چه چیز دیده‌ام را از چشمانت برگرداند؟

شعر

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی
خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی
دل که آیینه صافی ست غباری دارد
وز خدا می طلبم صحبت روشن رایی
شرح این قصه مگر شمع برآرد به زبان
ورنه پروانه ندارد به سخن پروایی
کشتی باده بیاور که مرا بی رخ دوست
گشته هر گوشه چشم از غم دل دریایی
زین دایره مینا خونین جگرم می ده
تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی

شیدایی

رادیو تهران - عاشقونه

بر این جاده ها/ قدری گل/ قدری شبنم نشسته است/ امروز می دانستم هوا ابری است...ء

امروز می دانستم هوا ابری است/ شعر و صدای احمدرضا احمدی

گزینش، چینش و خوانش: ارژنگ آقاجری
سنتور: سیاوش ولی‌پور
ضبطِ ۱۳۹۳
_______________________
برف | بیژن الهی
آزادی و تو | بیژن الهی
دلم هوای تو داشت | شهرام شاهرختاش 
سبز مردمكت ـ صدای رگت | محمود شجاعی
كتف‌های سرمه‌یی | محمود شجاعی
_______________________
_______________________
_______________________
تنها یکبار
می‌توانست
در آغوشش کشند
و می‌دانست آن‌گاه 
چون بهمنی فرو می‌ریزد
و می‌خواست
به آغوشم پناه آورد
نامش برف بود
تنش، برفی
قلبش از برف
و تپشش
صدای چکیدن برف
...بر بام‌های کاگلی
و من او را
چون شاخه‌یی که زیر بهمن شکسته باشد
دوست می‌داشتم
______________________
به تصویر درختی
که در حوض
زیر یخ
زندانی‌ست‌
چه بگویم‌؟
من تنها سقف مطمئنم را
پنداشته بودم خورشید است
که چتر سرگیجه‌ام را
 همچنان که فرو نشستن فواره‌ها
از ارتفاع گیج پیشانی‌ام می‌کاهد 
در حریق باز می‌کند
اما بر خورشید هم
برف نشست
چه بگویم به آوای دور‌ شدن کشتی‌ها
که کالاشان جز آب نیست
 آبی که می‌خواست باران باشد 
و بادبانهاشان را
خدای تمام خداحافظی‌ها
با کبوتران از شانه‌ی خود رم داده ست؟
_______________________
دلم هوای تو داشت
دلم هوای تو داشت
دلم هوای خالص باران
در آن زمان غریب
كوچه پهن می‌شد
در اقتدار زوزه‌ی سگ‌ها
و باد می‌آمد
همراه بوی تنهایی
در تعجب نمناك گام‌های مسافر
آسمان شكست و گریست
هوا
هوای خالص باران بود
دلم هوای تو داشت
تو آمدی
تو آمدی از ضلع شرقی‌‌ی باران
دلم هوای خالی‌ی بستر
هوای بوسه‌های مست تو داشت
دلم هوای تو داشت
_______________________
فصلی كه از آینده می‌گذرد
می‌رنجاند
سبز مردمكت
فصلی كه از گذشته برمی‌گردد
می شكند 
صدای رگت
اینك چیست؟
ناگزیری‌ی این قصه
كه تمامی‌ی فصل‌هاست
قامتی می‌گذرد
به تو خواهم گفت
تنها دوبار
تنها دوبار
وقتی دوباره خواهی آمد
با خال‌های سپید
وقتی دوباره خواهی رفت
با خال‌های كبود
و حال
كه باید نشست
در سرخی‌ی پرده‌ی باد
_______________________
به گمان
جنین با مردمك گشوده آمد
كه كهربا به عشق بدل شد
و مژگان در گونه ریخت
و
به یقین
غبار آبی‌ی سینه بود
كه در بازوان تو نشست
و تنها ماند
بخوان ای یار
بخوان به غروب
و به خون
كه نام تو را می‌چرخاند و
هر بار
طلوع می‌كند دوبار
به گمان
غبار آبی‌ی سینه‌ست
كه اینك برمی‌خیزد
خسته و بخشنده
که سیاهی را تبدیل می‌كند
به ستاره
_______________________
_______________________
برف | بیژن الهی
آزادی و تو | بیژن الهی
دلم هوای تو داشت | شهرام شاهرختاش 
سبز مردمكت ـ صدای رگت | محمود شجاعی
كتف‌های سرمه‌یی | محمود شجاعی
_______________________
_______________________
_______________________
گزینش، چینش و خوانش: ارژنگ آقاجری
سنتور: سیاوش ولی‌پور
ضبطِ ۱۳۹۳


