مجالی نیست تا برای گیسوانت جشنی به پا کنم
که گیسوانت را یک به یک
شـــعــری بــایــد و ســتایــشـــی

دیگران معشوق را مایملک خویش می پندارند

اما من تنها می خواهم تماشایت کنم
در ایتالیا تو را مدوسا می نامند
به خاطر موهایت

قــــلــــب مــــــــن

آستانه گیسوانت را یک به یک می شناسد
آنگاه که راه خود را در گیسوانت گم می کنی

فــــرامــــوشــــم مــــکـــن!

و به خاطر آور که عاشقت هستم
مگذار در این دنیای تاریک بی تو گم شوم

مـــو هـــای تـــو

این سوگواران سرگردان بافته
راه را نشانم خواهند داد
به شرط آنکه دریغشان مکنی

پابلو نرودا

عطر گیسوانت

بیا عزیزم
بیا اینجا کنارم بشین
هوا سرد نیست که از کرسی بگم
ولی اناری که امروز از جعبه کارگر ناشی میوه فروشی اصغر گرون فروش افتاد توی جوی آوردم
حالا دون کردم
بیا
بیا بشین
بیخیال حلال بودن این یه دونه انار
میخوام بزرگترین حرام زندگیمو با بزرگترین شب سال یكی کنم
تا به اون بالائی بگم
آخه قربونت برم
میگن تو روی زمین توی دلهای شكسته ای
من هم میدونم هستی
واسه همینه که دیگه کسی هوامونو نداره
بیا
بیا عزیزم

شاعر:ناشناس

شب یلدا

وقتی صورت تو طلوع کرد

در زندگی چروکیده ی من

بیش از هر چیز فهمیدم

چه حقیرانه است همه ی آنچه دارم.

اما صورت تو

بیشه ها،رودها و دریاها را

درخشان کرد

و رنگ های جهان را

با منِ بی خبر در میان گذاشت

می ترسم،می ترسم

از پایان طلوعی اتفاقی

از پایان کشف،اشک،شعف

ولی با این وحشت مبارزه نمی کنم.

من این وحشت را می فهمم

که عشق نیز هست.

او را نوازش میکنم.

گرچه نوازش عشق را بلد نیستم

همچو نگهبانی بی مبالات.

من در حلقه ی این وحشت گرفتارم.

می دانم این لحظه ها کوتاهند

و برای من رنگ ها نابود می شوند

با غروب صورت تو...!ا



Poet:Yevgeny Aleksandrovich Yevtushenko

طلوع

 

ماریا
می‌ترسم از یاد ببرم اسمت را
به سان شاعران
که می‌ترسند از یاد ببرند
آن کلمه را
که زاده شد از شکنجه‌ی شب
آن کلمه را
که می‌نماید هم‌تراز خدا

اما
همیشه به یاد خواهم داشت
جسمت را

اما
همیشه دوست خواهم داشت
جسمت را

اما
همیشه پاس خوهم داشت
جسمت را
بدان سان که سربازی
جنگش درهم شکسته
بی‌کس و بی‌مصرف
پاس می‌دارد
تنها پای برجای مانده‌اش را

ماریا
مرا نمی‌خواهی ؟
مرا نمی‌خواهی
افسوس باید
باز بکشم بار قلبم را
با درد و با اندوه
آن‌سان که سگی
باز می‌کشد تا لانه
اشک‌ریزان
پایش را
که از جا کنده است قطار
                                                             ولادیمیر مایاکوفسکی


