نامجو

Mohsen Namjoo - Dele Zaaram | محسن نامجو - دل زارم

 اقالو به بالا بود و هفتت رو به بالا بود و راهت ز من کج بود

عشق تو در قبرم پاییز بود، لیز بود، پا لیز بود، پاییز بود، لیز بود

بالا شدم به جهان چون ندیدم اثری

بلوا شدم گاهی سر بر پا شدم رویت هماره رو به پاییز بود، لیز بود، پا لیز بود، لیز بود

در دل آتش غم رُخت تا که خانه کرد

دیده سیل خون به دامنم بس روانه کرد

آفتاب عمر من فرو رفت و ماهم از افق چرا سر برون نکرد

هیچ و صبحُدم نشد فلک چون شفق ز خون دل مرا لاله گون نکرد

ز روی مهت جانا پرده برگشا

در آسمان مه را منفعل نما

به ماه رویت سوگند که دل به مهرت پابند به طرّه ات جان پیوند

قسم به زند و پازند به جانم آتش افکند فراق رویت دلبند

بیا نگارا جمال خود بنما

ز رنگ و بویت خجل نما گل را

رو در طَرف چمن، بین بنشسته چو من

دلخون بس زِ غمِ یاری غنچه دهن

اقالو به بالا بود و هفتت رو به بالا بود و راهت ز من کج بود

عشق تو در قبرم پاییز بود، لیز بود، پا لیز بود، پاییز بود، لیز بود

بالا شدم به جهان چون ندیدم اثری

بلوا شدم گاهی سر بر پا شدم رویت هماره رو به پاییز بود، لیز بود، پا لیز بود، لیز بود

اقالو به بالا بود و هفتت رو به بالا بود و راهت ز من کج بود

عشق تو در قبرم پاییز بود، لیز بود، پا لیز بود، پاییز بود، لیز بود

لیز بود، پا لیز بود، پاییز بود، لیز بود

لیز بود، پا لیز بود، پا لیز بود، خیس بود، لیز بود، خیس بود، پا لیز بود، پاییز بود، پا لیز بود...



محسن نامجو هفتت

کلام: آرزو خسروی، حافظ
آهنگ: محسن نامجو (براساس ترانه‌ای از گروه The Doors)
صدا: محسن نامجو، آرزو خسروی

بگو بگو - نسخه‌ی کامل

محسن نامجو - مرا خود با تو سِری در میان هست

محسن نامجو - ای ساربان

Produced & arranged by Abbas and Mahmood Schricker
Mixed by Reza Moghaddas
Percussion: Habib Meftah Boushehri
Setar: Mahmood Schricker
Photograph and Image by ahmadreza
Label: Link Music Lab Inc
www.linkmusiclab.com

Based on a poem by Shafiei Kadkani 'Khamoushaneh'. 

Silent City- Mahmood Schricker feat. Mohsen Namjoo

Mohsen Namjoo - Biaban

Mohsen Namjoo - Shirin Shirinam

Toranj - Mohsen Namjoo

purchase the album from: http://www.mohsennamjoo.com/?p=404

محسن نامجو - یار جانی بیرجندی

Mohsen Namjoo - Alaki

آن من است او

Mohsen Namjoo - Yar Mara

 
آتش در دل فکن ، بر پا کن صد شرر 
سوزان ، کوبان ، شکن 
برکش جامی دگر 
زین شام و زین پگاه ، جانی دیوانه خواه 
با من بیگانه ای 
. 
. 
. 
در سکوتی ماتم افزا 
من کناری و مرغ شیدا 
با من دلخسته گوید 
از چه بنشسته ای تو تنها 
عشق یاری در دل دارم 
می دهد هر دم آزارم 
شکوه ها تا بر دل دارم 
می گریزم از رسوایی 
می ستیزم با تنها 
جام نوشین بر لب دارم 
مرغ شیدا بیا بیا 
شاهد ناله ی حزینم شو 
با نوایی به روز و شب 
هم صدای دل غمینم شو 
ای صبا گر شنیده ای راز قلب شکسته ام امشب 
با پیامی به او رسان رهگذار دل حزینم شو
لحظه ای آسمان تو بنگر چهره ی ارغوانی ام 
با غم عشق او خزان شد نو بهار جوانیم 
 