برف | بیژن الهی

سرشار از احساسات و زنده کننده تمام خاطرات با هم بودن با دوستی است که دوست دارم لحظه به لحظه اش را تکرار کنم...؛

Tango-namjoo

شعر و صدای روزبه سوهانی
موسیقی: eleni karaindrou
عکس: گلرخ سوهانی

Vatan _ Rouzbeh Sohani | وطن ـ روزبه سوهانی

  به جایی که بدان سفر نکرده ام / صدای احمدرضا احمدی  
به جایی که بدان سفر نکرده ام به جایی دور در ورای هر تجربه
چشمان تو سکوت خود را دارند
در ظریف ترین حالت تو چیزهایی است که اسیرم می کند
چیزهایی چنان نزدیک که نمی توان بدان دست یافت .

کوتاهترین نگاهت به آسانی اسیرم می کند
و حتی اگر همچون انگشتان، خود را بسته باشم
برگ به برگ مرا می توانی بگشایی
به همان سان که بهار نخستین گل سرخ اش را
( به لمسی رازآلود و سبک دست ) می گشاید.

یا اگر بخواهی مرا بربندی، من و زندگی ام هر دو
به ناگاه و به زیبایی بسته می شویم
به همان سان که وقتی دل گل به او می گوید:
همه جا دارد دانه دانه برف می بارد .

هیچ چیز این جهان که پیش روی ماست
به ظرافت شگفت تو نمی رسد
ظرافتی که
در هر نفس وا می داردم
با رنگ مهر،مرگ و جاودانگی را رنگی دیگر زنم.

نمی دانم چه در توست که می بندد و می گشاید
تنها می دانم چیزی در من هست که می داند
چشمان تو ریشه دارتر از هر گل سرخ است
و حتی باران هم چنین دستان کوچکی ندارد 

به جایی که بدان سفر نکرده ام / صدای احمدرضا احمدی

بغلم کن که جهان کوچک و غمگین نشود - حامد ابراهیم پور

میان ریتا و چشمانم_ شعر محمود درویش _ ترجمه موسی بیدج_دکلمه علی سرابی

Unknown Album (9/10/2011 1:37:20 PM)

dar shab-shams langroodi

بگو من همیشه با تو بگو "باهم" همیشه،بگو حتی پس از مرگ بدون تو نمیشه 

گلاره شیبانی - نگو تنهایی

Jadde Miraghsad (Single)

CHARTAR |Hozoori Etefaghi

یکی بود یکی نبود
زیرِ گنبذِ کبود
لُخت و عور تنگِ غروب سه تا پری نشسّه بود

 

زار و زار گریه می‌کردن پریا
مثِ ابرایِ باهار گریه می‌کردن پریا.

 

گیسِشون قدِ کمون رنگِ شبق
از کمون بُلَن تَرَک
از شبق مشکی تَرَک.
روبروشون تو افق شهرِ غلامایِ اسیر
پُشتِشون سرد و سیا قلعه‌یِ افسانه‌یِ پیر.

 

از افق جیرینگ جیرینگ صدایِ زنجیر میومد
از عقب از تویِ بُرج ناله‌ی شبگیر میومد…

 

«ــ پریا! گشنه‌تونه؟
    پریا! تشنه‌تونه؟
    پریا! خَسّه شدین؟
    مرغِ پر بَسّه شدین؟
    چیه این‌های‌هایِتون
    گریه‌تون وای‌وایِتون؟»

 

پریا هیچی نگفتن، زار و زار گریه می‌کردن پریا
مثِ ابرایِ باهار گریه می‌کردن پریا…

 

□

 

«ــ پریایِ نازنین
    چه‌تونه زار می‌زنین؟
    توی این صحرای دور
    توی این تنگِ غروب
    نمی‌گین برف میاد؟
    نمی‌گین بارون میاد؟
    نمی‌گین گُرگِه میاد می‌خوردِتون؟
    نمی‌گین دیبه میاد یه لقمه خام می‌کندِتون؟
    نمی‌ترسین پریا؟
    نمیاین به شهرِ ما؟

