شجاعتِ اعتراض، شجاعتِ نقد


نسرین ستوده در دل ایران است و از زندان بزرگتری سخن می گوید که در آن اسیر شده اند اما او اهل سکوت در این زندان نیست. ستوده از حصر رهنورد و موسوی و کروبی می گوید، از زندانیان عقیدتی و اقلیت های مذهبی می گوید از وکلای بی پروانه می گوید…از هنر می گوید که چگونه می تواند استبداد را به اعتراض بگیرد... مسیح‌علینژاد
ویدئو: https://www.facebook.com/photo.php?v=365420656931366&set=vb.100003903041353&type=2&theater

سخنان نسرین‌ستوده در محفل ادبی و بی ادبی هالو

وی دونت نید نو اجوکیشن

تاسیانی

«شهر قصه» نام نمایشنامه ای است نوشته «بیژن مفید» که با عنوان نمايش برگزيده «تلويزيون ملی ايران» در دو پرده و چهار صحنه، نخستين بار ۲۱ شهريور ماه سال ۱۳۴۷ در «جشن هنر شيراز» در تالار «دانشگاه پهلوی» به روی صحنه رفت، و در همان سال دو بار ديگر در تالار «بيست و پنج شهريور» تهران و بعد در شبکه سراسری «تلويزيون ملی ايران» اجرا و به نمايش در آمد.

در سال ۱۳۴۷ با تلاش «آربی آوانسيان» و همکاری و همت «ايرج انور»، «شهرو خردمند»، «عباس نعلبنديان» و «بيژن صفاری»، «کارگاه نمايش» در تهران بنيان گذاشته شد. مجتمعی که بسياری از بهترين هنرپيشگان تاتر ايران در آنجا آموزش ديده‌اند. براي اولين بار در تاريخ تاتر ايران سه نسل بازيگر در برنامه‌ های مختلف اين مجموعه منسجم در عرصه نمايش و تاتر به فعاليت پرداختند.
از بازيگران توانايی که در بازی‌ آثاری که بر صحنه «کارگاه نمايش» به اجرا درآمد نقش‌ آفرين بودند می ‌توان از «نوشين هاپرايتيان»، «فردوس کاويانی»، «فهيمه راستکار»، «سوسن تسليمی»، «شکوه نجم آبادی» «صدرالدين زاهد»، و «رضا ژيان» نام برد.
«بيژن مفيد» نيز همراه با «داوود رشيدی»، «مريم خلوتی»، «آشور بانی‌ بال بابلا» و «اسماعيل خلج» از جمله کارگردان‌ های ثابت نمايش‌هايی بودند که در اين کارگاه به اجرا در می آمد. اولين اثری که در «کارگاه نمايش» به اجرا در آمد، نمايشنامۀ «شهر قصه» بود که به مدت نود و يک روز در «تهران» و ديگر شهرهای مختلف ايران از جمله «آبادان» و «مسجد سليمان» به روی صحنه رفت.

«بيژن مفید» «شهر قصه» را با يک عده جوانانی كه كار تئاتر نمی‌كردند، شروع كرد و اين نمايش را برای اولين بار در مدرسه‌ای دخترانه كه مادر وی مدير آن بود اجرا کرد.
«محمود استادمحمد» که از آغاز نمايش «شهر قصه» با گروه بازيگران، در کنار «بيژن مفيد» همراهی و همکاری داشته در گفتگویی که اخيرا انتشار يافته در خصوص سابقه و تاريخچه و چگونگی تکميل شدن اين نمايشنامه می‌گويد:

«بيژن مفید» اول «شهر قصه» را بطور مختصر و برای كودكان نوشته بود. متن «شهر قصه» يک متن كوتاه چند صفحه‌ای بيشتر نبود. از همان متل معروف «خره، خراطی می‌كرد. بزه، بزازی می‌كرد. اسبه، عصاری می‌كرد. فيل اومد آب بخوره، افتاد و دندونش شكست» شروع می‌ شد و میرسید به داستان «خاله سوسکه» و «آقا موشه» و با قصه آنها تمام میشد.

اصل محتوای «شهر قصه» كه بعدها به صورت تراژدی «فيل» شكل گرفت، چيزي بود كه «بيژن مفید» بعدها به «شهر قصه» اضافه كرد و ماجرای «فيل» خط دراماتيک قصه شد. اين اتفاق در طول سه سال تمرين رخ داد. يعنی «بيژن مفید»، صحنه به صحنه نمايش را می‌نوشت و ما كار می‌كرديم.

«بيژن مفيد» در مقدمه اين نمايشنامه می‌نويسد: «شهر قصه در اصل از يک روايت عاميانه گرفته شده، فقط من به اين روايت شکلی تمثيلی داده‌ام. من در اين نمايشنامه کوشيدم تا نظمی را که خاص زبان اين قبيل روايت‌های عاميانه است در گفت و گوی آدم‌های اين نمايش حفظ شود. «شهر قصه» حکايت دردناک آدمی است که نادانی‌ها، خرافات و نظام‌های تحميل شده‌ای زندگی اش را محدود کرده‌اند.»

