or guess, for you know only 
A heap of broken images, where the sun beats, 
And the dead tree gives no shelter, the cricket no relief, 
And the dry stone no sound of water. Only 
There is shadow under this red rock, 25
(Come in under the shadow of this red rock), 
And I will show you something different from either 
Your shadow at morning striding behind you 
Or your shadow at evening rising to meet you; 
I will show you fear in a handful of dust. 30
Frisch weht der Wind 
Der Heimat zu, 
Mein Irisch Kind, 
Wo weilest du? 
“You gave me hyacinths first a year ago; 35
They called me the hyacinth girl.” 
—Yet when we came back, late, from the Hyacinth garden, 
Your arms full, and your hair wet, I could not 
Speak, and my eyes failed, I was neither 
Living nor dead, and I knew nothing, 40
Looking into the heart of light, the silence. 
Öd’ und leer das Meer.
Madame Sosostris, famous clairvoyante, 
Had a bad cold, nevertheless 
Is known to be the wisest woman in Europe, 45
With a wicked pack of cards. Here, said she, 
Is your card, the drowned Phoenician Sailor, 
(Those are pearls that were his eyes. Look!) 
Here is Belladonna, the Lady of the Rocks, 
The lady of situations. 50
Here is the man with three staves, and here the Wheel, 
And here is the one-eyed merchant, and this card, 
Which is blank, is something he carries on his back, 
Which I am forbidden to see. I do not find 
The Hanged Man. Fear death by water. 55
I see crowds of people, walking round in a ring. 
Thank you. If you see dear Mrs. Equitone, 
Tell her I bring the horoscope myself: 
One must be so careful these days.
Unreal City, 60
Under the brown fog of a winter dawn, 
A crowd flowed over London Bridge, so many, 
I had not thought death had undone so many. 
Sighs, short and infrequent, were exhaled, 
And each man fixed his eyes before his feet. 65
Flowed up the hill and down King William Street, 
To where Saint Mary Woolnoth kept the hours 
With a dead sound on the final stroke of nine. 
There I saw one I knew, and stopped him, crying “Stetson! 
You who were with me in the ships at Mylae! 70
That corpse you planted last year in your garden, 
Has it begun to sprout? Will it bloom this year? 
Or has the sudden frost disturbed its bed? 
Oh keep the Dog far hence, that’s friend to men, 
Or with his nails he’ll dig it up again! 75
You! hypocrite lecteur!—mon semblable,—mon frère!”

CHRYSSA VELISSARIOU

Popular tracks