 

    شهرِ ما صداش میاد، صدای زنجیراش میاد ــ
    پریا!
    قدِ رشیدم ببینین
    اسبِ سفیدم ببینین
    اسبِ سفیدِ نقره‌نَل
    یال و دُمِش رنگِ عسل،
    مرکبِ صرصرتکِ من!
    آهویِ آهن‌رگِ من!
    گردن و ساقِش ببینین!
    بادِ دماغِش ببینین!

 

    امشب تو شهر چراغونه
    خونه‌ی دیبا داغونه
    مردمِ ده مهمونِ مان
    با دامب و دومب به شهر میان
    داریه و دمبک می‌زنن
    می‌رقصن و می‌رقصونن
    غنچه‌ی خندون می‌ریزن
    نُقلِ بیابون می‌ریزن
    های می‌کشن
                      هوی می‌کشن:
                                          «ــ شهر جای ما شد!
                                              عیدِ مردماس، دیب گله داره
                                              دنیا مالِ ماس، دیب گله داره
                                              سفیدی پادشاس، دیب گله داره
                                              سیاهی رو سیاس، دیب گله داره»…
    پریا!
    دیگه توکِ روز شیکسّه
    دَرایِ قلعه بسّه
    اگه تا زوده بُلَن شین
    سوار اسبِ من شین
                               می‌رسیم به شهرِ مردم، ببینین: صداش میاد
    جینگ و جینگِ ریختنِ زنجیرِ برده‌هاش میاد.

 

    آره! زنجیرای گرون، حلقه به حلقه، لا به ‌لا
    می‌ریزن ز دست و پا.
    پوسیده‌ن، پاره می‌شن،
    دیبا بیچاره می‌شن:
    سر به جنگل بذارن، جنگلو خارزار می‌بینن
    سر به صحرا بذارن، کویرو نمکزار می‌بینن

 

    عوضش تو شهرِ ما… [آخ! نمی‌دونین پریا!]
    دَرِ بُرجا وا می‌شن؛ برده‌دارا رسوا می‌شن
    غلوما آزاد می‌شن، ویرونه‌ها آباد می‌شن
    هر کی که غُصه داره
    غمِشو زمین می‌ذاره.
    قالی می‌شن حصیرا
    آزاد می‌شن اسیرا
    اسیرا کینه دارن
    داسِشونو ورمی‌دارن
    سیل می‌شن: شُرشُرشُر!
    آتیش می‌شن: گُرگُرگُر!
    تو قلبِ شب که بدگِله
    آتیش‌بازی چه خوشگِله!

 

    آتیش! آتیش! ــ چه خوبه!
    حالام تنگِ غروبه
    چیزی به شب نمونده
    به سوزِ تب نمونده
    به جستن و واجِستن
    تو حوضِ نقره جِستن…

 

    الان غلاما وایسادن که مشعلا رو وردارن
    بزنن به جونِ شب، ظلمتو داغونش کنن
    عمو زنجیربافو پالون بزنن واردِ میدونش کنن
    به جایی که شنگولش کنن
    سکه‌ی یه پولش کنن.
    دستِ همو بچسبن
    دورِ یارو برقصن
    «حمومک مورچه داره، بشین و پاشو» دربیارن
    «قفل و صندوقچه داره، بشین و پاشو» دربیارن

 

    پریا! بسّه دیگه های‌هایِتون
    گریه‌تون، وای‌وایِتون!»…

 

پریا هیچی نگفتن، زار و زار گریه می‌کردن پریا
مثِ ابرای باهار گریه می‌کردن پریا…

 

□

 

«ــ پریایِ خط‌خطی
    لُخت و عریون، پاپتی!
    شبایِ چله‌کوچیک
    که تو کرسی، چیک و چیک
    تخمه می‌شکستیم و بارون میومد صداش تو نودون میومد
    بی‌بی‌جون قصه می‌گُف حرفایِ سربسّه می‌گُف
    قصه‌ی سبزپری زردپری،
    قصه‌ی سنگِ صبور، بُز روی بون،
    قصه‌ی دخترِ شاهِ پریون، ــ
    شمایین اون پریا!
    اومدین دنیای ما
    حالا هی حرص می‌خورین، جوش می‌خورین، غُصه‌ی خاموش می‌خورین که دنیامون خال‌خالیه ، غُصه و رنجِ خالیه؟

 

    دنیای ما قصه نبود
    پیغومِ سر بَسّه نبود.
    دنیای ما عیونه
    هر کی می‌خواد بدونه:
    دنیای ما خار داره
    بیابوناش مار داره
    هر کی باهاش کار داره
    دلش خبردار داره!