maria

خواب خوب بهشت

قرار شد فردا دوتایی با هم پیر شویم . گفتیم فردا صبح که از خواب بیدار شدیم اول دستمان را کورمال کورمال روی میز کنار تخت می کشیم ، عینکمان را پیدا می کنیم و به چشم می زنیم . بعدش دندان مصنوعی مان را در دهان چروک خورده مان جاسازی می کنیم و سپس عصای شیک و کنده کاری شده مان  که به لبه ی تخت آویزان است را برمی داریم و آرام آرام همراهش تاتی تاتی می کنیم . در راه هم مثل هر روز عکسهای روی دیوار را یکی یکی و با دقت  نگاه می کنیم . بچه ها ، نوه ها و شاید هم تک و توکی نتیجه .
~~~
یک روز من برایت یک غذای خوشمزه ی خانگی درست می کنم و یک روز تو طبق معمول رستوران چند خیابان آنطرف تر را ثروتمند می کنی . عصرها یک موسیقی ملایم می گذاریم و روی صفحه ی شطرنج قدیمی مهره هایمان را می چینیم . مثل همیشه سیاه مال توست و من هم همیشه مثل موهایم سفیدم . بازی می کنیم ، بازی می کنیم ، آنقدر بازی می کنیم تا مهره های پیر شطرنج کنار بکشند و از بازی کردن انصراف دهند . و ما هم با دندانهای مصنوعی مان بهشان بخندیم .
~~~
دیشب قرارمان بهم خورد . تو جوانی کردی و من شدم یک پیر تنها . امروز که از خواب بیدار شدم عینکم را پوشیدم ، دندان مصنوعی ام را خوردم ، عصایم را بغل کردم ، عکسها را نگاه کردم ، موسیقی را گذاشتم تا بنوازد و صفحه ی شطرنج را چیدم  .
~~~
یادم نداده بودی چگونه شطرنج یکدست سفید بازی کنم . اما من بازی کردم ، بازی کردم ، آنقدر بازی کردم تا مهره های پیر سفیدم از بازی با خودشان خسته شدند و ترجیح دادند به دندان مصنوعی سفیدِ تنهایی که بهشان می خندد خیره شوند .
~~~
تو خانه های سیاه شطرنج را هم با خودت بردی !
﻿
ناشناس

Shatranj

برای آن که بتوان کمی ، حتی شده کمی زندگی کرد ، باید دو بار متولد شویم ابتدا تولد جسم مان است و سپس تولد روح مان .هر دو
تولد مانند کنده شدن می مانند . تولد اول بدن را به این دنیا می کشاند و تولد دوم ، روح را به آسمان پرواز می دهد .
تولد دوم من زمانی بود که تو را ملاقات کردم...!
... هیچ کسی زندگی ساده ای ندارد... همین امر ساده ی زنده ماندن، ما را به سوی سخت ترین ها پیش می برد. زندگی معقول نیست و
نمی توان آن را سالها به صورت یک طرح معماری ساده یا چیزی آرام انگاشت. زندگی قابل پیش بینی و مسالمت آمیز نیست. زندگی
در وجود ماست. داستان اشتیاق است که ما را به اندوه و دوگانگی، محكوم می کند...!
... یک منطقه برای یک قلب وسعت زیادی دارد در حالی که تمام عرض سرزمین من بیست و یک سانتی متر و طول آن بیست سانتی
متر است
تمام مساحت یک کاغذ سفید...
به نظر من ما انسانها بر روی کره زمین زندگی نمیكنیم بلكه سرزمین واقعی ما
قلب کسانی است که به آنها علاقه داریم...!

فراتر از بودن / کریستین بوبن


فراتر از بودن

به وقت نرگس های زرد (که می دانند

هدف از زیستن بالیدن است)

چگونه را به خاطر بسپار، (چرا را فراموش کن)

به وقت یاسمن ها که ادعا می کنند

هدف از بیدار شدن رویا دیدن است

چنین را به خاطر بسپار (انگار را فراموش کن)

به وقت گل های سرخ (که ما را اکنون و اینجا

با بهشت شگفت زده می کنند)

آری را به خاطر بسپار، (اگر را فراموش کن)

به وقت همه چیز های دلپذیر

که از دسترس درک ما دورند

جستجو را به خاطر بسپار (یافتن را فراموش کن)

و در راز زیستن

به وقتی که زمان ما را از قید زمان می رهاند

مرا به خاطر بسپار، (مرا فراموش کن).