Mohsen Namjoo Morghe sheyda - محسن نامجو مرغ شیدا

Mohsen Namjoo-Sarevan

ترانه محلی بیرجند | آهنگساز: محسن نامجو | آلبوم: الکی

www.facebook.com/delnavazan.playlist 
‎ 
از اینجا تا به بیرجند سه گُداره
گدار اولی نقش، نقش، نقش و نگاره
گدار دومی مخمل بپوشم
گدار سومی دیدار یاره
گل زردم، همه دردم
ز جفای تو شکوه نکردم

تو بیا تا دور تو گردم
ای یار جانی
دوباره برنمی گردد دیگر جوانی

ای بانوی من بانوی من
بیا یک دم بنشین رو، رو زانوی من
بیا تا گندم یک خوشه باشیم
بیا تا آب یک رودخونه باشیم
یکی صوفی شویم اندر خرابات
یکی جارو کش می، می، میخونه باشیم

یار جانی | محسن نامجو

تمام این شعر که سه واژه اش را هنوز بیشتر نسروده ام ، قبل از این نسروده ام، می خواهد بگوید که هوا برای زندگی کافی نیست… و نور نیز لازم…

و این می رساند که اگر رسانا باشد شعر، آنکه می سراید می تواند مرده باشد و می تواند کور

و این می رساند، که آنکه می رساند، عاشق است، که کور می تواند باشد و مرده…

پس هوا را از او بگیر، خنده ات را نه

پس هوا را از او بگیر، گریه ات را نه

که موی گندیده ی به چشم نا مده ات هم، مازاد مصرف من است…

من همان هشتاد برگ برجسته ی یک خطم، و تو زیبا نفس نا سلامتّ منی

اصلا تو خورشیدی… از این شعر تکراری تر هم ممکن است؟!

اصلا تو شراره ای… نه! همان خورشیدی که پشت ابر نمانده ای و نمی مانی و نخواهی ماند و نمانی خواه…

سی ها سال می گذرد که بتوانم تشدید بر سلامتم بگذارم اگر تو بخواهی..

و تو..آآآآآی تو!‌ نا سلامت کرده مرا و سلامت می کنم من…

هوا را از من بگیر، خنده ات را نه

هوا را، فضا را ، از من بگیر…غذا را و فضا و  قضا را از من بگیر… حض ها را از من بگیر…خنده ات را نه

نور را از من بگیر، شعله ات را نه…

وفا را از من بگیر، گریه ات را نه…

حالا لختم و پختم از دستت دیگر…مرده ام فکر کنم…

…اما ، خنده ات را نه…

بعید است زنده باشم، مرده ام…

سعید است دستی که پاره می کند گرده ام…

سعید است..امامی است…سعید امامی است!! من قتل های اخیر زنجیره ای تو ام…!

من هم جیره ای تو ، که جیره را، شیره را از من بگیر…باغ پر خنده ات را نه…

کشته اند مرا لبانت و دندانانت ، همه ی آن رسته ها بر جانت، که… خنده ات را نه

کشته اندم و جسدم در جایی پنهان است…

توئی که می شناسمت، ای آینه بردار…ای سردار آینه …ای نظر می کنی بر آینه… چون نظر کردی بر آینه، جسدم بر تو پنهان است…لاله روئیده است بر کفنم…

کشته اندم و زیر لاله ی گوشت انداخته اند… لاله ی گوشت ، همان هاله ی لاله ی گوشت که ابتدا آغاز تمام جهان بود…

جهان را از من بگیر…امان را، خزان را، بادِ وزان را…

ای بادِ وزنده از برج، پرتابم کن که بیفتد این شاعر ِتمام ِاین شعر ها را سروده

که بیفتد مرد مرده ی زیر لاله بوده..

سی ها سال، چهل ها سال می گذرد ، که آن زیر پنهان است این شاعر

هوا را از او بگیر… هوای وزنده… بادِ وزنده را از من، که خودمم هم او، که شعرِ تکراری می سرایم…

من کلیشه ام، هشتاد برگ ِ برجسته ی یک خط ، دو خط و ده ها خط هم که بسرایم، آزاد نمی شود عشقم…

عشق یعنی مغز بیست هزار تخمه ی آفتابگردان را میان قوطی کبریت ریختن…

عشق یعنی از یکدگر آویختن، وقتی تمام جهان در راه است و… وِل است و … رهاست….