 

    دنیای ما بزرگه
    پُراز شغال و گرگه!

 

    دنیایِ ما ــ هِی هِی هِی!
    عقبِ آتیش ــ لِی لِی لِی!
    آتیش می‌خوای بالاترک
    تا کفِ پات تَرَک‌تَرَک…

 

    دنیایِ ما همینه
    بخواهی نخواهی اینه!


    خُب، پریایِ قصه!
    مرغایِ پر شیکسّه!
    آبِتون نبود، دونِتون نبود، چایی و قلیونِتون نبود،
    کی بِتون گفت که بیاین دنیای ما، دنیای واویلای ما
    قلعه‌ی قصه‌تونو ول بکنین، کارِتونو مشکل بکنین؟»

 

پریا هیچی نگفتن، زار و زار گریه می‌کردن پریا
مثِ ابرای باهار گریه می‌کردن پریا.

 

□

 

دس زدم به شونه‌شون
که کنم روونه‌شون ــ
پریا جیغ زدن، ویغ زدن، جادو بودن دود شدن، بالا رفتن تار شدن پائین اومدن پود شدن، پیر شدن گریه شدن، جوون شدن خنده شدن، خان شدن بنده شدن، خروسِ سرکنده شدن، میوه شدن هسته شدن، انارِ سربسته شدن، امید شدن یأس شدن، ستاره‌ی نحس شدن…

 

وقتی دیدن ستاره
به من اثر نداره:
می‌بینم و حاشا می‌کنم، بازی رو تماشا می‌کنم
هاج و واج و منگ نمی‌شم، از جادو سنگ نمی‌شم ــ
یکیش تُنگِ شراب شد
یکیش دریای آب شد
یکیش کوه شد و زُق زد
تو آسمون تُتُق زد…

 

شرابه رو سر کشیدم
پاشنه رو ورکشیدم
زدم به دریا تر شدم، از اون‌ورِش به‌در شدم
دویدم و دویدم
بالای کوه رسیدم
اون‌ورِ کوه ساز می‌زدن، همپای آواز می‌زدن:

 

«ــ دَلنگ دَلنگ! شاد شدیم
     از ستم آزاد شدیم
     خورشید خانوم آفتاب کرد
     کُلّی برنج تو آب کرد:

 

     خورشید خانوم! بفرمایین!
     از اون بالا بیاین پایین!

 

     ما ظلمو نفله کردیم
     آزادی رو قبله کردیم.

 

     از وقتی خَلق پاشد
     زندگی مالِ ما شد.

 

     از شادی سیر نمی‌شیم
     دیگه اسیر نمی‌شیم

 

     هاجِستیم و واجِستیم
     تو حوضِ نقره جِستیم
     سیبِ طلا رو چیدیم
     به خونه‌مون رسیدیم…»

 

□

 

بالا رفتیم دوغ بود
قصه‌ی بی‌بی‌م دروغ بود،
پایین اومدیم ماست بود
قصه‌ی ما راست بود:

 

قصه‌ی ما به سر رسید
غلاغه به خونه‌ش نرسید،
هاچین و واچین
زنجیرو ورچین!

shamlou-paria

شعر. #حاج_رستم‌بیگلو.. #تهران دکلمه . کسرا #.m4a

نگارينا دل و جانم ته داري

همه پيدا و پنهانم ته داري


نمي دونم که اين درد از که ديرم

همين دونم که درمانم ته داري

همين دونم که درمانم ته داري

میان ریتا و چشمانم_ شعر محمود درویش _ ترجمه موسی بیدج_دکلمه علی سرابی

Ella Rezazade

Recent comments

حُسینا

Ella Rezazade

Related tracks