"ای ای کامینگز" 
برگردان "فرشته وزیری نسب"

Faramoosh

بچه‌ها که رفتند، سرم را روی میز گذاشتم و حتی بعد از این‌که زنگ کلاس خورد از جایم تکان نخوردم.
زویی تا وقتی کافه تریا خالی شد، همان‌جا کنارم نشست. بعد صدای آرام و ملایمش را نزدیک گوشم شنیدم: "بهتره از پرستار مدرسه اجازه بگیری بری خونه"
با نگاهی مات سر تکان دادم و از جایم بلند شدم. زو تا راهرو همراهم آمد، اما من اصلا به اتاق بهداشت نرسیدم. چون برای رسیدن به اتاق بهداشت باید از بخش اداری رد می‌شدم اما خانم بری هیل آنجا بود و تا چشمش به من افتاد، دست‌هایش را دورم حلقه کرد و من را با خودش برد توی دفتر.
متأسفانه اصلا نمی‌دانست من در چه حالی هستم. شاید اگر می‌دانست، آن‌قدر سریع شروع نمی‌کرد به حرف‌زدن درباره‌ی ازدست‌دادن مادرش دو سال پیش، و این‌که درد ازدست‌دادن یکی از اعضای خانواده بدترین درد است و با گذر زمان یاد خواهم گرفت که چطور با ازدست‌دادن برادرم کنار بیایم و غیره و غیره...
سر جایم ایستادم.
گفتم:" من میک رو از دست ندادم خانومِ بری هیل. من نذاشتمش یه جایی، فراموشش هم نکردم، یا مثلا توی اتوبوس جا نذاشتمش. اون مُرد. می‌فهمید؟ میک مُرد اما من هیچ‌وقت، هیچ‌وقت اونو از دست نمی‌دم. بنابراین خواهش می‌کنم دیگه هیچ‌وقت این عبارت رو تکرار نکنید."
منتظر جوابش نشدم. پشتم را کردم و از دفتر دویدم بیرون. با سرعت تمام. اصلا نایستادم. از ساختمان خارج شدم، آمدم توی خیابان و یک‌نفس تا خانه‌مان دویدم.
وقتی رسیدم، مامان‌بزرگ فلوریدایی داشت پای تلفن با خانم بری هیل حرف می‌زد. توجهی به سر و دست‌تکان‌دادن‌هایش نکردم و به سرعت برق خودم را به اتاق میک رساندم و بی‌سر و صدا در را پشت سرم بستم.
این‌بار از همان اول می‌دانستم کجا می‌خواهم بروم. صاف رفتم توی تخت میک و زیر پتویش خزیدم.
صورتم را توی بالشش فرو کردم.
و میک را نفس کشیدم.

مایک هارته این‌جا بود / باربارا پارک / نازنین دیهیمی

مایک

هر بار که آمده ای
آخرین بار بوده است
و هربار که رفته ای اولین بار
فردا تو را
برای اولین بار خواهم دید
همانطور که دیروز
برای آخرین بار دیدمت
شاید امروز نیز صدایت
که بارش شیرین توت
بر پرده کتای است
دهانم را آب بیندازد
ماه نیستی
تا در قاب نقره ای ات
هر بار که نو می شوی
حکایتی کهن باشد
افتاده به جان من
آغوش شعله وری هستی
که در چشم بر هم زدنی
کن فیکون می کنی مرا
و هر بار که رفتنم را
از پاگرد پلکان
تماشا می کنی
مانند قزل آلای نگون بختی
که یک عقاب تیز چنگ
از رودخانه قاپیده باشد
گیجم و نمیدانم
چه بر سرم آمده است

............

عباس صفاری

نمیدانم چه بر سرم آمده است . . .