در سال ۱۳۵۲ با فیلمنامه ای که «بيژن مفيد» خود نوشته و تنظيم کرده بود فيلمی سينمايی به کارگردانی «منوچهر انور» ساخته شد که بازيگرانی چون «پروانه معصومی»، «سهيل سوزنی»، «فردوس کاويانی» و «جمشيد لايق» در آن بازی کرده بودند.
در مدت نزديک به سه سالی که در مجموع نماشنامه «شهر قصه» در سالن‌ و يا تالارهای کوچک و بزرگ تاترهای مختلف به نمايش در آمد تعداد بسياری از علاقه‌مندان به هنر نمايش که هم امکان خريد بليط و هم شرايط رفتن به تاتر را داشتند، موفق به ديدن اين نمايشنامه شده بودند و البته عده‌ای نيز «شهر قصه» را در نمايش تلويزيونی آن ديده بودند.
آنچه که توانست اين نمايش را در گستره وسيع‌تری از مخاطب و مردم مطرح کند رواج دستگاه‌ «پخش صوت» و «نوار کاست» و عموميت يافتن استفاده از اين وسيله بود که «شهر قصه» را به مردم کوچه و بازار شناساند و نزديک کرد. زبانی که در گفت و گوهای «شهر قصه» به کار گرفته شده بود، برگرفته از فرهنگ گفتاری همان مردم بود و شايد به نوعی حديث نفس و شرح حال و روزگارشان نيز بود.

با به بازار آمدن نوارهای کاست «شهر قصه» و امکان تهيه آن توسط اکثر مردم، اين نمايش آن‌ گونه که بود برای همگان معرفی و شناسانده شد و تا امروز ماندگار ماند. به‌ جز يکی دو مورد میتوان گفت که اکثر بازيگرانی که نمونه نمايشی ـ تاتری «شهر قصه» را بازی کرده بودند در نسخه گفتاری ـ شنيداری اين نمايش که روی نوار کاست ارایه شده بود حضور داشتند.

هنرمندان:
طراح و سازنده  ماسک‌ها: مهندس هوشنگ کبيری
داستان ‌سرا: جميله ندایی
روباه ملا: عباس جاويدان (در اجرای کاست: بيژن مفيد)
شتر نقال: اردوان مفيد (در اجرای کاست: بيژن مفيد)
خرس رمال: فرخ صوفی (در اجرای کاست: بهمن مفيد)
فيل: حسين والامنش
خر خراط: محمود استادمحمد
اسب عصار: سهيل سوزنی
طوطي شاعر: سهيل سوزنی
خاله سوسکه: تهمينه مدنی
موش عاشق: هومن مفيد
سگ عطار: فرهاد صوفی
بز بزاز: رشيد کنعانی
ميمون رقاص: آرش
طرح جلد: مرتضی مميز
آواز، آهنگ و تنظیم: بیژن مفید

شهرقصه - قسمت اول

شهرقصه - قسمت دوم

شهر قصه - قسمت سوم

شهر قصه - قسمت چهارم



            زیباتر از جهان امید ای دوست

                                            در عالم وجود، جهانی نیست

            هر عرصه را بهار و خزانی هست

                                            در عرصه امید، خزانی نیست

            صد بار زهر یأس مرا می کشت

                                            گر پادزهر من نشدی امید

            در تیرگی رنج رهم بنمود

                                            بس شام تیره تابش این خورشید

            تا آن زمان که شهپر بوم مرگ

                                            بر جایگاه من فکند سایه

            در کارزار زندگی ام بادا

                                            از جادوی امید بسی مایه 

امید طبری - احمد آشورپور

با صداي رفتنت ستاره افتاد و مرد
ترس تنهايي اومد همه فكرمو خورد
آخه عادتم نبود بتونم تنها باشم
طاقت آوردن من كار سختي شد واسم
مي‌ديدم با رفتنت چشم بارون صفتم
واسه يك لحظه شده نميذاره راحتم
ديو تنهايي من عاشق گريه‌هامه
ديدنت وقتي بياي كمكي به چشمامه
سختي راهو نذار با ادامش واسه من
كاري كن فاصله‌ها از ميون ما برن
با تو آسون ميشه رفت هرجا راهمون بره
مي‌تونه اومدنت مددي بمن بده
چيزي مثل تو نبود تا تو شعرم بيارم
با حروف بي‌صدا ديگه جرئت ندارم

كوه و دريا و علف واسه گفتنت كمه
كمر شعر منم پيش قامتت خمه
با نوشتن نميشه همه حرفامو بگم
خبر اومدنو كي مي‌خواي بمن بگي

روي كاغذ با قلم حس دستامو بگم
حرف آخرم اينه واسه من هميشگي
خبر اومدنو كي مي‌خواي بمن بگي
با نوشتن نميشه همه حرفامو بگم
روي كاغذ با قلم حس دستامو بگم
حرف آخرم اينه واسه من هميشگي

Don't Let Them Shoot!