Coleske

Take Me Where the Sun Is Shining

Zwlekam z oddechem, jakbym już znał koniec,
Choć zegar wciąż tyka, a niebo bez zmian.
Wciąż parzy mnie światło, co płynie przez rolety,
Lecz ona nie przychodzi, nie puka do bram.

Czekam na nią, lecz jej nie ma,
W ciszy nocy, w szumie dnia.
Jak cień co sunie po ścianie,
I znika, zanim go znać.
Czekam, choć wiem — może nie przyjdzie,
Może zapomniała mnie.
Ale ja, bez niej nie zasnę,
Choć pustka tuli mnie.

Znam każdy zakręt, każde słowo po cichu,
Wierzę, że przyjdzie, gdy zgaśnie już żar.
Ma dłonie chłodne jak tafla jeziora,
A głos — jakby z innych lat.

Czekam na nią, lecz jej nie ma,
W blasku świec, w szeptach traw.
Jak wiatr, co przez palce przelatuje,
I wraca, choć nie ma go tam.
Czekam, bo tylko ona
Wie, gdzie się kończy gra.
A póki jej nie ma — oddycham,
Ale dusza już śni, że trwa.

Nie wołam, nie błagam, nie krzyczę,
Już milczę — jak morze bez fal.
Gdy nadejdzie — bez słów zrozumiem,
Że wszystko już było… i zgasł żar.

Czekam na nią, lecz jej nie ma,
Choć chłód już w palcach gra.
W spojrzeniu luster bez odbicia,
W oddechu, co drży jak mgła.
Czekam, jak czeka się snu,
Gdy dzień wciąż nie chce zejść.
A ona... nie spieszy się wcale —
Więc jeszcze mogę tu być.

Take Me Where the Sun Is Shining

Coleske

Related tracks