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش
ابر؛ با آن پوستین سردِ نمناکش.
باغ بی برگی،
روز و شب تنهاست،
با سکوت پاکِ غمناکش.
سازِ او باران، سرودش باد.
جامه اش شولای عریانی‌ست.
ور جز،اینش جامه ای باید .
بافته بس شعله ی زرتار پودش باد .
گو بروید ، هرچه در هر جا که خواهد، یا نمی خواهد .
باغبان و رهگذران نیست .
باغ نومیدان
چشم در راه بهاری نیست
گر زچشمش پرتو گرمی نمی تابد،
ور برویش برگ لبخندی نمی روید؛
باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست؟
داستان از میوه های سربه گردونسای اینک خفته در تابوت پست خاک می گوید .
باغ بی برگی
خنده اش خونیست اشک آمیز
جاودان بر اسب یال افشان زردش میچمد در آن.
پادشاه فصلها ، پائیز ...
(مهدی اخوان ثالث)

پادشاه فصلها پاییز

تمرکز ِ نشئه

چقدر و چند ازین پرنده‌ها بغل‌ات داری بپروازان همه را من آمده‌ام
آماده‌ام
از آسمان کاغذ خالی می‌بارد آغشته کردی آغشته مرا به خونِ خود بپروازان حالا
کاشکاش آمد کلاغ‌های جهان نیستند و آسمان می‌باراند روحِ تو را بر روی من
چقدر و چند ببینم و هیچ‌گاه سیر نشوم
می‌آمده‌ا‌ی انگار با غنچه‌ها از گوش‌هایت هرچه با چشم‌هایم تو را بخورم سیر نمی‌شوم
بسیرانم
بگو بپرانَنَدم و دور خود دور تو چرخانَنَدم و دامن‌هایت را به تکان بریزانم من میوه‌هایم را
که پیش‌ مرگ تو باشم که بوی گردن آهو را بپیچانم به جانم که پیش پیش مرگ تو باشم
ب‌یِ شکسته با الفِ قد تو می‌رقصد حالا همه کلمه آن تو میان من بالای ما
چقدر و چند ازین چیزها بغل‌ات داری چقدر و چند
به خودت او گفتی مرا به او در خیال‌اش بغلتان که خواب‌اش با خواب‌ام آید
حرامیانِ رؤیاهایم را بیدار کن که دروازه‌های زمان باز شده زن و زمان و زبان همسفر
و شهر را خبر نکن که جنون‌اش بر سطح رنگ می‌ساید جنونِ من نگرانی است
مرا به روی انگشت‌ات بچرخان بچرخانم بچرخانممان که هر دو بیماریم
به کجا که برگردی کجا آن کجاست کجا هم نیست
در نهاد زن و شادی‌ی او اوییدن
به گردنِ خود ببوسانم از کجاهایم به ساحل آمده‌ام حتا هنوز هم غرق طراوتِ نام‌ات
یارم نباش، خودت باشم خودم باش خود پیش مرگِ تو بودن
خبر کن موسیقی را که گره‌های انگشتان‌ات به ماه گره خورده‌اند
که ناخن‌ات هلال ماه شده چیزی نیست هلالِ ماه در شب واحد بودی چیزی نیست
مرا به سوی خود بتابان بچین، رسیده و نرسیده بچین و پنجره را باز کن
جهان به سوی جهان است ببیندت حالا بچین‌ام
برو به هوا، به هوای این‌که من از پشت پا نگران‌ات شوم
و آمدی که بیایی بیا و چنگ‌وار منحنی‌ام را بگیر و باز بغل کن بزن که بخواند
بِدَم به من پهلوهایت را و شانه‌هایت را
بتوفانم و برنگردان‌ام و هیچ‌ام کن که هیچ نداندمان
و شهر را خبر نکن که این که می‌گویم جنون نداند
و یادگارم کن به دیوارهای هیچ و بنویسانم
و بگو دیوارها را به زیر پاهایت دراز کنند
خود را به سوی آسمان مثل همیشه‌ها بدرازان کسی نداندمان
من آماده‌ام.

((رضا براهنی))



ehsan talebi zadeh

Popular tracks