رها را از من بگیر، خنده ات را نه

خطا را از من بگیر، گریه ات را نه

زود

وفا را، صفا را، نگارا…نه

زود

نگارا، نگارا، نه..

زود

آرا، نه، زود

آرا ،زود

آرا ،زود

تمام این شعر قبل از آنکه بسرایمش می خواست همین را بگوید.


بوسه های بیهوده  mohsen namjoo

هوشم ببر

می‌برزند ز مشرق، شمع فلک زبانه
ای ساقی صبوحی، درده می شبانه
وای
گر سنگ فتنه بارد فرق منش سپر کن
گر تیر طعنه آید جان منش نشانه
وای
عقلم بدزد لختی چند اختیار دانش
هوشم ببر زمانی تا کی غم زمانه
هوشم ببر زمانی تا کی غم زمانه
وای
صوفی و کنج خلوت، سعدی و طرف صحرا
صوفی و کنج خلوت، سعدی و طرف صحرا
صاحب هنر نگیرد بر بی هنر بهانه
صاحب هنر نگیرد بر بی هنر بهانه
وای
می‌برزند ز مشرق، شمع فلک زبانه
ای ساقی صبوحی، درده می شبانه
وای
گر سنگ فتنه بارد فرق منش سپر کن
گر تیر طعنه آید جان منش نشانه
وای
عقلم بدزد لختی چند اختیار دانش
عقلم بدزد لختی چند اختیار دانش
هوشم ببر زمانی تا کی غم زمانه
هوشم ببر زمانی تا کی غم زمانه
وای
صوفی و کنج خلوت، سعدی و طرف صحرا
صوفی و کنج خلوت، سعدی و طرف صحرا
صاحب هنر نگیرد بر بی هنر بهانه
صاحب هنر نگیرد بر بی هنر بهانه
وای

Hoosham Bebar - Mohsen Namjoo

چونانت دوست می دارم
که گر روزی فراغ افتد
تو صبر از من توانی کرد و
من صبر از تو نتوانم

محسن نامجو - مرغ سخندان

شیرین شیرینم (محسن نامجو) همراه با ترجمه

هاژارِه‌ی شاوان کاری پیم کِردَ عازیزم

اندوه شب‌ها بلایی بر سر من آورده عزیز من 

عاجز لَدِل بِیم راضی وَ مِردَن ای هاوار

عاجز از دلم شدم و راضی به مردن، ای هوار

شیرین شیرینم، شیرین شَمامَ، ساتیگ نبینَم، خُاوَام حَرامَه

یار شیرین من، عسل من، لحظه‌ای تو را نبینم، خواب بر من حرام است 

شُیوه‌ی دلبری، لََتو تمامَ

راه و روش دلبری در تو پایان می‌پذیرد

ای داد ای بیدَاد، کَس دیار نِیَه، عازیزم 

ای داد، کسی پیدایش نیست عزیز من

کَس لَدردِ کَس خَوَردار نِیَه عازیزم

کسی از درد کسی خبر ندارد عزیز من 

شیرین شیرینم، شیرین شَمامَ، ساتیگ نبینَم، خُاوَام حَرامَه

یار شیرین من، عسل من، لحظه‌ای تو را نبینم، خواب بر من حرام است

شُیوه‌ی دلبری، لََتو تمامَ

راه و روش دلبری در تو پایان می‌پذیرد 

خُوَام کرمانشانی، یارَم قصریه، عازیزم

خودم کرمانشاهیم، یارم قصر شیرینی

خاطرخوای بیمَ، تقصیرَم نیَه، ای هاوار

خاطرخواه شدم، گناه از من نیست، ای هوار

شیرین شیرینم، شیرین شَمامَ، ساتیگ نبینَم، خُاوَام حَرامَه 

یار شیرین من، عسل من، لحظه‌ای تو را نبینم، خواب بر من حرام است

شُیوه‌ی دلبری، لََتو تمامَ

راه و روش دلبری در تو پایان می‌پذیرد

نامجو

Ehsan P